Τι μου έλειψε από την προεκλογική περίοδο

Τι μου έλειψε από την προεκλογική περίοδο 

Είδαμε πολλά κι ακούσαμε διάφορα σε αυτές τις εκλογές, δεν έχω παράπονο. Αυτό που έλειψε όμως ήταν μια επιστολή διαμαρτυρίας δυσαρεστημένων μελών και στελεχών του σύριζα –τι, μόνο εμείς θα έχουμε τέτοιους; Η οποία θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι.


Αναγκαζόμαστε να γράψουμε αυτή την ανοιχτή επιστολή, θορυβημένοι από τη σταθερή, σταδιακή -πλην όμως ραγδαία επιταχυνόμενη μετά τις εκλογές της 6ης μάη- διολίσθηση του μετωπικού μας σχήματος σε θέσεις συστημικές και διαχειριστικές, υπεύθυνης αντιπολίτευσης που δίνει εξετάσεις και ζητά διαπιστευτήρια, όχι από το λαό που της έδωσε δύναμη, αλλά από το κατεστημένο και τις δυνάμεις του, που έβαλαν το λαό στη γωνία και μας έφεραν ως εδώ.


Αναγκαζόμαστε επίσης να μην υπογράψουμε επώνυμα αυτή την επιστολή εξαιτίας ενός ιδιότυπου συγκεντρωτισμού σταλινικού τύπου που επικρατεί εσχάτως στις τάξεις του σύριζα και στοχοποιεί κάθε «παρεκκλίνουσα» διαφορετική άποψη, διότι παίζει τάχα το παιχνίδι του αντιπάλου και της αντίδρασης. Επισείει το μπαμπούλα της δεξιάς για να καταπνίξει κάθε κριτική στάση απέναντι στις κεντρικές πολιτικές κινήσεις κι επιλογές της ηγεσίας, θυμίζοντας πρακτικές του παρελθόντος, βγαλμένες κατευθείαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.


Απευθυνόμαστε ανοιχτά σε κάθε προοδευτικό πολίτη, κάθε σκεπτόμενο αριστερό και ριζοσπάστη, κομμουνιστή ή δημοκράτη που ανησυχεί για τις εξελίξεις και την αρνητική τροπή των πραγμάτων. Χτυπάμε καμπανάκι κινδύνου και προειδοποιούμε:


-για την ταχεία σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του σύριζα, και την απόπειρα μετεξέλιξής του στο δεύτερο πυλώνα του νέου διπολισμού στο πολιτικό σύστημα.
-το παιχνίδι με τον ομπάμα και τα αμερικανικά συμφέροντα. Τα πολιτικά εγκώμια στον ολάντ και το νέο άνεμο αλλαγής που πνέει στην ευρώπη. Τον εξωραϊσμό της ευρωζώνης και την επιμονή στο "ευρωπαϊκό κεκτημένο", όπως καθορίστηκε από τη συνθήκη του μάαστριχτ. Την επικίνδυνη τακτική του μικρότερου κακού, της επιλογής του «καλού ιμπεριαλιστή», του σοσιαλφιλελεύθερου προέδρου έναντι του κλασικού νεοφιλελεύθερου, κτλ.
-για την επιχειρούμενη εσπευσμένη μετατροπή του μετωπικού σχήματος σε ενιαίο κόμμα, από τα πάνω, χωρίς ουσιαστική συζήτηση και δημοκρατικές διαδικασίες βάσης, η οποία επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στη δημοκρατική πολυφωνία και τον εξ ορισμού πολυτασικό χαρακτήρα του συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς.
-για τις σταλινικές μεθόδους εναντίον των πάλαι ποτέ σταλινικών της κοε, με το φωτομοντάζ της σημαίας με το σφυροδρέπανο, στο πρωτοσέλιδο της αυγής, που έρχεται προς επίρρωση όσων λέγαμε παραπάνω.


Την ίδια στιγμή ωστόσο αυξάνονται και πληθύνονται εντός του σύριζα οι ορφανές, πασοκογενείς φωνές, που βρήκαν καταφύγιο στις γραμμές μας και δίνουν τον τόνο στον επίσημο πολιτικό λόγο μας, βρίσκοντας δυστυχώς πάτημα στη συνεχιζόμενη ασάφεια της πολιτικής και των εξαγγελιών μας για το μνημόνιο, τις κρατικοποιήσεις, το χρέος κτλ. Οι αλλοπρόσαλλες και άκρως αντιφατικές τοποθετήσεις των εκπροσώπων μας επί μιας σειράς θεμάτων, χωρίς διευκρινίσεις και διορθωτικές δηλώσεις, δίνουν το ελεύθερο σε συντηρητικές μεσοβέζικες απόψεις, να παρουσιάζονται συνολικά ως θέσεις του μετωπικού σχήματος, χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν.


Αυτή η εκδοχή της αριστεράς καταλήγει να δυσφημεί τον όρο, με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και η δημοκρατική αριστερά του κουβέλη. Πηγαίνοντας πίσω από τα συνθήματα του πασόκ του ανδρέα, αλλά κρατώντας ακέραια τη δημαγωγία του, που είναι πρότυπο για κάποια ηγετικά μας στελέχη, και τις ανέξοδες επικλήσεις στην αριστερά, για να ψαρεύουν ψήφους από τη μεγάλη δεξαμενή της, ή στην ενότητά της, που με δική μας πολλές φορές ευθύνη δεν έχει πιάσει ρίζες στην κοινωνία, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην αυτοδιοίκηση –με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ικαρίας και την υπογραφή μειωμένων συλλογικών συμβάσεων από δυνάμεις μας στο εργατικό κίνημα. 


Ο ρεαλισμός του εφικτού σκοτώνει το ρεαλισμό της επιδίωξης του αδύνατου για τον οποίο μιλούσε στην εποχή του ο τσε γκεβάρα. Εμείς όμως, όλοι όσοι παλεύουμε μέσα από τις γραμμές του σύριζα και της ριζοσπαστικής αριστεράς, αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε την κοινωνία και την ζωή μας, αλλάζοντας κοινωνικό σύστημα, και όχι για να αλλάξουμε το σύστημα και να το εξανθρωπίσουμε με μικρές μεταρρυθμίσεις και διαφοροποιήσεις χωρίς ουσία.


Παρόλα όσα επιμένουμε αριστερά. Καλούμε σε κριτική εκλογική στήριξη του σύριζα στις 17 ιούνη, για να προχωρήσει στα απαραίτητα μέτρα σωτηρίας του λαού και των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και τη σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Ή αλλιώς να κυβερνήσει ως ένα ακόμα αστικό κόμμα και να φανεί μία από τα ίδια, χάνοντας την εμπιστοσύνη του κυρίαρχου ελληνικού λαού, για να χάσει κι αυτός με τη σειρά του τις δικές του αυταπάτες, σύμφωνα με το ακαταμάχητο σκεπτικό του συντρόφου αθερίδη.


Καλούμε τον ελληνικό λαό να βρεθεί στις επάλξεις, αμέσως μετά τις εκλογές, αφενός για να βάλει φρένο στις χειρότερες μέρες που έρχονται, κι αφετέρου για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να «τιμωρήσει» τη διγλωσσία και τον οπορτουνισμό της ηγεσίας του σύριζα, τις καταστροφικές επιλογές της και το εμπόριο ελπίδας, με αντάλλαγμα τις καρέκλες της εξουσίας.


Εντάξει, χρειάζεται λίγη δουλειά ακόμα, ένα χτένισμα του κειμένου, εντρύφηση στα εσωτερικά του σύριζα (που αντικειμενικά δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον) και μερικές φράσεις ακόμα, σήμα-κατατεθέν του χώρου, αλλά το βασικό κορμό τον έχουμε. Το μόνο που λείπει είναι να ανοίξουμε ένα λογαριασμό στη γκουγκλ κι ένα καινούριο ιστολόγιο, κι έδεσε το γλυκό.


Στην πραγματική ζωή βέβαια δύσκολα θα δούμε τέτοια επιστολή. Αφενός γιατί στο σύριζα μπορεί να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του με το αζημίωτο. Αφετέρου όμως (κι αυτό είναι πιο σημαντικό) γιατί η γλίτσα του κυβερνητισμού είναι η πιο στέρεα, συγκολλητική ουσία που μπορεί να καταστήσει συμπαγή και μονολιθικό ακόμα και τον πολιτικό χυλό του συνασπισμού.
Το πάθος για την εξουσία είναι δυνατότερο από τη διαφωνία.
 Προβοκάτσια από  Μπρεζνιεφικό απολίθωμ