Διαχείριση ή σύγκρουση;

Διαχείριση ή σύγκρουση;

Υπάρχουν εργαζόμενοι, λαϊκοί άνθρωποι που μπροστά στον τυφώνα των αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, μας επαναφέρουν το ζήτημα ότι αν το ΚΚΕ είχε συμβάλλει στη δημιουργία μιας «κυβέρνησης της αριστεράς», σήμερα δε θα προωθούσαν αυτά τα άγρια μέτρα. Χτες απ' αυτήν εδώ τη στήλη εξηγήσαμε ότι καμιά κυβέρνηση στον καπιταλισμό δε μπορεί να κάνει διαχείριση σε όφελος του λαού. Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, όπου θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει πολιτική διεξόδου σε όφελος του κεφαλαίου. Και δεν υπάρχει κυβέρνηση που να ενισχύει και το κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους. Συμμετοχή του ΚΚΕ σε τέτοια κυβέρνηση σημαίνει απεμπόληση της γραμμής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, υποβιβασμό της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και κατά συνέπεια ταξική πάλη στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.

***

Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν το κρατικό χρέος, έστω και όχι όλο, έχουν επεξεργασμένη πολιτική για την αποπληρωμή του, δηλαδή να πληρώσει ο λαός... Το ΚΚΕ λέει καμιά αναγνώριση από το λαό του χρέους, μονομερής διαγραφή του, αποδέσμευση από την ΕΕ και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστικές στα δικά του χέρια του. Γιατί όσο υπάρχουν καπιταλιστές, όσο είμαστε στην ΕΕ, όσο αναγνωρίζουμε το χρέος και ψάχνουμε συνταγή για την αποπληρωμή του μόνο μέτρα σαν αυτά των μνημονίων θα επιβάλλονται. Πώς λοιπόν μια «κυβέρνηση της αριστεράς» θα δώσει λύσεις σε προβλήματα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας όταν όλοι οι παράγοντες που τα γεννούν - μονοπώλια, η εξουσία τους στην Ελλάδα, η ΕΕ - παραμένουν στη θέση τους και υπηρετούνται από την «κυβέρνηση της αριστεράς»; Και πώς θα αντεπεξέλθει στους οξύτατους ενδομονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, που εκδηλώνονται και στο έδαφος της Ελλάδας, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα, Ρωσία, γύρω από ζητήματα ενέργειας, μεταφορών, λιμανιών κλπ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά επενδυτές για να υπάρξει ανάπτυξη;

***

Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα. Η εξωτερική πολιτική κάθε χώρας συνδέεται άμεσα με την εσωτερική. Η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, ένας αυτούς είναι και το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα είναι βαθιά ενσωματωμένη στο ΝΑΤΟ, συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αυτό προκύπτει ως συμβατική της υποχρέωση ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Εχει στρατιωτικές βάσεις, όπως της Σούδας, με ενεργότατη συμμετοχή στους πολέμους. Ηδη η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με την «υπόθεση Συρία», εγκυμονεί κινδύνους όχι μόνο πολεμικής επέμβασης στη χώρα (ήδη υπάρχει ιμπεριαλιστική επέμβαση), αλλά και ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Επομένως, μια κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο ορισμένα ζητήματα όπως π.χ. τα αντιλαϊκά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά όλα όσα έχουν σχέση με τις υποθέσεις του κράτους. Και στο πιο πάνω ζήτημα, όπως και στα υπόλοιπα, η γραμμή του ΚΚΕ απέχει παρασάγγας, είναι αντίθετη απ' αυτήν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

***

Τι λέει ο ΣΥΝ ως προς τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή; «Η ευρύτερη περιοχή μας, ιδιαίτερα το κρισιμότατο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της Ανατ. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής ζει έντονα τις διεθνείς ανακατατάξεις και τους γεωπολιτικούς κλυδωνισμούς που συνδέονται με τη βαθιά κρίση και του συστήματος των διεθνών σχέσεων, το οποίο εξυπηρετεί τη σημερινή άνιση, άδικη και άκρως εκμεταλλευτική τάξη στον κόσμο. Στην περιοχή αυτή βρίσκουν την έκφρασή τους όλες οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου και οι σημερινοί οξύτατοι διεθνείς ανταγωνισμοί. Η ΚΠΕ του ΣΥΝ θεωρεί καθήκον πρώτης προτεραιότητας για τις αριστερές δυνάμεις της περιοχής, της Ευρώπης και του κόσμου την υπεράσπιση της ειρήνης. Ο πολυαίμακτος εμφύλιος πόλεμος της Συρίας πρέπει να τερματιστεί με τον τερματισμό όλων των ξένων επεμβάσεων με συμφωνία ειρήνης ανάμεσα σ' όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές στο πλαίσιο του ΟΗΕ, που θα εγγυηθεί την ακεραιότητα της χώρας και θα οδηγήσει σε μια μεταβατική αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, η οποία θα οργανώσει ελεύθερες εκλογές, ώστε ο ίδιος ο Συριακός λαός να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του χωρίς ντόπιους δυνάστες και ξένους πάτρωνες. Λέμε κατηγορηματικά "ΟΧΙ" σε μια στρατιωτική επέμβαση τύπου Λιβύης στη Συρία». Ολη η παραπάνω τοποθέτηση είναι στον αέρα, από την άποψη της ουσίας, έστω και της πρότασης για μη εμπλοκή της Ελλάδας ή της «ειρήνης». Πουθενά ο ιμπεριαλισμός και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Πουθενά το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ιδιαίτερα η Γαλλία, αλλά και οι άλλες χώρες - Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία... Δεν κατονομάζεται δηλαδή η «ξένη επέμβαση» που υποδαύλισε τον «εμφύλιο». Είναι τυχαίο; Οχι για μια δύναμη που θέλει να κυβερνήσει και να διαχειριστεί τον καπιταλισμό. Πώς να εναντιωθεί στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ; Αλλωστε προεκλογικά έκανε συνάντηση με τους πρέσβεις και αυτών των κρατών. Μιλά για λύση στα πλαίσια του ΟΗΕ. Μα ο ΟΗΕ έχει γίνει «πλυντήριο» των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Τέλος, ζητά για τη Συρία, ό,τι ακριβώς οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Ποια συνεργασία για κυβέρνηση με τέτοιες δυνάμεις που χαντακώνουν το λαό στην υποταγή της εκμετάλλευσης των μονοπωλίων;