Τα σενάρια

Τα σενάρια

Το βιβλίο που εξέδωσε ο μέχρι πρόσφατα εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, αναζωπύρωσε τη συζήτηση για την πολιτική που θα έπρεπε να επιλεγεί προκειμένου να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση. Ο συγγραφέας υποστηρίζει την άποψη ότι τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που πάρθηκαν το 2010 αποδείχθηκαν ανεπαρκή επειδή ταυτόχρονα «έτρεχε» το κρατικό χρέος, η εξυπηρέτηση του οποίου απορροφούσε τα οφέλη που προέρχονταν από την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Διατυπώνει την άποψη ότι το επιτόκιο δανεισμού της τρόικας ήταν υψηλό, ενώ υποστηρίζει ότι η εξέλιξη θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που από την αρχή είχε αποφασιστεί «κούρεμα» μέρους του κρατικού χρέους της χώρας.

Τα λεγόμενα του Π. Ρουμελιώτη έδωσαν τροφή για απαντήσεις από την ...«αντίπαλη» πλευρά. Εκείνους, που ανεξάρτητα αν υιοθετούν ή όχι το μείγμα της περιοριστικής πολιτικής που δρομολογείται από την ΕΕ, αποδέχονται και αναπαράγουν την εκβιαστική λογική «υποταγή στις επιλογές της ΕΕ-πλουτοκρατίας, ή εκτός ευρώ».Ουσιαστικές διαφορές με το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ δεν έχουν και οι αναφορές σε «αντιπάλους» περιγράφουν τα επιμέρους σενάρια και εκδοχές της ίδιας πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, παρά κάποια θεμελιακού χαρακτήρα αντιπαράθεση. Διαφορές που συνδέονται με την εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας, όμως το κύριο δεν είναι αυτό. Στην περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα, εκείνο που έχει σημασία για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν είναι το επιτόκιο των δανείων της τρόικας, ή ο χρόνος που η τρόικα θα αποφασίσει να «κουρέψει» ένα μέρος του χρέους, ούτε αν τα δάνεια πηγαίνουν σε τραπεζίτες ή εμποροβιομηχάνους, αλλά η θέση που τους επιφυλάσσει το κεφάλαιο στην κοινωνία.

Ανεξάρτητα από τη ...σχολή σεναρίου διαχείρισης της κρίσης που επιλέγεται κάθε φορά, το βέβαιο είναι ένα: Ολοι τους, μηδενός εξαιρουμένου ταυτίζονται με ανατριχιαστικά απόλυτο τρόπο στην αντίληψη ότι η αντιμετώπιση της κρίσης με φιλομονοπωλιακά κριτήρια, ο επανακαθορισμός, δηλαδή, των ισορροπιών για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, περνάει μέσα από τη συνεχή κλιμάκωση της ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα, ώστε ακυρώνοντας δικαιώματα και καταχτήσεις πολλών δεκαετιών, να εξασφαλιστεί η αναγκαία για την πλουτοκρατία χρηματοδότηση του κεφαλαίου. Υπάρχει, με δυο λόγια, στημένο μέτωπο που κανονίζει τους ρυθμούς, τους τρόπους και τα μέσα, της ακόμα μεγαλύτερης ανατροπής και περιθωριοποίησης των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, επιλέγουν πού θα πάνε τα δάνεια, ποια κεφάλαια θα ενισχυθούν, ποια θα είναι τα επιτόκια, πότε θα γίνει το επόμενο «κούρεμα».

Αυτή είναι η πολιτική τους εδώ και τρία χρόνια, όμως η κρίση βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη παρασύροντας σε ανεξέλεγκτη χρεοκοοπία εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά. Για τους εργαζόμενους, για όλα τα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η διέξοδος δε βρίσκεται στο ένα ή το άλλο σενάριο διαχείρισις της κρίσης. Η λύση για εμάς, δεν μπορεί καν να μοιάζει με τη λύση που προτείνουν οι κεφαλαιοκράτες. Αλλωστε, εμείς δε χρωστάμε τίποτα σε κανέναν, οι άλλοι χρωστάνε σε εμάς. Αρα προοπτική μας είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η απαγκίστρωση της χώρας από την ΕΕ και η επαναλειτουργία της οικονομίας με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, που θα δουλεύουνε στο φουλ για να ικανοποιούν τις ανάγκες του λαού και του τόπου.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ