Η στάση πληρωμών και παροχών στους δήμους

Η στάση πληρωμών και παροχών στους δήμους

Η κατάσταση στους δήμους όλης της χώρας είναι εκρηκτική. Αυτό που έγινε στο Μενίδι πριν από μερικές μέρες, όπου ο δήμος έβαλε λουκέτο και σταμάτησε να πληρώνει τους εργαζόμενους, αναμένεται να συμβεί σε δεκάδες ακόμα δήμους της χώρας. Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί σε δεκάδες δήμους υπάρχει αντίστοιχο πρόβλημα με τους εργαζόμενους να μην έχουν πληρωθεί. Επιπλέον, μέσα στον Οκτώβρη αναμένεται να σκάσουν και άλλες τέτοιες «βόμβες» με τους δήμους να μην μπορούν ούτε στο ελάχιστο να ανταποκριθούν στις πληρωμές τους.

Η λεγόμενη «στάση πληρωμών» δεν αφορά μόνο το ζήτημα της καταβολής των μισθών των εργαζομένων. Είναι ταυτόχρονα και στάση παροχών. Ηδη, αυτό, εδώ και πολλούς μήνες έχει ξεκινήσει σε μια σειρά υπηρεσίες όπως: παιδικοί σταθμοί που κόβουν απ' το φαΐ των παιδιών. Μετακίνηση των μαθητών στα σχολεία τους. Συντήρηση και λειτουργικά έξοδα δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων. Περικοπές στο πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι και άλλες υπηρεσίες Πρόνοιας. Περιορισμός του προσωπικού. Ενώ υπάρχουν και άλλα ζητήματα που άπτονται της Δημόσιας Υγείας. Για παράδειγμα, η πλειοψηφία των δήμων έχει μειώσει τη συχνότητα πλυσίματος των κάδων απορριμμάτων λόγω έλλειψης χρημάτων. Κάτι που μπορεί να προκαλέσει μολυσματικές ασθένειες, με σημαντικό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Στην πραγματικότητα, μία πλευρά αυτού που συμβαίνει στους δήμους μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Και δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι εξαιτίας της στάσης πληρωμών - και κρατιέται ή έχει κρατηθεί από το κράτος ο φόρος από το μισθό το δικό τους και των άλλων εργαζομένων που θα έπρεπε να αποδοθεί στο δήμο - και κόβονται οι παροχές που θα έπρεπε να παρέχονται από τους δήμους, εξαιτίας της αδυναμίας κάλυψης του κόστους.

Τα παραπάνω έχουν επιπτώσεις στους εργαζόμενους στους δήμους, στους εργαζόμενους γενικά που κατοικούν στο δήμο, στους γονείς, στους συνταξιούχους, στους δασκάλους, στους νηπιαγωγούς, στα παιδιά, στα βρέφη, στα νήπια. Κατά συνέπεια, είναι ένα πρόβλημα που για να αντιμετωπιστεί και να υπάρξουν άμεσες λύσεις ανακούφισης απαιτεί συντονισμένο και κοινό αγώνα εργαζομένων του δήμου (συμβασιούχων και μόνιμων) δασκάλων, γονιών, συνταξιούχων.

Μερικά παραδείγματα

Ενα παράδειγμα:

Το πρόβλημα με τους απλήρωτους εργαζόμενους σε παιδικούς παιδικούς ενός δήμου δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους απλήρωτους εργαζόμενους. Αφορά τα ίδια τα νήπια, γιατί η δουλειά του εργαζόμενου που δεν έχει να φάει, που ζει με την αγωνία της απόλυσης, με το άγχος αν έχει να ταΐσει τα δικά του τα παιδιά, επηρεάζει άμεσα την καθημερινή δουλειά αυτού του εργαζόμενου με τα παιδιά στους σταθμούς. Μια κινητοποίηση λοιπόν των εργαζομένων στους σταθμούς, αφορά άμεσα και τους γονείς των παιδιών που πηγαίνουν στους σταθμούς. Αφορά τον συνταξιούχο παππού ή γιαγιά των παιδιών, που συμμετέχουν όλο και περισσότερο στο μεγάλωμά τους, βοηθώντας την οικογένεια να βγει στο μεροκάματο. Αφορά άλλους εργαζόμενους σε άλλες υπηρεσίες του δήμου που και αυτοί μπορεί να είναι απλήρωτοι, που μπορεί τα δικά τους παιδιά να πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό. Να γιατί πρέπει να υπάρχει κοινός και συντονισμένος αγώνας. Δεν μπορεί να λένε οι γονείς ότι δεν τούς ενδιαφέρει το θέμα των εργαζομένων και το μόνο που τούς νοιάζει είναι να λειτουργεί ο παιδικός σταθμός. Οπως, δεν μπορούν και οι βρεφονηπιοκόμοι και το παιδαγωγικό προσωπικό, απλά να μοιράζουν λίστες με τα απαραίτητα υλικά που χρειάζεται ο παιδικός σταθμός ή το νηπιαγωγείο για να τα αγοράσουν οι ίδιοι οι γονείς, επειδή ο δήμος δεν δίνει λεφτά και να μην παίρνουν υπόψη τους την οικονομική κατάσταση των εργαζόμενων γονιών και το γεγονός ότι τα ίδια προβλήματα αφορούν και τους ίδιους.

Αλλο παράδειγμα:

Λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουν οι δήμοι, των περικοπών και της έλλειψης προσωπικού στους δήμους, εξαιτίας της απαγόρευσης των προσλήψεων που αποφάσισε η κυβέρνηση και προβλέπουν τα μνημόνια, οι υπηρεσίες καθαριότητας υπολειτουργούν. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά, οι δρόμοι πήζουν στο σκουπίδι, οι κάδοι δεν καθαρίζονται με τη συχνότητα που πρέπει. Οι εργαζόμενοι παλεύουν για να γίνουν προσλήψεις προσωπικού, να μπορούν να παίρνουν τα απαραίτητα ρεπό και να ξεκουράζονται όσο πρέπει. Αυτός ο αγώνας αφορά μόνο τους ίδιους; Αφορά το σύνολο των κατοίκων του δήμου. Αφορά την υγεία τη δική τους και των παιδιών τους. Αφορά τους μικρούς καταστηματάρχες του δήμου. Δεν μπορεί να λέει ο μικρέμπορος που έχει ένα μαγαζάκι να ζητά να μαζέψουν τα σκουπίδια έστω και απλήρωτοι, έστω και με 10 ή 12 ώρες δουλειάς. Το ότι δεν χρηματοδοτεί το κράτος τους δήμους και άρα δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι ή δε γίνονται προσλήψεις και δεν μπορούν να λειτουργήσει η καθαριότητα, έχει άμεση σχέση με την επίθεση που δέχονται και οι ίδιοι οι φτωχοί επαγγελματίες που φορολογούνται άγρια, που πληρώνουν υπέρογκα δημοτικά τέλη, που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο. Είναι η ίδια η αντιλαϊκή πολιτική που χτυπά αλύπητα και τους δύο για να βγουν ωφελημένοι οι επιχειρηματίες του τομέα καθαριότητας, οι μεγαλέμποροι και οι πολυεθνικές του κλάδου, το κεφάλαιο συνολικά.

Πολλοί δήμοι έχει μειώσει τη συχνότητα πλυσίματος των κάδων απορριμμάτων λόγω έλλειψης χρημάτων. Αυτό μπορεί να προκαλέσει μολυσματικές ασθένειες. Το συγκεκριμένο δεν αφορά τους γιατρούς, το υγειονομικό προσωπικό ενός νοσοκομείου που βρίσκεται στα όρια του δήμου; Δεν αφορά τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους; Δεν αφορά τους εργαζόμενους του δήμου αλλά και το σύνολο των κατοίκων; Εχει νόημα να ψάχνει κάποιος από τους παραπάνω να βρει αν φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν πλένουν τους κάδους;

Πού οδηγεί αυτή η κατάσταση;

Συγκυβέρνηση και δημοτικές αρχές ήδη σχεδιάζουν την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών. Καθαριότητα, δομές Πρόνοιας, παιδικοί σταθμοί, αθλητικοί χώροι κ.ά. Οσοι δήμαρχοι και διευθυντές υπηρεσιών των δήμων έρχονται σε επαφή με τους Επιτρόπους του Ελεγκτικού Συνεδρίου που ελέγχουν τις δαπάνες τους με τις Γραμματείες Αποκεντρωμένης Διοίκησης, συζητούν το ενδεχόμενο της άμεσης ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών που τούς δίνει τη δυνατότητα η νομοθεσία («Καλλικράτης» κ.ά.) Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Ηδη, δήμαρχοι και διάφοροι άλλοι φορείς επιχειρούν να στήσουν τις λεγόμενες κοινωνικές επιχειρήσεις, για να υποκαταστήσουν υπηρεσίες που πρέπει να παρέχει το κράτος. Ζητάνε από εργαζόμενους που ήταν στο πρόγραμμα και απολύθηκαν (συμβασιούχοι) ή από άνεργους να κάνουν τέτοιες επιχειρήσεις για να έχουν έσοδα. Ταυτόχρονα, συνδικαλιστικές ηγεσίες των σωματείων στους δήμους παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους ότι εάν καταργηθούν υπηρεσίες και ιδιωτικοποιηθούν θα προσληφθούν στις εταιρείες που θα αναλάβουν έργο. Παίζουν με τον πόνο τους, δηλαδή. Δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δραστηριοποιούνται στην κατεύθυνση της σύστασης κοινωνικών επιχειρήσεων. ΣτοΜοσχάτο, επιχειρούν να στήσουν κοινωνική επιχείρηση για να λειτουργεί το δημοτικό Ωδείο. Στο Μαρούσι, κάνουν το ίδιο για να λειτουργήσουν παιδικό σταθμό. Αντίστοιχη δράση αναπτύσσουν στη Δυτική Αθήνα για να λειτουργούν φροντιστήρια. Σε άλλους δήμους καλούν τον κόσμο να δημιουργήσουν ομάδες κατοίκων και να πληρώνουν τους γυμναστές του δήμου που θα γυμνάζουν τα παιδιά τους επειδή ο δήμος δεν μπορεί να τούς προσλάβει, δηλαδή ρίχνουν ολοκληρωτικά στις πλάτες των εργαζόμενων γονιών, μια υπηρεσία, αυτή του αθλητισμού, για να μην έχει κόστος ο δήμος. Υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα. Περιπτώσεις που ρίχνουν νερό στο μύλο της αντιλαϊκής πολιτικής που στερεί μια σειρά νευραλγικές κοινωνικές υπηρεσίες από το λαό.

Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Συνδικάτα, εργαζόμενοι, γονείς, κάτοικοι, πρέπει οργανωμένα να αντιδράσουν. Και να διεκδικήσουν άμεσα μέτρα χρηματοδότησης των υπηρεσιών των δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό.