ΠΟΜΠΗΙΑ Από μνημείο... «αυτοτροφοδοτούμενο μοντέλο διαχείρισης»!

ΠΟΜΠΗΙΑ

Από μνημείο... «αυτοτροφοδοτούμενο μοντέλο διαχείρισης»!

Ενώ τα σπαράγματα της Πομπηίας κινδυνεύουν, το σύστημα προετοιμάζει την επόμενη, από τις αναστηλώσεις, επιχειρηματική μέρα

Ο Περσέας και η Ανδρομέδα σε τοιχογραφία της Πομπηίας

Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη κατέρρευσε ένα τμήμα του τοίχου μιας ρωμαϊκής βίλας της Πομπηίας. Οι ιταλικές αρχαιολογικές αρχές ανακοίνωσαν ότι η κατάρρευση έγινε «σε μια ζώνη της αρχαίας πόλης που είχε έρθει στο φως στις αρχές του 19ου αιώνα και στην οποία ήταν απαγορευμένη η πρόσβαση εδώ και πολύ καιρό». Πρόσθεταν, ότι «η ασφάλεια (αυτής της ζώνης) παραμένει προτεραιότητα του Μεγάλου Σχεδίου της Πομπηίας και επίκειται η πρόσκληση για την εκδήλωση ενδιαφέροντος» για το έργο αυτό.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο εκπληκτικός αυτός αρχαιολογικός χώρος που περιέχει την πόλη η οποία θάφτηκε το 79 μ.Χ. από την ηφαιστειακή λάβα του Βεζούβιου, διατηρώντας την σχεδόν ανέπαφη μαζί με τους απολιθωμένους κατοίκους της, απασχολεί με αρνητικό τρόπο την ειδησεογραφία. Στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη είχε υποχωρήσει η δοκός στήριξης της κεραμοσκεπής στην περίφημη Βίλα των Μυστηρίων, η οποία πάντως παραμένει ανοιχτή για το κοινό.

Επιπλέον, εδώ και δύο χρόνια στην Πομπηία σημειώνονται συχνά τέτοιες καταστροφές, όπως η πτώση μιας κολόνας στην εξωτερική αυλή του σπιτιού του Λορέιους Τιμπουρτίνους, το Δεκέμβρη του 2011, ενώ είχαν προηγηθεί καταρρεύσεις τοίχων στο Σπίτι των Μονομάχων. Τον Οκτώβρη του 2011 είχε καταρρεύσει μέρος του τείχους της πόλης λόγω δυνατών βροχοπτώσεων. 'Η τουλάχιστον αυτό προβλήθηκε ως αιτία. Διότι η βροχή ήταν το «κερασάκι» στην εγκατάλειψη του αρχαιολογικού χώρου, αφού, το 2010, είχαν καταγραφεί τέσσερις καταρρεύσεις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα: Μέσα σε δύο ημέρες κατέρρευσαν, σε διαφορετικά σημεία, κομμάτια τείχους, συνολικού μήκους 15 μ., καθώς και το ηλικίας 2.000 ετών κτίριο που χρησιμοποιούσαν οι μονομάχοι. Και τότε οι αρμόδιοι είχαν «επιστρατεύσει» ως «αιτία» τη... βροχή, και η υπεύθυνη του χώρου δήλωνε ότι «είναι πράγματα που μπορούν να συμβούν σ' έναν εκτεταμένο αρχαιολογικό χώρο ηλικίας 2.000 ετών, κυρίως σε κλιματικές συνθήκες όπως αυτές των τελευταίων ημερών»...

Σύμφωνα όμως με τον τότε υπουργό Πολιτισμού, Σάντρο Μπόντι, από το Σεπτέμβρη του 2003 ως το Φλεβάρη του 2010 σημειώθηκαν 16 καταρρεύσεις στην Πομπηία (!!!), αποδεικνύοντας ότι η κρατική αδιαφορία για το μνημείο είναι διαχρονική.

Το ιταλικό κράτος, το οποίο, ως γνωστόν, έχει παραδώσει, ουσιαστικά, το Κολοσσαίο σε ένα... βιομήχανο παπουτσιών με αντάλλαγμα να χρηματοδοτήσει την αναστήλωσή του, διότι επίσης καταρρέει, ζήτησε και έλαβε από την Ευρωπαϊκή Ενωση βοήθεια ύψους 105 εκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να ξεκινήσει το «Μεγάλο Σχέδιο» - όπως το ονομάζουν οι Ιταλοί - αποκατάστασης του αρχαιολογικού χώρου. Οι εργασίες αναμένεται να διαρκέσουν τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.

Αναμένοντας τους «χορηγούς»...

Το μετά του «Μεγάλου Σχεδίου» ήταν ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν την πρώτη (!) συνάντηση εμπειρογνωμόνων και «ενδιαφερομένων» για τη διαχείριση της Πομπηίας που πραγματοποιήθηκε επί τόπου τον περασμένο Νοέμβρη. Εκεί «αποκαλύφθηκε» καταρχήν, ότι το ιταλικό κράτος άρχισε να ασχολείται σοβαρά με την Πομπηία μόλις το 1976 (με τον ειδικό νόμο γι' αυτήν) αλλά με χρηματοδότηση της συντήρησης και ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου μέσα από «ειδικά κεφάλαια» και όχι από τακτικές δαπάνες. Μάλιστα, έπρεπε να γίνει και σεισμός το 1981 για να αξιολογηθούν πλήρως τα έξοδα και οι ανάγκες του χώρου. Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής περιγράφηκε στην αρχή...

Προέκυψε επίσης το γεγονός, ότι η ιταλική Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει σαν προτεραιότητά της να ολοκληρώσει το «Μεγάλο Σχέδιο» για την Πομπηία τηρώντας τα χρονοδιαγράμματα και χωρίς συμβιβασμούς στην ποιότητα. Μετά όμως, χρειάζεται «πρόσθετη υποστήριξη από χορηγούς και δωρητές»! Μάλιστα, οι «προπαρασκευαστικές δραστηριότητες» που θα «διασφαλίζουν» ότι οι «συνθήκες είναι ευνοϊκές για την αξιοποίηση των πλέον κατάλληλων μορφών εξωτερικής υποστήριξης» ώστε η διαχείριση της Πομπηίας να «μετατοπιστεί» σε ένα πιο «αυτοτροφοδοτούμενο, μακροπρόθεσμα, μοντέλο», πρέπει να λάβουν χώρα ταυτόχρονα με τις εργασίες αποκατάστασης.

Ολα αυτά παραπέμπουν ευθέως στην εμπορευματοποίηση αυτού του σπάνιου αρχαιολογικού χώρου, παγκόσμιου μνημείου της ανθρωπότητας. Αλλωστε, την περασμένη άνοιξη ένα από τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη της Ιταλίας στον τομέα της κρατικής διαχείρισης του Πολιτισμού, κουβεντιάζοντας με μια ομάδα δημοσιογράφων στη Ρώμη, εξέφρασε την «άποψη», ότι η ώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας, σε συνδυασμό... με την «ακόρεστη δίψα» των Κινέζων και των Ινδών τουριστών για την τέχνη και την αρχαιολογία, είναι ένας τρόπος για να βγει η Ιταλία από την οικονομική ύφεση!

Πρόκειται για τον Μάριο Ρέσκα, ο οποίος επιλέχθηκε το 2008 ως γενικός διευθυντής του ιταλικού υπουργείου Πολιτισμού από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, με αρμοδιότητα την «προώθηση» των μουσείων. Πριν αναλάβει αυτή τη θέση, υπήρξε επί 15 χρόνια το «αφεντικό» της «Μακ Ντόναλντ» Ιταλίας, ενώ πριν διετέλεσε στέλεχος σε πλήθος πολυεθνικές. Για τον Ρέσκα, η Ιταλία θα πρέπει να «κοιτάξει» τις ιδιωτικές επενδύσεις «για την ανάπτυξη του οικονομικού δυναμικού της πολιτιστικής κληρονομιάς της», απαιτώντας γι' αυτό και φορολογικές ελαφρύνσεις για την «ενθάρρυνση» των ιδιωτικών επενδύσεων σε μουσεία της Ιταλίας και αρχαιολογικούς χώρους με τουριστικό ενδιαφέρον. Αυτό σημαίνει ότι μόλις φύγουν οι αρχαιολόγοι από την Πομπηία, θα έρθουν οι μάνατζερ. Διότι, όπως το είχε θέσει ο Ρέσκα: «...Μπορεί ένας ιστορικός τέχνης να μην είναι το πλέον κατάλληλο πρόσωπο να διαχειριστεί την Πομπηία των 900 εργαζομένων»...

Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ

    

Η γεωγραφία της ηλιθιότητας

1. Ο Νεοέλληνας παραμένει, και το νέο χρόνο που ανέτειλε, πιστός στο ρόλο που διάλεξε από την Καινή Διαθήκη: του νεκρού Λαζάρου, που ελπίζει στην ανάσταση. Ασκώντας το δημοκρατικό του δικαίωμα να γυρνάει όσο θέλει μέσα στον τάφο του, αγνοεί ο παραμυθιασμένος πως η ποινή που του έχει επιβληθεί είναι ανάλογη του ονόματος που φέρει. «Ο Λάζαρος ανήκει στο χώμα» του φωνάζει η πραγματικότης, και ο δυστυχής τη μεταφράζει ως «δεύρο έξω», κάνοντας την κωμωδία να συνεχίζεται.

2. Με διασκεδάζει η περίπτωση Δένδια. Στην προσπάθειά του ν' αποκτήσουν φιλοσοφικό πνεύμα οι αποφάσεις του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, οι χαριτωμένες ψυχές ορισμένων μπάτσων του τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα με το χειρότερο τρόπο. Η ζωή τούς «αναγκάζει» να μπλεχτούν σε ιστορίες πρέζας παρέχοντας στον εαυτό τους έναν έξτρα μισθό... για να μπορούν να κυνηγούν το κακό ανενόχλητοι από τις ταπεινώσεις της βιωτής! Η διάδοση αυτής της ηθικής στους κύκλους των μπάτσων έχει προκαλέσει ταραχή στον Δένδια, ο οποίος έχει σε μεγάλη υπόληψη το υπουργείο του, ακόμα και τώρα που το έχουν κάνει κεραμιδαριό. Από εδώ και στο εξής έχει κάθε λόγο να φοβάται τον ίσκιο του. Οι ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε επίλεκτα μέλη της αστυνομίας και στην πρέζα ολοένα θα πυκνώνουν. Απλά μαθηματικά σ' έναν κόσμο που καταρρέει και κανείς εκτός από ευχολόγια δεν προτίθεται να λάβει γενναίες αποφάσεις.

3. Να μην ντρέπεται που είναι ΠΑΣΟΚ. Αυτός είναι ο μόνος όρος που θέτει ο Βενιζέλος σε όποιον επιθυμεί ακόμα και τώρα να γραφτεί ξανά στο κίνημα. Χωρίς ωστόσο να αποσαφηνίζει τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε ο κάθε Πασόκος να ντρέπεται. Είναι γνωστό πως, όταν παρασύρεται ως η επιτομή της εξυπνάδας υπερτιμώντας ακόμα και τον ίσκιο σου, γίνεται αυτό που εξορκίζεις: περνάς στην περιοχή της ηλιθιότητας. Ενώ κάλλιστα θα μπορούσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δηλώσει: «Ας έρθει μαζί μας αυτός που ντρέπεται. Γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε - με στοιχεία αδιάσειστα βάσει του συμβολαίου του γεννήτορά μας με το λαό από το '81 - να τον κάνουμε να ντρέπεται αληθινά». Ιδού η καινοτομία και η σίγουρη ψήφος, διότι ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι στη ζωή του δεν έχει κάνει κάτι για το οποίο να ντρέπεται - αρχής γενομένης από την ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που σε λίγο δεν θα αφήνει χώρο για άλλους στις φυλακές Κορυδαλλού.

4. Αν ο Βενιζέλος ξεπερνούσε το σύνδρομο του παγωνιού που τον ταλανίζει, θα είχε εξασφαλίσει μέσω της ντροπής την υστεροφημία του. Το κίνημα της ντροπής των Νεοπασόκων θα έδινε το δικαίωμα στη σπουδαιοφάνεια του Βαγγέλη να πάρει παράταση για πνευματική ανάρρωση, τώρα που διάγει το βίο του καμένου χαρτιού που δεν το καταδέχεται ούτε η λησμονιά.

5. Οι κρετίνοι της Χρυσής Αυγής τις τελευταίες εβδομάδες εγκαινίασαν το καινούργιο τους παραλήρημα. Επιδίδονται σε νυχτερινές ασκήσεις στρατιωτικού τύπου σε όλα τα δασάκια της Αττικής. Ετσι είναι, από τη στιγμή που η κοινή λογική έχει πάρει τα βουνά, οι φασίστες αλωνίζουν στα δασάκια.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ