Μελαγχολικές αναμνήσεις

Μελαγχολικές αναμνήσεις 
 Έπεσε το μάτι μου σε μια ομιλία που έβγαλε χτες ο Σαμαράς σε εκδήλωση της ΟΝΝεΔ και μελαγχόλησα. Όπως μελαγχολώ κάθε φορά που βλέπω εκδηλώσεις τής ΟΝΝεΔ ή της ΔΑΠ. Βλέπετε, δεν μπορώ να μην αφήσω την σκέψη μου να γυρίσει 30-35 χρόνια πίσω, τότε που ανήκα κι εγώ στον φοιτητόκοσμο.

 Εκείνα τα χρόνια, που λέτε, η φοιτητική οργάνωση είχε τρεις βαθμίδες. Σε πρώτο βαθμό, οι φοιτητές οργανώνονταν σε συλλόγους στις σχολές ή στα τμήματά τους, οι σύλλογοι του κάθε ιδρύματος σύστηναν τον σύλλογο του εκπαιδευτικού ιδρύματος και, τέλος, οι σύλλογοι όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας δημιουργούσαν την Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος, την περίφημη ΕΦΕΕ.

 Η ιστορία τής ΕΦΕΕ είναι συνυφασμένη με το φοιτητικό κίνημα από το 1963, οπότε και ιδρύθηκε. Κατά τα ταραγμένα χρόνια 1963-1967, η ΕΦΕΕ συγκρούστηκε κατ' επανάληψη τόσο με το επίσημο κράτος όσο και με το παρακράτος τής δεξιάς. Οι διαδηλώσεις και οι πορείες της δημιουργούσαν πολιτικό σεισμό, καθώς τα αιτήματά της συμβάδιζαν με τα αιτήματα της μεγάλης πλειοψηφίας.τού κόσμου. Ενός κόσμου ο οποίος συμμετείχε στις εκδηλώσεις τής ΕΦΕΕ, όπως συμμετείχε και η ΕΦΕΕ στις δικές του διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις. Οι εικόνες που δημιουργεί το τραγούδι τού Διονύση Σαββόπουλου "Στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" δείχνουν ολοζώντανα την πραγματικότητα της εποχής. Έτσι, είναι απολύτως λογικό το ότι μια από τις πρώτες πράξεις τής χούντας ήταν η διάλυση της ΕΦΕΕ. Φυσικά, η ΕΦΕΕ διαλύθηκε μόνο στα χαρτιά, μιας και το φοιτητικό κίνημα διατήρησε την ορμή του σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας, με αποκορύφωμα τα γεγονότα τού 1973.

 Με την πτώση τής χούντας, η ΕΦΕΕ ανασυγκροτήθηκε και συνέχισε να επηρεάζει τα πολιτικά πράγματα στην χώρα. Έχω προσωπική εμπειρία από τον αγώνα που πραγματοποιήθηκε στα τέλη τής δεκαετίας τού '70, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση Ράλλη να πάρει πίσω τον περίφημο νόμο 815, ο οποίος προέβλεπε πράγματα που υλοποιούνται σήμερα: σύμπτυξη σχολών, διαγραφή όσων φοιτητών δεν έπαιρναν πτυχίο σε Ν+Ν/2 χρόνια κλπ. Δυστυχώς, λίγο πριν τις εκλογές τού 1981, η τελευταία πασοκοκρατούμενη διοίκηση της ΕΦΕΕ (υπό τον "μεγάλο σοσιαλιστή" Χρήστο Παπουτσή) οδήγησε την ΕΦΕΕ στην αυτοδιάλυση, προφανώς για να μην έχει πρόβλημα η -αναμενόμενη- κυβέρνηση ΠαΣοΚ. 

 Τότε που ήμουν κι εγώ φοιτητής, λοιπόν, οι φοιτητικές εκλογές ήσαν τελείως διαφορετικές από τις σημερινές. Πρώτα-πρώτα, αποτελούσαν σημαντικό γεγονός, δεν περνούσαν στα ψιλά των εφημερίδων. Κυρίως, όμως, ήσαν διαφορετικές ως προς τα αποτελέσματά τους. Οι μεγάλες παρατάξεις ήσαν η Πανσπουδαστική Σ.Κ. του ΚΚΕ (σήμερα το Κ με το Σ έχουν αλλάξει θέση) και η ΠΑΣΠ του ΠαΣοΚ (μη ξεχνάμε ότι το ΠαΣοΚ δεν έχει γίνει ακόμη εξουσία και τα συνθήματα του Ανδρέα έχουν πιάσει ρίζες στον κόσμο), οι οποίες εναλλάσσονται στην πρώτη θέση των συλλογικών αποτελεσμάτων (αν και κάθε παράταξη δημοσίευε αποτελέσματα που την έφερναν να προηγείται της άλλης, έστω με μικρή διαφορά). Πίσω τους έρχονταν ο Ρήγας Φεραίος (και μετά την διάλυσή του η Β' Πανελλαδική) του ΚΚΕ-εσωτερικού, η ΑΑΣΠΕ του ΕΚΚΕ (με τον Στέλιο Κούλογλου στο κεντρικό της συμβούλιο), η ΠΠΣΠ του ΚΚΕ-μλ, ορισμένες μικρότερες αριστερές παρατάξεις κλπ.

 Προσέξατε κάτι στην προηγούμενη παράγραφο; Νομίζετε ότι κάτι ξέχασα, ε; Δεν βλέπετε πουθενά την ΔΑΠ. Ε, λοιπόν, δεν ξέχασα τίποτε! Τα ποσοστά που κατέγραφε τότε η ΔΑΠ κυμαίνονταν από μηδέν κόμμα κάτι μέχρι...μηδέν σκέτο! Με το κυάλι έψαχνες να βρεις φοιτητή με δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις! Η ανυπαρξία τής δεξιάς στον φοιτητικό χώρο ήταν τόσο μεγάλη ώστε η -απαραίτητη- αντιδεξιά καζούρα είχε σχεδόν μόνιμο στόχο τους εθνικιστές κύπριους φοιτητές τής ΕΦΕΚ.

 Κι ενώ τότε τους ψάχναμε με το κυάλι, σήμερα οι ΔΑΠίτες συγκροτούν την πρώτη δύναμη στον φοιτητικό χώρο. Με την παιδεία να δέχεται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο, με την ανεργία να πλήττει το 68% της νεολαίας, με επαγγελματική αποκατάσταση αβέβαιη όσο ποτέ, με σχέδια τύπου "Αθηνά" σε πλήρη εξέλιξη, με κατάλυση ενός ασύλου που κερδήθηκε με αίμα... με τόσα και τόσα που γίνονται, υπάρχουν νεοι άνθρωποι που υποδέχονται με ζητωκραυγές τον Σαμαρά και του δίνουν βήμα για να μιλήσει. Π' ανάθεμά με αν καταλαβαίνω τι διάβολο περιμένουν από δαύτον...


 Γι' αυτό με πιάνει η μελαγχολία, την οποία ανέφερα στην εισαγωγή. Πρώτη δύναμη στους φοιτητές η ΔΑΠ! Ποιός να το φανταζόταν πριν 35 χρόνια; Και ποιός μπορεί να το καταπιεί σήμερα;