Δικαιώθηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ

Δικαιώθηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ

Βλέπω μέλη και φίλους του ΚΚΕ να θυμούνται τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κόμματος κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τις μαθητικές κινητοποιήσεις της ίδιας περιόδου και την τότε αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ αλλά και της οργανωτικής δύναμης της ΚΝΕ.

Ολα αυτά είναι σωστά. Θέλω όμως να θυμίσω κάποια πράγματα. Η επιτυχία αυτή ήταν αποτέλεσμα της δικαίωσης θέσεων που υιοθέτησε το ΚΚΕ και η ηγεσία του (η οποία, για όσους το ξεχνούν, ήταν σε σημαντικό βαθμό η ίδια με σήμερα) στα δύσκολα χρόνια των αρχών του '90, όπως επιμονή στην ύπαρξη του ιμπεριαλισμού και του κινδύνου να προκληθούν πόλεμοι, επιμονή σε έννοιες όπως «οργάνωση», «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», «όχι στην ευρωπαϊκή προοπτική», «απεργία», «διαδήλωση», «κομματική και ΚΝίτικη οικοδόμηση».

Οταν το ΚΚΕ πρόβαλλε όλα αυτά η πολεμική, ο χλευασμός, η απομόνωση ήταν ίδια και χειρότερη με σήμερα (θυμάται κανείς τις εξυπνάδες που ακούγονταν από τα αστικά κόμματα, τον ΣΥΝ και τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», «δεν μπορώ άλλο τους -ισμούς», «μην ξεχνάς τα εικονίσματα Χαρίλαε», «οι κινητοποιήσεις είναι επαναστατική γυμναστική», «να μη γίνει η πορεία της 17 Νοέμβρη και να γίνει μια συναυλία»;).

Είναι επομένως παραπλανητικό το επιχείρημα πήραμε 4,5 στις εκλογές, άρα οι θέσεις της ΚΕ είναι λανθασμένες. Η ορθότητα ή μη των θέσεων θα φανεί στη διάρκεια. Αυτό που χρειάζεται είναι μελέτη των θέσεων και νηφάλια συζήτηση, όχι μηδενιστική κριτική ή τεχνητοί και επικίνδυνοι διαχωρισμοί του στιλ «Το 15ο Συνέδριο και η σημερινή ηγεσία».

Βλέπω επίσης την άποψη ότι το ΚΚΕ έπρεπε να προτείνει κάποια κυβέρνηση της Αριστεράς (αντιιμπεριαλιστική, λαϊκή, προοδευτική, όπως κατά περίπτωση αποκαλείται) και τότε θα είχε αφαιρέσει επιχειρήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα παίρναμε εμείς 27%. Αυτό δεν ισχύει. Το μεγάλο τμήμα του κόσμου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι ψήφισε, ήθελε δηλαδή «κατάργηση του μνημονίου, αλλά παραμονή στο ευρώ», άρα δε θα ψήφιζε ΚΚΕ. Είναι αυτονόητο επίσης ότι όσο χώρο αφήνεις στην ιδεολογική αντιπαράθεση, ο αντίπαλος το εκμεταλλεύεται.

Αν δηλαδή το ΚΚΕ έλεγε ναι σε «κυβέρνηση της Αριστεράς» τότε η πίεση θα ήταν μεγαλύτερη, θα ακούγαμε συνέχεια φράσεις, όπως «αφού συμφωνείτε και εσείς ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα λύσει το πρόβλημα, γιατί δεν τα βρίσκετε στους όρους, κάντε επιτέλους μια υποχώρηση, ποιος νοιάζεται για τις ιστορικές σας διαμάχες και τους εγωισμούς σας;»).

Ακόμα όμως και να έδινε εκλογικά οφέλη μια θέση του ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς, δε σημαίνει αυτό ότι θα έπρεπε να την υποστηρίξει. Προσωπικά θέλω να δω επιχειρήματα ότι μια κυβέρνηση της «Αριστεράς», χωρίς έξοδο από την ΕΕ, χωρίς κοινωνικοποιήσεις και κατάργηση της «ελεύθερης αγοράς» θα δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Και τέτοια επιχειρήματα δε βλέπω.

Θα πουν πολλοί σύντροφοι και φίλοι ότι δεν εννοούν κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή κυβερνήσεις τύπου ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας. Είμαι βέβαιος ότι το λένε με ειλικρίνεια. Ούτε όμως το ΚΚΓ και το ΚΚΙ είχαν στο μυαλό τους κυβερνήσεις Πρόντι ή Ζοσπέν, όταν τις δεκαετίες του '60 και '70 μιλούσαν για «μεταβατικά προγράμματα», «σκαλοπάτια» και «προοδευτικές κυβερνήσεις». Η λογική αυτή όμως τους οδήγησε με βάση τους συσχετισμούς της δεκαετίας του '90 στην εγκατάλειψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, στη συνεργασία ακόμη και με τη σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να φύγει κάποια δεξιά κυβέρνηση.

Ολα αυτά θεωρήθηκαν αναγκαίοι συμβιβασμοί ή ένα πρώτο βήμα στη μακρά εξελικτική πορεία προς το σοσιαλισμό. Η ενσωμάτωση είναι πάντοτε αργή, αθόρυβη και γλυκιά, πρώτα σου δίνει εκλογικά και πολιτικά οφέλη και μετά βιώνεις τις συνέπειες. Αν ξεκόψεις την καθημερινή σου δράση για τα επιμέρους από το στόχο σου, αν προσαρμόζεσαι κάθε φορά στο συσχετισμό και στο επίπεδο συνείδησης, τότε ο συσχετισμός γίνεται μελλοντικά χειρότερος.

Δε θα μπορούσα επομένως να μην επιδοκιμάσω την ΚΕ και το ΚΚΕ για την υπεράσπιση των οργανωτικών κατευθύνσεων του μαρξισμού - λενινισμού κατά το κίνημα των αγανακτισμένων, για την υπεράσπιση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος (Ζαχαριάδης, Στάλιν, οικοδόμηση του σοσιαλισμού, προσφορά της ΕΣΣΔ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).

Ωφελιμότερο είναι όμως να αναφερθώ στα σημεία που διαφωνώ ή έχω έστω προβληματισμούς. Στο κείμενο των Θέσεων θετικό βήμα είναι η προσθήκη της φράσης «ισχυρές εξαρτήσεις», σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου η αναγκαία επισήμανση ότι «δεν υφίσταται εθνική αστική τάξη» και δεν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας με κάποιο τμήμα της δεν χρειάζεται να οδηγεί σε μια φραστική ελπίζω μόνο υποβάθμιση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, ούτε μπορούμε να ξεπερνάμε το ζήτημα με τη λογική ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός, άρα με τον όρο καπιταλισμό ξεμπερδεύουμε.

Η θέση ότι οι αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι (έξοδος από την ΕΕ και ΝΑΤΟ) και η απαλλαγή της χώρας από την όποια εξάρτηση είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος και πρέπει να συνδέεται με την αντικαπιταλιστική ανατροπή, θα προστατεύσει και θα ξεμπλοκάρει τη δράση του Κόμματος.

Οι επικοινωνιακές αδυναμίες και τα χαμηλά αντανακλαστικά του Κόμματος κατά την προηγούμενη περίοδο χρειάζεται να αντιμετωπισθούν. Θα βοηθούσε την τακτική και ειδικότερα την επαφή μας με το λαό αν γνωρίζαμε σε μεγαλύτερο βάθος πώς σκέφτεται ο λαός, πώς κυλά η καθημερινότητά του, ποιος είναι ο κώδικας αξιών του εργάτη, του ανέργου, της νοικοκυράς στις φτωχές συνοικίες, του αγρότη, του νεολαίου. Οι αστοί έχουν ολόκληρα επιτελεία γι' αυτή τη δουλειά. Το Κόμμα έχει κάτι καλύτερο, σπουδαστές και φοιτητές με μυαλό, με ικανότητες και με διάθεση προσφοράς. Επομένως μπορεί να δημιουργηθεί κάποιο τμήμα της ΚΕ με το παραπάνω περιεχόμενο.

Το Κόμμα στο διαδίκτυο είναι αδύναμο. Μια σειρά όμως φιλοΚΚΕ blogs ξεχωρίζουν το καθένα με τον τρόπο του και καθημερινά κερδίζουν μάχες. Προτείνω να επιδιωχθεί μια συνάντηση του Κόμματος με τους «κόκκινους» blogers, κατά το πρότυπο των συναντήσεων της ΚΝΕ με τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα, ώστε να επιδιωχθεί μια πιο συντονισμένη δράση και να φανούν και τα όρια του καθενός. Η στήριξη βέβαια των κομματικών ηλεκτρονικών μέσων προέχει.

Με βάση όλα τα παραπάνω προτείνω να προστεθεί και να προηγηθεί στην παράγραφο 68 μια συνδιάσκεψη με αντικείμενο τις υποπαραγράφους 4, 7 και 8, δηλαδή την εσωοργανωτική ζωή, την ιδεολογική διαπαιδαγώγηση και την επικοινωνιακή τακτική του Κόμματος.