Τι δείχνει η συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις;

Τι δείχνει η συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις;

-- Τον τελευταίο καιρό, επανέρχεται το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Πού αποβλέπουν τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Περίσσεψαν την Τετάρτη στη Βουλή οι κορόνες για «εθνική υπόθεση» σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Το θέμα συζητήθηκε, με αφορμή Ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια αναφορών στον Τύπο που ήθελαν να πείσουν ότι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δεν έχουν παραιτηθεί -με τη νομική έννοια του όρου- από την απαίτηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, αξιοποιεί το θέμα, από τη μια, για να τονώσει την αντι-Μέρκελ ρητορεία του και από την άλλη για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι μια ενδεχόμενη δική του κυβέρνηση θα είναι πιο αποτελεσματική στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, σε αντίθεση με τη σημερινή και τις προηγούμενες και ότι η καταβολή τους από τη Γερμανία, μπορεί να οδηγήσει σε ανακούφιση από το χρέος, άρα και σε ανακούφιση του λαού. Η χτεσινή συζήτηση στη Βουλή, παρά την εντυπωσιοθηρία απ' όλες τις πλευρές, αποτέλεσε κολυμβήθρα για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ για το γεγονός ότι 70 σχεδόν χρόνια από την ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο, δεν έχει ικανοποιηθεί η ηθική και οικονομική αξίωση του λαού να επιστραφεί στο ακέραιο ο πλούτος που λεηλάτησε το κατοχικό καθεστώς, σε συνέργεια με τους ντόπιους συνεργάτες του. Δίνοντας δρόμο διαφυγής στην τρικομματική κυβέρνηση και προκειμένου να ενισχύσει το προφίλ της «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας» που θέλει τώρα να φτιάξει, ο Αλ.Τσίπρας πρότεινε να συγκροτηθεί διακομματική επιτροπή για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, κομπάζοντας ότι ο ίδιος έθεσε το ζήτημα στη συνάντηση που είχε με τον Β. Σόιμπλε στο Βερολίνο. Από την πλευρά τους, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έσκισαν τα ρούχα τους για τη συμβολή που είχαν σαν κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και φαίνεται στο παράδειγμα της δικαστικής διεκδίκησης των αποζημιώσεων από τους απογόνους όσων σφαγιάστηκαν στο Δίστομο. Η υπόθεσή τους έφτασε πριν από περίπου δύο χρόνια μέχρι το Δικαστήριο της Χάγης, όπου η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επικαλούμενη κι αυτή το «εθνικό συμφέρον», άσκησε το δικαίωμα της παρέμβασης στη διένεξη μεταξύ της Γερμανίας και της Ιταλίας για το ζήτημα της ετεροδικίας. Το ιστορικό της υπόθεσης είναι αποκαλυπτικό: Το 2002, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απαγόρευσε την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου που βρίσκονται στην Ελλάδα, παγώνοντας την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Πάγωνε, επίσης, την απόφαση του Αρείου Πάγου (11/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Μετά το μπλοκάρισμα από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι Διστομίτες αναγκάστηκαν τελικά να προσφύγουν στα ιταλικά δικαστήρια (Φλωρεντία), διεκδικώντας τις αποζημιώσεις, όπου δικαιώθηκαν. Το 2008, Ιταλία και Γερμανία συμφώνησαν να παραπέμψουν τη μεταξύ τους διαφορά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με τη δεύτερη να ζητάει να αναγνωριστεί ότι η Ιταλία δε σεβάστηκε το προνόμιο δικαιοδοτικής ασυλίας της (καθεστώς ετεροδικίας). Η τότε κυβέρνηση, θα μπορούσε πολύ απλά να υλοποιήσει τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων και να προχωρήσει η κατάσχεση των γερμανικών ακινήτων που βρίσκονται στην Ελλάδα, παράλληλα με την ανάδειξη συνολικά του όλου θέματος των αποζημιώσεων.

Επίσης: Το 2002 υπήρξε απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία τα ελληνικά δικαστήρια είναι αναρμόδια να δικάσουν το γερμανικό δημόσιο, με το αιτιολογικό ότι οι αποζημιώσεις είναι θέμα διακρατικών υποθέσεων. Επικαλούμενες αυτήν τη δικαστική απόφαση, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ανέχονταν το καθεστώς της «ετεροδικίας», το οποίο απαιτούσε η Γερμανία, καθιστώντας επί της ουσίας αναρμόδια τα ελληνικά δικαστήρια να δικάσουν προσφυγές που αφορούν στο γερμανικό δημόσιο. Το Δικαστήριο της Χάγης ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή, αποφασίζοντας υπέρ της Γερμανίας στη διένεξη με την Ιταλία, για να επιβεβαιώσει τον βρώμικο ρόλο του και το πραγματικό περιεχόμενο του λεγόμενου Διεθνούς Δικαίου. Αυτές είναι οι διαχρονικές ευθύνες ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τις οποίες αξιοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μπάσει από την πίσω πόρτα την άλλη διαχείριση, στο πλαίσιο της οποίας, όπως λέει, μια δική του κυβέρνηση θα διεκδικήσει είτε την επιστροφή των αποζημιώσεων, είτε το συμψηφισμό τους με τα δάνεια από την τρόικα και έτσι θα ανακουφιστεί τάχα ο λαός. Ακόμα κι αν επιστραφούν μέχρι δεκάρας οι αποζημιώσεις, τα αντιλαϊκά μέτρα δεν πρόκειται να παρθούν πίσω, ούτε θα ματαιωθούν τα επόμενα. Ο λαός έχει υποχρέωση και συμφέρον να απαιτεί τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, ξέροντας όμως ότι προϋπόθεση για τη δική του ευημερία είναι να απεμπλακεί η χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς, με τον ίδιο στο τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας. Οχι να περιμένει από Μεσσίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ να του λύσουν τα προβλήματα με τα ματζούνια της άλλης διαχείρισης, στην οποία δε διστάζει προπαγανδιστικά να υποτάσσει και τις γερμανικές αποζημιώσεις.