Νέα επεισόδια στους ανταγωνισμούς

Νέα επεισόδια στους ανταγωνισμούς

Νέα επεισόδια συνεχίζουν να γράφονται στην κούρσα των ανταγωνισμών για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, με την Κύπρο, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Ελλάδα να βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων που δρομολογούν οι μεταξύ τους κόντρες και συμμαχίες, αλλά και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ) και των μονοπωλίων. Οι συμμαχίες που αναπτύσσονται στην περιοχή χαρακτηρίζονται από αντιφατικότητα, ανάλογα με το πού γέρνει η πλάστιγγα των ιδιαίτερων συμφερόντων κάθε κράτους και τους συσχετισμούς που διαμορφώνει το κυνήγι του κέρδους για τα μονοπώλιά τους. Για παράδειγμα, το Ισραήλ αποκαθιστά σταδιακά τις σχέσεις του με την Τουρκία και στο παρασκήνιο συζητάει μαζί της για δρόμους μεταφοράς του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη που παρακάμπτουν την Κύπρο.

Την ίδια ώρα όμως, ενημερώνει την κυπριακή κυβέρνηση ότι τούρκικα πλοία παραβιάζουν την ΑΟΖ της στα νότια του νησιού, σε θαλάσσια οικόπεδα που η Τουρκία αμφισβητεί ότι ανήκουν σε κυπριακή ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ διεξάγει ναυτικές ασκήσεις με την κυπριακή Δημοκρατία, με σενάριο που παραπέμπει στην προστασία των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου από ενδεχόμενη επίθεση. Η συγκεκριμένη άσκηση ονομάστηκε «έρευνας και διάσωσης» και έγινε σε θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζουν με οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, απ' όπου προετοιμάζεται η άντληση φυσικού αερίου ή διεξάγονται έρευνες. Βασικός παράγοντας που επιδρά στις σχέσεις Ισραήλ - Κύπρου, είναι τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ, που αναζητά τις καλύτερες δυνατές «λύσεις» για τα δικά του μονοπώλια στην εξόρυξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή.

Αλλο παράδειγμα είναι η Αίγυπτος, η οποία το 2003 είχε υπογράψει με την Κύπρο συμφωνία για τον καθορισμό των μεταξύ τους ΑΟΖ. Τώρα όμως, με την ενθάρρυνση όπως όλα δείχνουν της Τουρκίας, η Αίγυπτος μεθοδεύει την αμφισβήτηση της συμφωνίας, προσδοκώντας οφέλη από μια ενδεχόμενη συνεργασία με την Τουρκία και την εκμετάλλευση κοιτασμάτων που με τη σύμβαση του 2003 κατοχυρώνονταν σε κυπριακή ΑΟΖ. Ομοίως, ο Λίβανος που βρίσκεται σε διαμάχη με το Ισραήλ και είχε αμφισβητήσει τη συμφωνία Ισραήλ - Κύπρου για τις ΑΟΖ, εμφανίζεται τώρα διατεθειμένος να συνεργαστεί με την Κύπρο, ακόμα και στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων που βρίσκονται πάνω στη μέση γραμμή, που καθορίζει τις ΑΟΖ των δυο κρατών.

Ανάλογα παραδείγματα αντλεί κανείς και από την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ενα πράγμα παραμένει βέβαιο. Οτι οι διακρατικές σχέσεις στον καπιταλισμό δεν έχουν για κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά των μονοπωλίων και με βάση αυτά διαμορφώνονται και «σπάνε». Από αυτήν την άποψη, τα πανηγύρια της ελληνικής κυβέρνησης για τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, όπως και της κυπριακής κυβέρνησης προηγούμενα, κάθε άλλο παρά εγγυώνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τα οποία άλλωστε η αστική τάξη πρόθυμα παραχωρεί σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις για να αναβαθμίσει το ρόλο της. Διέξοδος για το λαό δεν είναι η προσκόλληση στον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, αλλά η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, πρώτα απ' όλα στην ίδια του τη χώρα. Η ανατροπή της εξουσίας τους, η λαϊκή εξουσία και η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει αμοιβαίες διμερείς σχέσεις, με αποκλειστικό κριτήριο το συμφέρον του λαού.