«Μανωλάδες υπάρχουν παντού!»

«Μανωλάδες υπάρχουν παντού!» 

Ο τίτλος του παρόντος ρεπορτάζ θα μπορούσε να είναι «η άχαρη ζωή του μετανάστη στην Ελλάδα». Και το περιεχόμενό του ένα κλαψιάρικο οδοιπορικό «στα βάσανα και τους καημούς των, όπου Γης, κατατρεγμένων».
Όμως, η επίσκεψή μας σε σπίτια στη Λάρισα, όπου διαμένουν μετανάστες από την Ασία, δεν μας έδωσε την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με κακομοίρηδες που ζητούν τη συμπόνοια μας. Το αντίθετο, είδαμε νέους ανθρώπους, 20 έως 30 ετών, με τη φλόγα για καλύτερη ζωή να παίζει στα μάτια τους, που δε 

μοιρολογούν για τις πολλές δυσκολίες και τα καθημερινά προβλήματα, δεν τα βάζουν με την «κακιά τους την τύχη» και είναι αποφασισμένοι να παλέψουν, με νύχια και με δόντια, όχι απλώς για να επιβιώσουν, αλλά και να προκόψουν.
Για να το πετύχουν αξιοποιούν την αποκοτιά της νιότης τους, τη «δίψα» για δικαίωση της επιλογής τους να ξενιτευτούν, τη δύναμη που τους δίνει η σκέψη πως μπορούν να βοηθήσουν τις φτωχές οικογένειές τους στην ταλαιπωρημένη πατρίδα τους.
Από ένστικτο, αλλά και από ανάγκη, αναπτύσσουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους, βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Κι ελπίζουν στη συμπαράσταση και την αδελφική βοήθεια των Ελλήνων εργατών, καθώς μόνο στα ταξικά αδέλφια τους μπορούν να στηριχτούν, όταν τα αφεντικά στη δουλειά τούς καταπιέζουν αφόρητα, το ελληνικό κράτος τους καταδιώκει αμείλικτα και οι φασίστες της «Χρυσής Αυγής» απειλούν ακόμα και τη ζωή τους.


Αφορμή για να συναντηθούμε με μετανάστες από την Ασία που βρίσκονται στη Λάρισα ήταν τα αιματηρά γεγονότα στη Μανωλάδα της Ηλείας, που συγκλόνισαν όλη την Ελλάδα. Γνωρίζοντας ότι στην περιοχή της Θεσσαλίας υπάρχουν πολλοί μετανάστες που απασχολούνται σε αγροτικές εργασίες, κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες, χωρίς ωράρια κι άλλα εργατικά δικαιώματα και με αμοιβές - ψίχουλα, θελήσαμε να καταγράψουμε το πώς ζουν και, προπάντων, το τι σκέφτονται και σε τι ελπίζουν αυτά τα «μαυριδερά παιδιά» που μας ήρθαν από πολύ μακριά και θέλουν να ζήσουν στον τόπο μας.
Μαζί μας, στις επισκέψεις μας σε σπίτια μέσα στην πόλη της Λάρισας, τα οποία έχουν νοικιάσει και κατοικούν μετανάστες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, είναι ο Τάσος Τσιαπλές,πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας (ΕΚΛ), το οποίο, ενόψει και του ταξικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς, καλεί όλους τους μετανάστες που βρίσκονται στο νομό να πάρουν μέρος στην απεργία και στην απεργιακή συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί, στις 10 το πρωί, της Τετάρτης 1η Μάη, στην κεντρική πλατεία της Λάρισας. Ο πρόεδρος του ΕΚΛ μοίρασε προκηρύξεις κι άλλο υλικό στους μετανάστες, τους μίλησε για το νόημα που δίνει το ταξικό εργατικό κίνημα και το ΠΑΜΕ στη φετινή Πρωτομαγιά, τους κάλεσε να συμμετάσχουν, με δικά τους πανό, στην απεργιακή συγκέντρωση και να οργανωθούν στο ταξικό εργατικό κίνημα για να αγωνιστούν μαζί με τους Έλληνες εργάτες κατά της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οδηγός, ξεναγός και διερμηνέας μας, όπου χρειαζόταν, ο Ραχμάν Ράτζα, από το Πακιστάν, ο οποίος εργάζεται στις λαϊκές αγορές, μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά, έχει γνωριμία και προσωπικές σχέσεις με πάρα πολλούς συμπατριώτες του και, γενικότερα, με Ασιάτες μετανάστες, είναι ένας δραστήριος νέος, με ικανότητες συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, που συμμετέχει στην Επιτροπή Μεταναστών από ασιατικές χώρες, την οποία συγκρότησε το Εργατικό Κέντρο Λάρισας. Όπως μας ενημέρωσε, στο Νομό της Λάρισας υπάρχουν πάνω από 500 μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και την Ινδία, από τους οποίους πάνω 200 απασχολούνται ως εργάτες γης σε αγροτικές δουλειές. Οι υπόλοιποι εργάζονται, περιοδικά, όταν κι όπου βρίσκουν μεροκάματο.
Πρώτος σταθμός ένα σπίτι, με δυο στενά δωμάτια, όπου κατοικούν 6 νοματαίοι από το Πακιστάν. Κτίριο παλιάς κατασκευής, χωρίς θέρμανση για το οποίο πληρώνουν νοίκι 200 ευρώ το μήνα.
Ο πρώτος που μας μιλάει είναι ο Αλί Ρ., 27 χρόνων, που δηλώνει, προσωπικά, ευχαριστημένος. «Δουλεύω σε εργοστάσιο μετάλλου» - λέει - «και πληρώνομαι κανονικά, μου βάζουν και ένσημα». Με τα λεφτά που συγκεντρώνει έχει αγοράσει ένα λάπτοπ και, μέσω Ίντερνετ, επικοινωνεί με φίλους στην πατρίδα του. Μας το δείχνει με περηφάνια και λέει: «Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να μπορείς να επικοινωνείς, άμεσα, με τους δικούς σου ανθρώπους όταν βρίσκεσαι μακριά στην ξενιτιά. Κι είναι, επίσης, σημαντικό να μπορείς να ενημερώνεσαι τι γίνεται στην πατρίδα σου και σ' όλο τον κόσμο.»
Ο Αχ. Ε. δουλεύει, κάποιες μέρες, σε εργοστάσιο επίπλων, αλλά δεν πληρώνεται κανονικά και δεν του κολλάνε ένσημα. Όταν δεν έχει μεροκάματο εκεί, καθαρίζει τζάμια σε μαγαζιά και σε αυτοκίνητα στα φανάρια. Στην ερώτησή μας «πόσα βγάζεις τη μέρα», απαντά «10 το πολύ 15 ευρώ, που σημαίνει ότι πρέπει να κάνω μεγάλη οικονομία για να μπορέσω να ζήσω».
«Άμα δε σου φτάνουν τα λεφτά να ζήσεις, γιατί μένεις ακόμα εδώ», τον ρωτάμε. Η απάντησή του κατατοπιστική και αφοπλιστική: «Τι να κάνω; Να φύγω για άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορώ, δεν μου δίνουν τα χαρτιά που χρειάζονται. Να γυρίσω στην πατρίδα μπορεί να το θέλει η καρδιά μου, αλλά δεν το αποφασίζω γιατί εκεί είναι χειρότερα, δεν υπάρχει δουλειά και έχουμε μεγάλη καταπίεση. Το Πακιστάν είναι 25η χώρα στον κόσμο σε πλούτο, αλλά αυτός πάει στους λίγους και οι πολλοί που τον παράγουν πεινούν. Όμως, μην ξεχνάτε ότι, λόγω της οικονομικής κρίσης, υπάρχουν και πάρα πολλοί Έλληνες που δεν μπορούν, πλέον, να επιβιώσουν».
Σε θερμοκήπιο, λίγο έξω από την πόλη της Λάρισας, δουλεύει ο Α. Από τις 8 το πρωί μέχρι και τις 9 το βράδυ, με 450 ευρώ το μήνα και χωρίς ασφάλιση. Πάρα πολλοί Ασιάτες μετανάστες εργάζονται στα χωράφια και τα δέντρα στην περιοχή του Τυρνάβου και ειδικά στο χωριό Δένδρα.
«Εσύ, Αμίρ, είσαι ευχαριστημένος από τη δουλειά σου, όπως ο Αλί;», τον ρωτάμε. Σηκώνεται όρθιος και λέει: «Καθόλου. Βιώνω σκληρή εκμετάλλευση. Μανωλάδες υπάρχουν και στη Λάρισα , σ' όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Και δε θα εξαλειφθούν αν δεν τις πολεμήσουμε. Είμαστε ξένοι στη χώρα σας, αλλά δεν πρέπει να είμαστε και μόνοι μας. Αν αγωνιστούμε μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, που, πολλές φορές, συνοδεύεται και από ρατσισμό, πολλά μπορούμε να πετύχουμε».
Ο Σ. είναι άνεργος αυτό το διάστημα και ψάχνει να βρει μεροκάματο οπουδήποτε. «Ποια είναι τα όνειρά σου;», τον ρωτάμε. Κοιτώντας μας ίσα τα μάτια, λέει: «Να έχω μια σταθερή δουλειά για να ζω με αξιοπρέπεια και να μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερα, χωρίς το φόβο του αστυνόμου που με κυνηγά και του φασίστα που με απειλεί. Πριν λίγο καιρό, ένα βράδυ φασίστες επιτέθηκαν σε ένα δικό μας και τον ξυλοκόπησαν και από τότε φοβόμαστε πιο πολύ να κυκλοφορούμε έξω».
Στο δεύτερο σπίτι που επισκεπτόμαστε, σε δυο μικρά δωμάτια, διαμένουν 8 μετανάστες από το Μπαγκλαντές. Μπαίνοντας μέσα βρίσκουμε τον έναν να μαγειρεύει. «Υπάρχει καθημερινό πρόγραμμα για το ποιος θα αναλάβει το μαγείρεμα», μας λέει.
Ο Μ., τριγυρνάει όλη μέρα, μ' ένα καρότσι, στις συνοικίες της Λάρισας, αλλά και σε κοντινά χωριά και μαζεύει σίδερα, τα οποία πουλάει σε μάντρες. Κι επειδή το μεροκάματο είναι μικρό, 10 έως 15 ευρώ, πάει και στα φανάρια και καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτου. Πέντε χρόνια που είναι στην Ελλάδα, αυτές τις δουλειές κάνει. «Στο Μπαγκλαντές δουλειά δεν υπάρχει, η φτώχεια μας κυνήγησε από κει και ήρθα εδώ για κάτι καλύτερο», λέει. «Το βρήκες;», τον ρωτάμε. Γελάει και απαντά: «Το ψάχνω ακόμα. Δεν απελπίζομαι, θα αγωνίζομαι μέχρι να το βρω».
Φεύγοντας από το σπίτι, ο Ρ. μας λέει : «Εδώ παρακάτω είναι το Τζαμί μας. Πρόκειται για ένα σπίτι που το νοικιάσαμε και το πληρώνουμε όλοι μαζί κι εκεί μέσα πάμε και κάνουμε την προσευχή μας. Αν θέλετε μπορούμε να πάμε να το δείτε». Πήγαμε και είδαμε ένα διαμέρισμα 3 δωματίων, πολύ περιποιημένο, όπου υπήρχαν χαλιά για την προσευχή, σε περβάζι το Κοράνι και άλλα ιερά σύμβολα της θρησκείας τους.
Θέλοντας, μάλλον, να κάνουμε χιούμορ, ρώτησα τον Ρ.: «Καλά, γιατί δεν ζητάτε από το δήμαρχο να σας φτιάξει ένα πραγματικό τζαμί;» Γέλασε και μου είπε: «Αυτός δεν μας παραχωρεί ένα χώρο να παίξουμε κρίκετ, θα μας φτιάξει τζαμί;»...