Θρέφονται με την κλεμμένη εργασία του λαού.

Θρέφονται με την κλεμμένη εργασία του λαού. 

Να απαλλαγούμε*

Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι παρεμβάσεις των στελεχών του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, ενώ ο πρόεδρος του ΣΕΒ επαναλαμβάνει το αίτημα για «αναπροσαρμογή και αναθεώρηση» της οικονομικής πολιτικής. 

«Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο;»

Θα διερωτηθούν όσοι γνωρίζουν ότι η φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης καθορίζεται από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης συνολικά. Μπορεί, βάσει της λογικής ότι ναι μεν οι γενικοί άξονες και κατευθύνσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής στηρίζονται στις αξιώσεις της πλουτοκρατίας συνολικά, ωστόσο, εξελισσόμενης της κρίσης, διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, είναι δυνατόν - κάτι που το βλέπουμε στην καθημερινότητα - να προτάσσουν επιμέρους αιτήματα, τα οποία ανταποκρίνονται περισσότερο στα ειδικά τους συμφέροντα. 

Πολύ περισσότερο που με την πάροδο του χρόνου και όσο η κρίση βαθαίνει, οξύνονται περισσότερο οι ανταγωνισμοί και οι κόντρες ανάμεσα σε διάφορα τμήματα των κεφαλαιοκρατών. Σε ένα τέτοιο τοπίο, αποτελεί κοινό τόπο ότι οι βιομήχανοι του ΣΕΒ αξιώνουν μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη, στον ανελέητο πόλεμο που έχει κηρύξει ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά δικαιώματα.

Το ενδιαφέρον για τους εργαζόμενους της χώρας είναι να γνωρίζουν, να συνειδητοποιούν, ποιες είναι οι «αιτιάσεις» που προβάλλει σήμερα ο ΣΕΒ, χτες οι ξενοδόχοι, αύριο οι εφοπλιστές κ.ο.κ. Φαινομενικά, ο ΣΕΒ θέλει αναθεώρηση των στοιχείων της πολιτικής που η συγκυβέρνηση αποφασίζει με την τρόικα. Η όποια αναθεώρηση όμως αφορά αποκλειστικά είτε τα κονδύλια που δίνονται προς διάφορες ομάδες του κεφαλαίου, είτε τη λήψη συμπληρωματικών μέτρων που θα ικανοποιούν την πορεία των επιχειρήσεών τους. Τίποτα περισσότερο. 

Για παράδειγμα, οι μεγαλοβιομήχανοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι τράπεζες χρηματοδοτούνται με εκατοντάδες δισεκατομμύρια προκειμένου να διασωθούν από την κρίση, την ώρα που εκείνοι, ο ένας μετά τον άλλον, αναγκάζονται να υποκύψουν στον εντεινόμενο επιχειρηματικό ανταγωνισμό.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το σύνθημα που προβάλλουν οι μεγαλοβιομήχανοι ζητώντας αναθεώρηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής, είναι το «εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης». Πρόκειται για ένα άθροισμα απαιτήσεων, που στοχεύει να αυξήσει ακόμα περισσότερο την ολόπλευρη στήριξη των επιχειρήσεων, μέσα από την κλιμάκωση της καταλήστευσης των λαϊκών στρωμάτων. 

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Όταν οι βιομήχανοι ζητούν μεγαλύτερη ρευστότητα, λιγότερους φόρους, περισσότερες και πιο γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις, μικρότερο δημόσιο τομέα με απολύσεις και ζωτικό χώρο για επιχειρηματική δράση, όλα αυτά ισοδυναμούν με περισσότερο αίμα. Ισοδυναμούν, όσο και αν φαίνεται αδύνατον, με μεγαλύτερη ανεργία, σκλήρυνση της λιτότητας, με ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις, με νέα καθίζηση του βιοτικού επιπέδου, με μαζική εξάπλωση της φτώχειας και της ανέχειας.



Καλό είναι να ξέρουμε τι ζητάνε οι διάφορες ομάδες της ολιγαρχίας, ο ένας και ο άλλος εκπρόσωπος των κεφαλαιοκρατών. Καλύτερο, να μην ξεχνούμε ούτε στιγμή ότι όλοι τους μαζί, ντόπιοι και ξένοι, ζουν από την εκμετάλλευση του εργάτη.   




Θρέφονται με την κλεμμένη εργασία του λαού. 

Γιγαντώνονται από την αύξηση της εκμετάλλευσης. Και αναπαράγουν βέβαια μια τόσο σάπια κοινωνία που αφού κατασπαράξουν από κοινού τους εργαζόμενους - θύματά τους, στη συνέχεια αλληλοεξοντώνονται, για να εξασφαλίσει ο καθένας μεγαλύτερο μερίδιο από την κυριαρχία τους. 

Μιλάμε, δηλαδή, για μια κοινωνία, ένα σύστημα, από το οποίο οι εργαζόμενοι πρέπει να απαλλαγούν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Στο χέρι μας είναι!