Όλοι οι καλοί χωράνε

Όλοι οι καλοί χωράνε 
 Μιας και τούτες τις μέρες γίνεται πολύς λόγος για τα ενεργειακά ζητήματα, λέω να διηγηθώ μια διδακτική ιστοριούλα.

 Είναι γνωστό πως η Ρωσσία έχει αναδειχθεί σε βασικό προμηθευτή της Ευρώπης σε ενεργειακούς πόρους και, κυρίως, σε φυσικό αέριο. Η εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων αποτελούσε ανέκαθεν βασικό στήριγμα τόσο της Ρωσσίας όσο και των ανατολικών χωρών που απάρτιζαν κάποτε την Σοβιετική Ένωση. Μη ξεχνάμε ότι κατά το παρελθόν οι ΗΠΑ (επί προεδρίας Ρέηγκαν) στήριξαν τον οικονομικό τους πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης σε δυο σκέλη: στην ενίσχυση των εξοπλισμών (ειδικά δε στον "πόλεμο των άστρων") και στην υπόθαλψη πετρελαιικών κρίσεων, οι οποίες καταβαράθρωσαν τις τιμές του πετρελαίου και, επομένως, μείωσαν τα έσοδα της Σοβιετικής Ένωσης από τις πωλήσεις καυσίμων.

 Στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου, λοιπόν, μπήκε σε λειτουργία το βόρειο κομμάτι του μεγάλου αγωγού, ο οποίος σχεδιάστηκε για να μεταφέρει ρωσσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Μιλάμε για το περίφημο Nord Stream (βόρειο ρεύμα), το οποίο συνδέει την Ρωσσία με την Γερμανία μέσω Βαλτικής. Το Nord Stream έχει μήκος 1.224 χιλιόμετρα, με το μεγαλύτερο τμήμα του να είναι ποντισμένο στον βυθό τής Βαλτικής Θάλασσας. Επίσημα, η δαπάνη κατασκευής του άγγιξε τα 15 δισ. ευρώ (9 δισ. το υποθαλάσσιο κομμάτι και 6 δισ. το χερσαίο), αν και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερα ποσά.

 Διαχειριστής αυτού του αγωγού είναι η εταιρεία Nord Stream AG, το 51% της οποίας κατέχει ο ρωσσικός ενεργειακός κολοσσός Gazprom. Αυτό ακούγεται λογικό αλλά έχει σημασία να δούμε σε ποιους ανήκει το υπόλοιπο 49%. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Ruhrgas AG (Γερμανία) 15,5%, Wontershall (Γερμανία) 15,5%, Gasunie (Ολλανδία) 9% και GDF Suez (Γαλλία) 9%. Συμπέρασμα ως εδώ: όλοι οι καλοί χωράνε.

 Πάμε παρακάτω. Η αρχική ιδέα για την μεταφορά του σιβηρικού αερίου στην Ευρώπη ήταν ο αγωγός South Stream (νότιο ρεύμα), ο οποίος ενδιέφερε και την Ελλάδα (σημ.: θα θυμάστε τις παράτες για την σχετική υπογραφή συνεργασίας του Καραμανλή τζούνιορ με τον Βούλγαρο ομόλογό του). Όμως, οι Ρώσσοι προτίμησαν να τελειώσουν τον βόρειο αγωγό, προκειμένου να παρακάμψουν τα εμπόδια που τους έβαζαν η Ουκρανία και η Λευκορωσία.

 Όταν τα παλληκάρια της Ουάσιγκτον πήραν χαμπάρι ότι ρώσσοι και γερμανοί τακίμιασαν στον βορρά, τσίνισαν, διαμαρτυρήθηκαν, έσκουξαν, απείλησαν... Εις μάτην. Η κατασκευή τού Nord Stream ήταν σύμφωνη με τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων, αφού έτσι πετύχαιναν δυο στόχους. Από τη μια θα προμηθεύονταν και φτηνότερο και καλύτερο αέριο κι από την άλλη θα συνδέονταν καλύτερα με το ρωσσικό κεφάλαιο, στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών σε παγκόσμιο επίπεδο.

 Φυσικά, πέρα από τα στρατηγικά συμφέροντα, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να "τα σπάσει" με τις ΗΠΑ, δυσαρεστώντας απολύτως τον πέραν του Ατλαντικού σύμμαχό της. Έτσι, το Βερολίνο γλύκανε το χάπι και έδωσε την υποστήριξή του και στον πολιτειακών συμφερόντων αγωγό Nabucco, ο οποίος θα τροφοδοτεί την Ευρώπη με αζέρικο αέριο. Αυτό το μοίρασμα της υποστήριξης του γερμανικού κεφαλαίου εκφράζεται με τον πλέον καραμπινάτο τρόπο, αν δούμε ποιοι τέθηκαν επί κεφαλής των κοινοπραξιών που κατασκευάζουν τους δυο αγωγούς: στον Nord Stream πήγε ο πρώην "σοσιαλιστής" γερμανός καγκελλάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ (ο οποίος είναι και ειδικός σύμβουλος της Gazprom) και στον Nabucco ο πρώην "πράσινος" γερμανός υπουργός εξωτερικών Γιόσκα Φίσσερ. Το συμπέρασμα είναι το ίδιο: όλοι οι καλοί χωράνε.


 Κάπου εδώ τελειώνει η ιστοριούλα που ήθελα να διηγηθώ. Ελπίζω ότι προσφέρει ενδιαφέροντα διδάγματα σε όσους επιμένουν να εντοπίζουν τις λύσεις των προβλημάτων μας σε "συμμαχίες" με την Ρωσσία ή με άλλες καπιταλιστικές χώρες. Λαός που αναζητά πίσω από ποιον καπιταλιστή θα στοιχιστεί μοιάζει με αρνί που ψάχνει από ποιον λύκο θα φαγωθεί.