Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στη λαϊκή πλειοψηφία και τα μονοπώλια

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στη λαϊκή πλειοψηφία και τα μονοπώλια

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στο βήμα

Με το σύνθημα «Εννιά δεκαετίες αγώνα και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», υποδέχτηκαν θερμά χτες τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία Λαού της Λαμίας, όπου έγινε η μαζική, ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση της ΚΟ Φθιώτιδας του ΚΚΕ. Ανεβαίνοντας στο βήμα της συγκέντρωσης, ο Δημήτρης Κουτσούμπας αναφέρθηκε στη Φθιώτιδα, τον τόπο που «ποτίστηκε με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών και λαϊκών ηρώων». Ακολουθούν αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

***

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλοι και φίλες,

Το 19ο Συνέδριο, με τις ομόφωνα ψηφισμένες Αποφάσεις του, άνοιξε το δρόμο, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, για την εναλλακτική διέξοδο για το λαό, διατύπωσε την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ προς την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, για την οριστική και μοναδικά σίγουρη έξοδο από το φαύλο κύκλο των καπιταλιστικών κρίσεων, για την ευημερία του λαού και της νεολαίας.

Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε μια νέα αρχή, μέσα στη συνέχεια της μεγάλης θετικής και αρνητικής πείρας που έχουμε συσσωρεύσει όλα τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε να ανταποκριθούμε πιο αποτελεσματικά στη βασική επιταγή του Συνεδρίου, για ένα Κόμμα ισχυρό, ικανό να αντέχει σε όλες τις συνθήκες, να ανοίγει ελπιδοφόρους δρόμους για το λαό, τη νεολαία. Εχουμε τη θέληση, την αποφασιστικότητα, το υψηλό αίσθημα ευθύνης, τη ρεαλιστική αισιοδοξία για να πάμε μπροστά.

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται, τις επόμενες μέρες, να υποδεχτεί την τρόικα και δηλώνει αμετακίνητη από την πολιτική της σκληρής λιτότητας - πολιτική που, όπως λέει, θα της δώσει τη δυνατότητα να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της και έτσι να διεκδικήσει νέο «κούρεμα» του χρέους. Ομως, νέο «κούρεμα» χρέους δε σημαίνει απλό «κούρεμα» για το λαό στα δικαιώματά του, αλλά «κούρεμα» με την ψιλή, κεφάλι «γουλί».

Στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση

Υλοποίηση των δεσμεύσεων σημαίνει νέες μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, τσάκισμα των εργασιακών ασφαλιστικών δικαιωμάτων κι ό,τι έχει απομείνει απ' αυτά, παλιά και νέα χαράτσια, παλιοί και νέοι φόροι για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Υλοποίηση των δεσμεύσεων σημαίνει ακόμα και κατασχέσεις σε μισθούς, συντάξεις, καταθέσεις για όσους ακόμα έχουν κάτι στην άκρη για τις δύσκολες ώρες.

Γι' αυτό, πρέπει να σημάνουμε συναγερμό. Καμιά κατάσχεση, κανένας πλειστηριασμός. Κάτω τα χέρια από το δοκιμαζόμενο λαό. Είναι αδίστακτοι. Δείτε το σημερινό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη». Για μια οφειλή 831 ευρώ, βγάλαν στο σφυρί το σπίτι άνεργου μεταλλεργάτη, πατέρα δύο παιδιών. Βέβαια, δε θα τους περάσει. Το ΚΚΕ βρέθηκε εκεί. Το ΠΑΜΕ βρέθηκε εκεί. Αλλοι άνθρωποι καλής θέλησης. Κανένας μόνος στην κρίση.

Η δύναμη της αλληλεγγύης και του αγώνα ήδη νίκησε. Η ΕΥΔΑΠ απέσυρε τη διαδικασία της κατάσχεσης από τα δικαστήρια. Αυτό οφείλεται στο ότι το ΠΑΜΕ βρέθηκε εκεί, το ΚΚΕ βρέθηκε εκεί και έσωσαν το σπίτι του άνεργου μεταλλεργάτη.

Ξαναζήσαμε τις συνέπειες από το «κούρεμα»

Νέο «κούρεμα» του χρέους - ποιον προσπαθούν να ξεγελάσουν, το ξαναζήσαμε αυτό - σημαίνει νέο «κούρεμα», παραπέρα υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια και την Ασφάλιση, όπως π.χ. συμβαίνει με το νοσοκομείο της Λαμίας που σήμερα υπολειτουργεί, ενώ από άποψη υποδομών θα μπορούσε να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες υγείας στη Φθιώτιδα, στην περιοχή, πολύ περισσότερο μάλιστα που βρίσκεται σε μεγάλο οδικό κόμβο, στο κέντρο της Ελλάδας.

Οι σοβαρές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, οι ελλείψεις ακόμη και σε βασικά αναλώσιμα, καθιστούν το νοσοκομείο ανίκανο να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών, των νοσηλευτών, όλου του διοικητικού, εργατικού και τεχνικού δυναμικού του. Την κατάσταση επιδεινώνει το γεγονός ότι υπολειτουργούν σχεδόν όλα τα περιφερειακά Κέντρα Υγείας, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο λαός της περιοχής να καταφεύγει στους ιδιώτες.

Η κυνική ομολογία του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας ότι οι συντάξεις, που θα χορηγούν από δω και πέρα τα ασφαλιστικά ταμεία, θα είναι τόσο χαμηλές, ώστε αυτοί που θα τις λαμβάνουν θα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, επιβεβαιώνει ότι οι προσδοκίες για ανάκαμψη σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ανάκαμψη για συντάξεις και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, για την περίθαλψη και την υγεία τους.

Το Κόμμα μας έχει αναπτύξει πρωτοβουλίες το τελευταίο διάστημα για την Κοινωνική Ασφάλιση, να μη μειωθούν οι συντάξεις, για να σωθούν τα Ταμεία, να μην απολυθεί ούτε ένας εργαζόμενος από τα Ταμεία, εν ονόματι των συγχωνεύσεων των περιφερειακών τμημάτων που ετοιμάζουν οι διοικήσεις όπως του ΟΑΕΕ, του Ταμείου των ελεύθερων επαγγελματιών. Να μην πειράξουν ούτε έναν εργαζόμενο από το περιφερειακό τμήμα της Λαμίας, είναι απαραίτητοι, εκτός των άλλων, γιατί εξυπηρετούν επαγγελματίες και εμπόρους σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Γι' αυτό λέμε: Καμιά αναμονή, καμιά ανοχή. Κανένα συγχωροχάρτι σε όλους αυτούς που ευθύνονται για την κατάσταση αυτή.

Μαλώνουν για τη διαχείριση

Η αντιπαράθεση ανάμεσα στη μια εκδοχή με πυρήνα τη ΝΔ, από τη μια μεριά, και τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, είναι αντιπαράθεση «εντός των τειχών», ανέξοδη και ταυτόχρονα αδιέξοδη για το λαό, ανάμεσα στις διάφορες συνταγές διαχείρισης της κρίσης σε όφελος των επιχειρηματιών και της κερδοφορίας τους. Είναι αντιπαράθεση για το ποιος θα μπορέσει καλύτερα να διαχειριστεί την κρίση, για λογαριασμό του κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων. Αυτούς τους θυμούνται μόνο για να υποσχεθούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, για να τους εξασφαλίσουν σαν εκλογική πελατεία.

Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους δύο πόλους τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα -όπως και χτες ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- είναι αντιπαράθεση ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης για το ποιος, ποια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί καλύτερα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός από μια τέτοια αντιπαράθεση.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Δεν είναι επένδυση. Αποεπένδυση είναι η αλλαγή τίτλων ιδιοκτησίας των δημόσιων οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας», εμφανίζεται μεν στα λόγια να διαφωνεί με τις ιδιωτικοποιήσεις, συμφωνεί όμως με τις επενδύσεις, τις καπιταλιστικές επενδύσεις, που κάνει σήμερα σε συνθήκες κρίσης ο καπιταλιστής με προαπαιτούμενο τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Αποκρύβει όμως από το λαό ότι αυτό σημαίνει αύξηση της ανεργίας, της εντατικοποίησης, μείωση του εργατικού κόστους, όπως το λένε, με μείωση μεροκάματων και μισθών, με νέες αντεργατικές ρυθμίσεις στα εργασιακά του.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Η κυβέρνηση του μνημονίου πουλάει όλη την κρατική περιουσία, ενώ όλα τα σοβαρά κράτη πλην της Ελλάδας έχουν δημόσια περιουσία», δεν λέει ότι και η κρατική περιουσία είναι καπιταλιστική περιουσία, γιατί το κράτος είναι των μονοπωλίων και σε κάθε περίπτωση είτε με κρατικοποιήσεις, είτε με ιδιωτικοποιήσεις ο καπιταλιστής κερδίζει. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που έχουμε πλήρη συνύφανση βιομηχανικού, εμπορικού, εφοπλιστικού, τραπεζικού κεφαλαίου και του κράτους τους.

Δεν λέει ότι τα λεγόμενα «σοβαρά κράτη που έχουν δημόσια περιουσία» είναι ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπου και εκεί οι λίγοι κηφήνες ευημερούν και οι λαοί υποφέρουν.

Το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ

Για παράδειγμα, η ΛΑΡΚΟ είναι στην πρώτη γραμμή των ιδιωτικοποιήσεων. Μια παραγωγική μονάδα με πάνω από 800 εργαζόμενους, με πάνω από 500 εργαζόμενους στα μεταλλεία της, οδηγείται στην ιδιωτικοποίηση, που αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμη και το κλείσιμό της, αν έτσι συμφέρει τα μονοπώλια που ενδιαφέρονται για την αγορά της.

Η ΛΑΡΚΟ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς το σύστημα μπορεί να εναλλάσσει το μείγμα διαχείρισης, ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται, προκειμένου όμως να υπηρετεί πάντα τα ίδια συμφέροντα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η ΛΑΡΚΟ και πολλές άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις τη δεκαετία του '70 και του '80 κρατικοποιήθηκαν, απαλλάσσοντας τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους από χρέη, «εξυγιάνθηκαν» με χρήματα του λαού και σήμερα ιδιωτικοποιούνται για να υπηρετήσουν πάλι τα ίδια συμφέροντα.

Σήμερα, δεν μπορούμε να μιλάμε για επιστροφή στη δεκαετία του '80 - που όμως και τότε ο λαός και οι εργαζόμενοι απολάμβαναν πολύ λιγότερα από αυτά που παρήγαγαν και κυρίως από αυτά που είχαν ανάγκη. Δεν μπορεί το σύστημα να επιστρέψει σε μορφές διαχείρισης του χτες, για να οδηγηθούμε πάλι στον ίδιο φαύλο κύκλο. Αυτό που σήμερα είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο για το λαό είναι αυτός ο πλούτος, αυτές οι επιχειρήσεις να κοινωνικοποιηθούν, να περάσουν στα χέρια του λαού, των εργαζομένων, του δικού τους κράτους. Εδώ και τώρα, όχι στο μακρινό μέλλον!

Θα μπορούσε η ίδια η ΛΑΡΚΟ να αποτελέσει πηγή ζωής για την ευρύτερη περιοχή, με καθετοποίηση της παραγωγής, με αξιοποίηση της «σκουριάς» που σήμερα πέφτει στον Ευβοϊκό κόλπο, με την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα από τα υποπροϊόντα. Θα μπορούσε να εξασφαλίσει εργασία σε πολλαπλάσιους εργαζόμενους απ' ό,τι τώρα. Ομως αυτό δεν μπορεί να το λύσει αυτό το καπιταλιστικό κράτος που θα 'χει στην ιδιοκτησία του τη ΛΑΡΚΟ.

Αυτό μπορεί να το λύσει το κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Να γίνει πράξη η πρόταση εξουσίας, διακυβέρνησης του ΚΚΕ, που θα κοινωνικοποιήσει τη ΛΑΡΚΟ και θα αξιοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητές της προς όφελος των κοινωνικών, των λαϊκών αναγκών.

Στην πρώτη γραμμή, επίσης, είναι και το πέρασμα σε ιδιώτες των ιαματικών πηγών της περιοχής. Ηδη έχουν ιδιωτικοποιηθεί οι πηγές των Καμμένων Βούρλων και του Πλατυστόμου, με αποτέλεσμα η χρήση τους να είναι απαγορευτική για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, αφού οι πηγές αξιοποιήθηκαν, με στόχο τη μέγιστη κερδοφορία από τους επιχειρηματίες και με υψηλό τίμημα. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με τις υπόλοιπες πηγές όπως αυτές της Υπάτης, των Θερμοπυλών, της Καΐτσας, αλλά και με τις εναπομείνασες πηγές στα Καμμένα Βούρλα.

Οι αγρότες στην περιοχή του Δομοκού, που βιώνουν τις σοβαρές επιπτώσεις από την εξάλειψη της τευτλοκαλλιέργειας, ιδιαίτερα στη Λίμνη της Ξυνιάδας και της γύρω περιοχής, δεν περιμένουν ότι με την ανάκαμψη η τευτλοκαλλιέργεια θα ξαναγίνει βασική καλλιέργεια. Το ίδιο και οι φτωχοί αγρότες της Μακρακώμης, της Σπερχειάδας και της Δυτικής Λοκρίδας που είχαν ως βασική πηγή εσόδων την καπνοκαλλιέργεια.

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή

Αστικό πολιτικό σύστημα χωρίς δίπολο δε γίνεται. Γι' αυτό και το δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ στη φάση αυτή φαίνεται να υπηρετεί καλύτερα τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, με στόχο τη χειραγώγηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Το αστικό πολιτικό σύστημα, λοιπόν, χρειάζεται και το ανάλογο δίπολο και το δίπολο χρειάζεται και τα ανάλογα διλήμματα, τα οποία θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει: «Μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικής πόλωσης ανάμεσα στο δίπολο που εκφράζουν στη χώρα οι πολιτικές δυνάμεις με ξεκάθαρη τοποθέτηση τόσο πάνω στο μνημόνιο όσο και πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογική αντίθεση Δεξιάς - Αριστεράς».

Ομως, αγαπητοί συμπατριώτες, το κριτήριο δεν είναι, δεν πρέπει να είναι ποιος είναι, ποιος νιώθει «αριστερός», «δεξιός» «κεντρώος», αλλά ποιος είναι εργάτης, άνεργος, φτωχός αγρότης. Ποιος ανήκει στα φτωχά - λαϊκά στρώματα, ποιος έχει συμφέρον να αντιπαλέψει αυτές τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που οδηγούν στη μακροημέρευση της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό το κριτήριο, το ταξικό κριτήριο, μπορεί να προφυλάξει τον εργάτη από τις τρικλοποδιές, τις παγίδες, από τις αυταπάτες, μπορεί να τον βοηθήσει να δει μπροστά του καθαρά, ολοκάθαρα, ποιος είναι ο ένοχος, ποια είναι η αιτία, ποιος φταίει που οι λίγοι καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί...

Η διαχωριστική γραμμή δεν είναι «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όπου «όλοι οι καλοί χωράνε» και κυρίως χωράει μέρος της αστικής τάξης που στη φάση αυτή βλέπει τα συμφέροντά της να ικανοποιούνται από ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το μέρος όμως της αστικής τάξης και πριν το μνημόνιο εξασφάλιζε κέρδη και μετά το μνημόνιο το ίδιο θα κάνει, αφού είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, έχει όλα εκείνα τα εργαλεία που του επιτρέπουν να κερδίζει, να θησαυρίζει.

Η διαχωριστική γραμμή δεν είναι «αριστερά - δεξιά», γιατί τόσο στα «αριστερά» όσο και στα «δεξιά» εναποθέτουν ελπίδες, προσδοκίες μερίδες της αστικής τάξης που επιδιώκουν να βγουν από την κρίση στην ανάπτυξη, είτε με συνταγή ΣΥΡΙΖΑ, είτε με συνταγή ΝΔ. Η πλαστή διαχωριστική γραμμή «αριστερά - δεξιά» μπορεί να εγκλωβίσει πλήθος λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να σκεφτούν όχι πού οι ίδιοι πολιτικά τοποθετούν τον εαυτό τους, αλλά πού η ίδια η ζωή ταξικά τούς έχει τοποθετήσει.

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι αυτή που σήμερα αντικειμενικά ορθώνεται ανάμεσα στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού στους εργάτες, στους άνεργους, στους φτωχούς αγρότες, στους αυτοπασχολούμενους, στους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, στη λαϊκή πλειοψηφία που παράγει τον πλούτο, από τη μια, και, από την άλλη, σε μια χούφτα εκμεταλλευτές βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες που κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί, γι' αυτό όλοι είναι παράσιτα.

Ρήξη, όχι ενσωμάτωση

Είτε με τα «αριστερά - δεξιά», είτε με τα «μνημονιακά - αντιμνημονιακά», με τους «μερκελιστές» ή τους «αντιμερκελιστές», η ανασύνθεση του αστικού πολιτικού σκηνικού που είναι σε εξέλιξη με δίπολο, αλλά και δορυφόρους τύπου Αλαβάνου, Λοβέρδου κ.ά. αποδεικνύει τις υπαρκτές δυσκολίες της αστικής τάξης, όχι μόνο να διαχειριστεί την κρίση του συστήματός της, αλλά και να χειραγωγεί το λαό σε αυτές τις συνθήκες.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον σήμερα να μεγαλώσουν, να πολλαπλασιάσουν τις δυσκολίες της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Αυτό δε γίνεται με τη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση που, από τα πάνω, θα τα λύσει όλα. Η λύση, η διέξοδος για το λαό έρχεται κυρίως από τα κάτω, με οργάνωση της πάλης, με κοινωνική συμμαχία, τη Λαϊκή Συμμαχία. Μια συμμαχία που έχει περιεχόμενο και κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, ικανή να συσπειρώσει τη λαϊκή πλειοψηφία με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Ιδιαίτερα σήμερα, η πάλη είναι δεμένη με την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κατάργηση των μνημονίων διαρκείας και των δανειακών συμβάσεων, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την ανατροπή της εξουσίας τους και τη διεκδίκηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Δεν λύνεται το πρόβλημα με γιαλαντζί προτάσεις, με ημίμετρα, όπως τα παραμύθια που ξεφουρνίζουν ορισμένοι που παριστάνουν και τους επαναστάτες, ότι η λύση από την κρίση θα έρθει με έξοδο από το ευρώ και ως διά μαγείας θα λυθούν όλα τα προβλήματα, χωρίς άλλες αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία, χωρίς να έχεις στα χέρια σου τους μοχλούς εκείνους όπως τον πλούτο της χώρας αυτής κοινωνικοποιημένο, χωρίς αποδέσμευση από την ΕΕ, χωρίς να μπορείς να σχεδιάσεις σαν κυβέρνηση, σαν εξουσία, την κατανομή των πόρων, την ανάπτυξη, την αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, την άρση των ανισομετριών, δηλαδή τον άλλο δρόμο ανάπτυξης σε όφελος του λαού.

Καθημερινά, υψώνεται εξ αντικειμένου το κρίσιμο ερώτημα: «Ανάπτυξη για το λαό» ή «ανάπτυξη για τα μονοπώλια, για το μεγάλο κεφάλαιο». Καθημερινά όλο και πιο επιτακτικά τίθεται το ερώτημα: «Ενσωμάτωση και υποταγή στο μεγάλο κεφάλαιο, στα αστικά πολιτικά κόμματα και τους συμμάχους τους, ή αντίσταση, ρήξη, ανατροπή με κατεύθυνση την εργατική - λαϊκή εξουσία». Η λαϊκή απάντηση πρέπει να δίνεται καθημερινά στους αγώνες, στην οργάνωση, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στην ανάπτυξη της κοινωνικής, της λαϊκής συμμαχίας, παντού.

Το ερώτημα ενσωμάτωση και συναίνεση ή συνολική αντεπίθεση με όρους ρήξης προκύπτει και από τα νέα βάσανα που έχουν προστεθεί και θα προστεθούν, εξαιτίας της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

Η διέξοδος βέβαια από τα αβάσταχτα προβλήματα δε θα προκύψει σε μια μέρα. Χρειάζεται να προηγηθεί η ακάθεκτη αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος, να ισχυροποιηθεί η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού και σε βάρος των μονοπωλίων. Γι' αυτό επιμένουμε ότι χρειάζεται όλοι να συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων και της κυρίαρχης πολιτικής.

Γι' αυτό έχει σημασία κάθε μάχη, είτε είναι απεργία, είτε συγκέντρωση και διαδήλωση, είτε αφορά τη ζωή των σωματείων, αρχαιρεσίες, εκλογές, να αξιοποιείται από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν, ώστε να γίνεται ένα δυνατό βήμα προς τα εμπρός, προς την αντεπίθεση, την ανατροπή. Να μην υπάρχει καμία κοινωνική ή πολιτική μάχη που να μην αφαιρείται ένα μέρος της δύναμης της πλουτοκρατίας, ένα μέρος της δύναμης των αστικών πολιτικών κομμάτων, είτε κινούνται στον αστερισμό της ΝΔ είτε κινούνται στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιοι ή οι δορυφόροι τους.

Η πρόταση του ΚΚΕ δίνει διέξοδο

Σας καλούμε σε αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Δεν βάζουμε όρο να συμφωνήσετε σε όλα μαζί μας, σε όλο το πρόγραμμά μας. Εμείς δεν ζητάμε κομματική ταυτότητα, στον εργάτη, στον υπάλληλο, στον επαγγελματία, στο νέο και τη νέα, στη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας, ούτε ρωτάμε τι ψήφιζε μέχρι χτες.

Θέλουμε σήμερα να ενώσουμε τις λαϊκές δυνάμεις, τις ζωντανές δυνάμεις του λαού μας, σε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία, που θα έχει στόχους και κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια τον καπιταλισμό. Που η πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού, θα είναι ρεαλιστική και δε θα στηρίζεται στα ψέματα και τις κωλοτούμπες των άλλων, στον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό γνωστών και μη εξαιρετέων που αποφάσισαν, μέσα σε ένα χρόνο, να πάρουν όλα τα κακά χούγια του παλιού ΠΑΣΟΚ, για να καθίσουν στο σβέρκο του λαού, ως χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

Η πρόταση του ΚΚΕ δίνει διέξοδο. Στηρίζεται στη δύναμη του λαού, στη δύναμη της πείρας, της ικανότητας, της θέλησης για μεγάλες αλλαγές κι όχι για απλά φτιασιδώματα που μακιγιάρουν απλώς και στην πρώτη μπόρα αρχίζει να ξεφτίζει το «σοβάτισμα».