Αλονζανφάν!

Αλονζανφάν!

Η Ρένα Δούρου οδηγεί τους αποφασισμένους

δημοκράτες στην ...κάλπη!

Παρακολουθώντας την κακοστημένη παράσταση της αστικής πολιτικής των τελευταίων ημερών, δεν μπόρεσε να περάσει απαρατήρητη η έκκληση των μεγαλύτερων σαλτιμπάγκων της, αυτών του ΣΥΡΙΖΑ, για την ...υπεράσπιση της «Δημοκρατίας» (και την κυβέρνηση της «αριστεράς» βεβαίως-βεβαίως).

Αρχικά με κέντρισε το φαιδρό του θεάματος, από την μία να συνεδριάζει η συγκυβέρνηση προσπαθώντας να βρει μία φόρμουλα για να προχωρήσει στην διάλυση της ΕΡΤ χωρίς να εκτεθεί κάποιος από τους συγκυβερνώντες, από την άλλη τα συνδικάτα με τον ό,ποιο «κινηματικό» κόσμο να συγκεντρώνονται στην αγ.Παρασκευή, και τον Τσίπρα εντελώς εκτός τόπου και χρόνου να διοργανώνει μόνος του ...προεκλογική συγκέντρωση(!!!!!!) στο Σύνταγμα. Έβγαλε αρκετό γέλιο από μόνο του, ακόμη και δεν συγκρίνει κανείς την κινητοποίηση τους με αυτή της γενικής απεργίας της περασμένης εβδομάδας, όπου είχαν και πάλι κλάσμα του όγκου του «κομματίδιου του 4%» όπως αρέσκονται να το αποκαλούν.

Μετά ήταν το παράλογο του καλέσματος, τουλάχιστον όπως το είδα στην «Αυγή»:

«Ο λαός μπορεί να εγγυηθεί τη δημοκρατική νομιμότητα, την πολιτική ομαλότητα και να επιβάλει δημοκρατικές λύσεις στα αδιέξοδα που προκαλεί η υπό κατάρρευση τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά.»

Αρχικά γιατί αν η «δημοκρατική νομιμότητα» κινδυνεύει από κάποιον, αυτό σημαίνει ακριβώς πως είναι αδύνατη η «δημοκρατική λύση» στο πρόβλημα, μια και ο ορισμός της «δημοκρατικής νομιμότητας» είναι ακριβώς η δυνατότητα εξεύρεσης «δημοκρατικών λύσεων» στα προβλήματα που παρουσιάζονται.*

Οπότε δύο τινά προκύπτουν:

Ή η «δημοκρατική νομιμότητα» κινδυνεύει και βουρ στά’ρματα να την υπερασπίσουμε, ή δεν κινδυνεύει οπότε το κάλεσμα για την («δημοκρατική» κιόλας!) «υπεράσπιση της δημοκρατίας» είναι άτοπο, κανένας λόγος για την συγκέντρωση δεν υπήρχε, και μας δουλεύουν ψιλό γαζί για μία ακόμη φορά οι παλιάτσοι της Κουμουνδούρου.

Και βέβαια καλό θα ήταν να δούμε και ποια ακριβώς «δημοκρατία» «οφείλει να εγγυηθεί ο λαός», κατά τους συντάκτες της Αυγής. Μιλάμε για την αστική δημοκρατία πάντα.  Παρόλα αυτά, εγώ λέω ο.κ., και αυτήν την ρημάδα να την υπερασπιστούμε. Πρώτη φορά θα είναι εξάλλου; Είναι μία δουλειά, που τουλάχιστον οι κομμουνιστές, την έχουμε πάρει εργολαβία εδώ και εννιά δεκαετίες περίπου, έστω και για τους δικούς μας λόγους.

Κινδυνεύει όμως;

Αν κοιτάξουμε τα βασικά χαρακτηριστικά μίας αστικής δημοκρατίας, μπορούμε να το διαπιστώσουμε εύκολα.

Ποια είναι αυτά;

1)Η λειτουργία κοινοβούλιου (να μην έχει κλείσει)

2)Η επάνδρωση του ως άνω κοινοβούλιου μέσα από εκλογές (η αναλογικότητα ανάμεσα στους ψηφοφόρους και τους βουλευτές κάθε κόμματος, δεν ενδιαφέρει καθόλου)

3)Η δυνατότητα του πρώτου κόμματος να σχηματίσει κυβέρνηση (ούτε εδώ ενδιαφέρει το μειοψηφικό των ποσοστών του)

4)Η ύπαρξη αντιπολίτευσης (αν συνολικά είναι πλειοψηφικότερη από την κυβέρνηση, είναι και πάλι αδιάφορο)

5)Η δυνατότητα της αντιπολίτευσης να προπαγανδίζει τις ιδέες της μέσα από τα έντυπα της (για τα κανάλια είδαμε πως είναι κάπως πιο «περίπλοκο»)

Και πέραν τούτων ουδέν!

Με αυτά τα χαρακτηριστικά πορεύεται από τότε που υπάρχει η αστική μας δημοκρατία, έως και σήμερα. Θα μας πει κάνα ξυπνοπούλι ποιο από τα παραπάνω «κυδινεύει» πριν πιάσουμε τις γκράδες;

Για την «δημοκρατία» ρε γαμώτο...

___

*Μπερδευτήκατε; Εγώ να δείτε με αυτά που ακούω...

___
Μουσική επένδυση ανάρτησης: