Ο ΣΕΒ υπαγορεύει ειδικότητες

Ο ΣΕΒ υπαγορεύει ειδικότητες

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων έστησε πρόσφατα έναν «Μηχανισμό Διάγνωσης των Αναγκών των Επιχειρήσεων σε Επαγγέλματα και Δεξιότητες». Ο μηχανισμός ξεχώρισε 87 επαγγέλματα, σε 8 επιχειρηματικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας και τα πρόβαλε ως επαγγέλματα που θα έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας. Για άλλη μια φορά, τα παραπάνω προβάλλονται με το επιχείρημα της καταπολέμησης της ανεργίας, παρόλο που οι βιομήχανοι ξέρουν πολύ καλά ότι η ανεργία δε δημιουργείται από την εκπαίδευση αλλά είναι αγιάτρευτη πληγή του συστήματός τους, που κακοφορμίζει ακόμα περισσότερο με την κρίση του. Η αναντιστοιχία των ειδικοτήτων των αποφοίτων με τις θέσεις εργασίας που προσφέρει η καπιταλιστική αγορά είναι αντικειμενική στον καπιταλισμό. Μπορεί να αυξομειώνεται, αλλά πάντα θα υπάρχει, επειδή η παραγωγή στον καπιταλισμό αναπτύσσεται με κίνητρο το κέρδος και όχι την κάλυψη λαϊκών αναγκών, άρα είναι αφ' ενός άναρχη, φέρνει κρίσεις, αφ' ετέρου οδηγεί στο κυνήγι της παραγωγικότητας που σημαίνει επενδύσεις σε μέσα παραγωγής που την αυξάνουν, χρησιμοποιώντας λιγότερους εργαζόμενους. Οσο για το σχεδιασμό που κάνει το κεφάλαιο, όπως αυτός ο «Μηχανισμός» που έστησε ο ΣΕΒ, είναι πρόσκαιρος (η πρόβλεψη του μηχανισμού αφορά μόνο την επόμενη επταετία) και τα αποτελέσματά του είναι αβέβαια.

Το ξεχώρισμα επαγγελμάτων και ειδικοτήτων από πλευράς του ΣΕΒ έχει συγκεκριμένο σκοπό με δύο κατευθύνσεις: Από τη μια είναι παρέμβαση στη νεολαία να κατευθυνθεί προς συγκεκριμένες ειδικότητες. Καλλιεργεί προσδοκίες και κατευθύνει τους νέους σε συγκεκριμένους τομείς για σπουδές. Ομως οι προσδοκίες εύκολα διαψεύδονται, γιατί η κρίση είναι βαθιά και «η πορεία εξόδου από την ύφεση θα είναι μακρά και επίπονη», όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Επομένως, ακόμα και η επιλογή μιας από τις λεγόμενες ειδικότητες με ζήτηση, δεν εξασφαλίζει δουλειά.

Από την άλλη, δίνουν μήνυμα στην κυβέρνηση και την εκάστοτε κυβέρνηση πώς να σχεδιάζει την εκπαιδευτική της πολιτική. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ίδιο το κεφάλαιο δίνει απευθείας τέτοιες κατευθύνσεις σχεδιασμού της εκπαίδευσης, μέσα από δικές του μελέτες και εκτιμήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο ΕΕ και σε όλα τα αστικά κράτη. Αυτό δείχνει όμως, από άλλη μια πλευρά, ότι η εκπαίδευση στο αστικό κράτος σχεδιάζεται και αναπτύσσεται πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Δηλαδή, τα κριτήρια με τα οποία ξεχωρίζει ο ΣΕΒ και ο «Μηχανισμός» του τις ειδικότητες που θα έχουν ζήτηση, έχουν να κάνουν με το πού εκτιμά ότι θα αναπτυχθούν επιχειρήσεις με μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους και πώς θα εξυπηρετηθεί ακριβώς αυτό το κέρδος, και όχι με τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας για ανάπτυξη. Ο σχεδιασμός των ειδικοτήτων που θα έπρεπε να κάνει το κράτος για την εκπαίδευση θα έπρεπε πρώτο και μοναδικό κριτήριο να έχει την ανάπτυξη της οικονομίας με γνώμονα την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Να, λοιπόν, γιατί ο αγώνας για μια Παιδεία που θα υπηρετεί πραγματικά τις λαϊκές ανάγκες δεν μπορεί να είναι ξεχωριστός από τον αγώνα για μια άλλη οικονομία με το λαό κυρίαρχο στα μέσα παραγωγής, στο σχεδιασμό της και τον έλεγχό της. Που θα αναπτύσσει όλες τις δυνατότητες της χώρας, θα σχεδιάζει την παραγωγή και την εκπαίδευση, άρα και την κατανομή για εργασία, με βάση αυτές τις δυνατότητες σε όφελος του λαού και όλοι θα έχουν εργασία.