Σήκω απ’ τη θέση σου

Σήκω απ’ τη θέση σου

Απ’ όσο είδα στην κόκκινη μπλογκόσφαιρα, το θέμα το ανέδειξε πρώτος οtrash με την ανάρτησή του «άρχισαν τα όργανα» -εξ ου και η συνέχεια του στίχου στον τίτλο της δικής μου.

Λοιπόν έχουμε και λέμε: ο μπάτσος είναι όργανο κι η πλειοψηφία των μπάτσων είναι χρυσαυγίτες. Ο ριζοσπάστης είναι κι αυτός όργανο, που γράφεται κυρίως από κομμουνιστές και οργανωμένα μέλη. Και τα προς τρίτον ίσα είναι και μεταξύ τους ίσα. Συνεπώς, να σου το τσουβάλιασμα κι έτοιμη η θεωρία των δύο άκρων.

Ακραίο με είπες μια φορά, χωρίς καμιά αιτία

Μα του φασίστα η καρδιά, δε σου κρατά κακία

Το θέμα βέβαια δεν είναι αν οι αρχές πιάνουν τους χρυσαυγίτες –μπορούν εξάλλου να τους αφήσουν το ίδιο εύκολα με άνωθεν εντολή- αλλά με ποιες κατηγορίες στρέφονται εναντίον τους και πώς μπορούν να τις αξιοποιήσουν στο άμεσο μέλλον εις βάρος του άλλου ‘άκρου’.

Τους κατηγορούν πχ ότι έκαναν συγκεντρώσεις χωρίς την άδεια των αρχών· και να σκεφτείς για παράδειγμα πως το κόμμα είχε αγνοήσει το μάη του 12’ την απαγόρευση του μπουτάρη κι είχε χρησιμοποιήσει την αριστοτέλους για την προεκλογική του συγκέντρωση.

Λένε ακόμα πως απειλούσαν με κατάλυση το δημοκρατικό πολίτευμα καιη χρυσή αυγή το έπιασε αμέσως στον αέρα κι έσπευσε να θυμίσει το βιντεάκι με την παρέμβαση του μαΐλη στο μέγκα, όπου είχε πει το αυτονόητο: πως το κουκουέ δεν είναι υποχρεωμένο να συμφωνήσει με αυτό το σύνταγμα {που και τα ίδια τα αστικά κόμματα καταπατούν και κουρελιάζουν κατά βούληση} κι ότι παλεύει να το ανατρέψει.

Βάση αυτών, σου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το μέλλον. Φαντάσου πχ τις ασώματες κεφαλές στα δελτία ειδήσεων να μιλάνε για τον αυταρχικό δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του κουκουέ και την αρχή του ενός ανδρός –ή της σιδηράς κυρίας παλιότερα. Εξάλλου και οι χρυσαυγίτες γγ δεν έχουν;

Σκέψου να συλλαμβάνουν συντρόφους, να διεξάγουν έρευνα στα σπίτια τους και να βρίσκουν φρικιαστικά επιβαρυντικά στοιχεία: άδεια μπουκάλια μπύρας, επιφάνειες εργασίας υπολογιστών με την κόκκινη σημαία στο ράιχσταγκ, αφίσες του ζαχαριάδη, ημερολόγια με αντάρτες. Και προπαντός το μουστάκι του στάλιν και έναν τόμο από τα άπαντά του. Κι αντί για λούτρινες τίγρεις, αρκουδάκια με το μίσα από τους ολυμπιακούς της μόσχας, που είναι η μασκότ του ολοκληρωτισμού. Και άντε να εξηγήσεις μετά στις ανακριτικές αρχές πως εμείς δε δεχόμαστε τον όρο «σταλινικός» και δεν το θεωρούμε επιστημονικό, χωρίς να φανεί πως τα διπλώνεις κι αποτάσσεις τις ιδέες σου.

{Σαν τους χρυσαυγίτες παλικαράδες της φακής, που από τη μια μιλάνε για πολιτικές διώξεις κι από την άλλη απαρνούνται στην ανάκριση όλες τις βασικές πολιτικές τους αρχές. Και αν τους είχαν φέρει να υπογράψουν μια δήλωση μετανοίας-φρονημάτων, θα το έκαναν με ευχαρίστηση, προκειμένου να ξαναβγούν έξω και να αρχίσουν τα ίδια –με χαλινάρι έστω. ‘Απεταξάμην τον εθνικοσοσιαλισμό’. Και βασικά το δεύτερο συνθετικό, γιατί τώρα δεν υπάρχει σοβιετική ένωση και ισχυρό εργατικό κίνημα για να χρειάζεται να χρησιμοποιούν τέτοια ορολογία και να θολώνουν τα νερά.

Κι έχεις το φιλελφασίστα τζήμερο να σου λέει πως κομμουνισμός κι εθνικοσοσιαλισμός είναι πρώτα ξαδερφάκια, ξεχνώντας πως ο ίδιος έχει στενότερο βαθμό συγγένειας κι ότι η αστική δημοκρατία κι ο φασισμός είναι δίδυμα αδερφάκια (κατά την περίφημη αποστροφή του στάλιν) και ας μη μοιάζουν πάντα στην εξωτερική εμφάνιση. Κλείνει η παρένθεση}.

Αν ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος αναγκάζεται αυτές τις μέρες να μιλά για ναζιστική συμμορία, για εμάς θα έχει ήδη έτοιμο από το παρελθόν τον όρο «κομμουνιστοσυμμορίτες» προσπαθώντας να ταυτίσει τον νέο κόσμο, το σοσιαλισμό, με τον υπόκοσμο. Εξάλλου κι οι χρυσαυγίτες δεν έλεγαν πως θέλουν να πάρουν τα όπλα για να βγουν στο βουνό; Ποινικοί οι χρυσαυγίτες (που δε διώκονται ως φασίστες), ποινικοί και οι εαμοβούλγαροι (που έδιναν παλιά αγώνα για να κρατούνται σε ξεχωριστή πτέρυγα. Γιατί αλίμονο αν μάθει να σκέφτεται πολιτικά ο κόσμος.

Φαντάσου επίσης σφε αναγνώστη να παίρνουν μαρτυρίες-καταγγελίες από παλιά μέλη του κόμματος ή της οργάνωσης που ανένηψαν και είδαν το φως το αληθινό. Και τώρα δηλ να κάνεις μια ανθολογία με τα μαργαριτάρια που έχουν γράψει κατά καιρούς διάφοροι πρώην, θα μαζέψεις τερατουργήματα με τόσα λουλούδια που άνθισαν στον κήπο μας.

Δεν ξέρω αν οι κρατικές αρχές θυμηθούν και κάνα ειδικό διάταγμα περί κατασκοπίας για να το επαναφέρουν. Οι κομμουνιστές πάντως έχουν πικρή και πολύτιμη πείρα από την εφαρμογή τέτοιων νόμων και συμφωνιών κατά το παρελθόν. Η αμνηστία της βάρκιζας πχ εξαιρούσε τα εγκλήματα της κατοχικής περιόδου, για να τιμωρηθούν οι δωσίλογοι κι οι συνεργάτες των ναζί. Αλλά οι μόνοι που διώχθηκαν τελικά ήταν τα μέλη του κκε και του εαμ, τα οποία στέλνονταν μαζικά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ναι αλλά τώρα έχουμε άλλες εποχές, θα μου πεις. Σωστά. Τώρα είμαστε τελείως άοπλοι, χωρίς καν το φόβητρο του ελας. Και το αστικό μπλοκ δε θα χρειαστεί παρά μόνο το νομικό του οπλοστάσιο για να μας βάλει στο στόχαστρο και να μας τσακίσει.

Ο σαμαράς λέει πως δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη βία σε καλή και κακή, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του ξεχωρίζει τον καλό (και νομοταγή) από τον κακό (και ακραίο) φασισμό. Και βασικά το καλό από το κακό άκρο. Και φαίνεται να έχει το γνώθι σαυτόν για τον πολιτικό του χώρο και τα στελέχη του, όταν λέει πως κάποιοι επιμένουν να φλερτάρουν πολιτικά με τα άκρα.

Το πιο ενδιαφέρον είναι πως η ‘παραδοσιακή δεξιά’ προβάλλει τη θεωρία του διμέτωπου κατά των άκρων, που την πρωτοδίδαξαν οι παπατζήδες του κέντρου στις διάφορες εκδοχές του και τώρα την χρησιμοποιούν από κοινού με το πασόκ του βενιζέλου, πάντα ανερυθρίαστα και κατά των ερυθρών.

Κι η θεωρία αυτή έχει πλούσιο παρελθόν με διάφορα παραδείγματα. Ταύτιση του κκε με το λαος του καρατζαφέρη για την απόρριψη του σχεδίου ανάν. Με τη συντηρητική σκοτεινή δεξιά για την αρνητική στάση στα διάφορα ναρκονομοσχέδια. Με την ακροδεξιά και τους «ευρωσκεπτικιστές» για την εναντίωσή του στην εε και το ευρώ. Ταύτιση του στάλιν και του κομμουνισμού με τον χίτλερ και το φασισμό στο σχολείο, στο μάθημα της ιστορίας και πάει λέγοντας.

Η πιο εκλεπτυσμένη προπαγανδιστική δουλειά όμως δεν είναι να κατασκευάζεις απλά τη θεωρία, αλλά να διαμορφώνεις κατά το δοκούν και συμφέρον τα δύο άκρα και τα χαρακτηριστικά τους. Βαφτίζεις πχ άκρο τους διεφθαρμένους συνδικαλιστές που τα παίρνουν, τη γενιά του πολυτεχνείου  που βολεύτηκε, την κυβερνώσα αριστερά που νοιάζεται για τις καρέκλες και τα υπουργεία και τσουβαλιάζεις σε αυτό το καλούπι κάθε μορφή αμφισβήτησης του κυρίαρχου πλαισσίου. Εντάξει, σας ξέρουμε κι εσάς τους αριστερούς…

Ή παίρνεις μια προσωπικότητα σαν τον τσε γκεβάρα (μες στη βδομάδα ήταν κι η επέτειος της εκτέλεσής του από τα όργανα της cia) και την ερμηνεύεις πότε με το ένα και πότε με το άλλο ‘άκρο’. Ρομαντικός κι ουτοπικός επαναστάτης σήμερα (που πρέπει να μείνει στη σφαίρα των συμβόλων, ένα άπιαστο όνειρο, για να μη φθαρεί με την πεζή πραγματικότητα και τους σύγχρονους επιγόνους του). Αλλά στυγνός κι επικίνδυνος τρομοκράτης, όσο ήταν εν ζωή. Ή συμμορίτης επί το ελληνικότερο.

Ακραίες διακυμάνσεις μπορεί βρίσκει κανείς και στην κάλυψη του θέματος από τα μμε. Που αρχικά αντιμετώπισαν την υπόθεση με την ελαφρότητα του δαλιανίδη: για δες τι κάνει το μαχαίρι στα τυφλά, βρίσκει και πιάνει την καρδιά και την χαλά.

Κι από την άλλη έσπευσαν με αντιφασιστικό ζήλο και σοβαροφάνεια να καταδικάσουν το φασισμό και το μαχαίρι απ’ όπου κι αν προέρχεται και να κρατήσουμε μόνο τα τηλεοπτικά που δεν κόβουν πολύ παρά μόνο αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της κυρίαρχης προπαγάνδας. Η πολιτική βάση του δικού τους αντιφασισμού δε θα μπορούσε παρά να είναι απολιτίκ –που κι αυτό πολιτική στάση είναι.

Πάρε για παράδειγμα τις εκπομπές του θεοδωράκη –που νοιάζεται πρωτίστως για την εικόνα του, για να περνά κάτω από αυτήν το όποιο ρηχό μήνυμα- και τις συνεντεύξεις που πήρε από την οικογένεια και τους φίλους του παύλου φύσσα. Όπου πρόβαλε σε πρώτο πλάνο μια δήλωση του πατέρα, του μαστρο-τάκη, πως «κανένα κόμμα δε νοιάζεται για τα συμφέροντα του εργάτη» κι ότι αυτός έχει ξεκόψει δεκαπέντε χρόνια τώρα από αυτά. Αλλά κι ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο τραγούδι του φύσσα, που ρίμαρε κι αντιπαρέθετε τις επαναστάσεις με τις προσωπικές αντιστάσεις.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως:

α. το μαχαίρι του φασισμού δεν χτυπά μόνο ‘ακραίους’ και πολιτικά συνειδητοποιημένους.

Και β. είναι αναγκαίες οι μαζικές επαναστάσεις, ακριβώς για να μη μένουν μόνες και ανίσχυρες οι προσωπικές αντιστάσεις απέναντι στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Σαν την προσωπική αντίσταση του παύλου φύσσα..