ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ρεζέρβα του συστήματος που δε θέλει να μένει άλλο στον πάγκο...
Τ
ο ΚΕΑ βρίσκεται μάλιστα αυτήν την περίοδο μπροστά σε προσυνεδριακή διαδικασία. Το Συνέδριό του θα πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα στη Μαδρίτη. Αυτό το Συνέδριο προβάλλεται από τον αστικό Τύπο ως αυτό που θα επικυρώσει την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα, επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, για πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και θα αποφασίσει το πολιτικό πλαίσιο του ΚΕΑ, του κύριου φορέα του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού, για τις Ευρωεκλογές. Η ίδια η υποψηφιότητα από μόνη της μαρτυρά το πόσο τάχα εναντιώνονται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ στην ΕΕ, στον εχθρικό για το λαό χαρακτήρα της, αφού δεν κρύβουν την ανυπομονησία τους να αναλάβουν οφίτσια-κλειδιά και τη θέση πρώτου στελέχους της ΕΕ στην προώθηση της αντεργατικής επίθεσης των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων της Ευρώπης. Υπέβαλλαν υποψηφιότητα για προεδριλίκια στην Κομισιόν στο σκληρό πυρήνα της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας που αποτελεί πηγή προώθησης σκληρών αντιλαϊκών μέτρων κατά των λαών.
Ομως εκτός της έγκρισης της υποψηφιότητας Τσίπρα, το Συνέδριο του ΚΕΑ θα συζητήσει και θέσεις... Κι αυτές οι θέσεις είναι αρκούντως αποκαλυπτικές για το ρόλο και την αποστολή του ΚΕΑ ως χρήσιμης ρεζέρβας του συστήματος.
Στο κείμενο των προσυνεδριακών θέσεων για το 4ο Συνέδριο του ΚΕΑ που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα θα βρει κανείς θέσεις που καθησυχάζουν το κεφάλαιο και επιδιώκουν να αποκοιμίσουν τους εργάτες και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το ΚΕΑ σε ένα κομβικό ζήτημα όπως αυτό της εκτίμησης των αιτιών της καπιταλιστικής κρίσης παίρνει υπό την προστασία του το καπιταλιστικό σύστημα και υπερασπίζεται ένα μη «χρηματιστικοποιημένο καπιταλισμό». Αφήνει δηλαδή στο απυρόβλητο τη βασική αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίησή της που δημιουργεί υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που φέρνουν την κρίση ενοχοποιώντας «το ακραίο φιλελεύθερο μοντέλο υπό την επιτήρηση των χρηματιστικών αγορών». Προσπερνά δηλαδή το ΚΕΑ τον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, τον κυκλικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών κρίσεων και καταλογίζει την καπιταλιστική κρίση σε μια μορφή αστικής διαχείρισης και ζητά την αντικατάστασή της προσμένοντας στην εξυγίανση ενός βάρβαρου και ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος.
Πείθοντας... τους καπιταλιστές να μοιράσουν τα κέρδη τους
Αυτόν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής το ΚΕΑ συστηματικά στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον συσκοτίσει, να τον αποκρύψει. Χωρίς αυτήν τη συσκότιση, που λειτουργεί παραλυτικά στη σκέψη κάθε εργάτη, δεν μπορούν να προβάλλουν διαφορετικά το αδύνατο... ως πιθανό ενδεχόμενο, ότι δηλαδή οι καπιταλιστές προκειμένου να υπηρετήσουν «το κοινό καλό», θα πάψουν να προσβλέπουν στο μέγιστο δυνατό κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων τους και στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η ίδια η εργατική λαϊκή πείρα, η αμείλικτη πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι εκθέτει την επιχείρηση του ΚΕΑ να αγιοποιήσει το μεγάλο κεφάλαιο.
Οι αυταπάτες και οι δεσμεύσεις τους
Στην ίδια διαχειριστική λογική αναφέρει επίσης το προσυνεδριακό ντοκουμέντο του ΚΕΑ: «Ωστόσο, το ΚΕΑ δε διεκδικεί αποχώρηση από το ευρώ (...) ο μετασχηματισμός της Ευρωζώνης πρέπει να κατευθύνει την τεράστια δυναμική της δημιουργίας χρήματος στην Ευρώπη, για τη μείωση των ανισοτήτων...» ζητώντας «δημοκρατικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας», και εθνικές τράπεζες που θα δίνουν «χρήμα που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για την κερδοσκοπία αλλά για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δημόσιων υπηρεσιών1». Συντηρώντας το αποπροσανατολιστικό δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, το ΚΕΑ αφήνει εκτός συζήτησης ποιος έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ποιος τελικά καρπώνεται τον πλούτο σε κάθε χώρα. Σκορπά με τη σέσουλα αυταπάτες ότι καραμπινάτες ιμπεριαλιστικές ενώσεις κι οργανισμοί όπως η ΕΕ ή η ΕΚΤ μπορούν δήθεν να εξαγνιστούν και να γίνουν φιλολαϊκές. Δεν πρόκειται απλά για αχαλίνωτη φαντασία αλλά για την πάγια δέσμευση του ΚΕΑ στο μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ να λειτουργεί ως ασπριτζής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Το κείμενο μιλά ξεκάθαρα για «ένα άλλο ευρωπαϊκό σχέδιο (...) που θα μπορέσει να δώσει ξανά κάποιο νόημα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση2». Δεν κρύβεται καθόλου το ΚΕΑ και το δηλώνει ρητά: «Ενώ η ΕΕ μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την κοινή ανάπτυξη εισάγει συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου... που στόχο έχουν την κυριαρχία σε άλλες περιοχές του κόσμου». Ποια κοινή ανάπτυξη άραγε εννοεί το ΚΕΑ εδώ; Προφανώς μια ανάπτυξη που δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, δηλαδή αυτή που θα κερδίζουν δήθεν κι οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια την ίδια στιγμή3.
Το λένε και το δηλώνουν ότι: «η σημερινή μάχη για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο της διεθνούς διάστασης του αγώνα μας4».
Mε αυτόν τον παραπλανητικό ισχυρισμό το ΚΕΑ επιχειρεί να ωραιοποιήσει τη λυκοσυμμαχία και να αλώσει λαϊκές συνειδήσεις για λογαριασμό της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας. Στόχο έχει να βάλει εμπόδια στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας να δυναμώσει ο εργατικός - λαϊκός αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και την αποδέσμευση από την ΕΕ, λύση που αντιστοιχεί στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα.
Χείρα βοηθείας για πιο ισχυρή ΕΕ σε βάρος των λαών
Προκαλώντας ακόμα πιο πολύ τη νοημοσύνη των λαών το ΚΕΑ ισχυρίζεται ότι η ΕΕ είναι «υπό την κηδεμονία του ΝΑΤΟ5», άρα πρακτικά καλεί τους λαούς να ισχυροποιήσουν την ΕΕ, μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση που αποτελεί εχθρό των λαών ως δήθεν το αντίπαλο δέος. Οσο για το ΝΑΤΟ, καλούν γενικά κι αόριστα σε διάλυσή του, σύνθημα εξόχως βολικό, την ίδια ώρα που σε κάθε χώρα τα κόμματα του ΚΕΑ λένε αυτό που προβάλλει κι ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ότι σήμερα δεν υπάρχει συσχετισμός για να τεθεί αίτημα αποχώρησης από αυτό.
Αλλάζουν κανόνες... αλλά ο καπιταλισμός στη θέση του
Ο πρόεδρος του ΚΕΑ κι εθνικός γραμματέας του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ δεν έχασε την ευκαιρία σε πρόσφατο άρθρο του6 να αναφέρει χωρίς περιστροφές ότι με την εναλλακτική λύση που προτείνει το ΚΕΑ «θα παλέψει για την αλλαγή των κανόνων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού». Δηλαδή το ΚΕΑ προτείνει άλλους κανόνες στον καπιταλισμό με απείραχτη την ουσία του, τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτός άλλωστε είναι ο πυρήνας της διαχειριστικής πρότασης του ΚΕΑ.
Γι' αυτό και εξωραΐζουν την ΕΕ, καλλιεργούν την αντίληψη ότι με ορισμένα μερεμέτια, μεταρρυθμίσεις κι «επανιδρύσεις» η ΕΕ, με λίγη «δημοκρατία», θα γίνει τάχα φιλολαϊκός ο καπιταλισμός.
Ολες οι παραπάνω θέσεις του ΚΕΑ που ενδεικτικά αναφέρθηκαν είναι επιζήμιες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα γιατί στηρίζουν την ίδια την εξουσία των καπιταλιστών, κι αυτό ακριβώς προσπαθούν να κρύψουν με διάφορα προσχήματα.
Αυτές του τις υπηρεσίες στο σύστημα το ΚΕΑ προσμένει και πασχίζει να τις εξαργυρώσει προκειμένου να γίνουν τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτό μέρος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη σε κάθε χώρα, ως μια αναδυόμενη σοσιαλδημοκρατία στη θέση της παλιάς που δε διακρίνεται πλέον για την αποτελεσματικότητά της σε σύγκριση με το παρελθόν στον εγκλωβισμό εργατικών λαϊκών στρωμάτων για λογαριασμό της αστικής τάξης. Γι' αυτό άλλωστε θεωρεί το ΚΕΑ «ραγδαία πρόοδο7» την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και παράλληλα δε χάνει την ευκαιρία να εξυμνήσει τις καπιταλιστικές ενώσεις τύπου BRICS έχοντας ως πρότυπο αστικές κυβερνήσεις σαν αυτές π.χ. της Βραζιλίας, οι οποίες στηρίζουν τα μονοπώλια και στηρίζονται από αυτά και κάθε τρις και λίγο αντιμετωπίζουν και με καταστολή τον εξαθλιωμένο λαό που οργισμένος στους δρόμους ζητά στοιχειώδη δικαιώματα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων...
Κι επειδή πρόσφατα η ΝΔ, στο έδαφος της λογικής των δύο άκρων και της αποπροσανατολιστικής διπολικής αντιπαράθεσης επιχείρησε να προσδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ όπως και στο ΚΕΑ χαρακτηριστικά που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν. Τέτοιες «ανησυχίες» ή «αμφιβολίες» διαλύονται μονομιάς από μια έκδοση που ετοιμάζουν από κοινού το θεωρητικό ίδρυμα του ΚΕΑ «Τransform!», και το ελληνικό παράρτημά του, το ίδρυμα «Πουλαντζάς», που ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ. Η έκδοση έχει τίτλο «Εκδημοκρατισμός του κρατικού μηχανισμού: η υπόθεση της Αστυνομίας» και παρουσιάζοντάς την αναφέρουν: «Σε αυτό το πλαίσιο, αναζητούμε προτάσεις που θα επιδιώκουν όχι τη συντριβή, αλλά το μετασχηματισμό της αστυνομίας, υπό το φως των «βέλτιστων πρακτικών» τις οποίες μπορεί κανείς να αντλήσει μελετώντας τις δημοκρατικές δομές και συμπεριφορές των αστυνομικών δυνάμεων σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και αλλού». Στη γύρα λοιπόν έχει βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ και αναζητούν καλλωπιστικές προτάσεις πώς οι καπιταλιστές θα μείνουν στη θέση τους χωρίς να ανατραπεί η εξουσία τους και πώς τα Σώματα Ασφαλείας και οι άλλοι αντιδραστικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους θα αποκτήσουν δημοκρατικές ευαισθησίες... Αποδεικνύεται έτσι ότι επίσης καθόλου συμπτωματική δεν ήταν η πρόσφατη υπερψήφιση της διάταξης του διαβόητου τρομονόμου από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τα διαπιστευτήριά τους
Και σε περίπτωση που δεν πείθει ακόμα ο διεθνής οπορτουνισμός ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική για την αστική τάξη επιστρατεύει τον αντικομμουνισμό προκειμένου να δώσει τα τελικά διαπιστευτήρια του... Η πρόσφατη συκοφαντική, αντικομμουνιστική εκδήλωση - ύβρις στο σοσιαλισμό και στην τεράστια συμβολή του, που οργανώθηκε από τον ευρωβουλευτή της Γερμανικής Λίνκε Χ. Σολτς στο Ευρωκοινοβούλιο με τίτλο: «Ταξίδεψα στη χώρα σας σαν φιλοξενούμενος - Γερμανοί αντίπαλοι του Χίτλερ θύματα του Σταλινικού τρόμου: Οικογενειακές ιστορίες 1933-1956» είναι ενδεικτική του πώς ο οπορτουνισμός ρίχνει νερό στο μύλο της ανιστόρητης εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού. Δεν παραλείπουμε και την προ μηνών συμμετοχή της ευρωβουλευτίνας της Λίνκε, Γκάμπι Τσίμερ σε αντικομμουνιστική βράβευση αντεπαναστατών που δρουν στην Κούβα. Πρόκειται για την ίδια που αυτή τη βδομάδα κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα λειτούργησε ως τελάλης της υποψηφιότητας Τσίπρα.
Με βάση όλα τα παραπάνω βγαίνει καλύτερα το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη κι οι σύμμαχοί της από τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν σήμερα πιο αποφασιστικά να παραμερίσουν τα «ανταλλακτικά» του ίδιου σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ, και να συγκροτήσουν μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που να ανατρέψει την αστική εξουσία, αυτή που όσο και να την κρύβει ο οπορτουνισμός, είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους.
Υποσημειώσεις:
1. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9
2. O.Π., σελ. 1
3. O.Π., σελ. 4
4. O.Π., σελ. 5
5. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 6
6. Αρθρο Π. Λοράν: «Για τα Εναλλακτικά Μέτωπα», Περιοδ. «Transform», τεύχος 12/2013, σελ. 9
7. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9
Ρεζέρβα του συστήματος που δε θέλει να μένει άλλο στον πάγκο...
Τ
ο ΚΕΑ βρίσκεται μάλιστα αυτήν την περίοδο μπροστά σε προσυνεδριακή διαδικασία. Το Συνέδριό του θα πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα στη Μαδρίτη. Αυτό το Συνέδριο προβάλλεται από τον αστικό Τύπο ως αυτό που θα επικυρώσει την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα, επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, για πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και θα αποφασίσει το πολιτικό πλαίσιο του ΚΕΑ, του κύριου φορέα του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού, για τις Ευρωεκλογές. Η ίδια η υποψηφιότητα από μόνη της μαρτυρά το πόσο τάχα εναντιώνονται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ στην ΕΕ, στον εχθρικό για το λαό χαρακτήρα της, αφού δεν κρύβουν την ανυπομονησία τους να αναλάβουν οφίτσια-κλειδιά και τη θέση πρώτου στελέχους της ΕΕ στην προώθηση της αντεργατικής επίθεσης των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων της Ευρώπης. Υπέβαλλαν υποψηφιότητα για προεδριλίκια στην Κομισιόν στο σκληρό πυρήνα της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας που αποτελεί πηγή προώθησης σκληρών αντιλαϊκών μέτρων κατά των λαών.
Ομως εκτός της έγκρισης της υποψηφιότητας Τσίπρα, το Συνέδριο του ΚΕΑ θα συζητήσει και θέσεις... Κι αυτές οι θέσεις είναι αρκούντως αποκαλυπτικές για το ρόλο και την αποστολή του ΚΕΑ ως χρήσιμης ρεζέρβας του συστήματος.
Στο κείμενο των προσυνεδριακών θέσεων για το 4ο Συνέδριο του ΚΕΑ που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα θα βρει κανείς θέσεις που καθησυχάζουν το κεφάλαιο και επιδιώκουν να αποκοιμίσουν τους εργάτες και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το ΚΕΑ σε ένα κομβικό ζήτημα όπως αυτό της εκτίμησης των αιτιών της καπιταλιστικής κρίσης παίρνει υπό την προστασία του το καπιταλιστικό σύστημα και υπερασπίζεται ένα μη «χρηματιστικοποιημένο καπιταλισμό». Αφήνει δηλαδή στο απυρόβλητο τη βασική αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίησή της που δημιουργεί υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που φέρνουν την κρίση ενοχοποιώντας «το ακραίο φιλελεύθερο μοντέλο υπό την επιτήρηση των χρηματιστικών αγορών». Προσπερνά δηλαδή το ΚΕΑ τον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, τον κυκλικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών κρίσεων και καταλογίζει την καπιταλιστική κρίση σε μια μορφή αστικής διαχείρισης και ζητά την αντικατάστασή της προσμένοντας στην εξυγίανση ενός βάρβαρου και ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος.
Πείθοντας... τους καπιταλιστές να μοιράσουν τα κέρδη τους
Αυτόν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής το ΚΕΑ συστηματικά στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον συσκοτίσει, να τον αποκρύψει. Χωρίς αυτήν τη συσκότιση, που λειτουργεί παραλυτικά στη σκέψη κάθε εργάτη, δεν μπορούν να προβάλλουν διαφορετικά το αδύνατο... ως πιθανό ενδεχόμενο, ότι δηλαδή οι καπιταλιστές προκειμένου να υπηρετήσουν «το κοινό καλό», θα πάψουν να προσβλέπουν στο μέγιστο δυνατό κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων τους και στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η ίδια η εργατική λαϊκή πείρα, η αμείλικτη πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι εκθέτει την επιχείρηση του ΚΕΑ να αγιοποιήσει το μεγάλο κεφάλαιο.
Οι αυταπάτες και οι δεσμεύσεις τους
Στην ίδια διαχειριστική λογική αναφέρει επίσης το προσυνεδριακό ντοκουμέντο του ΚΕΑ: «Ωστόσο, το ΚΕΑ δε διεκδικεί αποχώρηση από το ευρώ (...) ο μετασχηματισμός της Ευρωζώνης πρέπει να κατευθύνει την τεράστια δυναμική της δημιουργίας χρήματος στην Ευρώπη, για τη μείωση των ανισοτήτων...» ζητώντας «δημοκρατικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας», και εθνικές τράπεζες που θα δίνουν «χρήμα που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για την κερδοσκοπία αλλά για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δημόσιων υπηρεσιών1». Συντηρώντας το αποπροσανατολιστικό δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, το ΚΕΑ αφήνει εκτός συζήτησης ποιος έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ποιος τελικά καρπώνεται τον πλούτο σε κάθε χώρα. Σκορπά με τη σέσουλα αυταπάτες ότι καραμπινάτες ιμπεριαλιστικές ενώσεις κι οργανισμοί όπως η ΕΕ ή η ΕΚΤ μπορούν δήθεν να εξαγνιστούν και να γίνουν φιλολαϊκές. Δεν πρόκειται απλά για αχαλίνωτη φαντασία αλλά για την πάγια δέσμευση του ΚΕΑ στο μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ να λειτουργεί ως ασπριτζής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Το κείμενο μιλά ξεκάθαρα για «ένα άλλο ευρωπαϊκό σχέδιο (...) που θα μπορέσει να δώσει ξανά κάποιο νόημα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση2». Δεν κρύβεται καθόλου το ΚΕΑ και το δηλώνει ρητά: «Ενώ η ΕΕ μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την κοινή ανάπτυξη εισάγει συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου... που στόχο έχουν την κυριαρχία σε άλλες περιοχές του κόσμου». Ποια κοινή ανάπτυξη άραγε εννοεί το ΚΕΑ εδώ; Προφανώς μια ανάπτυξη που δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, δηλαδή αυτή που θα κερδίζουν δήθεν κι οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια την ίδια στιγμή3.
Το λένε και το δηλώνουν ότι: «η σημερινή μάχη για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο της διεθνούς διάστασης του αγώνα μας4».
Mε αυτόν τον παραπλανητικό ισχυρισμό το ΚΕΑ επιχειρεί να ωραιοποιήσει τη λυκοσυμμαχία και να αλώσει λαϊκές συνειδήσεις για λογαριασμό της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας. Στόχο έχει να βάλει εμπόδια στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας να δυναμώσει ο εργατικός - λαϊκός αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και την αποδέσμευση από την ΕΕ, λύση που αντιστοιχεί στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα.
Χείρα βοηθείας για πιο ισχυρή ΕΕ σε βάρος των λαών
Προκαλώντας ακόμα πιο πολύ τη νοημοσύνη των λαών το ΚΕΑ ισχυρίζεται ότι η ΕΕ είναι «υπό την κηδεμονία του ΝΑΤΟ5», άρα πρακτικά καλεί τους λαούς να ισχυροποιήσουν την ΕΕ, μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση που αποτελεί εχθρό των λαών ως δήθεν το αντίπαλο δέος. Οσο για το ΝΑΤΟ, καλούν γενικά κι αόριστα σε διάλυσή του, σύνθημα εξόχως βολικό, την ίδια ώρα που σε κάθε χώρα τα κόμματα του ΚΕΑ λένε αυτό που προβάλλει κι ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ότι σήμερα δεν υπάρχει συσχετισμός για να τεθεί αίτημα αποχώρησης από αυτό.
Αλλάζουν κανόνες... αλλά ο καπιταλισμός στη θέση του
Ο πρόεδρος του ΚΕΑ κι εθνικός γραμματέας του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ δεν έχασε την ευκαιρία σε πρόσφατο άρθρο του6 να αναφέρει χωρίς περιστροφές ότι με την εναλλακτική λύση που προτείνει το ΚΕΑ «θα παλέψει για την αλλαγή των κανόνων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού». Δηλαδή το ΚΕΑ προτείνει άλλους κανόνες στον καπιταλισμό με απείραχτη την ουσία του, τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτός άλλωστε είναι ο πυρήνας της διαχειριστικής πρότασης του ΚΕΑ.
Γι' αυτό και εξωραΐζουν την ΕΕ, καλλιεργούν την αντίληψη ότι με ορισμένα μερεμέτια, μεταρρυθμίσεις κι «επανιδρύσεις» η ΕΕ, με λίγη «δημοκρατία», θα γίνει τάχα φιλολαϊκός ο καπιταλισμός.
Ολες οι παραπάνω θέσεις του ΚΕΑ που ενδεικτικά αναφέρθηκαν είναι επιζήμιες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα γιατί στηρίζουν την ίδια την εξουσία των καπιταλιστών, κι αυτό ακριβώς προσπαθούν να κρύψουν με διάφορα προσχήματα.
Αυτές του τις υπηρεσίες στο σύστημα το ΚΕΑ προσμένει και πασχίζει να τις εξαργυρώσει προκειμένου να γίνουν τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτό μέρος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη σε κάθε χώρα, ως μια αναδυόμενη σοσιαλδημοκρατία στη θέση της παλιάς που δε διακρίνεται πλέον για την αποτελεσματικότητά της σε σύγκριση με το παρελθόν στον εγκλωβισμό εργατικών λαϊκών στρωμάτων για λογαριασμό της αστικής τάξης. Γι' αυτό άλλωστε θεωρεί το ΚΕΑ «ραγδαία πρόοδο7» την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και παράλληλα δε χάνει την ευκαιρία να εξυμνήσει τις καπιταλιστικές ενώσεις τύπου BRICS έχοντας ως πρότυπο αστικές κυβερνήσεις σαν αυτές π.χ. της Βραζιλίας, οι οποίες στηρίζουν τα μονοπώλια και στηρίζονται από αυτά και κάθε τρις και λίγο αντιμετωπίζουν και με καταστολή τον εξαθλιωμένο λαό που οργισμένος στους δρόμους ζητά στοιχειώδη δικαιώματα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων...
Κι επειδή πρόσφατα η ΝΔ, στο έδαφος της λογικής των δύο άκρων και της αποπροσανατολιστικής διπολικής αντιπαράθεσης επιχείρησε να προσδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ όπως και στο ΚΕΑ χαρακτηριστικά που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν. Τέτοιες «ανησυχίες» ή «αμφιβολίες» διαλύονται μονομιάς από μια έκδοση που ετοιμάζουν από κοινού το θεωρητικό ίδρυμα του ΚΕΑ «Τransform!», και το ελληνικό παράρτημά του, το ίδρυμα «Πουλαντζάς», που ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ. Η έκδοση έχει τίτλο «Εκδημοκρατισμός του κρατικού μηχανισμού: η υπόθεση της Αστυνομίας» και παρουσιάζοντάς την αναφέρουν: «Σε αυτό το πλαίσιο, αναζητούμε προτάσεις που θα επιδιώκουν όχι τη συντριβή, αλλά το μετασχηματισμό της αστυνομίας, υπό το φως των «βέλτιστων πρακτικών» τις οποίες μπορεί κανείς να αντλήσει μελετώντας τις δημοκρατικές δομές και συμπεριφορές των αστυνομικών δυνάμεων σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και αλλού». Στη γύρα λοιπόν έχει βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ και αναζητούν καλλωπιστικές προτάσεις πώς οι καπιταλιστές θα μείνουν στη θέση τους χωρίς να ανατραπεί η εξουσία τους και πώς τα Σώματα Ασφαλείας και οι άλλοι αντιδραστικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους θα αποκτήσουν δημοκρατικές ευαισθησίες... Αποδεικνύεται έτσι ότι επίσης καθόλου συμπτωματική δεν ήταν η πρόσφατη υπερψήφιση της διάταξης του διαβόητου τρομονόμου από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τα διαπιστευτήριά τους
Και σε περίπτωση που δεν πείθει ακόμα ο διεθνής οπορτουνισμός ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική για την αστική τάξη επιστρατεύει τον αντικομμουνισμό προκειμένου να δώσει τα τελικά διαπιστευτήρια του... Η πρόσφατη συκοφαντική, αντικομμουνιστική εκδήλωση - ύβρις στο σοσιαλισμό και στην τεράστια συμβολή του, που οργανώθηκε από τον ευρωβουλευτή της Γερμανικής Λίνκε Χ. Σολτς στο Ευρωκοινοβούλιο με τίτλο: «Ταξίδεψα στη χώρα σας σαν φιλοξενούμενος - Γερμανοί αντίπαλοι του Χίτλερ θύματα του Σταλινικού τρόμου: Οικογενειακές ιστορίες 1933-1956» είναι ενδεικτική του πώς ο οπορτουνισμός ρίχνει νερό στο μύλο της ανιστόρητης εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού. Δεν παραλείπουμε και την προ μηνών συμμετοχή της ευρωβουλευτίνας της Λίνκε, Γκάμπι Τσίμερ σε αντικομμουνιστική βράβευση αντεπαναστατών που δρουν στην Κούβα. Πρόκειται για την ίδια που αυτή τη βδομάδα κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα λειτούργησε ως τελάλης της υποψηφιότητας Τσίπρα.
Με βάση όλα τα παραπάνω βγαίνει καλύτερα το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη κι οι σύμμαχοί της από τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν σήμερα πιο αποφασιστικά να παραμερίσουν τα «ανταλλακτικά» του ίδιου σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ, και να συγκροτήσουν μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που να ανατρέψει την αστική εξουσία, αυτή που όσο και να την κρύβει ο οπορτουνισμός, είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους.
Υποσημειώσεις:
1. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9
2. O.Π., σελ. 1
3. O.Π., σελ. 4
4. O.Π., σελ. 5
5. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 6
6. Αρθρο Π. Λοράν: «Για τα Εναλλακτικά Μέτωπα», Περιοδ. «Transform», τεύχος 12/2013, σελ. 9
7. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου