Φίδι είσαι, δε θα αλλάξεις

 Φίδι είσαι, δε θα αλλάξεις

Τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει ένας μικρός χαμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την καινούρια ιστοσελίδα της οργάνωσης για την ευρωπαϊκή ένωση και τη στήλη με τα εξεγερσιακά αυτοκόλλητα –rise up! stickers- όπως τα ονομάσαμε, με διάφορες (πετυχημένες ή όχι και τόσο, πάντως) πιασάρικες ατάκες, που παίρνουν δικαιωματικά θέση στο προλεκάλτ πάνθεο. Οι αντιδράσεις ποικίλουν. Κάποιοι εκπλήσσονται που οι κνίτες έχουν τελικά χιούμορ. Κάποιοι άλλοι μας προτιμούσαν όπως πριν, χωρίς πολλές διακυμάνσεις και εκπλήξεις. Κι οι περισσότεροι ούτως ή άλλως κάτι αρνητικό θα έβρισκαν να σημειώσουν.

Εγώ πάλι πιστεύω πως στο δημόσιο λόγο μόνο οι κομμουνιστές μπορούν να έχουν γνήσια αίσθηση του χιούμορ (όταν την έχουν) και γενικά αυθεντική συμπεριφορά. Κι αυτό γιατί αγνοούν επιδεικτικά κάθε επικοινωνιακό τρικ ή κανόνα· δεν προσπαθούν να το παίξουν ‘κάπως’, για να φανούν πιο άνετοι, χαλαροί, φρέσκοι, με κρύα, τυποποιημένα «αστεία»· κι έχουν μακράν την πιο ανεπιτήδευτη εικόνα –ακόμα κι αν φαίνεται αποκρουστική σε κάποιους. Η αλήθεια δεν είναι πάντα αρεστή κι οι σύντροφοι δεν πρόκειται να τη στρογγυλέψουν ή να τη φτιασιδώσουν, για να γίνουν πιο δημοφιλείς.

Εννοείται πως στην πολιτική σκηνή μπορεί να βρει κανείς πολλά πράγματα για να γελάσει: φαιδρές καταστάσεις, ατάκες και πρόσωπα. Αλλά αυτά εμπίπτουν κυρίως στην κατηγορία του γελοίου. Ή του χαβαλέ, εφόσον μιλάμε για κωμικές (;) εκπομπές, που απέχουν ωστόσο πολύ απ’ το να είναι πολιτική σάτιρα –και μάλιστα πετυχημένη. Ίσως ακουστεί κάπως απόλυτο και τραβηγμένο από τα μαλλιά ως συμπέρασμα, αλλά η σάτιρα προϋποθέτει κριτήριο, πολιτικό στίγμα και λαϊκότητα, που σαν πακέτο, το έχουν κυρίως οι κομμουνιστές, καθώς όλοι οι άλλοι, πλην λακεδαιμονίων, στριμώχνουν το λόγο τους σε νεοταξίτικα, απολιτίκ καλούπια, με το περιτύλιγμα του αντικειμενικού.

Δε σημαίνει απαραίτητα πως κάθε κομμουνιστής έχει χιούμορ –κάθε άλλο. Αλλά για να είσαι καλός κωμικός –κι όχι απλός σάτυρος- πρέπει να είσαι, με τον τρόπο σου έστω, κοντά στους κομμουνιστές και το λαό, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις. Ή τέλος πάντων, έχεις σημαντικό πλεονέκτημα, εφόσον είσαι. Δείτε εξάλλου και την εξέλιξη που είχαν στον χρόνο κωμικοί σαν τον χάρρυ κλυνν και το λαζόπουλο, σε συνάρτηση με την πολιτική τους ένταξη, και θα διαπιστώστε του λόγου το αληθές.

Ένα δεύτερο ασφαλές συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι πως η οργάνωση τον τελευταίο καιρό αν μη τι άλλο δοκιμάζει πράγματα και διάφορες μορφές απεύθυνσης στη νεολαία, με αξιοσημείωτη ευελιξία: απ’ τα βιντεάκια για τους χρυσαυγίτες και το σοφοκλή σχορτσιανίτη, που είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου, σε αυτό για την ημέρα των ερωτευμένων (σεβ-σύριζα), που έκανε το γύρω των ειδησεογραφικών δελτίων. Κι από τα πρόσφατα αυτοκολλητάκια ή τις σατιρικές στήλες του οδηγητή, στην πολυμορφία των μαθητικών φεστιβάλ, όπου ακόμα και η δική μου γενιά –που δεν την έχουνε πάρει ακριβώς τα χρόνια- μπορεί να νιώσει πρόωρα γερασμένη με τις καινούριες κι άγνωστες λέξεις που συναντάει (πχ παρκούρ).

Η πείρα δείχνει ότι –αν δεν το έχουμε, τουλάχιστον- το ψάχνουμε. Και πως αν θέλουμε μπορούμε. Οπότε το θέμα είναι γιατί δεν μπορούμε και σε άλλους τομείς, που μοιάζει σχεδόν σα να το κάνουμε επίτηδες, γιατί δε θέλουμε. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Κι ερχόμαστε τώρα σε αυτά καθαυτά τα αυτοκόλλητα της εξέγερσης και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν. Υπάρχει ζήτημα άραγε που η κνε χρησιμοποιεί ένα στίχο του παντελίδη –όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ, γιατί ομολογώ πως δεν το γνώριζα-; Και είναι κάτι που δείχνει την «παρακμή» και το επίπεδό μας στο κομμάτι του πολιτισμού; Ή μήπως αυτό είναι το κλειδί για να πιάσουμε τον παλμό της μάζας κα να τη βάλουμε στο τριπάκι να σκεφτεί πέντε πράγματα, που δε θα μπορούσε σε άλλη περίπτωση; Και αν ναι, θα φτάσει άραγε στο σημείο να καταλάβει τις προεκτάσεις του συμβολισμού;

Ότι δηλ τα φίδια δεν εξαφανίζονται οριστικά, όταν πέφτουν σε χειμερία νάρκη και περιμένουν απλώς τις κατάλληλες συνθήκες για να επιστρέψουν, πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας; Ή ότι ο σύριζα είναι σαν αριστερή ανακόντα, που θέλει να μας σφίξει υποκριτικά στην αγκαλιά της και να μας πνίξει από την πολλή αγάπη και ενότητα, καθώς έρπει με κάθε τρόπο προς την εξουσία; Κι ο αρχηγός τους λέει πως θα φτιάξουν σοσιαλισμό, μόλις η κυβέρνησή τους σταθεί γερά στα πόδια της (που κανένα ερπετό δε διαθέτει). Αλλά το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, όπως άλλωστε κι οι πολιτικοί χαμαιλέοντες. Τσίπρας είσαι, δε θα αλλάξεις.

Μπορούν όμως να γίνουν κι άλλα αυτοκόλλητα, με πηγή έμπνευσης το μεγάλο ηγέτη και το πλούσιο υλικό που προσφέρει.

Μπορούμε πχ να θυμηθούμε τις μεγάλες ενωτικές στιγμές του σύριζα με τη μαγική εξαφάνιση του σφυροδρέπανου της κοε από τις φωτογραφίες και της υπογραφής «κκε» από τα πανό του κόμματος στην ακρόπολη και να γράψουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ. ΜΕ ΦΟΤΟΣΟΠ.

Ή να παίξουμε με το επίθετο του αλέξη και να βγάλουμε ένα σύνθημα ενάντια στα εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα των εκλογών.

ΤΙ ΠΛΑΤΣΙΠΡΑΣ ΤΙ ΠΑΠΑΓΟΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ

Μπορούμε επίσης –όπως είδαμε και σε μια πρόσφατη ανάρτηση- να αξιοποιήσουμε τα ίδια τα λόγια του αλέξη από την πρόσφατη διακαναλική, με μια μικρή παραλλαγή, για να βγαίνει η ρίμα.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΖΙΝΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΕΪΝΣΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΡΙΖΑ

Ή να σταθούμε στη συνέντευξη του αλέξη στο εναλλακτικό έντυπο unfollow με το δυναμικό τίτλο: «θα συγκρουστώ με τους τσιφλικάδες». Αστέ ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου.

Η σύγκρουση βέβαια είναι ευέλικτος όρος, που μπορείς να τον δεις σε πολλά επίπεδα. Σύγκρουση είχαν κάνει πχ κάποτε και τα εαακ στον αστέρα της βουλιαγμένης, για να κυκλοφορήσει μετά και σε βιντεάκι στο δίκτυο. Σύγκρουση θεωρητικά είχε κάνει ακόμα και ο καραμανλής ο νεότερος με τους νταβατζήδες για το βασικό μέτοχο. Κι όλοι θυμόμαστε πόσο.. σφοδρή ήταν, πώς κατέληξε και πώς κατέληξε γενικά ο καραμανλής, όταν προσπάθησε να ανοίξει μπίζνες με το ρώσικο ιμπεριαλισμό για τον αγωγό μπουργκάς-αλεξανδρούπολη. Αν εννοούμε δηλ τόσο φαντασμαγορικές συγκροήσεις, να πάρουμε καλύτερα αστικό πατατάκι και ποπ-κορν και να καθίσουμε αναπαυτικά να την απολαύσουμε

Από την άλλη βέβαια, ο τσίπρας σε ρόλο μαρίνου αντύπα, δεν μπορεί παρά να ταρακουνά συθέμελα την εγχώρια και διεθνή πλουτοκρατία. Συνεπώς, έτοιμο και το επόμενο αυτοκόλλητο στο ρυθμό του μπεζεντάκου.

ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΤΡΟΜΑΞΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΣΤΡΑ ΦΤΙΑΞΑΝΕ

ΝΑ ΦΥΛΑΧΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ

ΜΑ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΕΣΠΑΣΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Αν και ο αλέξης, σε συγκρουσιακό ρόλο, πιο πολύ τον τραγουδιστή αντύπα θυμίζει, παρά το μαρίνο αντύπα και τον πάνο τζαβέλλα.

Κι όταν είσαι δούρου μου, με τρώει η κουμουνδούρου μου...

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Μπορούμε βέβαια να πατήσουμε και στα ήδη υπάρχοντα αυτοκόλλητα και να τα προσαρμόσουμε και σε άλλες θεματικές. Πχ η ατάκα για το θεοδωράκη «μαμά ποιος είναι αυτός που έφτιαξε κόμμα και παριστάνει το μητσικώστα;», θα μπορούσε να γίνει «μαμά ποιος είναι αυτός που παριστάνει τον ανδρέα και πάει για πρωθυπουργός;» -αν και τα σημερινά παιδιά δεν έχουν προλάβει τον ανδρέα για να ξέρουν, ενώ τα λίγο μεγαλύτερα που τον έζησαν, ακόμα μυαλό δεν έβαλαν και περιμένουν πώς και πώς να τους τάξουν γλειφιτζούρια και παραμυθάκια, για να δώσουν την ψήφο τους.

Μπορούμε να συνδυάσουμε και το φιδίσιο αυτοκόλλητο με ένα παλιότερο προεκλογικό σύνθημα του κόμματος για τον τότε δικομματισμό και να απευθυνθούμε στον κόσμο ως εξής.

ΤΑ ΦΙΔΙΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ (ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΔΕΡΜΑ). ΑΛΛΑΞΕ ΕΣΥ!

Κι αν κάποιος θέλει να ανοίξει διάλογο, υπάρχει έτοιμη πληρωμένη απάντηση από το παράδειγμα του πιστού κι αμετανόητου κουκουέ μεταλλά σάββα κωφίδη, που ξεκαθάρισε χτες μια και καλή τη σχέση του με το κόμμα κι όσους θέλουν να τον εμπλέξουν με την κυβερνώσα αριστερά.

ΚΩ-ΦΙΔΗ ΕΙΣΑΙ, ΔΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ

(και μεγάλη δική μου παράλειψη, που δεν τον συμπεριέλαβα στη δεξιά στήλη, στην ψηφοφορία για τις μεγάλες μορφές του κινήματος. Κάνω αναδρομικά και δημόσια την αυτοκριτική μου).