Ανάκαμψη για το κεφάλαιο και όχι για το λαό

Ανάκαμψη για το κεφάλαιο και όχι για το λαό

Πριν προλάβει κάποιος να δει τι ψηφίστηκε στη Βουλή με το πολυνομοσχέδιο, την ώρα που ο λαός έπρεπε να καταλάβει τι τον περιμένει την επομένη των εκλογών και να οργανώσει από τώρα την κινητοποίησή του, την ώρα που οι εφοπλιστές αξίωναν και η κυβέρνηση «άνοιγε» το ζήτημα κατάργησης του δικαιώματος στην απεργία, την ώρα που οι βιομήχανοι ενόψει ανάκαμψης προγραμματίζουν επενδύσεις με εργάτες δεσμώτες, την ώρα - δηλαδή - που είναι κρίσιμο με πραγματικά δεδομένα να διαμορφωθεί κριτήριο ψήφου, «έσκασε» η βιντεοσκοπημένη συνομιλία του τέως γγ του Υπουργικού Συμβουλίου Π. Μπαλτάκου με τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη.
Καθένας τους προσπαθεί να αξιοποιήσει την εξέλιξη σε ένα πολιτικό σκηνικό που είναι κινούμενη άμμος και στο οποίο, σε κάθε περίπτωση, επιταχύνονται οι διεργασίες με καταλύτη ή όχι τη Χρυσή Αυγή, ενώ η όλη υπόθεση διευκολύνει την τεχνητή πόλωση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ σε μια κατεύθυνση εγκλωβισμού της λαϊκής οργής σε ανώδυνους δρόμους. Σε δρόμους όπου θα ξεχνιέται ο εφιάλτης που βιώνει καθημερινά η εργατική τάξη.
Ας μην τους γίνει η χάρη. Η ψήφος και στις τρεις κάλπες πρέπει να είναι λαϊκή τιμωρία όλων των κομμάτων που χρόνια τώρα στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, υπόσχονται με παραλλαγές «ευρωπαϊκό παράδεισο» και χτίζουν σύγχρονα κολαστήρια. Ο λαός έχει την πείρα να βγάλει συμπεράσματα και να πάψει να τρέφει αυταπάτες.

Καβγάς στο γυαλί, σύγκλιση στην ουσία

Η αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ όλο και περισσότερο γίνεται με όρους τηλεοπτικού μάρκετινγκ. Αρχίζει και τελειώνει στα δελτία ειδήσεων, καταγράφεται ως πρωτοσέλιδο που ζητά να κερδίσει εφήμερα τις εντυπώσεις, μακριά και σε βάρος της ουσίας των ζητημάτων που γεννά η σκληρή για το λαό πραγματικότητα. Η συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο και όσα ακολούθησαν είναι χαρακτηριστικά μιας στημένης κοκορομαχίας. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ με την εκ των προτέρων καταδικασμένη να μην περάσει πρόταση δυσπιστίας βοήθησε αντικειμενικά την κυβέρνηση «να πετάξει στην εξέδρα την μπάλα» για τα μέτρα που τσακίζουν τους εργαζόμενους και να βολευτεί στην αποπροσανατολιστική συζήτηση για το ποιος προασπίζεται καλύτερα τον κανονισμό της Βουλής!
Και οι δύο ένα δεν μπορούν να κρύψουν: Οτι συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό στα ζητήματα της στρατηγικής. Οι διαφορές στο μείγμα της διαχείρισης που προτείνει ο καθένας δεν αναιρούν το γεγονός ότι και οι δύο συμφωνούν στο εξής: Οτι πρέπει να στηριχθεί με πολιτικά μέσα η καπιταλιστική ανάκαμψη, να διασφαλιστούν η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού κεφαλαίου και η θέση του μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Σηκώνουν κουρνιαχτό για το αν η καπιταλιστική ανάπτυξη θα συνοδεύεται από λιτότητα ή όχι, ενώ αυτά τα δύο είναι νύχι - κρέας.

Ματωμένη ανάπτυξη

Το ΚΚΕ έκανε καθαρό και μέσα στη Βουλή ότι το προαναφερόμενο «δίλημμα» δεν είναι δίλημμα. Γιατί και λιτότητα μπορεί να έχεις και ανάπτυξη, και μάλιστα με μεγάλους ρυθμούς. Ανάπτυξη με φτώχεια, μπορεί και ανεργία.
Ο καβγάς για τον «κανονισμό της Βουλής» έβγαλε από το προσκήνιο το γεγονός ότι το πολυνομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή είναι ένας κράχτης προς το μεγάλο κεφάλαιο που τους λέει «μπάτε σκύλοι αλέστε». Λέει στους καπιταλιστές ελάτε να επενδύσετε στην Ελλάδα, διότι θα έχετε πάμφθηνη, χειραγωγημένη εργατική δύναμη με μειωμένες απαιτήσεις λόγω σχετικής ή απόλυτης εξαθλίωσης.
Για την εργατική τάξη γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο το με ποια γραμμή θα αναπτύξει την πάλη της. Γίνεται καθαρό ότι σήμερα δεν χρειάζεται απλώς να ασκήσει πίεση γύρω από κάποια προβλήματα, σήμερα πρέπει να υπάρχει κίνημα αμφισβήτησης του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και κατεύθυνση αποδέσμευσης από την ΕΕ. Να παλεύει με μια γραμμή που ανοίγει δρόμο στην πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που διεκδικεί την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Γιατί, ναι, είναι πιθανόν να υπάρχει ανάκαμψη, αλλά αυτή πλέον θα είναι πάνω στα ερείπια των κατακτήσεων. Αυτήν την ανάκαμψη η εργατική τάξη πρέπει να την απορρίψει.

Δεν διαλέγουμε καπιταλιστή

Αντίθετα, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ βιάζονται να υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη. Και οι δύο επιδιώκουν την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεσή τους για τις τράπεζες. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται γιατί η κυβέρνηση ενισχύει με κρατικό χρήμα τους τραπεζίτες, και ζητά υπό δημόσιο έλεγχο τράπεζες για να χρηματοδοτούν τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση απαντά ότι οι τράπεζες πρέπει να χρηματοδοτηθούν για να συμβάλουν άμεσα αυτές στις επενδύσεις. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται σε σημαντικό βαθμό με αυτή του ΣΕΒ. Αυτή η αντιπαλότητα, ανάμεσα σε «τραπεζίτες» και «βιομηχάνους», υπάρχει σε όλη την περίοδο της κρίσης. Η κόντρα για τις τράπεζες είναι κόντρα για το ποια ιδιωτικά κεφάλαια τοποθετούνται στις τράπεζες, ποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα δανειοδοτηθούν, σε ποιους τομείς της οικονομίας θα γίνουν επενδύσεις.
Για την εργατική τάξη και το λαό η διαπάλη αυτή είναι ξένη, αφού και οι δύο συνταγές ενισχύουν το κεφάλαιο εις βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Σ' αυτόν το δρόμο δεν υπάρχει προκοπή

Η κυβέρνηση θριαμβολογεί, επαναλαμβάνοντας το μοτίβο: «Οι θυσίες έπιασαν τόπο, ανοίγει πλέον ο δρόμος για την ανάπτυξη, που σε μια πορεία θα βάλει τέλος και στη λιτότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μεριά του, καταγγέλλει την κυβέρνηση για παρουσίαση ενός σκηνικού «εικονικής πραγματικότητας», για αδυναμία να οδηγήσει την οικονομία σε ανάκαμψη, λόγω της εμμονής της στις πολιτικές της λιτότητας.
Τα διλήμματα που βάζουν στο λαό είναι ψεύτικα. Το νέο πακέτο «διαρθρωτικών» μέτρων του πολυνομοσχεδίου αποδεικνύει ότι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης σημαίνει ισοπέδωση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης. Η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάκαμψη δε θα αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες των εργαζομένων και του λαού, δε θα λύσει το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας, δε θα επαναφέρει μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα. Αντικειμενικά, θα πραγματοποιείται σε επώδυνες συνθήκες για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά προϋποθέτει τη «λιτότητα» για το λαό. Είτε με το ένα, είτε με το άλλο μείγμα διαχείρισης, ο λαός θα εξακολουθεί να ματώνει. Οι απαιτήσεις του κεφαλαίου δεν θα μειωθούν αλλά θα ενισχύονται όσο υπάρχουν ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και η ΕΕ, που στηρίζουν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης.

Μιλούν την ίδια γλώσσα

Σαμαράς και Τσίπρας μιλούν την ίδια γλώσσα: Ο Αντ. Σαμαράς δήλωσε ότι μέσα στους στόχους του με την επίτευξη ανάκαμψης είναι η νέα προκλητική μείωση του συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων στο 15% και, ταυτόχρονα, τόνισε ότι «δε θα θέσουμε σε κίνδυνο τα πλεονάσματα στον Προϋπολογισμό», προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την ακόμα μεγαλύτερη φοροληστεία σε βάρος του λαού. Ο Αλ. Τσίπρας από την πλευρά του αποδέχεται τη διατήρηση των ίδιων «πρωτογενών πλεονασμάτων», που δεν μπορεί να προκύπτουν παρά από το ξεζούμισμα του λαού. Προβάλλει, μάλιστα, τα πλεονάσματα ως εργαλείο ανάπτυξης που πρέπει να κατευθυνθεί στα ντόπια μονοπώλια αντί στους δανειστές.
Πίσω από ψεύτικα για το λαό διλήμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να βάλουν τα λαϊκά στρώματα να βλέπουν τη ζωή τους μέσα από το πόσα κέρδη θα έχουν τα μονοπώλια, επιδιώκουν να κάνουν τους εργαζόμενους να ταυτίσουν τα συμφέροντά τους με αυτά του κεφαλαίου. Η διέξοδος για το λαό, όμως, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, αυτής της οικονομίας. Βρίσκεται στην κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους ως κινήτρου της παραγωγής, σε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου κίνητρο της παραγωγής θα είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος και η ικανοποίηση των αναγκών του.
Η «νέα Ελλάδα» του Σαμαρά και η «άλλη Ελλάδα» του Τσίπρα, είναι η Ελλάδα που σήμερα βιώνουμε, της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που μόνο ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση έχει να προσφέρει στο λαό της αν δεν πιστέψει στη δύναμή του και δεν αποφασίσει ο ίδιος να σπάσει τα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων.

Ταξική απάντηση

Την ώρα που η κυβέρνηση στρώνει χαλιά για να υποδεχτεί στις 11 του μήνα την Μέρκελ, το ταξικό κίνημα προετοιμάζει τη μεγάλη πανεργατική απεργία στις 9 του Απρίλη. Μια απεργία που ανοιχτά υπονομεύεται από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό παλιάς και νέας κοπής σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά την έχουν πάρει στην πλάτη τους Σωματεία και Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με περιοδείες, εξορμήσεις και συσκέψεις, ανά περιοχή και σε τόπους δουλειάς, ώστε να είναι η απεργία μια δυνατή απάντηση στους αντεργατικούς σχεδιασμούς, μια δυνατή διεκδίκηση του μέλλοντος που ταιριάζει στους παραγωγούς του πλούτου.