Έργα & ημέρες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα

 Έργα & ημέρες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα

 Πηγή: Οδηγητής

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τους βερμπαλισμούς και το ψεύτικο επαναστατιλίκι που τους χαρακτηρίζουν και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αντικειμενικά βάζουν εμπόδια στην ανασύνταξή του, στη συνειδητοποίηση και τη συμμετοχή των εργαζομένων, δρουν ουσιαστικά σαν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και διακρίνονται για την αντι-ΠΑΜΕ στάση τους. Τα παραδείγματα, από όσους κλάδους έχουν παρουσία, είναι πάρα πολλά. Σε αυτό το άρθρο θα περιοριστούμε σε κάποια από τον κλάδο του δημοσίου. 

“Όχι” στη γενική πανεργατική απεργία…

Στις 21 Μάρτη συνεδρίασε το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ και αποφάσισε τη συμμετοχή στη γενική πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ επισήμαναν την ανάγκη να συγκροτηθεί κοινό μέτωπο των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (στον ιδιωτικό τομέα είχε ήδη αποφασιστεί απεργία), να γίνει η απεργία υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Η παράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι “Παρεμβάσεις”, αντιτάχθηκε στη γενική απεργία για ακόμα μια φορά! Ισχυρίστηκαν ότι υπονομεύει και αποκλιμακώνει τον αγώνα(!) και επανέλαβαν τη χιλιοειπωμένη πρότασή τους για «γενική πολιτική απεργία διαρκείας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης», τη στιγμή που κανένα σωματείο, ούτε καν αυτά στα οποία εκείνοι πλειοψηφούν, δεν έχει πάρει τέτοια απόφαση.

…“ναι” στην απεργοσπασία διαρκείας

Η γενική πολιτική απεργία διαρκείας είναι μια από τις πιο ανεβασμένες μορφές πάλης, την οποία οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν απορρίπτουν, αλλά την επιδιώκουν. Για μια τέτοια οξυμένη μορφή πάλης υπάρχουν προϋποθέσεις που αφορούν την αποφασιστικότητα των ίδιων των εργαζομένων να παλέψουν για την κατάκτηση της δικής τους εξουσίας. Δεν αρκούν τα εύκολα μεγάλα λόγια των οπορτουνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που με κάθε ευκαιρία αποδεικνύουν πόσο αποσπασμένοι είναι από την πραγματικότητα. Άλλωστε, τα λόγια δεν κοστίζουν τίποτα και έχουν πάει πολλές φορές περίπατο όταν οι συγκεκριμένοι πιάνονται στα πράσα να δηλώνουν ρεπό ή ασθένεια σε μέρα απεργίας, καθηγητές-μέλη τους δε δηλώνουν απεργία, γιατί το σχολείο είναι κλειστό λόγω κατάληψης (!!!) και άλλα τέτοια “επαναστατικά”…

Τον περασμένο Μάιο, αφού οδήγησαν τον κλάδο των εκπαιδευτικών σε τυφλή απεργία χωρίς συμμαχίες μέσα στις πανελλαδικές, τελικά τα δίπλωσαν στο παρά πέντε. Με το αξέχαστο «δεν υπάρχουν οι όροι για να γίνει η απεργία, άρα να απεργήσουν μόνο 500 συνδικαλιστές» (!!!) έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Αυτή τους η τακτική συνέβαλε στην απογοήτευση, με αποτέλεσμα τώρα στις Γενικές Συνελεύσεις να μην πατάει άνθρωπος. Τα ίδια και στο Mετρό, όπου μόλις έγινε η επιστράτευση κρύφτηκαν και άφησαν μόνους τους εργαζομένους να γυρίσουν στη δουλειά με σκυφτό το κεφάλι χωρίς καν να γίνει Γενική Συνέλευση. Απεργίες διαρκείας όμως έχουν κάνει οι ηρωικοί χαλυβουργοί επί 9 μήνες κόντρα στα ΜΑΤ και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι στο NOVOTEL, οι ναυτεργάτες παρά τη διαρκή επιστράτευση, παντού με τη στήριξη και την πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ.

Ποιος θέλει απεργίες-“τουφεκιές στον αέρα”;

Όταν στους χώρους δουλειάς και στα ΔΣ των σωματείων λένε ότι η 24ωρη γενική απεργία δεν έχει νόημα, ανοιχτά καλούν σε απεργοσπασία, δίνουν αγωνιστικό άλλοθι σε μια τέτοια στάση. Φτύνουν κατάμουτρα τους χιλιάδες τίμιους εργάτες που θυσιάζουν το μεροκάματο και βρίσκονται από τα ξημερώματα στις πύλες των εργοστασίων για να δώσουν τη μάχη απέναντι στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της. Όταν στα λίγα σωματεία που πλειοψηφούν αρνούνται να πάρουν απόφαση για συμμετοχή, βάζουν εμπόδιο στο να δοθεί η μάχη ενιαία, από όλους τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους, συμβάλλουν ώστε οι απεργίες να είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ: τουφεκιές στον αέρα! Αυτό δηλαδή που υποτίθεται πως καταγγέλλουν…

Συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και στο συνδικαλιστικό κίνημα

Η γραμμή πάλης που καλλιεργούν στο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: “άντε να δώσουμε όλοι μια σπρωξιά, λίγο ακόμα και πέφτει η κυβέρνηση”. Βεβαίως η κυβέρνηση πρέπει να πέσει και να τσακιστεί, όπως και κάθε κυβέρνηση διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων ανεξάρτητα από πρόσημο. Το πραγματικό ζητούμενο όμως για την εργατική τάξη δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή, αυτό άλλωστε έχει δοκιμαστεί δεκάδες φορές, αλλά η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτό, σύμφωνα με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορεί να γίνει μόνο στη Δευτέρα Παρουσία. Η ίδια τους η στρατηγική λοιπόν εξηγεί γιατί αποτελούν τους καλύτερους προπαγανδιστές της “αριστερής κυβέρνησης” του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε σε πολλά σωματεία έχουν κοινές παρατάξεις! Στις εκλογές στο Σωματείο Εργαζομένων στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου έφτασαν μάλιστα να συγκροτήσουν κοινό ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΑΝΕΛ!

Διαδίδουν στους εργαζομένους την άποψη ότι “τόσους αγώνες κάναμε και δεν ιδρώνει το αυτί τους, λύση είναι στις εκλογές να φέρουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς”. Αυτό όμως είναι αναδίπλωση του κινήματος σε αντιδραστική κατεύθυνση και μάλιστα στο όνομα της πολιτικοποίησής του. Είναι προτροπή προς τους εργαζομένους να εναποθέσουν τη λύση των προβλημάτων τους όχι στο κίνημα και στα δικά τους χέρια, αλλά σε κάποιους άνωθεν “σωτήρες”. Με μια ματιά στις ανακοινώσεις των παρατάξεών τους θα δει κανείς ότι δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ λέξη για την ΕΕ, δεν έχουν ουσιαστικό μέτωπο απέναντί της ως διακρατική ένωση των μονοπωλίων, όπως φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλο παράδειγμα: Με πρόταση των παρατάξεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε στο πλαίσιο της ΑΔΕΔΥ “επιτροπή λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους” με αντικείμενο να υπολογίσει πόσο από αυτό είναι νόμιμο και πόσο παράνομο (κεντρικό αίτημα στις περιβόητες πλατείες των αγανακτισμένων, όπου συναγελάζονταν μαζί με τους χρυσαυγίτες, μακριά όμως “από κόμματα και συνδικάτα”)…Αρχικά μάλιστα υπολόγισαν το νόμιμο χρέος στο 30%! Αποφάσισαν λοιπόν αυτοί οι φωστήρες ότι ο λαός έχει μερίδιο ευθύνης για την κρίση και το χρέος και πρέπει να πληρώσει γύρω στα 100 δισ.!!!

Η αντι-ΠΑΜΕ στάση τους να γίνει κριτήριο για κάθε τίμιο εργαζόμενο

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιγράφοντας από τον ΣΥΡΙΖΑ την πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚική λογική του “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους”, κατηγορούν συνεχώς το ΠΑΜΕ για “σεχταριστική στάση με την οποία στηρίζει την κυβέρνηση”. Και αυτό επειδή δε συναινεί στην επικίνδυνη γραμμή που ακολουθούν στο κίνημα, συγκροτώντας τον νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό παρέα με τον ΣΥΡΙΖΑ και γνωστούς ΠΑΣΟΚους που ξαφνικά είδαν το φως τους. Σήμερα μιλούν για την ανάγκη συγκρότησης ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τέτοιος όμως υπάρχει και είναι το ΠΑΜΕ. Όταν ιδρυόταν το ΠΑΜΕ πριν από 15 χρόνια αυτοί μιλούσαν για διάσπαση και επί χρόνια κατέβαιναν στις συγκεντρώσεις αγκαζέ με τους Πολυζωγόπουλους και τους Παναγόπουλους, ενώ σήμερα πάνε απλά 50 μέτρα παρακάτω. Αυτά και μόνο τα παραδείγματα που αναφέραμε αρκούν για να αποδείξουν τον επιζήμιο και τυχοδιωκτικό ρόλο των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι ανάγκη τέτοιες δυνάμεις να απομονωθούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, να πέσουν στο κενό τα εμπόδια που βάζουν στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος σε κατεύθυνση ανατροπής της εξουσίας των εκμεταλλευτών.