Τα γράμματα που μ’ έμαθαν με κάνανε φασίστα

 Τα γράμματα που μ’ έμαθαν με κάνανε φασίστα

Όλοι μας ξέρουμε πως το σχολείο στην Ελλάδα όπως όλα τα σχολεία του καπιταλιστικού κόσμου δεν κάνει τίποτε άλλο απ το αναπαράγει την αστική ιδεολογία. Είναι λογικό οι αστοί να θέλουν να σκοτώσουν τον σπόρο της αμφισβήτησης του συστήματος από την νεαρή ηλικία διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να θωρακίσουν σε μεγάλο βαθμό το σύστημα τους. Είναι επίσης εξίσου λογικό αυτό να συμβαίνει με μεγαλύτερη ένταση στην Ελλάδα διότι ο ελληνικός λαός σχετικά πρόσφατα με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ αμφισβήτησε έμπρακτα την εξουσία των αστών και επιχείρησε να χτίσει ην δική του εξουσία, την λαϊκή εξουσία. Έτσι λοιπόν οι δάσκαλοι στην Ελλάδα δεν ‘’ έπαιζαν          μπάλα’’ μόνοι τους, αλλά η ιστορία που διδάσκανε στα παιδιά  το πρωί είχε τον αντίλογο της από τον παππού ‘’αντάρτη’’ το βράδυ.

  Για να δούμε τι διδάσκουν οι δάσκαλοι στα σχολεία. Παραθέτουμε  ένα κείμενο παρμένο από τον ριζοσπάστη που δείχνει τι διδάσκει το σύγχρονο αστικό κράτος τους πιτσιρικάδες….

Αναζητώντας τα αίτια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τα βιβλία Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου και Γ' Λυκείου, ανατρέχουν στη διεθνή οικονομική κρίση του καπιταλισμού (1929-1933), η οποία -σύμφωνα πάντα με τα ίδια- έβαλε τέλος στην προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας» και «αισιοδοξίας».³ Βεβαίως, ούτε αναφορά γίνεται στον καπιταλιστικό χαρακτήρα των κοινωνιών που εκδηλώθηκε η κρίση ούτε παρουσιάζεται η οικονομική κρίση ως εγγενές χαρακτηριστικό, αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού (γεγονός που ενέχει σημαντικές προεκτάσεις και για το σήμερα). Τουναντίον, η κρίση εμφανίζεται λίγο πολύ ως κάτι το τυχαίο, ως προϊόν ασυνεννοησίας ή παρεξήγησης, που ξεκίνησε από την επιθυμία κάποιων μεγαλοεπενδυτών «να εισπράξουν μέρος από τα κέρδη τους» πουλώντας μετοχές. Παρουσιάζεται ότι αυτό προκάλεσε πανικό μεταξύ των μικροεπενδυτών, ο οποίος με τη σειρά του επέφερε τη γενική κατάρρευση των τιμών στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Για την ουσία του φαινομένου (των κρίσεων στον καπιταλισμό) τίποτε.

Το κύριο είναι η αποσύνδεση της κρίσης από τη γενεσιουργό της αιτία, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί σε ιστορικές διαστρεβλώσεις. Και βέβαια, στο ίδιο σημείο θα μπορούσε να αναφερόταν -έστω και ως υποσημείωση, χάριν μιας στοιχειώδους σφαιρικότητας ή αντικειμενικότητας της επιστήμης- το ότι ταυτόχρονα με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων ανά την υφήλιο, υπήρχε και ένας «άλλος κόσμος». Ενας κόσμος όπου οικοδομούνταν ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Οτι την ίδια περίοδο στην ΕΣΣΔ εκπληρωνόταν με επιτυχία το Πρώτο Πεντάχρονο Πλάνο, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν για την υλική κατάσταση και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Ας θέτονταν στην κρίση του μαθητή η σύγκριση μεταξύ των δύο κόσμων. Αρκεί να υπήρχε η πληροφορία.

Όπως βλέπουμε από το παραπάνω κείμενο αυτό που η αστική τάξη παρακάμπτει, αυτό που  αστοί αποφεύγουν να πουν είναι την ύπαρξη κρίσεων στον καπιταλισμό. Τότε όπως και τώρα προσπαθούν να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση σε πρόσωπα και λάθος πολιτικές με σκοπό να βγάλουν ‘’λάδι’’ το σύστημα που τις γεννά. Δηλαδή με λίγα λόγια αμφισβητούν ευθέως μια από τις ακρογωνιαίες διαπιστώσεις της Μαρξιστικής θεωρίας, δηλαδή της ύπαρξης των επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων στον καπιταλισμό.

      Οι αστοί επίσης αμφισβητούν άλλη μια σπουδαία διαπίστωση της Μαρξιστικής θεωρίας, ίσως την σπουδαιότερη. Αμφισβητούν την ύπαρξη της ‘’πάλης των τάξεων’’. Οι αστοί όπως και οι φασίστες πιστεύουν στην ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και συνεργάστηκαν αγαστά προς αυτή την κατεύθυνση….

Τα οφέλη υπήρξαν αμοιβαία: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγκενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».¹⁷ Με άλλα λόγια, ο φασισμός εξασφάλισε την πολυπόθητη για το κεφάλαιο «εργασιακή ειρήνη», διαλύοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργατών και συλλαμβάνοντας, εκτοπίζοντας ή εξοντώνοντας τους κομμουνιστές.

Όμως επειδή η πραγματικότητα άλλα λέει,  λέει πως δεν μπορεί να υπάρξει εργασιακή ειρήνη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, λέει πως η πάλη των τάξεων υπάρχει, η ειρήνη αυτή επιχειρήθηκε να επιβληθεί με τη βία.

Η αστική τάξη της εποχής όχι μόνο δεν πολέμησε τους φασίστες αλλά τους έδωσε γη και ύδωρ προκειμένου να επιβάλλει εργασιακό μεσαίωνα. Η υποστήριξη που έτυχαν οι φασίστες από την αστική τάξη ήταν αμέριστη…..

Αντίστοιχη πολιτική στάση υπήρξε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με αποκαλυπτική την προσωπική αλληλογραφία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, Αμερικανού προέδρου, με τον Ιταλό δικτάτορα.¹⁰ Αλλωστε και αυτή η πολιτική του «New Deal», για την οποία γίνεται τόση μνεία στα σχολικά βιβλία, φέρεται από πολλούς ακαδημαϊκούς - ιστορικούς ως η αμερικανική εκδοχή του οικονομικού προγράμματος του φασισμού. Ακόμη και ο Μουσολίνι φρόντισε να αποδώσει τα εύσημα στον... εαυτό του για το «New Deal», δηλώνοντας στους «New York Times» (Ιούλης 1933), ότι «το σχέδιο για το συντονισμό της βιομηχανίας ακολουθεί κατά γράμμα τη δική μας πολιτική συνεργασίας». Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, υποστηρικτής τότε της πολιτικής του «New Deal», τόνισε στο περιοδικό «Time» στις 17 Μάη 1976: «Ο φασισμός υπήρξε πράγματι η βάση για το "New Deal". Ηταν η επιτυχία του Μουσολίνι στην Ιταλία, με την κυβερνητικά διευθυνόμενή του οικονομία, η οποία οδήγησε πολλούς από τους πρώτους οπαδούς του "New Deal" να πουν "ο Μουσολίνι όμως κάνει τα τρένα να έρχονται στην ώρα τους"»...

Η σχέση της αμερικανικής άρχουσας τάξης με τα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας δεν αρκέστηκε μόνο στην ανταλλαγή «φιλοφρονήσεων» ή «συνταγών» για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Ενα γεγονός, που δεν αναγράφεται βεβαίως στα σχολικά βιβλία και αποκρύπτεται επιμελώς από την κυρίαρχη ιστοριογραφία, είναι ο καταλυτικός ρόλος που έπαιξαν τα μεγάλα αμερικανικά μονοπωλιακά συγκροτήματα στην οικονομική - στρατιωτική ανόρθωση της Γερμανίας από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στην προετοιμασία της για το Β'. Εταιρείες όπως η «Ford», η «General Motors» (μέσω της θυγατρικής της «Opel» και όχι μόνο), η «General Electric», η «Standard Oil» (η σημερινή «Exxon-Mobil»), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα Chase Manhattan και πολλές άλλες, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενες του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε το Γ'΄ Ράιχ, αποκομίζοντας ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Λίγο πριν τον πόλεμο, 250 εταιρείες διέθεταν περιουσιακά στοιχεία αξίας άνω των 450 εκατομμυρίων δολαρίων στη ναζιστική Γερμανία. Σχεδόν το 70% των ξένων επενδύσεων που εισέρρευσαν στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 προέρχονταν από τις ΗΠΑ.¹¹Η εκτίμηση υπήρξε αμοιβαία: Τόσο ο πρόεδρος της IBM, T. Watson, όσο και ο πρόεδρος της FORD, H. Ford, τιμήθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937 και 1938 αντίστοιχα.

Ας φύγουμε όμως από το τότε και ας πάμε στο σήμερα. Βλέπουμε τον φασισμό να εμφανίζεται ξανά, ίδιος κι απαράλλακτος όπως και τότε. Βλέπουμε την αστική κυβέρνηση να καμώνεται πως τον πολεμά, να λέει πως θέλει να τον πατάξει και να υποστηρίζει πως κάνει αποφασιστικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Πως όμως θα τον πολεμήσει; Για να πολεμήσεις  τον φασισμό, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο    (γιατί σε πρακτικό ο φασισμός πεθαίνει ολοκληρωτικά μαζί με τον καπιταλισμό) πρέπει να αποδείξεις την φενάκη της ειρηνικής συνύπαρξης, πρέπει να παραδεχθείς την πάλη των τάξεων! Είναι ποτέ δυνατόν να παραδεχτούν δημόσια οι αστοί ότι η ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία είναι ένα ωμό ψέμα; Είναι δυνατόν να παραδεχτούν πως η ‘’ ιστορία γράφεται με πάλη ταξική’’; Η απάντηση είναι ΟΧΙ, οι αστοί δεν πρόκειται πότε να παραδεχτούν δημόσια αυτά τα πράγματα, άρα δεν πρόκειται και να πολεμήσουν σοβαρά τον φασισμό. Αντίθετα, όταν το λαϊκό κίνημα δυναμώσει, όταν ο πολύς ο κόσμος αρχίσει να αμφισβητεί ανοιχτά και έμπρακτα τον καπιταλισμό τότε θα επιστρατεύσει εκ νέου τους φασίστες να πλημυρίσουν και πάλι τις λαϊκές γειτονιές με το αίμα των ανθρώπων της εργασίας