Παραλλαγές της ίδιας στρατηγικής

Παραλλαγές της ίδιας στρατηγικής

Ανασχηματισμός, έκθεση του ΔΝΤ και αντιπαραθέσεις για το ποιος είναι καλύτερος διαπραγματευτής για το χρέος, είναι τα κεντρικά γεγονότα της βδομάδας που πέρασε.

Η κυβέρνηση με τον ανασχηματισμό ισχυρίζεται ότι μπαίνει σε νέα περίοδο που θα βάλει τέρμα στις αδικίες, η αντιπολίτευση αντιπαραθέτει το δικό της μοντέλο για τη διαπραγμάτευση του χρέους που θα φέρει την ανάπτυξη. Και στις δυο παραλλαγές του είναι ένα σχέδιο που αφορά στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Προβάλλουν ως πρόβλημα - κορμό το περίφημο χρέος και γύρω από αυτό χτίζουν αντιπαράθεση. Ομως, η αιτία της αντιλαϊκής πολιτικής δεν είναι το χρέος. Ολες οι βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής που εφαρμόζεται δεν συνιστούν κάποια ελληνική πρωτοτυπία. Εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ είτε έχουν χρέος, είτε δεν έχουν. Αυτές τις κατευθύνσεις τις υποστηρίζουν τόσο η ΕΕ όσο και το ΔΝΤ, που έχουν διαφορετικές απόψεις για το χρέος. Είναι μια συνολική κατεύθυνση. Στόχος της είναι το πώς θα θωρακιστούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι στο μεταξύ τους σκληρό ανταγωνισμό. Κι ο δρόμος γι' αυτό είναι: Με όσο το δυνατόν πιο φτηνή εργατική δύναμη, που επιβάλλεται με σαρωτικές αλλαγές - ανατροπές στα κοινωνικά - εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Παράλληλα, τα μέτρα που παίρνονται εξασφαλίζουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο μέσα από την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Οποια, λοιπόν, γραμμή κι αν εφαρμόζεται δεν καταλήγει σε φιλολαϊκή βάση, αφού περιέχει την υπόκλιση στους στόχους της ΕΕ και του ΔΝΤ, στους στόχους της άρχουσας τάξης.
Εκφράστηκε αυτό καθαρά στη συνέλευση του ΣΕΒ. Οπου παρουσιάστηκαν και οι δύο εκδοχές της διαχείρισης, τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας τους, όμως, δεν δεσμεύτηκε ούτε για αποκατάσταση των απωλειών στους μισθούς, ούτε για την ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων, ούτε στο να μπει φραγμός στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Δεν είπαν λέξη για αναγκαιότητα κατάργησης των ποσοστώσεων στην εγχώρια αγροτική παραγωγή και κατά τ' άλλα μιλούσαν για ανάπτυξη. Αυτό συνέβη γιατί και οι δύο υποκλίνονται σ' αυτούς τους στόχους. Κι αρχίζουν μετά τις κωλοτούμπες: «Είναι 500 εφαρμοστικοί νόμοι, δεν μπορούν να καταργηθούν με τη μία», «θα παραλάβουμε καμένη γη», κι άλλα τέτοια.
Δεν είναι, λοιπόν, το χρέος το πρόβλημα που θέλουν να λύσουν. Η διαπραγμάτευση για το χρέος αφορά στον επιμερισμό των βαρών ανάμεσα στην εγχώρια αστική τάξη και τους δανειστές. Η όποια ρύθμιση δεν θα αφορά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Εχουμε ήδη προηγούμενο παράδειγμα με το «κούρεμα» που έγινε και μέσα από το οποίο προέκυψε επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Μια στρατηγική υπηρετούν όλοι μαζί

Αυτό που πρέπει να είναι πάντα καθαρό είναι ότι η διαπάλη που εξελίσσεται στην ΕΕ αφορά σ' ένα, το ίδιο, στρατηγικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αναζητείται λύση κι αυτό αφορά όλα τα κράτη - μέλη. Αυτό το πλαίσιο είναι η περίφημη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η λύση που θα δοθεί εξαρτάται από τους μεταξύ τους συσχετισμούς ενώ την κατεύθυνση την συνυπογράφουν και η ΕΕ και το ΔΝΤ. Οποιος, λοιπόν, υποκλίνεται σ' αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να δώσει φιλολαϊκή λύση.
Και οι δύο πόλοι του «νέου διπολισμού» θεωρούν ως δεδομένη τη χασούρα των πολλών, των λαϊκών στρωμάτων, σε συνθήκες κρίσης. Συμπληρώνουν ο καθένας με τον τρόπο του ότι δεν εγγυώνται για τίποτα άλλο παρά μόνο για την αντιμετώπιση των φαινομένων της ακραίας φτώχειας. Ζητάνε από τους εργαζόμενους να επιλέξουν τους όρους σφαγής τους.

Αλλαγή προσώπων δεν σημαίνει αλλαγή πολιτικής

Η κυβέρνηση προσπάθησε με τον ανασχηματισμό να καλλιεργήσει ελπίδες ότι κάτι αλλάζει. Να 'ναι καθαρό: Τα πρόσωπα μπορεί να αλλάζουν, η αντιλαϊκή πολιτική όμως δεν πρόκειται να αλλάξει, στο βαθμό που μένουμε αλυσοδεμένοι στα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων, της εξουσίας τους. Και, βεβαίως, θα συνεχίζονται αυτές οι αντιλαϊκές πολιτικές, αν ο λαός μας δεν ορθώσει το ανάστημά του, να γυρίσει σε όλους αυτούς την πλάτη, να διεκδικήσει το δίκιο του, σε μια μεγάλη Λαϊκή Συμμαχία, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Οπως και οι προηγούμενοι, έτσι και αυτός ο κυβερνητικός ανασχηματισμός έχει στόχο να υλοποιήσει, με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, προαποφασισμένα αντιλαϊκά μέτρα και να πάρει νέα στο πλαίσιο των στόχων της καπιταλιστικής ανάκαμψης και των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, που προωθούνται σε βάρος του λαού. Ταυτόχρονα, ο ανασχηματισμός είναι ενταγμένος στις διεργασίες αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού και διαμόρφωσης νέων συμμαχιών που εξελίσσονται, τόσο εντός όσο και ανάμεσα στα αστικά κόμματα, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος σταθερών κυβερνήσεων εντός της ΕΕ.
Είναι παραπλανητική για το λαό η άποψη ότι οι αλλαγές στα πρόσωπα της κυβέρνησης και ιδιαίτερα σε αυτά του οικονομικού επιτελείου συνδέονται με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης της οικονομίας για την ανακούφιση του λαού. Τέτοιες αλλαγές, ακόμη και αν υπάρξουν, δε θα ανακόψουν την πορεία εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία δρομολογείται μέσω των ήδη νομοθετημένων μέτρων που τώρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται, άλλων που θα παρθούν στο πλαίσιο της συμφωνίας με την τρόικα, αλλά και της εποπτείας της ΕΕ και είναι προαπαιτούμενα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Εξίσου παραπλανητικό είναι το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για συναίνεση με την κυβέρνηση και πρόσωπα κοινής αποδοχής στις θέσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και του επιτρόπου της Κομισιόν, που διατυπώνεται στο πλαίσιο των απανωτών διαπιστευτηρίων που δίνει αυτό το κόμμα, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές. Αυτή η θέση εμπαίζει το λαό ότι είναι δυνατόν οι αλλαγές προσώπων σε αυτούς τους θεσμούς να τους οδηγήσουν να παίξουν «φιλολαϊκό» ρόλο. Τον ίδιο αποπροσανατολισμό υπηρετεί και η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις διεργασίες για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν.

Ενας ο στόχος, η κερδοφορία του κεφαλαίου

Η δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΔΝΤ για την Ελλάδα ξεκαθάρισε ότι τα αντιλαϊκά - φιλομονοπωλιακά μέτρα θα συνεχιστούν με μεγαλύτερη ένταση, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά. Σ' αυτήν την κατεύθυνση ο πρωθυπουργός ζήτησε από το νέο Υπουργικό Συμβούλιο να είναι «στο πόδι» 24 ώρες το 24ωρο. Η έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι και το νέο κυβερνητικό σχήμα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει το δρόμο των αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος, των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το γεγονός ότι το ΔΝΤ είναι εκείνο το μέρος της τρόικας που υποστηρίζει το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους αποδεικνύει ότι η όποια «ελάφρυνσή» του, που έχουν κάνει σημαία τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, πάει χέρι χέρι με τα αντιλαϊκά μέτρα.

Εμφανίζονται ελεήμονες, διαχειρίζονται τη φτώχεια

Στα υπόψιν της βδομάδας που πέρασε και η για πολλοστή φορά εξαγγελία για το περίφημο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα». Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, το συγκεκριμένο μέτρο θα αφορά ποσά που θα κυμαίνονται από 200 έως 400 ευρώ, ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου, και θα δίνονται με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Το εισοδηματικό όριο μπαίνει στα 4.800 ευρώ το χρόνο, που σημαίνει ότι μόνο όσοι αντιμετωπίζουν οξυμένο πρόβλημα επιβίωσης θα δικαιούνται το πενιχρό επίδομα κάθε μήνα. Αλλά γιατί συζητάνε γι' αυτό; Επειδή, παρά την προπαγάνδα περί ανάπτυξης, από αυτή δε θα ωφεληθεί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Την ακραία φτώχεια και εξαθλίωση, λοιπόν, θέλουν να διαχειριστούν.
Θεσπίζουν «παροχές» ελεημοσύνης και συγκροτούν δομές που θα συγκρατούν το λαό στα όρια της εξαθλίωσης, ίσα για να φυτοζωεί και ταυτόχρονα να μη διαμαρτύρεται, να μη διεκδικεί, να συμβιβάζεται με την άθλια ζωή στον καπιταλισμό. Αλλωστε, όπου εφαρμόστηκε το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», επέδρασε ώστε να αποδυναμωθεί η πάλη για ικανοποιητικές Συλλογικές Συμβάσεις και μισθούς, να υποχωρήσει κι άλλο το κίνημα στις διεκδικήσεις του.
Η φράση «τώρα μπορούμε να αποκαταστήσουμε αδικίες ...θα γίνουν αλλαγές» παραπέμπει στο γνωστό «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Ενα προς ένα τα μέτρα, που προβάλλονται ως «αποκατάσταση αδικιών», αφορούν τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, ενώ ορισμένα απ' αυτά, που παρουσιάζονται ως μέτρα που ωφελούν τον εργαζόμενο, στην πράξη είναι πρόσθετες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο. Τα αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι απολύσεις στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, η κατάργηση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, αποτελούν στρατηγικού χαρακτήρα κατευθύνσεις της ΕΕ και απαιτήσεις του κεφαλαίου, του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η «περίφημη» ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, δηλαδή η καπιταλιστική κερδοφορία.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπηρετεί τον αντιλαϊκό στόχο της ανταγωνιστικότητας, στον οποίο όμως υποκλίνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως απέδειξαν και τα διαπιστευτήριά του στον ΣΕΒ, προσπαθώντας να εξαπατήσει το λαό ότι είναι δυνατό να συνυπάρξουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και των κεφαλαιοκρατών.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα να περιμένουν για το ποιος θα τους οδηγεί κάθε φορά στη σφαγή. Πρέπει από σήμερα να σημαδεύουν με την πάλη τους τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και τις πολιτικές τους εκφράσεις, ανεξάρτητα από το ποιος είναι σήμερα ή αύριο στην κυβέρνηση.
Για την εργατική τάξη πρέπει να είναι καθαρό: Απαιτείται ριζικά διαφορετική κατεύθυνση. Κι αυτή βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ, στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης παντού.