Άκου να δεις

 Άκου να δεις

..πώς έχει το πράγμα. Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αυθεντικοί κουκουέδες σε αντίθεση με το σύγχρονο κκε που κάνει τροτσκιστική στροφή στην καριέρα του, λούζονται κατά μία έννοια αυτά που χλευάζουν και αντιμετώπιζαν περίπου το ίδιο δίλημμα με τους παλιούς, κακούς τροτσκιστές και τη στάση τους απέναντι στη σοβιετική ένωση. Ήταν εργατικό, εκφυλισμένο κράτος ή μήπως κρατικός καπιταλισμός; Χαμένη υπόθεση ή αναστρέψιμη κατάσταση; Έπρεπε να κάνουν εισοδισμό και φράξιες στα κόμματα της κομιντέρν ή να έχουν διαφορετική κι αυτόνομη οργανωτική δομή; Να υπερασπιστούν κριτικά τη σοβιετία ή να την τσουβαλιάσουν με τις καπιταλιστικές χώρες; Και να την υπερασπιστούν σε περίπτωση πολέμου ή να κηρύξουν στάση ντεφετισμού για να αξιοποιήσουν την κατάσταση και να ανατρέψουν τη γραφειοκρατική ηγεσία;

Κι ερχόμαστε έτσι στο σήμερα. Όπου με αφορμή τις εκλογές και τη στάση που έπρεπε να κρατήσει η.. «κομμουνιστική αντιπολίτευση» απέναντι στο κόμμα, ξεκίνησε ένας πολύμορφος διαδικτυακός διάλογος από κάθε πιθανό μετερίζι (ιστοσελίδες, μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή και κάπου αλλού), όπου γενική συνισταμένη και κοινή αφετηρία ήταν η πολεμική στην πολιτική γραμμή του κουκουέ από τη σκοπιά του προγράμματος του 15^ου, του ααδμ, κτλ, αλλά υπήρχε διαφωνία για το δια ταύτα: πρέπει να στηρίξουν εκλογικά το κκε, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης; Ή μήπως έτσι δικαιώνουν τους «γραφειοκράτες της ηγετικής κλίκας» και την πολιτική στροφή που πρέπει να αποδοκιμαστεί και να καταψηφιστεί; Ποιο από τα δύο συνιστά μεγαλύτερη προδοσία για την επαναστατική υπόθεση; Τι σηματοδοτούσε η (κάτι σαν) –ή τέλος πάντων κριτική- δήλωση στήριξης 17 πρώην κομματικών μελών; Και τι σήμαινε η ανακοίνωση του εα που ευχόταν καλή επιτυχία στους φίλους του που ήταν υποψήφιοι σε αυτές τις εκλογές; Συμπεριλαμβάνεται πχ σε αυτούς και το ψηφοδέλτιο του συριζαίου δρίτσα στον πειραιά, όπου συμμετείχε κι ένας μέχρι πρότινος δημοσιογράφος του ρίζου;

Παρεμπιπτόντως, από τη δήλωση στήριξης με τις 17 υπογραφές, που δημοσιεύτηκε στη νέα σπορά, το πιο γνωστό ίσως όνομα ήταν αυτό του γιάννη σφυρή, παλιού μέλους της κετουκε και υπεύθυνου αγροτικής οικονομίας, αν δεν κάνω λάθος, που είχε διατυπώσει ανοιχτά κάποιες διαφωνίες του στον προσυνεδριακό διάλογο του 18^ου. Κι υπέγραψε προεκλογικά άλλο ένα κείμενο στήριξης του κουκουέ από τον κλάδο των γεωπόνων, που δημοσιεύτηκε και στο ριζοσπάστη. Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η σχέση του σφυρή με τους νεοσπορίτες –που στα πρώτα κείμενά τους δήλωναν μέλη και στελέχη του κκε. Δείχνει πάντως, ακόμα και με αυτόν τον απλό τρόπο, πως πρώην από πρώην διαφέρει. Και το διαζύγιο με το κόμμα, όσο επώδυνο κι αν είναι, δε σημαίνει πως πρέπει να φτύνουμε το παρελθόν μας και να το διαγράφουμε, δρώντας με ψυχολογία απατημένου εραστή που καταριέται την πρώην του.

Και κάτι ακόμα, παρεμπιπτόντως, που συνδέεται εν μέρει με το εισαγωγικό μέρος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του βασίλη λιόση (και πάλι από τις εκδόσεις κψμ, που έχουν μια αναφορά στον ευρύτερο χώρο του ναρ) για την κομιντέρν και τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα. Υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς {από την εισαγωγή του πι-πι(!) που διαφωνεί σε βασικά ιστορικά συμπεράσματα με το συγγραφέα κι αναφέρει κάπου τις «επονείδιστες δίκες της μόσχας –sic- μέχρι τη μεροληπτική κριτική απέναντι στο κκε ή τη βολική παράλειψη των αποφάσεων του 3^ου συνεδρίου της κδ για το ζήτημα της εργατικής κυβέρνησης}, επιφυλάσσομαι όμως να τα δούμε καλύτερα σε μια μελλοντική ανάρτηση.

Το βασικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως ο λιόσης χαρακτηρίζει έμπλεες αντιφάσεων και παλινωδιών τις αποφάσεις του 5^ου και του 6^ου συνεδρίου της διεθνούς κι εξετάζει κριτικά την πορεία της. Κάτι που είναι απολύτως θεμιτό, αρκεί να ισχύει ως μέτρο και σταθμό για κάθε προσέγγιση και να μην υποκαθίσταται επιλεκτικά με φωνές περί προδοσίας, τροτσκιστικής στροφής, κτλ. Γιατί, εάν εξαιρέσουμε το 7^ο συνέδριο που χάραξε την τακτική των αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων, η αξιολόγηση των συνεδρίων της κομιντέρν από το λιόση δε διαφέρει δραματικά από την τροτσκιστική προσέγγιση, που σταματά να αναγνωρίζει το συνεπή επαναστατικό χαρακτήρα της κδ μετά τα τέσσερα πρώτα συνέδριά της και το θάνατο του λένιν.

Δεν είμαι σίγουρος πάντως αν πρέπει να ταυτίζουμε πλέον το λιόση με τον εργατικό αγώνα. Η γενική αίσθηση που αποκομίζω το τελευταίο διάστημα –αν και μπορεί φυσικά εντελώς εσφαλμένη- είναι πως ο οργανικός δεσμός που υπήρχε σαφώς μεταξύ του κορδάτου (σύλλογος διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης) και της ιστοσελίδας του εα είτε δοκιμάζεται είτε έχει διακοπεί. Κι η κριτική που μπορεί να ασκούσε ο λιόσης ή ο καλτσώνης στο κόμμα, όσο μεροληπτική ή λανθασμένη κι αν είναι, δε νομίζω πως έχει σχέση με την χυδαία αξιοποίηση του θανάτου εκλεκτών συντρόφων και στελεχών του κκε, όπως του τσίγκα και του κολοζώφ, ή κάποια αντίστοιχα χαρακτηριστικά της.. «δεύτερης γενιάς» του εα. Ξανατονίζω πως αυτή είναι απλώς δική μου αίσθηση, σε επίπεδο εικασιών κι υποθέσεων, που μπορεί να πέφτει τελείως έξω, αλλά κρίνω σκόπιμο να την αναφέρω, ως έχει.

Αυτό που φαίνεται επίσης είναι πως ένα κομμάτι τουλάχιστον του εα το απασχόλησε ή το απασχολεί ακόμα το ενδεχόμενο μιας οργανωτικής μετεξέλιξή του σε πολιτικό φορέα –από τη στιγμή που ειδικά που δεν τρέφουν προσδοκίες για το κκε σήμερα. Είναι μάλιστα πιθανό να περίμεναν κάποιες διαφορετικές εξελίξεις στο πρόσφατο προγραμματικό συνέδριο του κκε, για να προχωρήσουν και να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους αλλά να μην τους βγήκε η ζαριά –κι είναι προς τιμήν των συντρόφων που εξέφρασαν ανοιχτά τις ανησυχίες τους για το κόμμα, την κριτική και τις διαφωνίες τους, χωρίς να τις ενώσουν ωστόσο με την χυδαία πολεμική της ιστοσελίδας. Που δε νομίζω να εγκαταλείψουν αυτή τη σκέψη, χωρίς να αξιοποιήσουν πρώτα όλα τα μέσα και τις δυνατότητες να την υλοποιήσουν –θα έχουν άλλωστε κάθε δυνατή αρωγή κι υψηλή στήριξη σε μια τέτοια προσπάθεια πλαγιοκόπησης του κκε.

Μες σε αυτό το γενικό πλαίσιο λοιπόν έσκασε μύτη ο γενικός ημεροδρόμος. Δεν υπονοώ προφανώς πως συνδέεται άμεσα με τα παραπάνω –κι αν το αναφέρω εδώ είναι πιο πολύ ως καμπανάκι κινδύνου, ακριβώς για να μην αποκτήσει οποιαδήποτε τέτοια σύνδεση. Ως αναγνώστης θεωρώ τον ημεροδρόμο ενδιαφέρον εγχείρημα και με προοπτικές. Ως άνεργος δημοσιογράφος σέβομαι χωρίς προαπαιτούμενα κάθε προσπάθεια συναδέλφων, που έχουν χάσει τη δουλειά τους, να κάνουν κάτι για να βιοποριστούν. Αλλά ως φίλος του κόμματος –με όποιο ιδιαίτερο τρόπο το καταλαβαίνω και το ορίζω εγώ για τον εαυτό μου- οφείλω να ομολογήσω πως με ανησυχεί –για να μην πω «με ενοχλεί»- να βλέπω μεταξύ των συντελεστών τις υπογραφές πρωτοκλασάτων στελεχών του εα, πρώην δημοσιογράφων του ρίζου, που έχασαν την καλή έξωθεν μαρτυρία, περνώντας στην απέναντι πλευρά. Και το τυχαίο(;) χτεσινό χτύπημα του ρουφ σταυρόπουλου με τους γνωστούς διαύλους, που επιχειρεί να προεξοφλήσει τη στάση του κόμματος απέναντι στο εγχείρημα, μόνο καλός οιωνός δεν είναι για τη συνέχεια. (Πολύ καλύτερα από εμένα για αυτό το θέμα τα λέει ο οικοδόμος σε αυτό το κείμενο).

Ο καθένας είναι βέβαια μεγάλο παιδί κι αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του, χωρίς να περιμένει υποδείξεις και συμβουλές από μένα ή οποιονδήποτε άλλο. Έτσι κι εγώ, αναλαμβάνω με τη σειρά μου την ευθύνη για όσα γράφω δημόσια, απηχώντας καθαρά και μόνο προσωπικές σκέψεις και απόψεις –όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Θεωρήστε λοιπόν δεδομένο πως όσα σχόλια κινούνται στο γνωστό μοτίβο που απολαύσαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις (έμμισθο τσιράκι, βαποράκι και δε συμμαζεύεται) είναι σα να τα έχουμε ήδη διαβάσει και δεν χρειάζεται να ξαναλουστούμε τη λάσπη τους.