Ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη και η υπεράσπιση της «διαφορετικής άποψης» από τους εργολάβους του αντικομμουνισμού

 Ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη και η υπεράσπιση της «διαφορετικής άποψης» από τους εργολάβους του αντικομμουνισμού

Πηγή: Οικοδόμος.

Τι κάνει «νιάου» στα κεραμίδια; Τι ακολουθεί ―με μαθηματική ακρίβεια― τα «περιστατικά βίας» και τις «τρομοκρατικές ενέργειες»; Άθλια αντιλαϊκή προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, συκοφάντηση των ταξικών αγώνων, καταπάτηση δημοκρατικών ελευθεριών και εργατικών δικαιωμάτων, ακόμα περισσότερη κρατική καταστολή.

Μετά το απαράδεκτο περιστατικό κατά το οποίο ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης ξυλοκοπήθηκε από ―ηλίθιους ή βαλτούς;― τραμπούκους νεαρής ηλικίας σε δημόσιο χώρο στη Θεσσαλονίκη, τα καθεστωτικά ΜΜΕ ανέλαβαν να «καταδικάσουν» για πολλοστή φορά τη «βία», «αναλύοντας» (ξανά) τη θεωρία των «δύο άκρων» και κατακρεουργώντας έννοιες όπως  Αριστερά και Σοσιαλισμός, χύνοντας το αντιλαϊκό-αντικομμουνιστικό τους δηλητήριο στους, εν νιρβάνα ευρισκόμενους, ευνουχισμένους εγκεφάλους της μεγάλης πλειοψηφίας των ακροατών-τηλεθεατών τους.

Στα «κεραμίδια» των τηλεοπτικών δελτίων «ειδήσεων» της ΝΕΡΙΤ και του ΣΚΑЇ βγήκε ο Μαραντζίδης που αφού περιέγραψε με λεπτομέρειες το περιστατικό δεν άφησε ―τέτοια― ευκαιρία να πάει χαμένη: Η επίθεση που δέχτηκε, είπε στο δελτίο της ΝΕΡΙΤ, ήταν «έλλειμμα σεβασμού και ανεκτικότητας στις διαφορετικές απόψεις», αφού «ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας γίνεται με τρομακτική λεκτική βία», με την «λογική εξόντωσης του αντιπάλου» να κυριαρχεί και η  «εξόντωση της διαφορετικής άποψης» να λειτουργεί περίπου ως αυτοσκοπός, ενώ δεν παρέλειψε να δώσει έμφαση:   «Με χτύπησαν άνθρωποι μόνο και μόνο για τις ιδέες μου».

Στον ΣΚΑЇ έχοντας περισσότερο χρόνο, αλλά και την ―χτες―  σε μεγάλα κέφια δημοσιογράφο-παρουσιάστρια Κοσσιώνη απέναντί του, έγινε περισσότερο «αναλυτικός». Μίλησε για αδύναμα άτομα που θωρακίζονται πίσω από δήθεν μεγάλα ιδανικά, για έλλειψη παιδείας που οδηγεί στον εξτρεμισμό, για ολοκληρωτικές αντιλήψεις σε μια κοινωνία που δεν ανέχεται το διαφορετικό, αναφέρθηκε μέχρι και στον Ισπανικό εμφύλιο για να συγκρίνει το «χαμηλό επίπεδο» σκέψης και συμπεριφοράς των Ελλήνων, ενώ δεν παρέλειψε ―και εδώ― να τονίσει ότι οι τραμπούκοι όταν τον χτυπούσαν  τον ρωτούσαν «γιατί γράφεις κατά της αριστεράς;».

Αυτό που ακολούθησε στο στούντιο του ΣΚΑЇ και αφού ο Μαραντζίδης έκλεισε το τηλέφωνο, ήταν αναμενόμενο. Ένα ακόμα επεισόδιο της ίδιας χιλιοπαιγμένης «σειράς», βασισμένης στο ίδιο πάντα σενάριο, με τους πρωταγωνιστές μόνο πότε-πότε να εναλλάσσονται, για να μην πλήττουν οι τηλε-θεατές. Η ορεξάτη Κοσιώνη έκοβε και ο παραληρηματικός Τσιόδρας έραβε έναν εμετικό αντιλαϊκό-αντικομμουνιστικό οχετό  στις ακαθαρσίες του οποίου επέπλεαν η θεωρία των «άκρων», φράσεις όπως «η βία είναι φασιστική, είτε σε χτυπάει χρυσαυγίτης είτε αριστερός»,  «ο φασισμός δεν έχει χρώμα», «βία με σοσιαλιστικό πρόσημο»(ειρωνικά) και μια συνεχής επίκληση στο… δικαίωμα της «διαφορετικής άποψης» και στην υπεράσπισή του! Το ακούσαμε και αυτό: Ο ΣΚΑЇ αναλαμβάνει την υπεράσπιση της διαφορετικής άποψης! (φτάνει βέβαια να μην είναι... τόοσο διαφορετική από την κυρίαρχη στην προπαγάνδα του καναλιού «άποψη» του εφοπλιστή ιδιοκτήτη του,  της τάξης του και της κυβέρνησής τους…).

Ο γνωστός για το αντικομμουνιστικό μένος του (και υποστηρικτής του κόμματος «Το ποτάμι») καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης, είναι από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας για αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας,  συγγράφοντας βιβλία, αρθρογραφώντας στα έντυπα του ΔΟΛ, και συμμετέχοντας στην εκπομπή «Από τον πόλεμο του '40 ως τη χούντα του '67» (μεταδίδεται από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, που βάλθηκε ―και αυτό― να «ξαναγράψει» την ιστορία), που  παρουσιάζει ένας άλλος γνωστός… υπερασπιστής της «διαφορετικής άποψης», ο δημοσιογράφος Πορτοσάλτε.

Ο Μαραντζίδης είναι ο ιστορικός που στην εισαγωγή του βιβλίου «Οι άλλοι καπετάνιοι – Αντικομμουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου» που ο ίδιος επιμελείται, «αγκαλιάζει» με συμπόνια και κατανόηση (άνθρωποι ήταν και αυτοί βρε αδερφέ…) τους Έλληνες προδότες και συνεργάτες των Γερμανών, οι οποίοι (κατά τον κύριο καθηγητή) δεν ήταν φασίστες, αλλά… ιδεολόγοι αντικομμουνιστές που… υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με τους ναζί καταχτητές… με ευθύνη του ΕΑΜ!! «Στον όρο άλλοι καπετάνιοι  ―γράφει― συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

Είναι ο ιστορικός «επιστήμονας» που κλείνοντας την εισαγωγή του στο «Ημερολόγιο 1947-1949» του Δημήτρη Βλαντά (στο εξώφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε ότι ο Μαραντζίδης έχει την «επιστημονική επιμέλεια»), και αφού έχει παρουσιάσει τα στελέχη του ένδοξου και τιμημένου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ως συρφετό ευθυνόφοβων βολουνταριστών, μηχανορράφων και πρακτοροφοβικών πλην αιμοβόρων εγκληματιών και τους μαχητές του ως―συνήθως― λιποτάχτες ή περίπου ηλίθιους, γράφει: «[…] πολύ περισσότερο από την ηρωική διάσταση ή το ιδεολογικό πείσμα της ηγεσίας του ΚΚΕ, η βαθύτερη μελέτη του ΔΣΕ αναδεικνύει την ανθρώπινη τραγωδία και τη λυσσαλέα προσπάθεια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων για επιβίωση σ’ έναν αγώνα που για τους περισσότερους από αυτούς δεν ήταν δικός τους».

Με τον ίδιο τρόπο που ο Μαραντζίδης φορώντας τον μανδύα της «αντικειμενικότητας» αντιγράφει τους ομοϊδεάτες του ιστοριογράφους  των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60, πλασάροντας την «ιστορία» τους κρυμμένη  κάτω από ένα καινούριο επιστημονικοφανές περιτύλιγμα, παρουσιάζεται τώρα και ως «καταδιωκόμενος» για τις ιδέες του. Ένας από τους κυριότερους εκφραστές των «ιδεών» του «κράτους των νικητών»,  και «αγωγός» της χυδαιότερης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στη νέα γενιά, «κεφαλαιοποιεί»  τον ξυλοδαρμό του για λογαριασμό της τάξης που στρατεύτηκε για να υπηρετεί, αντιστρέφοντας και αυτόν ακόμα τον άγραφο κανόνα της απλής λογικής που λέει πως όταν κάποιος σου χρωστάει δεν μπορεί να σου πάρει και το βόδι.

Ο Μαραντζίδης μπορεί! Με την ίδια άνεση που μια αγέλη κρετίνων του επιτέθηκαν και τον έδειραν.   Με την ίδια «λογική» που ένα σπασμένο τζάμι ή ένα καμένο αυτοκίνητο θεωρείται από κάποιους αντισυστημική πράξη «αντίστασης». Με την ίδια ευκολία που οι σφαίρες των «τρομοκρατών» σακατεύουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα «υπερασπίζεται» τη «διαφορετική άποψη» και «καταδικάζει» τη «βία από όπου και αν προέρχεται», φιμώνοντας ταυτόχρονα την αντίθετη (άρα επικίνδυνη) προς αυτό άποψη και «τσιμεντώνοντας» τη σκληρότερη βία που υπέστη ποτέ ο άνθρωπος: τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.