Τίποτα καλύτερο

 Τίποτα καλύτερο

Φεστιβαλικά Στιγμιότυπα – το δεύτερο ημίχρονο

Δε φαντάζεστε τι ωραία που είναι να τραγουδάς και να βλέπεις το σφυροδρέπανο απέναντι, είπε ο πασχαλίδης στο κλείσιμο της συναυλίας του {αν και την τρίτη μέρα που πήγαμε κι εμείς πιο μπροστά, προς τη σκηνή, είδαμε πως από εκεί που στεκόταν πρέπει να το 'βλεπε ανάποδα, σαν τροτσκιστικό, και πότε θα βρεθεί κάποιος εργατοσποριτης να μιλήσει επιτέλους έξω από τα δόντια για τα κακώς κείμενα και να στηλιτεύσει τα σημεία των καιρών, που μετά το 18ο συνέδριο...}. Και να συμπληρώσω σε αυτό το σημείο μίλτο πως δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να σε γεμίζουν και να σου αφήνουν μια τόσο γλυκιά αίσθηση, όπως η κορύφωση ενός τριήμερου φεστιβάλ -ιδίως αν έχεις την κατάλληλη παρέα, για να το χαρείς και να το εκτιμήσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τον ήχο του βινυλίου -ο ραφαηλίδης λέει εν είδει αστικού μύθου πως αυτή ήταν περίπου η επίσημη θέση των σοβιετικών και γι' αυτό δεν ανέπτυξαν ποτέ την τεχνολογία των ψηφιακών δίσκων- γι' αυτό και βρήκαν ίσως μια θέση στην άκρη ενός πάγκου -αυτού με τα παλιά μίκυ μάους. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο προλεκάλτ από το να παίζει από τα μεγάφωνα το hell's bells των ac-dc, για να προαναγγείλει την εμφάνιση του δημουλά, ένα λεπτό αργότερα, λες και ήταν ροκ σταρ ή ποδοσφαιριστής της σεντ πάουλι -οι οπαδοί της οποίας έχουν ένα αντιστοιχο τελετουργικό στην αρχή κάθε (ταξικού) αγώνα. Όπως επίσης δεν υπάρχει καλύτερος εκφωνητής από το σφο στη νεανική σκηνή, που ενημέρωνε το κοινό για τις θέσεις του συνεδρίου της οργάνωσης, με παχύ σίγμα και την πιο ενθουσιώδη φωνή που έχω συναντήσει σε αντιστοιχο πόστο, κατευθείαν για το άσπρο φορτηγάκι της κοα.

Δεν υπάρχουν πιο αντιφατικά συναισθήματα απ' αυτά που σου αφήνει μια συναυλία του παπακωνσταντίνου. Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα στρατόπεδο, άκουσε(ς) να φαλτσάρει η μουσική του, να σπάνε οι χορδές του -μαζί με τη φωνή του- σα γυαλί (που ούτε η κιθάρα του κροκίδη δε θα μπορούσε να ξανακολλήσει). Πιάνεις τον εαυτό σου να φοβάται μη τυχόν πει ο βασίλης το “φοβάμαι” και το σκοτώσει στα γεράματα σαν πατροκτόνος. Πιάνεις το βασίλη, σκιά του εαυτού του, να κερδίζει δευτερόλεπτα κοντά μας, με μικρά τεχνάσματα, για να αντέξει λίγο παραπάνω. Κι ακούς το θυμόσοφο sniper να λέει πως μόνο όταν έχεις γεροντοπαλίκαρα να χτυπιούνται και μπόλικα ορχηστρικά να τους ξεκουράζουν, μπορείς να πεις με σιγουριά πως έχεις δει μια κλασική ροκ συναυλία.

Ακούς αμήχανα τα “πολιτικά μηνυματα” στα σχόλια και τα τραγούδια του. “Χαίρε υπουργέ, γαμώ τα υπουργεία σας” και “δε ζητάμε ελεημοσύνη, αλλά δικαιοσύνη” (σσ: απ' τις μεγάλες δυνάμεις) πριν μας τραγουδήσει το νοητό ήλιο της). Την επικαιροποίηση της πρέβεζας (ίσως έρχεται ο περιφερειάρχης) και του god bless america, όπου πρόσθεσε φέτος και το uber alles deutchland, γιατί πάνω απ' όλα είμαστε και αντιμερκελισταί. Και τις αναμνήσεις του από το πρώτο φεστιβάλ, σαράντα χρόνια πριν, μόνο που τα φεστιβάλ ξεκίνησαν το 75' (το 74' μόλις βγαίναμε από την χούντα). Κι είναι όπως το μιλένιουμ, που κανονικά ήταν την πρωτοχρονιά του 01', εκτός κι αν πεις πως υπήρχε έτος μηδέν, που όμως δεν (...)

Κάνεις όμως μια αφαίρεση απ' τη δική σου απογοήτευση (που σημαίνει τουλάχιστον ότι προϋπήρχε κάποτε γοητεία, που θα την κρατήσουμε ως παντοτινή ανάμνηση) και βλέπεις τον κόσμο, που είναι περισσότερος από κάθε άλλη φορά, τουλάχιστον από αυτές που έχεις προλάβει (ένας σφος μας είπε κάτι για 18 χιλιάδες εισιτήρια μόνο την τρίτη μέρα, αλλά δεν ξέρω αν είναι γκαραντί η πληροφορία). Όπως λέει κι ένας (άλλος) σφος: εντάξει εμείς τον καλούμε κι έρχεται, αυτοί δεν καταλαβαίνω τι του βρίσκουν κι έρχονται να τον δουν.. Κάνεις μια βόλτα (με βήμα σημειωτόν και μετ' εμποδίων) στον χώρο και βλέπεις κόσμο υπνωτισμένο, εκστασιασμένο, γονείς που χορεύουν αγκαλιά με τα μικρά τους και τους τραγουδάνε το μαύρο γάτο, άλλους που χορεύουν ενώ περιμένουν στην ουρά για τις χημικές τουαλέτες, τους σφους στους λουκουμάδες που συντονίζουν ρυθμικά τις κινήσεις τους με τη μουσική και διέκοπταν σε καθε ρεφρέν την εξυπηρέτηση, για να γυρίσουν προς τη σκηνή και να χειροκροτήσουν.

Μπορεί ο παπακωνσταντίνου -που ένας είναι, σαν το κόμμα- να παρακμάζει και να εκφυλίζεται ραγδαία, σαν το κίνημα, αλλά έχει γαλουχήσει γενιές ολόκληρες, που ζούνε για να τον ακούνε. Και σκέφτεσαι στο τέλος της βραδιάς πως είναι κάπως σαν το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα, με στραβά κι αδυναμίες -που κάποιοι ερμηνεύουν ως ξεπούλημα και το απορρίπτουν, για να βολευτούν με ανεκδιήγητα υποκατάστατα- αλλά παραμένει αξεπέραστο, μέχρι να έρθουν τουλάχιστον ο παπακωνσταντίνου κι οι επαναστάσεις του εικοστού πρώτου αιώνα.

Δεν υπάρχει επίσης τίποτα καλύτερο από το να κάθεσαι μετά το τέλος των συναυλιών στη λαϊκή ή το κουβανέζικο για αποτίμηση με τους σφους (εφόσον δεν έχουν χρέωση) και να βλέπεις τον κόσμο να μη φεύγει με τίποτα και να διαδηλώνει σιωπηρά ζητώντας βασικά “κι άλλο”, να κρατάει περισσότερο το πρόγραμμα, για να το χορτάσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το να βλέπεις το στρατευμένο κασούρα να αγνοεί τα σύννεφα και να συνεχίζει απτόητος μετά τη σύντομη ψιχάλα (έτσι για το έθιμο) μέχρι τελικής ηλεκτροπληξίας. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο γόνιμο πολιτικά από το να συγκρίνεις με τους χαμουτζήδες σφους το φεστιβάλ το δικό μας με της αθήνας. -Ναι αλλά εμείς έχουμε πιο φτηνό εισιτήριο -Ναι αλλά εμείς έχουμε πιο ταξικούς λουκουμάδες, όχι από πλανόδιους..

Γενικά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα φεστιβάλ της οργάνωσης. Και τίποτα μεγαλύτερο από την προσμονή για το επόμενο..

Πατρινό υστερόγραφο

Θα ήθελα να προλάβω ζωντανός, τουλάχιστον, ένα Φεστιβάλ που δε θα γίνει στο καπιταλιστικό περιβάλλον αλλά σε ανθρώπινο. Και επειδή είμαι 45... Τρέχουμε...

Τάδε έφη ζαραλίκος, στο ριζοσπάστη

Και του ευχόμαστε ολόψυχα να το προλάβει. Αλλά αν κι εφόσον (στην απίθανη περίπτωση που) δεν.. μπορεί να βολευτεί με υποκατάστατα και να πάει και στο φεστιβάλ της κόκκινης πάτρας, όπου κι εκεί πρέπει να έσπασε κάθε ρεκόρ προσέλευσης, καθώς οι ουρές ήταν ατελείωτες. Και κράτησαν ψηλά την προλεκάλτ σημαία, φέρνοντας δύο καλλιτέχνες που ήταν πέρσι σε τηλεοπτικό ριάλιτι, αλλά στάθηκαν λέει στο ύψος των περιστάσεων. Κατά τα άλλα, η γλυκερία αφιέρωσε τη δραπετσώνα στον πελετίδη, ενώ την πρώτη μέρα, ο μικρούτσικος σκέφτηκε πως, αφού δεν έχει ομιλία το πρόγραμμα, μπορεί να βγάλει αυτός μία δική του, ανάμεσα στα τραγούδια του.

Άντε και του χρόνου ακόμα περισσότεροι..