Μαχητικά στο δρόμο για το σοσιαλιστικό αύριο, χωρίς κρίσεις, πολέμους, εκμετάλλευση».

«Νέοι και νέες,

Φίλοι και σύντροφοι,

Τα 40 χρόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του "ΟΔΗΓΗΤΗ" έχουν τη δική τους σημασία στην πορεία προς τα 100 χρόνια του Κόμματός μας, στα 50 χρόνια της ΚΝΕ, που μόλις 4 χρόνια μας χωρίζουν απ’ αυτήν τη μεγάλη και σημαντική επέτειο.

Τα Φεστιβάλ έχουν βάλει το δικό τους σημαντικό αποτύπωμα στην ιστορία του μαθητικού, του σπουδαστικού και φοιτητικού κινήματος στη χώρα μας, στην πολιτιστική δημιουργία, στην αθλητική δραστηριότητα, στην πάλη ενάντια στα ναρκωτικά, ενάντια στη διαφθορά της νεολαίας με σκοταδιστικές και κάθε είδους αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Η ΚΝΕ, με την ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση του ΚΚΕ, πρωτοστάτησε σε ιδέες και πράξεις με διαφώτιση και με αγώνες για τις ανάγκες των παιδιών, των εφήβων, των νέων της εργατικής, της αγροτικής, κάθε λαϊκής οικογένειας, για μόρφωση, φυσική και πολιτιστική ανάπτυξη και Υγεία, για επαγγελματική ειδίκευση και εργασία.

Δεν υπάρχει λαϊκό πρόβλημα και αγώνας, διεκδίκηση της μαθητικής - φοιτητικής - εργαζόμενης νεολαίας που να μη στηρίχτηκε στις δυνάμεις και στη δράση του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, όσων συσπειρώθηκαν και πάλεψαν μαζί με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες.

Δεν υπάρχει κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της νεολαίας του, που να μην ακουμπά πάνω στη δράση του ΚΚΕ, της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας.

Δεν υπάρχει κατάκτηση που να μην ακουμπά στη δύναμη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, του Μαρξισμού - Λενινισμού, στην επιτάχυνση της κοινωνικής προόδου που επέφερε η νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, σχεδόν πριν έναν αιώνα, για όσο κράτησε η επαναστατική της ορμή.

Ναι, ξέρω, νέοι και νέες, πως αν πείτε αυτή την αλήθεια στο σχολείο σας, στην παρέα σας, η συνηθισμένη πρώτη αντίδραση θα είναι η απόρριψη, θα σας επιπλήξουν, ακόμα και καλοπροαίρετα, με την επιφανειακή άποψη ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός έχασε, ενώ ο καπιταλισμός είναι εδώ, παγκόσμια κυρίαρχος.

Και εν μέρει λένε την αλήθεια ή καλύτερα επηρεασμένοι από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία βλέπουν τη μισή αλήθεια, αυτή που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού.

Δεν μπορούν ακόμα οι πολλοί, αν θέλετε η ίδια η εργατική πλειοψηφία, κι ας είναι αντικειμενικά η πρωτοπόρα δύναμη στην κοινωνία, δεν μπορεί να δει την άλλη μισή αλήθεια που δεν φαίνεται μόνο με το μάτι της εμπειρίας.

Το ΚΣ της ΚΝΕ έχει τη δική του συνεισφορά στην αποκάλυψη αυτής της αλήθειας με την τρίλογη εκλαϊκευτική έκδοση "Αλήθειες και ψέματα για το Σοσιαλισμό".

Το Κόμμα μας δεν δείλιασε, δεν υποχώρησε στην κρίση του κομμουνιστικού κινήματος, που ήταν και δική του κρίση, δεν βυθίστηκε στη δίνη της. Το ΚΚΕ με ταξική ψυχραιμία και επιστημονικά θεμελιωμένη επαναστατική αισιοδοξία πρωτοπόρησε στην εξήγηση της νίκης της αντεπανάστασης με το κριτήριο της ταξικής πάλης, του μακρόχρονου κοιλοπονέματος, όχι μόνο για τη γέννηση του καινούργιου, αλλά και τη μακρόχρονη πάλη για την οριστική επικράτηση του καινούργιου έναντι του παλιού. Για το Κόμμα μας αυτή ήταν η βάση για ν’ ανασυγκροτηθεί επαναστατικά ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά, να δει τις αιτίες παρεκκλίσεων και λαθών και από τη δική του Ιστορία, να γίνει πιο έμπειρο και ικανό μέσα σε ομολογουμένως αφάνταστα αρνητικό συσχετισμό παγκόσμια.

Νέοι και νέες,

Κανένα αστικό σχολείο, Πρωτοβάθμιο, Δευτεροβάθμιο ή Πανεπιστήμιο, δεν θα σας διδάξει, δηλαδή δεν θα σας αποκαλύψει ότι η ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, αλλά έχει ζιγκ-ζαγκ, απότομα άλματα μπροστά, αλλά και μακρόχρονα πισωγυρίσματα.

Δεν θα σας πουν ότι η κοινωνική πρόοδος έχει περιόδους επιτάχυνσης και περιόδους επιβράδυνσης και ότι αυτές οι περίοδοι μπορεί να έχουν διάρκεια πολύ μεγαλύτερη από τη διάρκεια ζωής και άμεσης κοινωνικής εμπειρίας του κάθε ανθρώπου.

Πολύ περισσότερο, κανένα σχολείο, κανένας άλλος αστικός θεσμός, κανένα αστικό κόμμα, κανένα μη πραγματικά κομμουνιστικό κόμμα -όπως και αν τιτλοφορείται- δε θα σας πει ότι καμιά κοινωνική κατάκτηση για κάθε λαό όπου Γης δεν ήρθε ως χάρισμα από αυτούς που έχουν στα χέρια τους το φυσικό και κοινωνικό πλούτο, που τον κρατάνε ως ιδιοκτησία με την εξουσία τους, δηλαδή τους νόμους και τους θεσμούς, τους μηχανισμούς αστυνόμευσης και καταστολής. Δεν θα σας πουν ότι τα δικά τους εκμεταλλευτικά συμφέροντα τα παρουσιάζουν ως κοινά συμφέροντα.

Κανένα σχολείο, οποιασδήποτε βαθμίδας, κανένα ΜΜΕ, κρατικό ή ιδιωτικό, κανένα κόμμα δε θα σας μιλήσει για την ταξική πάλη ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εκμεταλλευτές τους.

Αντίθετα, σας μιλάνε για "εθνική ενότητα και ομοψυχία", για "εθνικό οικονομικό συμφέρον", για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας ως εθνικό στόχο, που δεν πρέπει να υπονομεύεται από συντεχνιακά συμφέροντα, άλλοτε των ναυτεργατών κι άλλοτε των ξενοδοχοϋπαλλήλων, γιατί εμποδίζεται ο τουρισμός ως ατμομηχανή της οικονομικής ανάκαμψης. Το ίδιο σας λένε για τις απεργίες των εργατών βιομηχανικών κλάδων και για τα μπλόκα των μικρομεσαίων αγροτών.

Δεν θα σας αποκαλύψουν ότι η σχέση καπιταλιστή - μισθωτού είναι σχέση εκμετάλλευσης, ότι το κέρδος του καπιταλιστή είναι το νόμιμα κλεμμένο αποτέλεσμα της δουλειάς του μισθωτού είτε δουλεύει με τη χειροκίνητη ή την αυτοματοποιημένη μηχανή είτε με το Η/Υ, είτε είναι στη βιομηχανία είτε στο ιδιωτικό ιατρικό κέντρο/νοσοκομείο, στο ξενοδοχείο, στις μεταφορές, στις τηλεπικοινωνίες, στο εμπόριο ή στις κατασκευές.

Πολύ περισσότερο δεν θα σας μιλήσει για το πραγματικό νόημα ιστορικών γεγονότων όπως της Πρωτομαγιάς, της 8ης Μάρτη, της Μάχης της Αθήνας το Δεκέμβρη 1944 (μόλις κυκλοφόρησε έκδοση με την επιμέλεια του Τμήματος Ιστορίας). Δεν θα σας πουν ότι ήταν αμφισβήτηση και σύγκρουση εξεγερμένων εργατών, εργατριών, λαϊκών δυνάμεων με τους εκμεταλλευτές και τους νόμους, το κράτος τους.

Δε θα σας πουν ότι από τέτοιες σκληρές, αιματηρές συγκρούσεις, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά σχεδιασμένες, ήρθαν εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, κοινωνικές κατακτήσεις που οι επόμενες γενιές τις θεωρούσαν μόνιμες, αναμφισβήτητες, άπαξ διά παντός δοσμένες, όπως ήταν η κυριακάτικη αργία, το 8ωρο, η προστασία σε ωράριο και μισθό, από απολύσεις που κατοχύρωναν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυτές που σήμερα θεσμικά ή στην πράξη ακυρώνονται, όχι μόνο στην Ελλάδα δήθεν λόγω κυβερνήσεων ενδοτικών σε ξένα συμφέροντα, αλλά σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Άλλωστε, εσείς ξέρετε ότι είναι οι ίδιοι οι καπιταλιστές-ιδιοκτήτες ξενοδοχειακών ομίλων που βρίσκουν παράθυρα πέραν των νόμων για να μην πληρώνουν με ό,τι έχει απομείνει από τη ΣΣΕ, αλλά να πληρώνουν με ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις.

Εργατοϋπάλληλοι μεγαλύτερης ηλικίας, μέχρι πρότινος ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, πίστεψαν ότι οι κατακτήσεις ήταν αποτέλεσμα φιλεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεών του. Θεωρούσαν ότι το ΠΑΣΟΚ ή παλιότερα η Ένωση Κέντρου ήταν κόμματα πιο φιλικά προς τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους και τις οικογένειές τους. Αυτή την πολιτική πεποίθηση μετέδωσαν στα παιδιά, στα εγγόνια τους.

Όπως στη μυθοπλασία και στην επιφανειακά δοσμένη ιστορία μιλάνε για καλούς και κακούς βασιλιάδες κι άρχοντες, έτσι και στις μέρες μας μιλάνε για έξυπνους, τίμιους ή άτιμους και ανίκανους πρωθυπουργούς και υπουργούς, για πετυχημένα ή αποτυχημένα πολιτικά κόμματα, για πρόσωπα με ευρύτερη αποδοχή, κατάλληλα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Συμφέρει αυτή η ηθικολογική τοποθέτηση, γιατί κρύβει την ταξικότητα κομμάτων και προσώπων.

Γιατί σήμερα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα βάζουν δήθεν με τον Γ. Παπανδρέου είτε γιατί "υποσχέθηκε λεφτά", παροχές στις εκλογές του 2009, ενώ δεν υπήρχαν, είτε γιατί διαβουλεύτηκε με το ΔΝΤ για να πάρει η κυβέρνηση δάνειο, να γίνει αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους;

Το κάνουν γιατί σήμερα νοιάζονται για τις μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων, για τις μεγάλες απώλειες στο εισόδημα των βιοπαλαιστών αγροτών, μικρεμπόρων, βιοτεχνών, μικροεπαγγελματιών λόγω των χαρατσιών, των δανείων κλπ., δηλαδή εναντιώνονται σε αντιλαϊκά μέτρα που και οι ίδιοι τα ψήφισαν; Η αλήθεια είναι ότι η προσωπική ιστορία των αστών πολιτικών διαπλέκεται με την ιστορία των κομμάτων στα οποία ηγήθηκαν.

Αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτούς που έπαιξαν τον πρώτο ηγετικό ρόλο στο ΠΑΣΟΚ. Αυτοί δεν είναι εύκολο ν’ αποδεχθούν ότι το ρόλο του ΠΑΣΟΚ παίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιο ρόλο, του λεγόμενου "καλού ΠΑΣΟΚ", όπως είχε πει και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν υπάρχει "καλό" και "κακό" ΠΑΣΟΚ, όπως δεν υπάρχει λαϊκή φιλελεύθερη ΝΔ σε διάκριση με τη σκληρή ανάλγητη φιλελεύθερη ΝΔ.

Υπάρχουν διαφορές στην πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, οι συγκυβερνήσεις τους, αλλά αυτές οι διαφορές ήταν κυρίως αποτέλεσμα άλλων παραγόντων, αποτύπωναν κάθε φορά τις ανάγκες των καπιταλιστών ως σύνολο, επιβάλλονταν από το γενικότερο συσχετισμό σε κάθε χώρα, στην ευρύτερη περιοχή της, παγκόσμια.

Π.χ. την οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν την έφερε το Μνημόνιο. Προηγήθηκε το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ως συνέχεια μιας ταχύτατης καπιταλιστικής ανάπτυξης πάνω από 10 χρόνια, που αρχικά ευνοήθηκε από την καπιταλιστικοποίηση στα Βαλκάνια, στις χώρες γύρω απ’ τον Καύκασο, ευνοήθηκε από την υιοθέτηση ενός ισχυρότερου νομίσματος, του ευρώ, καθώς και από τη συγκυρία των Ολυμπιακών έργων.

Όμως το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι η κρίση θα ερχόταν και θα ήταν βαθύτερη από τις προηγούμενες. Και τώρα προβλέπουμε ότι από την οικονομική ανάκαμψη, όποτε κι αν προκύψει, όποια κόμματα κι αν κάνουν κυβέρνηση, δε θα υπάρξει ανάκτηση των απωλειών της 5ετίας.

Φίλοι και σύντροφοι,

Δεν υπάρχει κυβέρνηση φιλική στο λαό εφόσον είναι στο έδαφος της οικονομικής κυριαρχίας των καπιταλιστών, που σημαίνει ότι έχουν και τα μέσα να την επιβάλουν. Αυτό είναι το αστικό κράτος και η κυβέρνηση είναι ένα μέρος του που δεν μπορεί να έχει διαφορετικό ταξικό χαρακτήρα, δηλαδή να έχεις μια εργατική κυβέρνηση σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος.

Σκεφτείτε, γιατί ο κ. Τσίπρας προτίμησε να δώσει το "παρών" σε διεθνούς εμβέλειας κλειστό συνέδριο των καπιταλιστών στην Ιταλία αντί σε κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική στο πλαίσιο της ΔΕΘ;

Το ΚΚΕ σας λέει τη μοναδική αλήθεια:

Ο φόβος και ο τρόμος των καπιταλιστών είναι μόνο η πάλη, η διεκδίκηση, η μαχητική διαμαρτυρία των ξεσηκωμένων απεργών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, μαθητών - φοιτητών.

Μόνο έτσι μπορεί κάπου να υποχωρήσουν, φοβούμενοι μη χάσουν τα πολλά, τότε μπορεί να δώσουν λίγα, που βέβαια πάντα θα σχεδιάζουν να τα πάρουν πίσω.

Το ΠΑΣΟΚ του 2010, του 2014 είναι διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ του 2000 ή του 1981, όχι γιατί τώρα δεν έχει καλούς ηγέτες και τότε είχε, αλλά γιατί τώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί κάποιες κρατικές δαπάνες, κάποια Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με τον τρόπο που τη διαχειριζόταν στο παρελθόν.

Τώρα, ο ευρωπαϊκός και διεθνής ανταγωνισμός των καπιταλιστών έχει περάσει σε άλλη φάση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εκτεθεί ακόμα ως κυβερνητικό κόμμα, γι’ αυτό μπορεί να παίξει το ρόλο ενός νέου ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Όμως, τουλάχιστον οι πιο προβληματισμένοι, κοινωνικά έμπειροι, αυτοί που θέλουν να βλέπουν τις εξελίξεις ενεργητικά, λαϊκά -ριζοσπαστικά, "αριστερά", έχουν δεδομένα για να κρίνουν χωρίς αυταπάτες.

Τι είπε ο κ. Τσίπρας στο Κόμο της Ιταλίας; Διαβεβαίωσε τους καπιταλιστές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δύναμη που απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δεν μιλά για το φάντασμα που μίλαγε ο Μαρξ πάνω από την καπιταλιστική Ευρώπη.

Ακόμα και για την αναποτελεσματικότητα, όπως λένε, του προγράμματος ΔΝΤ - ΕΕ στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, ήταν ήπιες οι εκφράσεις του. Αυτό το πρόγραμμα που όπως ακούτε το αμφισβητούν και διεθνούς φήμης αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί.

Στην πραγματικότητα βάζει ζήτημα επιμήκυνσης του χρέους, το ίδιο που λέει ο κ. Σημίτης κι άλλοι αστοί Έλληνες και Ευρωπαίοι.

Εναντιώνεται στον ΕΝΦΙΑ πάνω - κάτω, όπως εναντιώνεται και τμήμα του κεφαλαίου, του αστικού Τύπου.

Απ’ αυτή την πολιτική καμιά ελπίδα δεν μπορεί να έχει ο νέος που θέλει δουλειά, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος που θέλουν μισθό -σύνταξη για μια αξιοπρεπή ζωή, ο μικροεπαγγελματίας, ο αγρότης.

Τα κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά όπως λέγονται, εναλλάσσονται στους κυβερνητικούς θώκους. Οι μεν σφίγγουν τα λουριά, οι δε τα χαλαρώνουν τόσο όσο για να υπάρχουν στη ζωή υποψήφιοι μισθωτοί για εκμετάλλευση. Και οι μεν και οι δε τα μέτρα που παίρνουν είναι για να γίνεται το μεγάλο κεφάλαιο μεγαλύτερο. Πολιτική δανείων, φορολογίας, αναπτυξιακοί νόμοι, επενδυτικά προγράμματα, ΕΣΠΑ, όλα αυτόν το στόχο εξυπηρετούν. Ό,τι άλλο δοθεί στους μικρούς αγρότες, μικροεπαγγελματίες είναι ασπιρίνη σε βαριά αρρώστια. Υπάρχει εμπειρία π.χ. από τους αγρότες που δεν πρέπει να έχουν απατηλές ελπίδες ότι η ΚΑΠ μπορεί να διορθωθεί σε όφελός τους.

Δεν αρκεί η καταδίκη του παλιού δίπολου δεξιάς - αριστεράς, ΝΔ -ΠΑΣΟΚ και να βάλουμε στη θέση του ένα νέο αστικό δίπολο με τον ΣΥΡΙΖΑ στον αριστερό ρόλο (ή κι άλλα κόμματα, π.χ. πριν τη ΔΗΜΑΡ, τώρα το ΠΟΤΑΜΙ) και την αναμορφωμένη ΝΔ, όπως και να λέγεται, στον άλλο πόλο.

Κάποιοι λένε ας μπει το ΚΚΕ στην αριστερή κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την επιβίωση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, να μην κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι θέλει. Ξεχνούν όμως ότι τέτοιο ρόλο έπαιξαν ΚΚ στην Ευρώπη. Πήγαν και κόλλησαν στο "αριστερό", σοσιαλιστικό κόμμα, μπήκαν στις κυβερνήσεις στη Γαλλία, στην Ιταλία και δέστε πού έφτασαν. Τίποτα δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν, ούτε τη μη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επιθέσεις σε άλλα κράτη. Έχασαν τον εργατικό χαρακτήρα τους και το κίνημα σμπαραλιάστηκε.

Νέοι και νέες,

Όλοι εσείς που ήρθατε στο Φεστιβάλ, που γνωρίζετε τους αγώνες, την αυτοθυσία των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, μην αφήσετε να σας ξεγελάσουν, μην υποταχτείτε στη χίμαιρα του "μικρότερου κακού", της δοκιμής, έστω αν και η εμπειρία σας ήδη σας κάνει να μην έχετε σημαντικές ελπίδες από μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως να ξέρετε: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ζημιά για την προοπτική των λαϊκών συμφερόντων από το να πείτε "δε βαριέσαι, ας δώσουμε τώρα μια ψήφο να βγει άλλη κυβέρνηση και μετά βλέπουμε".

Το μέλλον του εργατικού και λαϊκού κινήματος, το πόσο γρήγορα ή αργά θα τρέξουν οι εξελίξεις για την ανασυγκρότησή του, δηλαδή τι μαζικότητα, τι μαχητικότητα θα έχει απέναντι στο σύνολο των καπιταλιστών, στα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, το κατά πόσο θα βάλει το αποτύπωμά του στο δρόμο της απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση, θα εξαρτηθεί από το πόσο βαθιά, συνειδητά, εσείς, ένας περίγυρός σας θα σταθείτε με το ΚΚΕ, σε όλα τα μέτωπα πάλης, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στις Επιτροπές Αγώνα στα σχολεία, Πανεπιστήμια, στις σχολές κατάρτισης, στους συλλόγους γυναικών. Από εσάς εξαρτάται η δυναμική του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ, η δυναμική της Λαϊκής Συμμαχίας, από εσάς εξαρτάται η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ που παίζει ρόλο κυρίως στη διαμόρφωση κλίματος για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση.

Από εσάς εξαρτάται αν το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα έχει και με πόση δύναμη τη δική του πολιτική φωνή ακόμα και στο αστικό όργανο που λέγεται Βουλή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης -ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- κινδυνολογούν για αστάθεια και ακυβερνησία, στηλιτεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, θαρρείς και δεν τον χρησιμοποίησαν στο παρελθόν κατά κόρον.

Βέβαια, το πραγματικό δίλημμα των βουλευτικών εκλογών, όποτε κι αν γίνουν, δεν είναι "συγκυβέρνηση των αντιλαϊκών Μνημονίων ή αριστερή κυβέρνηση", όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα το δίλημμα για τη λαϊκή πλειοψηφία άμεσα δεν είναι ποια κυβέρνηση συμφέρει το λαό, αλλά αν ο λαός θα έχει τώρα και με πόση δύναμη τη δική του αντιπολίτευση, που μόνο το ΚΚΕ μπορεί να εγγυηθεί.

Ναι, μπορεί να ακούγεται δελεαστικό αυτό της "αριστερής κυβέρνησης", αλλά ούτε συνθηματολογικά δεν μπορεί να το υποστηρίξει. Σκεφτείτε ότι το ΠΑΣΟΚ, όταν πρωτοκυβέρνησε, το 1981, είχε πολύ πιο αριστερά συνθήματα απ’ ό,τι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μίλαγε για έξοδο από το ΝΑΤΟ, μη ένταξη στην ΕΟΚ, για την κατάργηση των αμερικανικών βάσεων και τίποτε απ’ αυτά δεν έκανε, γιατί η θέληση του κεφαλαίου ήταν μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και με σύμμαχο τις ΗΠΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για "αριστερή κυβέρνηση" μόνο στις λαϊκές συνοικίες, ενώ πιο επίσημα, όταν απευθύνεται στους καπιταλιστές, μιλά για "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας".

Όσον αφορά το διαξιφισμό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, οι μεγαλύτεροι πρέπει να θυμηθούν, αλλά και οι νεότεροι ν’ αναλογιστούν: Πόση αντιπαλότητα υπήρξε για 40 περίπου χρόνια ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά έφτασαν στην κυβερνητική συνεργασία όταν τη χρειάστηκε η καπιταλιστική εξουσία σε συνθήκες οικονομικής κρίσης;

Ο καθένας και η καθεμιά που υπεύθυνα αποφασίζει και πράττει, πρέπει να γνωρίζει ότι οι αστοί πολιτικοί μεταπηδούν από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο και μάλιστα σε κόμμα που καταγράφεται ως ιδεολογικά διαφορετικό από το προηγούμενο. Δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε συγκυριακό το φαινόμενο όταν ένα αστικό κόμμα με πολύ μεγάλη εκλογική επιρροή περνά σε κρίση, όταν οδηγείται στη διάλυση, τα στελέχη του να μετακομίζουν σε νέο αστικό κόμμα.

Στο β΄ τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ και στο βιβλίο για το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα στις δεκαετίες 1950, 1960 αναφέρονται πολλές τέτοιες μεταπηδήσεις πολιτικών όχι μόνο αστών φιλελεύθερων, αλλά και αστών που χαρακτηρίζονταν αριστεροί, σοσιαλιστές, που στη συνέχεια έγιναν πρωθυπουργοί, υπουργοί, πολιτικά υπηρέτησαν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Τέτοιες μετακινήσεις συνεχώς γίνονται τα τελευταία 2-3 χρόνια, προετοιμάζονται κι άλλες μπροστά στις εκλογές, θα καταλαγιάσουν μετά τις εκλογές.

Κάποιοι που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη ΔΗΜΑΡ πριν 2-3 χρόνια, πρόσφατα καλοείδαν το ΠΟΤΑΜΙ, ιδιαίτερα νέοι, γιατί τους φάνηκε πιο νεανικό το στιλ του επικεφαλής του. Φυσικά βοήθησαν και τα ΜΜΕ κι άλλοι μηχανισμοί, όπως ξέρετε εδώ στον τόπο σας.

Αυτή την κινητικότητα την έχει ανάγκη η αστική εξουσία όταν δεν μπορεί να εξασφαλίζει σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις με την εναλλαγή δύο μεγάλων και πιο σταθερών κομμάτων από διαφορετικά ιδεολογικά - πολιτικά ρεύματα.

Αυτή είναι η περίφημη, η πολυδιαφημισμένη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος σε δήθεν απάντηση της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος που διαμορφώθηκε στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας, που φέτος έκλεισαν 40 χρόνια.

Όσο πιο πλατιά γίνει κατανοητός ο ρόλος του αστικού πολιτικού συστήματος, ότι είναι γρανάζι του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού κράτους, τόσο θα διαλύονται οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, τόσο θ’ αλλάζει ο πραγματικός συσχετισμός, "για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων", όπως είπε στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης, λόγια που συμπληρώνονται με τη λέξη "συνεχίζουμε" στο σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ.

Νέοι και νέες,

Φίλοι και σύντροφοι,

Η αλήθεια είναι ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα παγκόσμια περνά τη χειρότερη περίοδό του, αφού διατρέχεται από τις αρνητικές συνέπειες ενός ιστορικού κύκλου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα που έκλεισε με την αντεπαναστατική ανατροπή.

Όμως δεν έχει κλείσει η σπειροειδής ιστορική κίνηση περάσματος από το γερασμένο καπιταλισμό στον κυοφορούμενο κομμουνισμό.

Είναι η ίδια η μήτρα του καπιταλισμού που γεννά την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την ανάγκη του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της κοινωνικής παραγωγής, των κοινωνικών υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, Πολιτισμού - Αθλητισμού κλπ. Δηλαδή γεννά την ανάγκη του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, την ανάγκη κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την ανάγκη να καταργηθεί ο ρόλος του καπιταλιστή, το κίνητρο του κέρδους στην παραγωγή. Η ίδια η μεγάλη βιομηχανική παραγωγή γεννά τη δυνατότητα ο κάθε εργαζόμενος να έχει γνώμη - έλεγχο για τη διεύθυνση - διοίκηση, όχι μόνο της μονάδας στην οποία εργάζεται, αλλά για όλα τα όργανα διοίκησης, που μπορεί να γίνει πράξη όταν το εργατικό κράτος κατοχυρώσει θεσμικά αυτή τη σχέση.

Οι σημερινές διαστάσεις και το βάθος της καπιταλιστικής σήψης, του παραλογισμού, της αντιδραστικότητας είναι αφάνταστα πολλαπλάσιες σε σύγκριση με την εποχή του Μαρξ ή και του Λένιν, αν και δε φαίνονται έτσι με το μάτι.

Γιατί τότε μαζί με το συσσωρευμένο πλούτο υπήρχε και η μαζική πείνα και εξαθλίωση, π.χ. από τη μια το προνόμιο των λίγων στη μόρφωση από την άλλη ο μαζικός αναλφαβητισμός. Τώρα οι αντιθέσεις δεν φαίνονται πάντοτε στην απολυτότητά τους αλλά με συγκρίσεις, αν και τώρα υπάρχει πείνα, άστεγοι, εξαθλίωση, αλλά όχι στο σύνολο των λαϊκών δυνάμεων.

Σκεφτείτε, όμως, ότι είναι πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση να υπάρχουν φρούτα, γάλατα, βιομηχανοποιημένα προϊόντα διατροφής και να καταστρέφονται ενώ υπάρχει κόσμος που πεθαίνει από την πείνα.

Να υπάρχει επιστημονική - τεχνολογική δυνατότητα πρόληψης με τις νέες τεχνολογίες διάγνωσης και να μπαίνει ηλικιακό όριο, πλαφόν συχνότητας στις προληπτικές εξετάσεις, να μην καλύπτονται από την ασφάλιση, αλλά να υπάρχουν κυρίως ως εμπόρευμα.

Η πρακτική εξοικείωση με νέα τεχνολογικά μέσα, όπως της χρήσης των Η/Υ να έρχεται σε αντιπαράθεση με τη γενική μόρφωση ή να μορφώνονται - ειδικεύονται οι νέοι και οι νέες και να μένουν για χρόνια άνεργοι. Αυτό σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Σκεφτείτε τον καπιταλιστικό παραλογισμό: Η αυτοματοποίηση των μέσων παραγωγής να οδηγεί στην ανεργία, στη μείωση του αριθμού των εργαζομένων στη βιομηχανία κι όχι στη γενική μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση, αλλά αντίθετα με άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Οι νέες ανακαλύψεις σε τεχνολογικές εφαρμογές, σε δυνατότητες εξόρυξης ενεργειακών υλών κλπ. να οδηγούν όχι σε γενική άνοδο της ζωής των λαών, αλλά σε όξυνση των ανταγωνισμών μέχρι πολέμων, στα γνωστά αιματοκυλίσματα στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στον κίνδυνο μεγάλων καταστροφών θαλασσών, εδάφους, αέρος, καταστροφές άμεσες και μεσοπρόθεσμες λόγω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, του κέρδους.

Δεν κινδυνολογούμε, αλλά προειδοποιούμε και προετοιμαζόμαστε γιατί είναι βέβαιο ότι θα βρεθούμε σε μεγαλύτερες απειλές και καταστροφές του βαθιά γερασμένου και αντιδραστικού καπιταλισμού.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή τη φοβερή αντιφατικότητα:

Τη δυνατότητα μιας αφάνταστα ανώτερης ζωής από τη μια και από την άλλη να προσαρμοζόμαστε στην αναζήτηση της μισο-μιζέριας, της μισο-αβεβαιότητας, στα ψίχουλα που υπόσχεται ένα κόμμα σε σχέση με την αντιλαϊκή επιδρομή ενός άλλου.

Συχνά ακούμε: "Μα αφού δεν είναι έτοιμοι οι πολλοί;".

Αν σήμερα δεν είναι οι πολλοί έτοιμοι ν’ αντιδράσουν, να δείξουν τη δύναμή τους, να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον τους, μπορεί και πρέπει να το κάνει η πρωτοπορία, όμως μπορεί να γίνει από περισσότερους απ’ ό,τι χθες και προχθές.

Ο άνθρωπος έχει αυτή τη δύναμη, αλλιώς δε θα είχε δημιουργήσει τον πολιτισμό, δε θα είχε πολεμήσει με τις δυνάμεις της φύσης, αλλά και της κοινωνικής καθυστέρησης.

Οι μεγάλες στιγμές της Ιστορίας κρίθηκαν από τη στάση ζωής πολλών ανθρώπων και σχετικά ανώνυμων, της κίνησής τους που έδωσε και τους επώνυμους ήρωές της.

Η κοινωνική πρόοδος δεν γίνεται χωρίς μεγάλους ανθρώπους που ζουν για το μέλλον και οι μεγάλοι άνθρωποι δεν διαμορφώνονται χωρίς τη μεγαλειώδη καθημερινή ταξική πάλη, που όταν σ’ αυτήν μπαίνουν ενεργητικά οι πολλοί άνθρωποι, τότε δημιουργούνται οι μεγάλες εποχές, αυτές που δίνουν τα κοινωνικά άλματα, τις επαναστάσεις, τις μεγάλες ηρωικές στιγμές στην Ιστορία.

Σήμερα δε ζούμε τέτοιες στιγμές, πρέπει να προετοιμαζόμαστε για να δράσουμε πιο αποτελεσματικά όταν θα έρθουν και θα έρθουν.

Από τις εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή" κυκλοφορεί το βιβλίο του Τσέχου κομμουνιστή Γιούλιους Φούτσικ, δολοφονημένου απ’ την Γκεστάπο στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γραμμένο μέσα στη φυλακή, που εκδόθηκε με τίτλο "Ρεπορτάζ κάτω απ’ την κρεμάλα".

Επιτρέψτε μου να δανειστώ τα λόγια του:

"Η υποχρέωση να είσαι άνθρωπος δεν τελειώνει μ’ αυτόν τον αγώνα και το να είσαι άνθρωπος θα εξακολουθεί ν’ απαιτεί να έχεις γενναία καρδιά, όσο όλοι οι άνθρωποι δε θα έχουν γίνει ολοκληρωμένοι άνθρωποι".

Σ’ αυτόν το δρόμο σας καλεί πιο δυναμικά το ΚΚΕ, η ΚΝΕ, φιλοδοξώντας να βγει πιο ικανή και ώριμη από το 11ο Συνέδριό της το Δεκέμβρη ως πρωτοπόρα νεολαία του ΚΚΕ.

Μαχητικά στο δρόμο για το σοσιαλιστικό αύριο, χωρίς κρίσεις, πολέμους, εκμετάλλευση».