Μόνιμη θηλιά για τους λαούς

Μόνιμη θηλιά για τους λαούς

Η «έξοδος από το μνημόνιο» και η «διαπραγμάτευση των όρων αποπληρωμής του δημόσιου χρέους» αποτελούν από τα κύρια στοιχεία της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, το τελευταίο διάστημα. Πρόκειται για έναν ανούσιο και αποπροσανατολιστικό καβγά που επιχειρεί να κρύψει τη στρατηγική σύμπλευση της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ στα δύο βασικά ζητήματα:
α) Και οι δύο αναγνωρίζουν ότι το χρέος της πλουτοκρατίας πρέπει να το πληρώσει ο εργαζόμενος λαός που δεν το δημιούργησε, ούτε ωφελήθηκε σε τίποτε από αυτό.
β) Η δήθεν «έξοδος» ή «κατάργηση» του μνημονίου αποτελεί κοροϊδία, αφού η χώρα και όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπάγονται πλέον σε μηχανισμούς διαρκών μνημονίων, ελέγχου και επιτήρησης με βάση την ευρωενωσιακή νομοθεσία, που από κοινού έχουν καταστρώσει οι αστικές κυβερνήσεις και τα όργανα της ΕΕ.

Αποκαλυπτική η έκθεση για το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο»

Το γεγονός αυτό αναδείχτηκε με αποκαλυπτικό τρόπο και στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο στις 22/10/2014 συζήτησε και ψήφισε έκθεση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων σχετικά με την εφαρμογή του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου». Η έκθεση ταυτίζεται με όσα τόνισε ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, λίγο νωρίτερα την ίδια μέρα, στην παρουσίαση του προγράμματος της νέας Κομισιόν στο Ευρωκοινοβούλιο, υπογραμμίζοντας ότι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομική αξιοπιστία και επενδύσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να πάνε χέρι χέρι».
Η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο εστίασε στο μείγμα αστικής διαχείρισης, στο φόντο των αστικών ανησυχιών για τη στασιμότητα μεγάλων καπιταλιστικών οικονομιών της Ευρωζώνης, όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ανεξάρτητα από τους φραστικούς διαξιφισμούς των πολιτικών εκπροσώπων των μονοπωλίων και της αστικής διαχείρισης περί «προσήλωσης στη δημοσιονομική σταθερότητα» ή «ευελιξίας του Συμφώνου Σταθερότητας» και εφαρμογής μέτρων «δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά φιλικών στην ανάπτυξη», απόλυτη υπήρξε η σύμπτωσή τους ότι πρέπει να συνεχιστούν απαρέγκλιτα και με μεγαλύτερη ένταση η αντιλαϊκή πολιτική, οι συστάσεις των μνημονίων (του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου») της ΕΕ στα κράτη - μέλη, που κινούνται γύρω από δύο βασικούς άξονες:
i) Μέτρα για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης (οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», όπως βαφτίζονται στο αστικό λεξιλόγιο), ώστε να διασφαλιστεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.
ii) Λεηλασία και αναδιανομή του λαϊκού εισοδήματος, μείωση έως κατάργηση των όποιων κρατικών δαπανών για κοινωνικές παροχές σε Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση, Εκπαίδευση, ώστε να εξασφαλιστεί το απαραίτητο δωρεάν χρήμα από τον ευρωενωσιακό και τους εθνικούς προϋπολογισμούς για επιδότηση των μονοπωλίων και για επενδύσεις σε τομείς που το κεφάλαιο, λόγω της κρίσης, δεν θέλει να αναλάβει ρίσκο.
Οι διατυπώσεις της έκθεσης είναι αποκαλυπτικές, ενώ σ' αυτές μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει κανείς κατευθύνσεις από το κυβερνητικό πρόγραμμα τόσο της συγκυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ: «Καλεί την Επιτροπή να ενισχύσει τη διαδικασία του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου (...) να υποβάλει προτάσεις σχετικά με τρόπους με τους οποίους θα καταστούν περισσότερο δεσμευτικές οι συστάσεις του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου (...) εκφράζει την ανησυχία του για το γεγονός ότι, σύμφωνα με την Επιτροπή, μόνο το 10% των Συστάσεων Ανά Χώρα (ΣΑΧ) του 2013 έχουν εφαρμοστεί πλήρως (...) περιμένει από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών να υπερασπιστούν και να εφαρμόσουν σε εθνικό επίπεδο τις αποφάσεις για τις ΣΑΧ, που έχουν εγκριθεί στο Συμβούλιο από όλα τα κράτη - μέλη ("εθνικός ενστερνισμός") (...) υπενθυμίζει στα κράτη - μέλη ότι πρέπει να τηρήσουν τις νομικές υποχρεώσεις τους βάσει του δικαίου της ΕΕ (...) καλεί τα κράτη - μέλη να δεσμευθούν ότι θα εφαρμόζουν πλήρως τα εθνικά προγράμματα μεταρρυθμίσεων (...) υποστηρίζει τον στόχο της απόδοσης έμφασης σε πολιτικές που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα, τη στήριξη των επενδύσεων (...) τονίζει ότι τα ήδη υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους δεν επιτρέπουν σημαντική αύξηση των δαπανών, προκειμένου να μην ακυρωθούν οι προσπάθειες μεταρρύθμισης και εξυγίανσης, συνιστά για τον λόγο αυτό μετατόπιση της δαπάνης από μη παραγωγικούς σε παραγωγικούς τομείς (...) επικροτεί το ότι η Επιτροπή αναγνωρίζει πως η δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να συνεχιστεί με φιλικό προς την ανάπτυξη και διαφοροποιημένο τρόπο (...) ζητεί από την Επιτροπή να διασφαλίσει ότι οι κατευθύνσεις πολιτικής που ακολουθεί προωθούν τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας (...) πιστεύει ότι ένας από τους σημαντικότερους ανασταλτικούς παράγοντες για την οικονομία της ΕΕ είναι το χαμηλό επίπεδο των συνολικών ιδιωτικών επενδύσεων και η έλλειψη πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων από τις δημόσιες επενδύσεις (...) επαναλαμβάνει την έκκλησή του προς τα κράτη - μέλη για την (...) αποκατάσταση ευνοϊκού περιβάλλοντος για τις επιχειρήσεις σε όλα τα κράτη - μέλη ανεξαιρέτως».

Πώς λειτουργούν τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ

Ας δούμε όμως πώς λειτουργούν το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» και η «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση», που αποτελούν ενιαίο ασφυκτικό μηχανισμό επιβολής και ελέγχου αντιλαϊκών μέτρων:
α) Το «ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΞΑΜΗΝΟ»
Προβλέπει την κατάστρωση από τα κράτη - μέλη «Εθνικών Μεταρρυθμιστικών Προγραμμάτων» και «Εθνικών Σχεδίων Σταθερότητας και Σύγκλισης» για υποβολή και έλεγχο ανά εξάμηνο από την Επιτροπή και το Συμβούλιο της ΕΕ, που περιλαμβάνουν τα προτεινόμενα μέτρα καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Το Νοέμβρη κάθε έτους η Επιτροπή παρουσιάζει την «Ετήσια Εκθεση για την Ανάπτυξη» στην ΕΕ, με τις κατευθύνσεις της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσουν όλα τα κράτη - μέλη. Παράλληλα, δημοσιεύεται και η Εκθεση του Μηχανισμού Επαγρύπνησης, που εντοπίζει τα κράτη - μέλη που απαιτούν μια «σε βάθος αναθεώρηση των οικονομιών τους». Τον Ιούλη το ECOFIN εγκρίνει τις συστάσεις του Συμβουλίου για τα μέτρα που πρέπει να εφαρμόσει κάθε κράτος - μέλος. Εάν κάποιο κράτος - μέλος δεν συμμορφώνεται ακολουθεί ένα σύστημα επιβολής κυρώσεων, σύμφωνα με τους Κανονισμούς της «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης»
β) Η «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»
Πρόκειται για πακέτο 6+2 Κανονισμών που ρυθμίζουν τον οικονομικό και δημοσιονομικό έλεγχο της ΕΕ στις οικονομίες και τους προϋπολογισμούς των κρατών - μελών, στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας. Οι Κανονισμοί προβλέπουν τα εξής: Η Επιτροπή πραγματοποιεί ετήσια αξιολόγηση των «μακροοικονομικών ανισορροπιών και αδυναμιών», δηλαδή των προβλημάτων στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα - μέλος, με τη νέα «Διαδικασία Υπερβολικών Ανισορροπιών». Θεσπίζεται σύστημα κυρώσεων και προστίμων για κράτη - μέλη του ευρώ που έχουν μακροοικονομικές ανισορροπίες, που φτάνουν μέχρι χρηματικό πρόστιμο 0,2% του ΑΕΠ.
Από την 1/1/2014, τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης πρέπει να υποβάλλουν σχέδια προϋπολογισμών τους στην Επιτροπή, έως τις 15 Οκτώβρη κάθε έτους, πριν ψηφιστούν στα εθνικά Κοινοβούλια. Εάν η Επιτροπή κρίνει ότι είναι εκτός της γραμμής των συστάσεων για το κράτος - μέλος, ζητάει να αναδιατυπωθούν. Ηδη, σε εφαρμογή αυτού του Κανονισμού η Επιτροπή απέστειλε στις 24/10/2014 επιστολή στη γαλλική κυβέρνηση, με την οποία ζητάει «διευκρινίσεις» σχετικά με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε. Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρονται σε κίνηση παρόμοιας διαδικασίας και για τους προϋπολογισμούς της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Σλοβενίας και της Μάλτας. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι προϋπολογισμοί των κρατών αυτών έχουν φιλολαϊκό χαρακτήρα, αλλά αντανακλά την οξύτατη διαμάχη που μαίνεται στο εσωτερικό της ΕΕ, με περιεχόμενο ποιων καπιταλιστικών χωρών οι μονοπωλιακοί όμιλοι θα βγουν κερδισμένοι ή χαμένοι από την καπιταλιστική κρίση.
Σε περίπτωση παράβασης των συστάσεών της, η Επιτροπή ενεργοποιεί τη «Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος», που σημαίνει ακόμα αυστηρότερη επιτήρηση και λήψη πρόσθετων μέτρων, με ποινή την αναστολή της καταβολής δανείων και κονδυλίων χρηματοδότησης από τα διαρθρωτικά κοινοτικά ταμεία.
Ακόμη, η Επιτροπή, με την έγκριση του Συμβουλίου, μπορεί να θέτει κράτος - μέλος σε διαδικασία ενισχυμένης εποπτείας ή ακόμα και να επιβάλλει δανειακή σύμβαση χωρίς το ίδιο το ενδιαφερόμενο κράτος - μέλος να το έχει ζητήσει. Η εποπτεία διαρκεί μέχρι να αποπληρωθεί το 75% της δανειακής χρηματοδοτικής συνδρομής ή όσο η Επιτροπή θεωρεί πως υπάρχει ανάγκη.
Τα παραπάνω συμπληρώνονται από δύο διακρατικές συμφωνίες, δηλαδή:
Το «ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ +», με το οποίο παρακολουθείται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ εάν «η εξέλιξη των μισθών συμβαδίζει με την αύξηση της παραγωγικότητας, (...) το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (...) συγκρινόμενο με τις εξελίξεις σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης και τους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους» (βλ. Κίνα, Ινδία κ.λπ.).
Το «ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ», με το οποίο τα κράτη - μέλη είναι υποχρεωμένα να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Για να δανειστεί κάποιο κράτος - μέλος από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης πρέπει να έχει θεσπίσει στο Σύνταγμά του ή με νόμο το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο». Σε περίπτωση παράβασης κινείται μηχανισμός μέτρων για τα κράτη - μέλη που παραβιάζουν τους στόχους.

Απάντηση η Λαϊκή Συμμαχία ενάντια στα δεσμά ΕΕ - εξουσίας κεφαλαίου

Να, λοιπόν, γιατί η ανούσια διαμάχη συγκυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ για «έξοδο από το μνημόνιο», ενόσω και οι δύο υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την ΕΕ, αποτελεί εξαπάτηση του λαού. Με μνημόνιο ή χωρίς, η ΕΕ έχει δημιουργήσει ένα σιδερένιο μηχανισμό ελέγχου, επιβολής αντιλαϊκών μέτρων και καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με κυρώσεις κάθε είδους σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, που μπροστά του το όποιο μνημόνιο ωχριά.
Οι ελπίδες του εργαζόμενου λαού για καλυτέρευση της θέσης του δεν πρέπει να παγιδευτούν σε επιλογή κυβερνητικού διαχειριστή των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ που θα συνεχίζουν να τσακίζουν τη ζωή του. Χωρίς αναμονές και αυταπάτες να συμβάλει στην ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος για την οργάνωση της πάλης με κύριο αίτημα την αναπλήρωση όλων των απωλειών του λαού, στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Διεκδίκηση που μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο με την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, για την ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από τα δεσμά της ΕΕ, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κάνει δυνατή την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

Β. Κ.