Μη λες ονόματα

Μη λες ονόματα

Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το αφήσαμε σε μια πρόσφατη ανάρτηση για τον καλλιτεχνικό θάνατο του χάρρυ κλυνν, η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών μου θύμισε συνειρμικά μια μίξη με ραπ στοιχεία κι ατάκες από το δίσκο «ραντεβού με την εισαγγελία», που αποδομεί την κλασική παπανδρεϊκή φράση για το «ραντεβού με την ιστορία» (που μας έστησε και μάταια την περιμέναμε) κι είναι το αποκορύφωμα της σάτιρας της αλλαγής και του πασόκ που αγάπησαν οι μισοί (και παραπάνω) έλληνες (ακόμα και κάποιοι «ντούροι πολέμιοί» του, σαν τον κοτζιά και τον ανδρουλάκη)

Με τον καιρό στον χαρούλη έμεινε μόνο με τη δύναμη της συνήθειας το αντιπασοκικό μένος, έχασε όμως όλα τα υπόλοιπα, να είναι δηλ κομμουνιστής και αστείος, ιδιότητες που συνδέονται διαλεκτικά στην πολιτική σάτιρα, παρά το δημοφιλή αστικό μύθο, που ισχυρίζεται το αντίθετο. Σκέψου όμως σφε αναγνώστη πόσο επίκαιροι (ξανα)γίνονται αυτοί οι στίχοι με το καινούριο πασόκ και την προθυμία του δραγασάκη να πει ονόματα και να κατονομάσει τα συμφέροντα που διαπλέκονται με την κυβέρνηση –αλλά όχι τώρα, γιατί δεν είναι έτοιμος.

Κάτι σαν το πρόγραμμα του σύριζα, που υπόσχεται λύ(τρω)ση εδώ και τώρα, αλλά περιμένει τις συνθήκες να ωριμάσουν για κάτι περισσότερο και δεν είναι άμεσα υλοποιήσιμο πχ σε ορίζοντα (των πρώτων) εκατό ημερών –που είναι αγαπημένο κλισέ, σαν τα τελευταία εκατό δευτερόλεπτα στο μπάσκετ, όταν θέλει ο δημοσιογράφος να δημιουργήσει δραματική ατμόσφαιρα.

Φαντάσου τώρα σφε αναγνώστη πόσο γελοία θα φαινόταν μια αντίστοιχη διαδικασία στα καθ’ ημάς. Την πρώτη μέρα θα ψηφιστεί το διάταγμα για τη γη και την ειρήνη. Την πεντηκοστή το νέο σοβιετικό σύνταγμα, η κολεκτιβοποίηση θα ξεκινήσει την εκατοστή πρώτη μέρα, για να μην τρομάξουν τα σύμμαχα αγροτικά στρώματα, ενώ ο κομμουνισμός θα έρθει (με διάταγμα και ψηφοφορία) εντός εικοσαετίας, κατά τας ρεβιζιονιστικάς γραφάς του νικήτα.

Από την άλλη, η ταχύτατη σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του οπορτουνιστικού χώρου είναι τόσο εντυπωσιακή, που αποτυπώνεται στους πολιτικούς του στόχους και δεν περιορίζεται απλά σε μια εκδοχή της θεωρίας των σταδίων (με μετριοπαθή χαρακτηριστικά ή «ριζοσπαστικό», μεταβατικό χαρακτήρα)· αλλά εξελίσσεται σε μια σταδιοποίηση των σταδίων και την περαιτέρω σταδιοποίηση της σταδιοποίησης (κατά το περιβόητο σχήμα του κύρκου για την «αλλαγή της αλλαγής»), που χωρίζεται σε διάφορες φάσεις, βαθμίδες και περιόδους. Και δεν πρέπει να είμαστε μαξιμαλισταί και να βιαζόμαστε, γιατί η ιστορία θέτει μπροστά μας μόνο εκείνα τα καθήκοντα που μπορούν να λυθούν, όπως μας θύμισε ο δραγασάκης στην ίδια ομιλία του στη βουλή. Και δεν μπορούμε να τη βιάζουμε με.. πραξικοπήματα τύπου οκτωβριανής επανάστασης –όπως έλεγαν οι πολιτικοί πρόγονοι του δραγασάκη. Γιατί ως γνωστόν ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος μα ανεπίκαιρος, δεν έχει τεθεί ακόμα μπροστά μας ως καθήκον και θα ξαναγίνει της μόδας μόνο όταν θα πλησιάζει η δευτέρα παρουσία. Ο καιρός γαρ μακρύς…

Ο δραγασάκης λοιπόν μπορεί να μην είναι έτοιμος να πει ονόματα, όμως η άλλη πλευρά (ή μάλλον λωρίδα) του ευρωμονόδρομου ένιωσε έτοιμη να σηκώσει το γάντι και να συνετίσει το σύριζα, θυμίζοντάς του πως μπορεί να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Κι αφού έμειναν στον αέρα να πλανώνται (σα φάντασμα πάνω από την ευρώπη) τα υπονοούμενα για τον κωνσταντόπουλο και τον αλαφούζο, ήρθαν οι… αντισυστημικές δηλώσεις της ποπολάρας γαδα (γιάννα αγγελοπούλου δασκαλάκη – αριστερή) κι η συντονισμένη αξιοποίησή τους από τις ναυαρχίδες του αστικού τύπου στα χτεσινά κυριακάτικα φύλλα τους. Και ποιο είναι το αήττητο συμπέρασμα που έβγαλαν κάποιοι από αυτό; Ότι το σύστημα χτυπάει το σύριζα!

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουνε. Εξάλλου αυτό που έχει σημασία δεν είναι η ουσία, αλλά το φαίνεσθαι. Τι σημασία έχει που ο σύριζα ακυρώνει ακόμα κι αυτό το πρόγραμμά του (πχ την κρατικοποίηση των τραπεζών, που δεν έβγαινε ούτως ή άλλως έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο) για να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τη θέληση των μονοπωλίων; Ή αν η δούρου τα βρίσκει (και) με το μελισσανίδη (αφού πρώτα είχε συναντηθεί τυχαία με το μαρινάκη) για το γήπεδο της αεκ και εφαρμόζει τον προϋπολογισμό του σγουρού; Το θέμα είναι να φαίνεται αριστερός ο σύριζα, επειδή το στοχοποιούν κάποια αστικά μέσα και ο φόρτσα αντίδραση φορτσάκης, που θέλει ιδιωτικούς σεκιουριτάδες στα πανεπιστήμια, και να κερδίζει παράσημα και επικοινωνικαούς πόντους.

Είναι κάπως σαν την αγορά εργασίας, όπου οι μισοί και παραπάνω νέοι βλέπουν να λιώνουν τα νιάτα τους στην ανεργία, αλλά όταν καλούνται σε μια επαγγελματική συνέντευξη, πρέπει να παρουσιάσουν ένα γεμάτο και γαμάτο βιογραφικό, όπου να φαίνεται πως είναι πολύ δραστήριοι (γιατί αλλιώς είναι άχρηστοι) και ότι έχουν κάνει ένα σωρό εκπληκτικά πράγματα.

Ποια είναι στην πραγματικότητα η σχέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τα μεγάλα μονοπώλια που κυριαρχούν στην ελληνική αγορά και πόσο έχουν τρομάξει αυτά από το ενδεχόμενο (εν)αλλαγής στην κυβερνητική φρουρά; Υπάρχει μια πολύ διδακτική ιστορία από τις παραμονές των εκλογών του 81’ με μια σύσκεψη κορυφής πολιτικών και οικονομικών παραγόντων (νομίζω πως έγινε στην αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά μπορεί να με ξεγελά εντελώς η μνήμη μου) εν όψει της βέβαιης επικείμενης εκλογικής επικράτησης του πασόκ, όπου συμφωνήθηκε πως εφόσον παραμείνουν αμετακίνητες κάποιες σταθερές στην εξωτερική πολιτική, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός λόγος ανησυχίας.

Το πιο ενδιαφέρον είναι πως αυτή την ιστορία την είχε θυμίσει στο κοινό του, ανήμερα των δεύτερων εκλογών του 12’ αν δεν κάνω λάθος, ο ψυχάρης στο κύριο άρθρο του βήματος, επισημαίνοντας τις εμφανείς αναλογίες του 81’ με τη σύγχρονη πολιτική συγκυρία (γιατί από οικονομικής άποψης είναι τελείως διαφορετική ως προς τη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού).

Επειδή όμως το θέμα έχει αρκετό ζουμί ακόμα για να στριμωχθεί σε ένα μικρό επίλογο, βάζουμε εδώ μια άνω τελεία, για να συνεχίσουμε –καλώς εχόντων των πραγμάτων- μες στη βδομάδα με το δεύτερο μέρος.