Πίσω από τις λέξεις κρυβεται ο.......Αλεξης

    Στις Βρυξέλλες από χτες και τουλάχιστον μέχρι τη Δευτέρα θα δίνεται η μάχη των λέξεων και των διατυπώσεων που θα χρησιμοποιηθούν στα συμπεράσματα της Συνόδου ώστε να συνεχιστεί η σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους της στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Αλλά πέρα από τα λέξεις υπάρχει η ουσία. Ας δούμε την ουσία:
    Η Ελλάδα μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων για μια πενταετία με τον λαό να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ. Ο λαός πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία, το πληρώνει χωρίς να το οφείλει και ενώ μόνο από το 1993 και μετά έχει ήδη καταβάλει πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους μια χρεολύσια για την αποπληρωμή του.
    Η συνέχιση της εξυπηρέτησης αυτού του δημόσιου χρέους από την Ελλάδα σημαίνει ότι μόνο μέσα στο 2015 θα πρέπει να καταβληθούν σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους για τόκους και χρεολύσια πάνω από 22 δισ. ευρώ.  Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει μέχρι το 2030 να έχε καταβάλει σε τοκογλύφους πάνω από 340 δισ. ευρώ. Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει «φόρου υποτελής» σε «φίλους» και «εταίρους» δανειστές στο διηνεκές και χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς η λιτότητα να ακολουθεί κατά πόδας τα λαϊκά στρώματα.
    Αποτελεί λαϊκή απαίτηση η Ελλάδα να βγει από τη μέγγενη της τρόικας. Αλλά το «τέλος τρόικα» δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα λιγότερο από τον τερματισμό της τοκογλυφικής αφαίμαξης του λαού από την τρόικα.  Σήμερα πάνω από το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας δεν είναι παρά το χρέος που προκύπτει από τα λεγόμενα «δάνεια» της τρόικας. Και λέμε λεγόμενα «δάνεια» καθώς πάνω από το 90% αυτών των «δανείων» και των περίφημων δόσεων δεν ήρθαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Επέστρεψαν ξανά στους δανειστές ή κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζιτών, τα βάρη των οποίων πληρώνει ο ελληνικός λαός.
    Η ουσία επομένως είναι ότι: Αυτό το χρέος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι του λαού. Αυτό το χρέος είναι δημιούργημα ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Είναι δημιούργημα των θαλασσοδανείων τους, των φοροαπαλλαγών τους, των φοροαποφυγών τους, των λεόντειων συμβάσεων με το κράτος μέσω των οποίων άρμεγαν το δημόσιο ταμείο, των εξοπλισμών (και ενίοτε των μιζών) που επιδιδόταν το πολιτικό τους σύστημα κοκ.
    Για να υπάρξει προοπτική σε αυτό τον τόπο, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από την άρνηση πληρωμής αυτού του χρέους. Ειδάλλως θα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθεστώς κοινωνικής χρεοκοπίας. Για να έχει προοπτική ο λαός μας δεν έχει άλλο δρόμο από το να αποφασίσει να διεκδικήσει και να επιβάλλει την απόφασή του να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το απομύζησαν. Ειδάλλως θα βρίσκεται διαρκώς υπό την δαμόκλεια σπάθη της «επιτήρησης», της «εποπτείας» και του… λιτού βίου.
    Η διαγραφή αυτού του ληστρικού και παράνομου χρέους, η απαλλαγή του λαού από το επαχθές και επονείδιστο βάρος του, δεν συνιστά την μόνη ικανή συνθήκη για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ανακούφιση του λαού από τα βάσανα. Αποτελεί όμως την αναγκαία προϋπόθεση για την έναρξη αυτής της διαδικασίας.
    Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, οτιδήποτε λιγότερο από την – πραγματική – διαγραφή του παράνομου χρέους, κάθε παραίτηση από το αίτημα διαγραφής του χρέους, όποιες κι αν είναι οι λέξεις που θα επιλεγούν για να περιγράψουν και να «χρυσώσουν» μια ενδεχόμενη διατήρηση της Ελλάδας σε σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με τους τοκογλύφους (ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ), σταράτες κουβέντες: Θα κινείται πέρα από τα συμφέροντα κα τα δίκαια του λαού όποιοι κι αν είναι οι ευφημισμοί που θα εφευρεθούν.

***

    Παρατήρηση 1η: Ακούσαμε ότι στην ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες που διαπραγματεύεται με τον Σοιμπλε, την Λαγκάρντ και τον Τόμσεν, μετέχει και η κυρία Παναρίτη. Η κυρία Έλενα Παναρίτη, πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και ειδική σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, είναι η ίδια που πριν μερικά χρόνια είχε εργαστεί για την «διάσωση» του Περού επί της εποχής του δικτάτορα Φουτζιμόρι; Για τον Φουτζιμόρι δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε. Ξέρουμε: Είναι αυτός που εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά αφού πρώτα ξεπούλησε τη χώρα του και οδήγησε τον λαό του Περού στα οικονομικά και κοινωνικά τάρταρα. Επιστρέφουμε στην κυρία Παναρίτη:  Είναι η ίδια που ως υψηλόβαθμο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, και ενώ «διέσωζε» τα Περού, εξέδιδε βιβλία υπό τους εξής τίτλους: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού; Είναι η ίδια που χαρακτήριζε τα Μνημόνια, τις Δανειακές συμβάσεις και τα πολυνομοσχέδια της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου σαν «τολμηρή αρχή»; Και είναι η κυρία Παναρίτη που επελέγη από τον κ.Βαρουφάκη για να συνδράμει την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες; Ενδιαφέρον...

    Παρατήρηση 2η: Ο κ.Τσίπρας κατά τα εγκαίνια της σχέσης της δικής του κυβέρνησης με τον ΟΟΣΑ, δήλωσε στην συνάντησή του με τον κ.Γκουρία ότι η περίφημη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, που η κυβέρνηση Σαμαρά μετέτρεψε σε πολυνομοσχέδιο για να κατεδαφίσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τα Μνημόνια, δεν ήταν έμπνευσης του ΟΟΣΑ, αλλά της κυβέρνησης Σαμαρά… Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Άρα θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στις 27 Νοεμβρίου 2013, στην από κοινού συνέντευξη  Στουρνάρα – Γκουρία, όταν ο δεύτερος επιδείκνυε με καμάρι την έκθεση (όπως βλέπουμε στην παραπάτω φωτογραφία), το έκανε γιατί τον είχε «εξαναγκάσει» ο Στουρνάρας

…  Νίκος Μπογιόπουλος