Σχέδιο δράσης με απαιτητικότητα και ψηλά τον πήχη των διεκδικήσεων

Σχέδιο δράσης με απαιτητικότητα και ψηλά τον πήχη των διεκδικήσεων

Εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση που έκανε στη συνεδρίαση ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Από τη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Συζητάμε σήμερα λίγες μέρες μετά την κυβερνητική εναλλαγή για τον προγραμματισμό και το σχέδιο της δράσης μας για το επόμενο διάστημα. Σε αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να γίνει κατανοητός ο χαρακτήρας της νέας κατάστασης των εξελίξεων, έτσι ώστε να μην υποτιμηθεί η κυβερνητική εναλλαγή και η γραμμή για κοινωνική συνοχή, δηλαδή ταξική συνεργασία.
Εχει ξεκινήσει μια καλά προετοιμασμένη προπαγανδιστική εκστρατεία από την κυβέρνηση που επιδιώκει να πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες. Χρειάζεται καλή παρακολούθηση της γενικής πολιτικής της κυβέρνησης και των ελιγμών της, των εξελίξεων στους κλάδους.
Δεν πρέπει να χάνεται το κύριο, που είναι, ποιος είναι ο βασικός χαρακτήρας της κυβέρνησης, ότι δηλαδή ήρθε για να διευκολύνει, να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που χρειάζονται για την καπιταλιστική ανάκαμψη και την κερδοφορία των μονοπωλίων, τη χειραγώγηση των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση, πατώντας πάνω σε ελπίδες και προσδοκίες εργαζομένων προσπαθεί να περάσει ευκολότερα τα σχέδιά της, προωθώντας νέα συμφωνία με τους «εταίρους», βαφτίζοντας το νέο μνημόνιο συμφωνία και την τρόικα θεσμικό μηχανισμό επιτήρησης και εποπτείας.

Δεν διαπραγματεύονται για το λαό

Η συγκυβέρνηση έχει ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση νέου προγράμματος, που με διάφορες παραλλαγές φαίνεται ότι θα καταλήξει σε συμβιβασμό που αυτό θα σημάνει νέα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, συνέχιση του Γολγοθά.

Το προεδρείο της συνεδρίασης. Στο βήμα ο Γιώργος Πέρρος

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Αυτήν τη στιγμή, η διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση είναι ενταγμένη μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της ΕΕ, μέσα σε ένα γενικότερο πόλεμο ανταγωνιστικών συμφερόντων, που υπάρχει και στην Ευρωζώνη, και στην ΕΕ, και με την άμεση και ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι δηλώσεις Ομπάμα, αυτοί που έχουν μακελέψει όλο τον πλανήτη, τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένας πόλεμος συμφερόντων κρατών, επιχειρηματικών ομίλων, ποιος θα βγει πιο κερδισμένος από την κρίση και από την όποια ανάκαμψη υπάρξει ή λιγότερο χαμένος. Και αυτή η αντιπαράθεση αφορά και τη διαχείριση του χρέους, αφορά και το μείγμα διαχειριστικής πολιτικής.
Βεβαίως, υπάρχουν δυνάμεις όπως είναι η Γαλλία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ που ζητούν χαλάρωση της λιτότητας μέσω περιοριστικής πολιτικής, όπως ονομάζεται. Αυτή η χαλάρωση είναι για να εξοικονομηθούν πόροι, οι οποίοι θα δοθούν ως ενισχύσεις στο κεφάλαιο για επενδύσεις, για να ενισχύσουν την κερδοφορία του, την ανταγωνιστικότητά του.
Γιατί τι συζητάνε; Για να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Για να βελτιωθούν οι κοινωνικές παροχές στην Υγεία, στην Παιδεία, στους εργαζόμενους;
Αυτό πρέπει να είναι σαφές και φυσικά σ' αυτήν την αντιπαράθεση συμμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση στοιχιζόμενη με τη μία πλευρά. Η ουσία είναι ότι την επόμενη μέρα θα υπάρχει πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό αν ονομαστεί κάπως αλλιώς και όχι μνημόνιο ή αν επιτηρείται όχι από τους υπαλλήλους της τρόικας αλλά από μηχανισμούς εποπτείας που έχει φτιάξει η ΕΕ, δε συνιστά αλλαγή υπέρ του λαού.

Είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι

Στις προγραμματικές δηλώσεις, η κυβέρνηση προσπάθησε με τις συνεχείς αναφορές της για υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια να κρύψει τα διαπιστευτήριά της στην ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο, το συμβιβασμό με τη φτώχεια και τα ψίχουλα που υπόσχεσαι στους εργαζόμενους που έχασαν την πλειοψηφία των δικαιωμάτων τους.
Χρειάζεται, επομένως, να δυναμώσει ακόμα περισσότερο μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία και το κίνημα, η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν τον δρόμο με την ενσωμάτωση και την παθητική αναμονή, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, της εργατικής τάξης, για το λαό.
Η εργατική τάξη, το κίνημά της οφείλει αποφασιστικά να αποκρούσει τα ψευδεπίγραφα συνθήματα της εθνικής ομοψυχίας και περηφάνιας. Πατριωτισμός για εμάς είναι το δίκιο του λαού και όχι τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Κριτήριο για εμάς είναι η κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Ο λαός, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να είναι ούτε θεατής ούτε χειροκροτητής των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται μεταξύ των αφεντικών, να μην εγκλωβίζεται στα σχέδια του κεφαλαίου για νέα μνημόνια και διαπραγματεύσεις. Αντίθετα, πρέπει να είναι πρωταγωνιστής - αγωνιστής για τα δικαιώματά του, για την κάλυψη των απωλειών και των σύγχρονων διεκδικήσεων, για αλλαγές και ανατροπές, για άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Η εργατική τάξη και το κίνημά της δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική για τα νέα «μνημόνια» που θα τους φέρει έστω κι αν τα ονομάζει περηφάνια. Χωρίς διεκδικητική πίεση, ταξική πάλη δεν υπάρχει προοπτική, δεν υπάρχει ελπίδα.
Η γραμμή αντιπαράθεσης, λοιπόν, εξειδικεύεται στα βασικά - γενικά αιτήματα: Κάλυψη απωλειών και δικαιωμάτων, πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών, ανάπτυξη για το λαό. Δε μας φτάνουν κάποια ψίχουλα ούτε η ελεημοσύνη. Απαιτούμε, διεκδικούμε όλα όσα μας έκλεψαν, όλα όσα δικαιούμαστε.

Να προβληματιστούμε με μεγαλύτερη ανησυχία

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αντιπαλέψουμε και με φανερές αδυναμίες που έχουμε και μας δυσκολεύουν στη δουλειά μας.
Είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα πώς επεξεργαζόμαστε τη γραμμή, το πλαίσιο πάλης σε κάθε χώρο και κλάδο. Δεν είναι λίγες οι φορές που το γενικό πλαίσιο πάλης και σχεδιασμού βοηθά στην ενιαία πάλη, στη συσπείρωση δυνάμεων, στην ενιαία κατεύθυνση, προϋποθέσεις που προωθούν την ανασύνταξη, να χάνεται ή να προβάλλεται ως ένα σύνθημα και να συνεχίζουμε να δουλεύουμε στην πεπατημένη με τα επιμέρους κλαδικά προβλήματα ή με επιμέρους προβλήματα που ξεσπάνε, ξεκόβοντάς τα, απομονώνοντάς τα, από τα γενικότερα ζητήματα που επιδρούν και δημιουργούν επιμέρους προβλήματα ανά κλάδο.
Με μεγαλύτερη ανησυχία να προβληματιστούμε: Πώς συνδέουμε τα γενικότερα ζητήματα που αφορούν την εργατική τάξη με τον κλάδο και τις ιδιαιτερότητές του, ώστε να ανεβαίνει το επίπεδο συμμετοχής, να προωθείται η ανασύνταξη. Πώς ξεδοντιάζουμε τη γραμμή των άλλων δυνάμεων. Πώς αποκαλύπτουμε τη γραμμή και την τακτική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Πώς σε τελική ανάλυση συσπειρώνουμε στην ταξική γραμμή.
Για αυτό το γενικό ζήτημα έχει υποχρέωση να βοηθήσει κάθε Γραμματεία του ΠΑΜΕ σε κλάδο ή περιοχή, να εξειδικεύεται, να σχεδιάζει την παρέμβαση των δυνάμεών μας, να ελέγχει την πορεία της δουλειάς.
Ενα κεντρικό πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε είναι να γίνεται συζήτηση, να γενικεύεται η πείρα πώς πρέπει να προετοιμάζονται οι γενικές συνελεύσεις, οι συγκεντρώσεις, οι συσκέψεις κατά Σωματείο και στον τόπο δουλειάς. Οι εργατικές συνελεύσεις είναι σχολείο όπου εκπαιδεύονται δυνάμεις, δυναμώνουν οι δεσμοί με τους εργαζόμενους, ατσαλώνονται, αποτελεί μέσο για την αλλαγή συσχετισμών. Για αυτό τις πολεμούν οι άλλες δυνάμεις.
Ενα άλλο ζήτημα που πρέπει να διορθώσουμε είναι η οργανωμένη συζήτηση, η σύσκεψη, για να εκφράζουν γνώμη οι εργαζόμενοι, όσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, στις συλλογικές διαδικασίες. Τι φταίει και δε γίνεται; Οπου γίνεται υπάρχουν θετικά αποτελέσματα. Δείχνει εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.
Πρέπει, επίσης, να βελτιώσουμε τις σχέσεις κλαδικού σωματείου και τόπου δουλειάς. Είναι μεγάλη υπόθεση το ΔΣ μιας Ομοσπονδίας να γνωρίζει, να έχει μπροστά του, το σύνολο του κλάδου και έτσι να μπορεί να οργανώσει, να διατάξει δυνάμεις, ιδιαίτερα στους μονοπωλιακούς ομίλους.

Καλύτερη οργάνωση παντού

Να αντιμετωπίσουμε αδυναμίες, απόψεις, αντιλήψεις που δυσκολεύουν τη δουλειά μας. Υπάρχουν σωματεία που δεν λειτουργούν, που τα ΔΣ δεν συνεδριάζουν, οι ανακοινώσεις βγαίνουν διά περιφοράς, που αναπαράγουν τις κεντρικές ανακοινώσεις, που οι γενικές συνελεύσεις είναι απροετοίμαστες, τυπικές χωρίς να γίνεται ουσιαστική συζήτηση.
Να μας απασχολήσει με μεγαλύτερη ανησυχία η κατάσταση του κινήματος σε κάθε νομό. Εδώ υπάρχει ευθύνη και κεντρικά αλλά και στις τοπικές Γραμματείες. Υπάρχουν ολόκληροι νομοί όπου απουσιάζουν κλαδικά συνδικάτα σε βασικούς τομείς και από την άλλη οργιάζει ο συντεχνιασμός με σωματεία κατά χώρο δουλειάς, που στις περισσότερες φορές η σχέση τους με την εργοδοσία βγάζει μάτι.
Σε όλες σχεδόν τις πόλεις υπάρχουν ΒΙΠΕ με χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, με προβλήματα, άθλιες συνθήκες εργασίας, με μεροκάματα πείνας. Η παρέμβασή μας στις περισσότερες περιπτώσεις είναι από ελλιπής έως ελάχιστη. Αυτό το σοβαρό ζήτημα δε λύνεται με ευχολόγια ούτε με από μηχανής θεούς. Απαιτείται εξειδικευμένη δράση, επιμονή και επίπονη δουλειά και παρέμβαση για να μπει το νερό στο αυλάκι. Κυρίως απαιτείται πάλη με τη ρουτινιάρικη δουλειά και τις υποχωρήσεις μπροστά στις δυσκολίες.
Ζήτημα που επίσης πρέπει να μας απασχολήσει είναι η πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος. Υπάρχουν νομοί με 2-3 Εργατικά Κέντρα και ανάλογη κατάσταση και σε πρωτοβάθμια σωματεία. Υπάρχουν μαϊμού σωματεία και μαϊμού εκλογές που λειτουργούν ως εργοστάσια παραγωγής αντιπροσώπων.
Είναι καραμπινάτο το παράδειγμα του Πύργου που ψήφιζαν 600 εργαζόμενοι στο σωματείο ξενοδ/λων και μετά την παρέμβαση των δυνάμεών μας ψήφισαν 29. Πώς παρεμβαίνουμε εδώ, λοιπόν; Πώς αποτρέπουμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα; Δε μας βγάζει, συνάδελφοι, από την ευθύνη η συνήθης φράση ότι «δεν πήραμε έγκαιρα είδηση τις αρχαιρεσίες».

Για το σχεδιασμό της δράσης

Οι εξελίξεις και η ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος επιβάλλουν δυναμικές παρεμβάσεις. Οι ανάγκες μας, οι ανάγκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών είναι πάνω απ' όλα και στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεών μας. Οι ανάγκες αυτές δεν μπορούν να μπαίνουν κάθε φορά στο κρεβάτι του Προκρούστη της εκάστοτε συγκυρίας και των κυβερνητικών εναλλαγών. Είναι πάγιες, μόνιμες και συνεχώς εξελισσόμενες με βάση τις εξελίξεις της επιστήμης, της τεχνικής, του πολιτισμού και του πλούτου που παράγεται από τη δική μας δουλειά και έχουν όνομα.
Είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και πριν απ' όλα για τα παιδιά μας και σήμερα και αύριο. Δουλειά με συνθήκες ανθρώπινες, με αποκατάσταση των σταθερών συνθηκών εργασίας και ασφάλειας, με κατοχύρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ελάχιστη βάση: 5ήμερο, 8ωρο, 40ωρο. Ικανοποιητικούς μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις που θα καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των οικογενειών μας, θα διασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και θα κατοχυρώνονται με ΣΣΕ. Κάλυψη με κοινωνική ευθύνη των βασικών αναγκών των οικογενειών μας σε Υγεία, Εκπαίδευση, κατοικία, φροντίδα για τα νέα ζευγάρια και τα παιδιά τους, τις γυναίκες και για τους ηλικιωμένους. Εξασφάλιση του απαραίτητου ελεύθερου χρόνου για ξεκούραση, αναψυχή, διακοπές με τις απαραίτητες κοινωνικές υποδομές που θα επιτρέπουν στους εργαζόμενους να συμμετέχουν και να απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού που οι ίδιοι με τη δουλειά μας δημιουργούμε.
Οι βασικές αυτές ανάγκες δε χωράνε στους κανόνες και τις συμφωνίες της ΕΕ, σε παλιά και νέα μνημόνια. Αυτές είναι κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου. Δεν είναι δικό μας σπίτι. Είναι των μονοπωλίων.
Οι ανάγκες μας απαιτούν άλλο δρόμο ανάπτυξης για φιλολαϊκή πολιτική, κόντρα στις δεσμεύσεις της ΕΕ και τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Για αυτές τις ανατροπές οργανώνουμε τις δυνάμεις μας και τη συμμαχία μας. Τέτοιο κίνημα παλεύουμε να οργανώσουμε.
Χρειάζεται να δυναμώσει ακόμη περισσότερο μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία και το κίνημα η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν το δρόμο, με την ενσωμάτωση και την παθητική αναμονή.

Ο πραγματικός αντίπαλος είναι εδώ

Σήμερα είναι παρόντα και απέναντι από το λαό τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, οι στόχοι της ανταγωνιστικότητας και της νέας ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που οδηγούν σε μεγαλύτερη χρεοκοπία του λαού και δεν μπορούν να λύσουν τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, όπως αυτό της ανεργίας. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα άλλα κόμματα υπηρετούν αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο και προσπαθούν να τον εξωραΐσουν στα μάτια του λαού.
Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων θα αντιμετωπίσουμε την κυβερνητική εναλλαγή. Αυτό για εμάς σημαίνει ένταση των προσπαθειών για ανασύνταξη του κινήματος.
Η εργατική τάξη δε χρωστά καμιά ανοχή και αναμονή σε καμιά κυβέρνηση, αφού έχουμε γνωρίσει στο πετσί μας πως οι ανοχές και αναμονές μας έχουν οδηγήσει μόνο σε χάσιμο πολύτιμου χρόνου για την εργατική τάξη και σε κέρδισα χρόνου για τη μεγαλοεργοδοσία, το κεφαλαίο, τα μονοπώλια.
Αντιθέτως, πρέπει να είμαστε σε διαρκή ετοιμότητα για άμεση απάντηση με μαζικές κινητοποιήσεις, με εναλλαγή μορφών πάλης, ακόμα και απεργία, μπροστά στο φόντο νέας συμφωνίας και νέων μνημονίων όπως αυτά κι αν ονομαστούν. Να επικαιροποιήσουμε το σύνθημα: «Τέρμα πια η κοροϊδία. Να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ που βγήκε βάζει τη βασική κατεύθυνσή μας και το πλαίσιο πάλης για το επόμενο διάστημα. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί καλά και να ανοίξει η συζήτηση με οργανωμένο τρόπο από πάνω έως κάτω, στους χώρους δουλειάς, παντού. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει γρήγορα να προχωρήσουν σε συνεδριάσεις πλατιές και μαζικές και να γίνει ουσιαστική συζήτηση στα ΔΣ με πρόγραμμα περιοδειών και συσκέψεων γενικευμένο.
Να δουλέψουμε με το πλαίσιο διεκδικήσεων που είχαμε στο συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, βεβαίως μαζί με τις διεκδικήσεις του κάθε κλάδου. Ο αντίπαλός μας είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και απέναντι σ' αυτούς πρέπει να ανοίξουμε σχεδιασμένο πόλεμο. Να κατανοείται ότι η εργοδοσία έχει την κυβέρνησή της και εμείς το πρόγραμμά μας, τις διεκδικήσεις μας.

Αποφασιστικά για την ανασύνταξη του κινήματος

Η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγάλη όπως και η επίθεση απέναντί μας. Γι' αυτό και χρειάζεται η παρουσία μας και στις διοικήσεις των σωματείων όπου είμαστε μειοψηφία, στις Γενικές Συνελεύσεις να είναι καλά μελετημένη, προσεκτική, με επιχειρήματα που να αποκαλύπτουν τη στάση τους και να προβάλλεται η δική μας κατεύθυνση με ολοκληρωμένο τρόπο.
Εμείς πρέπει να καλλιεργούμε την άνοδο των διεκδικήσεων και απαιτήσεων της εργατικής τάξης. Να μην αποδεχτούν οι εργαζόμενοι τα όποια νέα μέτραν να ζουν με τα ψίχουλα. Να μην περάσει κλίμα απογοήτευσης που μπορεί να οδηγεί σε συντηρητικοποίηση.
Είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με όλες τις δυσκολίες και κυρίως με όλους εκείνους τους μηχανισμούς που στέκονται εμπόδιο και να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Μέσα από τις καθημερινές μάχες για όλα τα επείγοντα προβλήματα, εργοστάσιο το εργοστάσιο, κλάδο τον κλάδο, επιχείρηση την επιχείρηση, γραφείο το γραφείο, καράβι το καράβι, γειτονιά τη γειτονιά, χωριό το χωριό, μέσα από τη λειτουργία των Σωματείων και Συλλόγων μας, μέσα από τις συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, μέσα από τις αρχαιρεσίες θα δώσουμε το δικό μας «παρών» στις εξελίξεις.
Για την ανάκαμψη του κινήματος και όχι των καπιταλιστικών κερδών. Πληρώσαμε ακριβά την κρίση τους, τα χρέη τους, δε θα πληρώσουμε ξανά και τη νέα κερδοφορία τους. Δεν ανεχόμαστε πια να ζούμε με την ανεργία, με τα ψίχουλα και τη συνεχή κοροϊδία. Θα επιβάλουμε τις δίκαιες διεκδικήσεις μας. Δεν αποδεχόμαστε να καταστρατηγούνται και να λεηλατούνται οι παραγωγικές δυνατότητες του τόπου μας που αρκούν για μια σύγχρονη αξιοπρεπή ζωή.
Με αυτές τις διακηρύξεις και διεκδικήσεις να συζητήσουμε τις πρωτοβουλίες και τα μέτρα που θα πάρουμε για να βάλουμε σε καθημερινή κίνηση νέες δυνάμεις κατά κλάδο, κατά νομό, κατά γειτονιά, κατά χωριό.