Πάμε γι' άλλα
Αναφερόμενος στο ζήτημα ενδεχόμενου δημοψηφίσματος, ο υπ. Επικρατείας (σ.σ.: ο Αλέκος Φλαμπουράρης)
ανέφερε χαρακτηριστικά πως «η κάλπη που ζωγράφισε ο Τσίπρας προχθές στη
Βουλή, όπως την είδα μου μοιάζει περισσότερο με κάλπη δημοψηφίσματος
και όχι με κάλπη εκλογών». Εκτιμώντας πως «το δημοψήφισμα αν θα γίνει θα
είναι συμφωνημένο και με τους εταίρους μας», ενώ συμπλήρωσε ότι δε θα
χρειαστεί να γίνει δημοψήφισμα γιατί θα υπάρξει συμφωνία η οποία θα
ψηφιστεί από το 100% των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ερωτηθείς για το αν η Ελλάδα θα καταβάλλει την Τρίτη (σ.σ.: στις 12 του μηνός) τα 744 εκατομμύρια στο ΔΝΤ, ο κ. Φλαμπουράρης απάντησε ότι «κάνουμε κάθε προσπάθεια για έναν έντιμο συμβιβασμό. Είναι υποχρεωμένη η Ε.Ε. να αποδεχθεί τις προτάσεις μας και να ανοίξει τη ρευστότητα από την ΕΚΤ».
Το εργάκι που παίχτηκε τις προηγούμενες μέρες είχε απ' όλα. Στις αρχές τής περασμένης εβδομάδας είχε ολίγον τσαμπουκά, με κάποια κυβερνητικά στόματα να "απειλούν" πως αν οι "θεσμοί" δεν δείξουν κατανόηση, ίσως και να μη πληρώσουμε στο ΔΝΤ την δόση των 760 εκατομμυρίων, η οποία έληγε προχτές. Αυτός ο ψιλοτσαμπουκάς είχε διπλό αποτέλεσμα: από την μια άνοιξε την όρεξη κάποιων ονειροπαρμένων που άρχισαν να βλέπουν ρήξεις και ανατροπές κι από την άλλη ενεργοποίησε τους μηχανισμούς τρομοκρατίας των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να ξαναρχίσουν οι διάφοροι βλακώδεις ψίθυροι περί κουρέματος των καταθέσεων, περί επικείμενης χρήσης διπλού νομίσματος και τα τοιαύτα.
Πίσω από τον τσαμπουκά, όμως, η κυβέρνηση το έρριξε στις μαλαγανιές, επιδιώκοντας να καλοπιάσει τους "θεσμούς" μπας και τους πείσει να απελευθερώσουν καμμιά δεκάρα από την δεσμευμένη δόση των 7,2 δισ. ευρώ. Στα πλαίσια αυτού του καλοπιάσματος βγήκε ο Τσίπρας και δήλωσε (από κοινού με τον Γιουνκέρ) ότι και την αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος επιθυμούμε και την ανάγκη περαιτέρω μεταρρυθμίσεων αναγνωρίζουμε. Γι' αυτό άλλωστε και έσπευσε η κυβέρνηση να στείλει στις Βρυξέλλες το μνημειώδους αριστερής εμπνεύσεως "Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων", για το οποίο μιλήσαμε προχτές ("Η ταφόπλακα της ελπίδας").
Κάπου εκεί παίχτηκε και κάηκε το χαρτί τού δημοψηφίσματος. Υποτίθεται ότι βασιζόμασταν σ' αυτό το χαρτί για να κάνουμε ρελάνς αλλά, όταν είδαμε ότι το αφτί των "θεσμών" δεν πολυΐδρωνε με το ποντάρισμά μας, καταλάβαμε ότι τους πετύχαμε με καρρέ τού άσσου στο χέρι (σύμφωνα με το πολύ πετυχημένο σκίτσο τού Economist, που αναδημοσιεύσαμε τις προάλλες) κι αναγκαστήκαμε να πάμε πάσο. Εξ ου και βγήκε ο Φλαμπουράρης για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα με την δήλωσή του πως "το δημοψήφισμα αν θα γίνει θα είναι συμφωνημένο και με τους εταίρους μας" (!!)
Τελικά, το φινάλε τής παράστασης δεν είχε σασπένς. Εμείς πληρώσαμε κανονικά τα 760 στο ΔΝΤ, οι "θεσμοί" εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την συνεργασία μας και οι δυο πλευρές συμφώνησαν να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις. Παρά τα όσα πίστευε ο κ. Φλαμπουράρης, η Ε.Ε. δεν ένοιωσε καμμιά υποχρέωση να αποδεχτεί τις προτάσεις μας και δεν άνοιξε καμμιά ρευστότητα. Με δυο λόγια, κάναμε μια τρύπα στο νερό και... πάμε γι' άλλα.
Τώρα, το τι λογής διαπραγματεύσεις είναι τούτες σηκώνει πολλή συζήτηση. Η ελληνική πλευρά πάει στον διάλογο με στόχο να πείσει τους "θεσμούς" να δώσουν κανένα φράγκο κι εκείνοι απαντούν "πρώτα θα κάνετε ό,τι σας λέμε και μετά βλέπουμε". Τί σόι διαπραγμάτευση είναι αυτή όπου ο ένας ζητάει κι ο άλλος σκέφτεται αν θα δώσει; Εγώ ξέρω ότι στις διαπραγματεύσεις υπάρχει δούναι και λαβείν κι από τις δυο πλευρές. Άρα...;
Άρα, το συμπέρασμα είναι απλό: το ελληνικό δούναι και το "θεσμικό" λαβείν έχουν να κάνουν με την καμπούρα μας. Αν ζητούμενο των διαπραγματεύσεων είναι να πάρουμε λεφτά (αποκλειστικά για να έχουμε να πληρώνουμε τους δανειστές μας και μη φανταστείτε άλλον λόγο), το αντάλλαγμα είμαστε εμείς. Αντάλλαγμα είναι οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας, η παιδεία μας, η υγεία μας, τα εργασιακά δικαιώματά μας, το μέλλον των παιδιών μας, η περιουσία της χώρας μας. Αντάλλαγμα είναι η ζωή μας.
Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Κι αντί να βαράμε εμείς τον ζουρνά και να χορεύουν οι "θεσμοί" πεντοζάλι, η διασκέδαση περιορίστηκε στο να τραγουδάει ο Κοτζιάς αγκαζέ με τον Τσαβούσογλου το We are the world...
Κι όχι τίποτ' άλλο, αριστερέ μου "σύντροφε", αλλά γελάει κι ο Ντάισενμπλουμ, γαμώτο.
Ερωτηθείς για το αν η Ελλάδα θα καταβάλλει την Τρίτη (σ.σ.: στις 12 του μηνός) τα 744 εκατομμύρια στο ΔΝΤ, ο κ. Φλαμπουράρης απάντησε ότι «κάνουμε κάθε προσπάθεια για έναν έντιμο συμβιβασμό. Είναι υποχρεωμένη η Ε.Ε. να αποδεχθεί τις προτάσεις μας και να ανοίξει τη ρευστότητα από την ΕΚΤ».
[Από τον ιστοτόπο capital.gr]
Το εργάκι που παίχτηκε τις προηγούμενες μέρες είχε απ' όλα. Στις αρχές τής περασμένης εβδομάδας είχε ολίγον τσαμπουκά, με κάποια κυβερνητικά στόματα να "απειλούν" πως αν οι "θεσμοί" δεν δείξουν κατανόηση, ίσως και να μη πληρώσουμε στο ΔΝΤ την δόση των 760 εκατομμυρίων, η οποία έληγε προχτές. Αυτός ο ψιλοτσαμπουκάς είχε διπλό αποτέλεσμα: από την μια άνοιξε την όρεξη κάποιων ονειροπαρμένων που άρχισαν να βλέπουν ρήξεις και ανατροπές κι από την άλλη ενεργοποίησε τους μηχανισμούς τρομοκρατίας των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να ξαναρχίσουν οι διάφοροι βλακώδεις ψίθυροι περί κουρέματος των καταθέσεων, περί επικείμενης χρήσης διπλού νομίσματος και τα τοιαύτα.
Πίσω από τον τσαμπουκά, όμως, η κυβέρνηση το έρριξε στις μαλαγανιές, επιδιώκοντας να καλοπιάσει τους "θεσμούς" μπας και τους πείσει να απελευθερώσουν καμμιά δεκάρα από την δεσμευμένη δόση των 7,2 δισ. ευρώ. Στα πλαίσια αυτού του καλοπιάσματος βγήκε ο Τσίπρας και δήλωσε (από κοινού με τον Γιουνκέρ) ότι και την αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος επιθυμούμε και την ανάγκη περαιτέρω μεταρρυθμίσεων αναγνωρίζουμε. Γι' αυτό άλλωστε και έσπευσε η κυβέρνηση να στείλει στις Βρυξέλλες το μνημειώδους αριστερής εμπνεύσεως "Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων", για το οποίο μιλήσαμε προχτές ("Η ταφόπλακα της ελπίδας").
Κάπου εκεί παίχτηκε και κάηκε το χαρτί τού δημοψηφίσματος. Υποτίθεται ότι βασιζόμασταν σ' αυτό το χαρτί για να κάνουμε ρελάνς αλλά, όταν είδαμε ότι το αφτί των "θεσμών" δεν πολυΐδρωνε με το ποντάρισμά μας, καταλάβαμε ότι τους πετύχαμε με καρρέ τού άσσου στο χέρι (σύμφωνα με το πολύ πετυχημένο σκίτσο τού Economist, που αναδημοσιεύσαμε τις προάλλες) κι αναγκαστήκαμε να πάμε πάσο. Εξ ου και βγήκε ο Φλαμπουράρης για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα με την δήλωσή του πως "το δημοψήφισμα αν θα γίνει θα είναι συμφωνημένο και με τους εταίρους μας" (!!)
Τελικά, το φινάλε τής παράστασης δεν είχε σασπένς. Εμείς πληρώσαμε κανονικά τα 760 στο ΔΝΤ, οι "θεσμοί" εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την συνεργασία μας και οι δυο πλευρές συμφώνησαν να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις. Παρά τα όσα πίστευε ο κ. Φλαμπουράρης, η Ε.Ε. δεν ένοιωσε καμμιά υποχρέωση να αποδεχτεί τις προτάσεις μας και δεν άνοιξε καμμιά ρευστότητα. Με δυο λόγια, κάναμε μια τρύπα στο νερό και... πάμε γι' άλλα.
Τώρα, το τι λογής διαπραγματεύσεις είναι τούτες σηκώνει πολλή συζήτηση. Η ελληνική πλευρά πάει στον διάλογο με στόχο να πείσει τους "θεσμούς" να δώσουν κανένα φράγκο κι εκείνοι απαντούν "πρώτα θα κάνετε ό,τι σας λέμε και μετά βλέπουμε". Τί σόι διαπραγμάτευση είναι αυτή όπου ο ένας ζητάει κι ο άλλος σκέφτεται αν θα δώσει; Εγώ ξέρω ότι στις διαπραγματεύσεις υπάρχει δούναι και λαβείν κι από τις δυο πλευρές. Άρα...;
Άρα, το συμπέρασμα είναι απλό: το ελληνικό δούναι και το "θεσμικό" λαβείν έχουν να κάνουν με την καμπούρα μας. Αν ζητούμενο των διαπραγματεύσεων είναι να πάρουμε λεφτά (αποκλειστικά για να έχουμε να πληρώνουμε τους δανειστές μας και μη φανταστείτε άλλον λόγο), το αντάλλαγμα είμαστε εμείς. Αντάλλαγμα είναι οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας, η παιδεία μας, η υγεία μας, τα εργασιακά δικαιώματά μας, το μέλλον των παιδιών μας, η περιουσία της χώρας μας. Αντάλλαγμα είναι η ζωή μας.
Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Κι αντί να βαράμε εμείς τον ζουρνά και να χορεύουν οι "θεσμοί" πεντοζάλι, η διασκέδαση περιορίστηκε στο να τραγουδάει ο Κοτζιάς αγκαζέ με τον Τσαβούσογλου το We are the world...
Κι όχι τίποτ' άλλο, αριστερέ μου "σύντροφε", αλλά γελάει κι ο Ντάισενμπλουμ, γαμώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου