Ιδού η λύση!
Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ την προσοχή σας! Σήμερα προτίθεμαι να σας
κουράσω με μερικές οικονομικές έννοιες αλλά σας διαβεβαιώ ότι η κόπωσή
σας θα αξίζει... τον κόπο! Κι αυτό επειδή σήμερα θα έχετε την τιμή να
διαβάσετε πρώτοι τον τρόπο με τον οποίο μπορεί η κυβέρνηση να λύσει το
δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας σε μηδέν χρόνο!!! Ναι, δεν κάνω
πλάκα.Διαβάστε με προσοχή και θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αναλυτικός
γίνεται:
Κατ' αρχάς, μαζεύει ο υπουργός οικονομικών τούς τραπεζίτες τής χώρας (μαζί με τον αρχιτραπεζίτη) και κάθονται όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι για να σχεδιάσουν ένα καινούργιο προϊόν, το οποίο θα προκύψει από την εκχώρηση δικαιωμάτων επί μελλοντικών δαπανών τού δημοσίου.
Επειδή μάλλον μπερδευτήκατε με το καλημέρα, ας γίνω σαφέστερος με ένα παράδειγμα. Ας πούμε, λοιπόν, ότι η δαπάνη τού δημοσίου για μισθούς και συντάξεις το 2018 αναμένεται να φτάσει τα 15 δισεκατομμύρια. Φτιάχνουμε, λοιπόν, ένα "συμβόλαιο" με το οποίο μεταβιβάζουμε από τώρα τα δικαιώματα πάνω σ' αυτό το ποσό και το βγάζουμε για πούλημα. Ουσιαστικά, δηλαδή, ζητάμε (από όποιον θέλει) να μας δώσει σήμερα 15 δισ. κι εμείς υποσχόμαστε (βάσει αυτού του συμβολαίου) ότι θα του τα επιστρέψουμε το 2018 εντόκως. Εννοείται ότι το συμβόλαιο αυτό έχει από χέρι εγγυημένη αξιοπιστία, εφ' όσον την πληρωμή του εγγυώνται τα μνημόνια καιη τρόικα το Brussels Group.
Στην συνέχεια, οι τραπεζίτες στήνουν μια εταιρεία η οποία αγοράζει το εν λόγω συμβόλαιο. Αυτή η εταιρεία μπορεί να έχει την έδρα της στην Ιρλανδία, η οποία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήκει και δεν φορολογεί τα κέρδη τέτοιων εταιρειών. Μόλις, λοιπόν, η εταιρεία αυτή αγοράσει το συμβόλαιο, το σπάει σε κομμάτια, αναπροσαρμόζει την αξία τους προσθέτοντας το δικό της "εύλογο κέρδος" και τα πουλάει, είτε ξεχωριστά είτε πακεταρισμένα με άλλα προϊόντα (δηλαδή, ως δομημένα ομόλογα). Με την τύφλα που έχουν τα κοράκια όλου του κόσμου, όλο και κάποια Dexia, κάποια Lehmann Brothers ή κάποια Deutsche Bank θα βρεθεί να τα αγοράσει. Άλλωστε, με την σειρά τους κι αυτοί, όλο και σε κάποιο δικό τους τοξικό προϊόν θα τα βολέψουν.
Μ' αυτόν τον πολύ απλό σε σύλληψη τρόπο, προσέξτε τι καταφέρνουμε ως κράτος: εγγράφουμε ως έσοδο του 2015, δαπάνες του 2018!! Δίχως να πειράξουμε τίποτε, αβγαταίνουμε τα εφετεινά πλεονάσματά μας κατά 15 ολόκληρα δισεκατομμύρια. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να "πουλήσουμε" τις δαπάνες του 2020 για την άμυνα, τις επιδοτήσεις του ΟΓΑ για το 2025 ή ακόμα και -γιατί όχι;- τις δόσεις των δανείων της τρόικας για το 2040. Και το χρήμα θα ρέει αβέρτα....
Θα ρωτήσετε τώρα, όμως, τι θα κάνουμε το 2018 που θα πρέπει να πληρώσουμε όχι μόνο τα 15 δισ. του συμβολαίου αλλά και τους τόκους τους. Ελάτε καλέ! Μη με κάνετε να γελάω! Πρώτα-πρώτα, μέχρι το 2018 ποιος ζη και ποιος πεθαίνει (όπως, πολύ σοφά, λέει και ο Άδωνις). Δεύτερον, το 2018 θα βγάλουμε παράγωγα με τους μισθούς και τις συντάξεις τού 2021, μεταθέτοντας το πρόβλημα κατά μια τριετία. Τρίτον, μέχρι τότε κάποιο νησάκι ή κάποιο φιλετάκι θα έχουμε πουλήσει μέσω ΤΑΙΠΕΔ. Τέταρτον και κυριώτερον, με τα υψηλά πλεονάσματα που θα παρουσιάζουμε, θα έχουν ανοίξει οι αγορές, θα έχουν πέσει τα spread και θα μπορούμε πλέον να παίρνουμε δανεικά με χαμηλά επιτόκια. Κι εν πάση περιπτώσει, έλληνες είμαστε, κάπως θα τα βολέψουμε όταν θά 'ρθει η δύσκολη ώρα.
Επίσης, με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω εξασφαλίζουμε δυο παράπλευρες ωφέλειες. Αφ' ενός μεν η κυβέρνηση θα μπορεί να κοκορεύεται ότι έβαλε σε σειρά τα δημοσιονομικά τής χώρας και θα μπορεί να μοιράσει δυο ψίχουλα στο πόπολο, έχοντας στο τσεπάκι την πρωτιά στις επόμενες εκλογές. Αφ' ετέρου δε τα κέρδη από το αλισβερίσι με τα συμβόλαια θα έχουν νομίμως βγει εκτός Ελλάδος και, μάλιστα, αφορολόγητα, δίνοντας την δυνατότητα σ' αυτούς που τα καρπώθηκαν να επιστρέψουν ως επενδυτές στον τόπο μας και να συμβάλουν στην περαιτέρω ανάπτυξή του. Έχετε αντίρρηση;
Αν όλα τούτα σας φαίνονται τρελλά κι εκτός πραγματικότητας ή αν νομίζετε ότι παραληρώ, κουνήστε λίγο το κεφάλι σας! Για να σας πείσω για την ορθότητα των συλλογισμών μου, δεν θα σας θυμίσω ότι με κάποιο παρόμοιο τερτίπι και σε συνεργασία με την Goldman Sachs, Σημίτης και Παπαδήμος μας έβαλαν πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια στην ευρωζώνη. Θα σας πω, όμως, ότι αυτό ακριβώς το κόλπο το εφάρμοσε στην Γερμανία το 2005 ο τότε υπουργός της επί των οικονομικών, ώστε η χώρα του να μένει μέσα στα όρια ελλείματος (3% του ΑΕΠ) και χρέους (60% του ΑΕΠ) που ισχύουν με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Και, μάλιστα, δεν το έκανε μόνο μια φορά αλλά τέσσερις! Δοκιμασμένα πράγματα, λοιπόν. Ούτε τρελλά ούτε εκτός πραγματικότητας.
Λεπτομέρεια: Το 2005, υπουργός οικονομικών τής Γερμανίας ήταν ο -αυστηρότατος σήμερα με την Ελλάδα- σοσιαλδημοκράτης χερ Πέερ Στάινμπρουκ, βασικός αντίπαλος της φράου Μέρκελ στην διεκδίκηση της καγκελλαρίας. Άτομο εγνωσμένου κύρους, δηλαδή.
Last but not least: Για να μη νομίσετε ότι όλα τούτα τα κατέβασα από το κεφάλι μου, οφείλω να σας πω ότι το σημερινό κείμενο είναι βασισμένο σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hot Doc τον προπερασμένο Δεκέμβριο (τεύχος 42). Συντάκτης του εν λόγω άρθρου είναι κάποιος Βαρουφάκης. Γιάνης. Με ένα ν.
Περαστικά μας.
Κατ' αρχάς, μαζεύει ο υπουργός οικονομικών τούς τραπεζίτες τής χώρας (μαζί με τον αρχιτραπεζίτη) και κάθονται όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι για να σχεδιάσουν ένα καινούργιο προϊόν, το οποίο θα προκύψει από την εκχώρηση δικαιωμάτων επί μελλοντικών δαπανών τού δημοσίου.
Επειδή μάλλον μπερδευτήκατε με το καλημέρα, ας γίνω σαφέστερος με ένα παράδειγμα. Ας πούμε, λοιπόν, ότι η δαπάνη τού δημοσίου για μισθούς και συντάξεις το 2018 αναμένεται να φτάσει τα 15 δισεκατομμύρια. Φτιάχνουμε, λοιπόν, ένα "συμβόλαιο" με το οποίο μεταβιβάζουμε από τώρα τα δικαιώματα πάνω σ' αυτό το ποσό και το βγάζουμε για πούλημα. Ουσιαστικά, δηλαδή, ζητάμε (από όποιον θέλει) να μας δώσει σήμερα 15 δισ. κι εμείς υποσχόμαστε (βάσει αυτού του συμβολαίου) ότι θα του τα επιστρέψουμε το 2018 εντόκως. Εννοείται ότι το συμβόλαιο αυτό έχει από χέρι εγγυημένη αξιοπιστία, εφ' όσον την πληρωμή του εγγυώνται τα μνημόνια και
Στην συνέχεια, οι τραπεζίτες στήνουν μια εταιρεία η οποία αγοράζει το εν λόγω συμβόλαιο. Αυτή η εταιρεία μπορεί να έχει την έδρα της στην Ιρλανδία, η οποία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήκει και δεν φορολογεί τα κέρδη τέτοιων εταιρειών. Μόλις, λοιπόν, η εταιρεία αυτή αγοράσει το συμβόλαιο, το σπάει σε κομμάτια, αναπροσαρμόζει την αξία τους προσθέτοντας το δικό της "εύλογο κέρδος" και τα πουλάει, είτε ξεχωριστά είτε πακεταρισμένα με άλλα προϊόντα (δηλαδή, ως δομημένα ομόλογα). Με την τύφλα που έχουν τα κοράκια όλου του κόσμου, όλο και κάποια Dexia, κάποια Lehmann Brothers ή κάποια Deutsche Bank θα βρεθεί να τα αγοράσει. Άλλωστε, με την σειρά τους κι αυτοί, όλο και σε κάποιο δικό τους τοξικό προϊόν θα τα βολέψουν.
 |
| 6/2/2013: Συνάντηση δυο γιγάντων (Πέερ Στάινμπρουκ - Κάρολος Παπούλιας) |
Μ' αυτόν τον πολύ απλό σε σύλληψη τρόπο, προσέξτε τι καταφέρνουμε ως κράτος: εγγράφουμε ως έσοδο του 2015, δαπάνες του 2018!! Δίχως να πειράξουμε τίποτε, αβγαταίνουμε τα εφετεινά πλεονάσματά μας κατά 15 ολόκληρα δισεκατομμύρια. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να "πουλήσουμε" τις δαπάνες του 2020 για την άμυνα, τις επιδοτήσεις του ΟΓΑ για το 2025 ή ακόμα και -γιατί όχι;- τις δόσεις των δανείων της τρόικας για το 2040. Και το χρήμα θα ρέει αβέρτα....
Θα ρωτήσετε τώρα, όμως, τι θα κάνουμε το 2018 που θα πρέπει να πληρώσουμε όχι μόνο τα 15 δισ. του συμβολαίου αλλά και τους τόκους τους. Ελάτε καλέ! Μη με κάνετε να γελάω! Πρώτα-πρώτα, μέχρι το 2018 ποιος ζη και ποιος πεθαίνει (όπως, πολύ σοφά, λέει και ο Άδωνις). Δεύτερον, το 2018 θα βγάλουμε παράγωγα με τους μισθούς και τις συντάξεις τού 2021, μεταθέτοντας το πρόβλημα κατά μια τριετία. Τρίτον, μέχρι τότε κάποιο νησάκι ή κάποιο φιλετάκι θα έχουμε πουλήσει μέσω ΤΑΙΠΕΔ. Τέταρτον και κυριώτερον, με τα υψηλά πλεονάσματα που θα παρουσιάζουμε, θα έχουν ανοίξει οι αγορές, θα έχουν πέσει τα spread και θα μπορούμε πλέον να παίρνουμε δανεικά με χαμηλά επιτόκια. Κι εν πάση περιπτώσει, έλληνες είμαστε, κάπως θα τα βολέψουμε όταν θά 'ρθει η δύσκολη ώρα.
Επίσης, με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω εξασφαλίζουμε δυο παράπλευρες ωφέλειες. Αφ' ενός μεν η κυβέρνηση θα μπορεί να κοκορεύεται ότι έβαλε σε σειρά τα δημοσιονομικά τής χώρας και θα μπορεί να μοιράσει δυο ψίχουλα στο πόπολο, έχοντας στο τσεπάκι την πρωτιά στις επόμενες εκλογές. Αφ' ετέρου δε τα κέρδη από το αλισβερίσι με τα συμβόλαια θα έχουν νομίμως βγει εκτός Ελλάδος και, μάλιστα, αφορολόγητα, δίνοντας την δυνατότητα σ' αυτούς που τα καρπώθηκαν να επιστρέψουν ως επενδυτές στον τόπο μας και να συμβάλουν στην περαιτέρω ανάπτυξή του. Έχετε αντίρρηση;
 |
| 31/1/2013: Συνάντηση δυο σοσιαλδημοκρατών γιγάντων (Πέερ Στάινμπρουκ - Ευάγγελος Βενιζέλος) |
Αν όλα τούτα σας φαίνονται τρελλά κι εκτός πραγματικότητας ή αν νομίζετε ότι παραληρώ, κουνήστε λίγο το κεφάλι σας! Για να σας πείσω για την ορθότητα των συλλογισμών μου, δεν θα σας θυμίσω ότι με κάποιο παρόμοιο τερτίπι και σε συνεργασία με την Goldman Sachs, Σημίτης και Παπαδήμος μας έβαλαν πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια στην ευρωζώνη. Θα σας πω, όμως, ότι αυτό ακριβώς το κόλπο το εφάρμοσε στην Γερμανία το 2005 ο τότε υπουργός της επί των οικονομικών, ώστε η χώρα του να μένει μέσα στα όρια ελλείματος (3% του ΑΕΠ) και χρέους (60% του ΑΕΠ) που ισχύουν με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Και, μάλιστα, δεν το έκανε μόνο μια φορά αλλά τέσσερις! Δοκιμασμένα πράγματα, λοιπόν. Ούτε τρελλά ούτε εκτός πραγματικότητας.
Λεπτομέρεια: Το 2005, υπουργός οικονομικών τής Γερμανίας ήταν ο -αυστηρότατος σήμερα με την Ελλάδα- σοσιαλδημοκράτης χερ Πέερ Στάινμπρουκ, βασικός αντίπαλος της φράου Μέρκελ στην διεκδίκηση της καγκελλαρίας. Άτομο εγνωσμένου κύρους, δηλαδή.
Last but not least: Για να μη νομίσετε ότι όλα τούτα τα κατέβασα από το κεφάλι μου, οφείλω να σας πω ότι το σημερινό κείμενο είναι βασισμένο σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hot Doc τον προπερασμένο Δεκέμβριο (τεύχος 42). Συντάκτης του εν λόγω άρθρου είναι κάποιος Βαρουφάκης. Γιάνης. Με ένα ν.
Περαστικά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου