Ανδρεοπαπανδρεική κληρονομιά…

Ανδρεοπαπανδρεική κληρονομιά…

   

    Το «αναπάντητο» ερώτημα του καιρού μας – σύμφωνα με όσα είπε χτες ο πρωθυπουργός την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ – είναι το εξής: Η Ευρωπαϊκή Ένωση τάσσεται «με την εμπέδωση της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης ή με την ταπείνωση και την εξαθλίωση λαών»;  Αυτό είναι το «κρίσιμο ερώτημα που ψάχνει την απάντησή του», ισχυρίστηκε ο κ.Τσίπρας… 
    Αν ρίξουμε, όμως, μια ματιά στην ΕΕ θα δούμε ότι το ερώτημα του οποίου την απάντηση αναζητά ο πρωθυπουργός, δεν είναι δα και τόσο «αναπάντητο».
    Αν κοιτάξουμε την ΕΕ από την σκοπιά των πραγματικών ανθρώπων και των λαών – και όχι από την σκοπιά της ολιγαρχίας ή από τα υψιπετή μπαλκόνια των πολιτικών λογυδρίων - θα δούμε: 
    Την Πορτογαλία και την Ιρλανδία των μνημονίων, της εκτίναξης του δημοσίου χρέους, της ύφεσης και της κοινωνικής καταστροφής.
    Την Ισπανία που - χωρίς μνημόνιο και χωρίς χρέος – βυθίστηκε στην κρίση, με τις τράπεζές της να πλέουν σε πελάγη ενισχύσεων την ώρα που το τσουνάμι της ανεργίας έχει παρασύρει εκατομμύρια ανθρώπους.
   Τη Γερμανία των 16 εκατομμυρίων φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων. Των 7,5 εκατομμυρίων εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα. Των εκατομμυρίων εργαζομένων με τους παγωμένους μισθούς για πάνω από μια δεκαετία.
    Τη Γαλλία των 8 εκατομμυρίων φτωχών, ανέργων και κοινωνικά αποκλεισμένων, που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα.
    Την Ιταλία της εφαρμογής των «αριστεροκεντροδέξιων» πολιτικών που με τα μέτρα λιτότητας βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο που έφτασαν να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών...
    Τη Βρετανία, όπου - εκτός Ευρωζώνης και χωρίς την ανάγκη να βαφτίσει τη λιτότητα με τον όρο «μνημόνιο» - εφαρμόζεται η πολιτική της κοινωνικής λεηλασίας, στην οποία οι ίδιοι οι φορείς της έχουν προσδώσει τον κωδικό «δάκρυα και αίμα».
    Αυτή είναι η απάντηση στο «αναπάντητο» - κατά τον κ.Τσίπρα – ερώτημα για το τι είναι η ΕΕ.
    Ερώτημα 1ο: (σσ: εξίσου «αναπάντητο» με εκείνο του πρωθυπουργού): Όταν ο κ.Τσίπρας εκπαιδεύει τον ελληνικό λαό να αναμένει την απάντηση στο «αναπάντητο» τάχα ερώτημα αν η ΕΕ τάσσεται με την αλληλεγγύη και την δημοκρατία ή με την κοινωνική καταστροφή, τους εκβιασμούς και τη εξαθλίωση, γιατί άραγε το κάνει; Γιατί δεν έχει ακούσει τίποτα για την ΕΕ των 100 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων ανέργων, των 4,1 εκατομμυρίων άστεγων ή για να εξωραΐσει την ΕΕ;
    Όταν ο κ.Τσίπρας εξωραΐζει την ΕΕ, όταν καλεί τον λαό να έχει αμφιβολίες (ακόμα και τώρα) για το αν η ΕΕ είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» ή μια κομαντατούρ της εγχώριας και διεθνούς ολιγαρχίας, γιατί το κάνει;
    Επειδή θέλει να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ προς όφελος του λαού και με έναν λαό έτοιμο, ενημερωμένο και αποφασισμένο να ανατρέψει όλο το πλαίσιο της βαρβαρότητας ή γιατί είτε σε περίπτωση συμφωνίας είτε σε περίπτωση «ρήξης» με τους «εταίρους» ο λαός θα κληθεί να αποδεχτεί κάτι ανάμεσα στα νέα μνημόνια των «εταίρων», από τη μια μεριά, και στις ευρωενωσιακών και μνημονιακών προδιαγραφών «47 σελίδες» του κ.Τσίπρα, από την άλλη;
Ερώτημα 2ο:Δεν είναι κομματάκι οξύμωρο ο κ. Τσίπρας να καταγγέλλει την ΕΕ ότι ζήτα την επιβολή μέτρων αφανισμού του λαού, ο Γιουνκέρ να απαντά ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι ψεύτης, αλλά ταυτόχρονα ο κ. Τσίπρας να επιμένει να αναρωτιέται για το τι καπνό φουμάρει η ΕΕ;…
    Ωραίο λοιπόν το πασπάλισμα του χτεσινού λόγου του κ.Τσίπρα από «αντιολιγαρχικές ρητορείες», ωραία και τα αγέρωχα μηνύματα προς τους «θεσμούς» του ΔΝΤ και της Κομισιόν (με τους οποίους όμως διαπραγματεύεται).
    Πιο ενδιαφέρον, όμως, ότι κατά τον κ.Τσίπρα το ερώτημα για το χαρακτήρα της ΕΕ και για το περιεχόμενο του περιλάλητου «ευρωπαικού πλαισίου» είναι «αναπάντητο». Πιο ενδιαφέρον ότι – κατά τον κ.Τσίπρα – παραμένει ανοικτό το ενδεχόμενο το «ευρωενωσιακό πλαίσιο» να εμφορείται από τις αξίες της «αλληλεγγύης» και της «δημοκρατίας»…  
    Μάλιστα. Αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι Σόμπλε» και οι Γιούνκερ, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, υπάρχει η ίδια η ζωή και η ίδια η πραγματικότητα. Η οποία μας προμηθεύει με τις εξής απαντήσεις:  

• Τόσο η προ μνημονίων Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων φτωχών και χρεοκοπημένων, όπως και η μετά μνημονίων Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η μετά μνημονίων Ελλάδα των αστέγων, των συσσιτίων και των υποσιτιζόμενων παιδιών στα σχολεία, όπως και η προ μνημονίων Ελλάδα της «χαμένης γενιάς των 700 ευρώ», ήταν και είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η προ μνημονίων Ελλάδα των υψηλών ρυθμών «ανάπτυξης» με τα 77 λεπτά του ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο, όπως και η Ελλάδα της κρίσης με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα των εκατοντάδων χιλιάδων λουκέτων στα μικρομάγαζα και των ενεχυροδανειστηρίων που καλούν με διαφημίσεις τα λαϊκά στρώματα να βάλουν ενέχυρο από γαμήλιες βέρες μέχρι χρυσά δόντια για ένα κομμάτι ψωμί, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η προ μνημονίων και προ κρίσης Ελλάδα της υπερσυσσώρευσης αμύθητου πλούτου από τους τραπεζίτες, όπως και η Ελλάδα της μετά κρίσης τροφοδότησης των τραπεζιτών με πακτωλό «ενισχύσεων», είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα του ξεπουλημένου ΟΤΕ, της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ, των διαλυμένων ναυπηγείων, της ξεκληρισμένης αγροτιάς, του παραγωγικού μαρασμού, της μεταναστευτικής εξαθλίωσης, της «Ζήμενς» και των υποβρυχίων που γέρνουν, η Ελλάδα όπου «δεν υπάρχει σάλιο» για τους γέροντες, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα της τρόικας που βαφτίστηκαν «θεσμοί», των 5ετών μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των εφαρμοστικών, των δανειακών συμβάσεων (και των 4μηνων παρατάσεών τους) , είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου» που για να φτάσει στο «σύμφωνο του ευρώ» και της αιώνιας λιτότητας, πέρασε από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και από τα σύμφωνα λιτότητας που βαφτίστηκαν «Σύμφωνα Σταθερότητας»

    Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι «τα ελλείμματα της Ελλάδας είναι τα πλεονάσματα της Γερμανίας», όπως ομολογούσε η Λαγκάρντ τον Οκτώβρη του 2010.
    Αυτό είναι και το τόσο αγαπημένο και προσοδοφόρο για την ελληνική πλουτοκρατία «ευρωπαϊκό πλαίσιο», που κατάντησε την Ελλάδα και το λαό της εδώ που την κατάντησε.
    Επομένως, το ερώτημα (κι άλλο ερώτημα) είναι εύλογο:

Τι είδους «σωτηρία» ή «φιλολαϊκή λύση» μπορεί να αναμένει κανείς όταν ως πλαίσιο αναζήτησης της «σωτηρίας» και της «λύσης» προσδιορίζεται το ίδιο εκείνο πλαίσιο που έχει φέρει τη δυστυχία, το ίδιο εκείνο πλαίσιο εντός του οποίου συντελείται η συμφορά;

    Και - μιλώντας στο επίπεδο των στρατηγικών πολιτικών επιλογών, μιλώντας στο επίπεδο της ουσίας και όχι της επικοινωνίας - πόσο, τελικά, διαφέρει μια τέτοια πόζα, ένας τέτοιος εξωραϊσμός της βαρβαρότητας του «ευρωπαϊκού» (δηλαδή του «ευρωενωσιακού») πλαισίου, από άλλες πόζες, όπως αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ενώ είναι ολετήρες συνεχίζουν – ακόμα και μετεκλογικά – να παριστάνουν τους «σωτήρες»;
    Η’ για να θυμηθούμε και την - αθάνατη καθώς φαίνεται - «ανδρεοπαπανδρεική κληρονομιά», πόσο διαφέρει η τακτική του κ.Τσίπρα από την τακτική του μακαρίτη Ανδρέα, ο οποίος αφού πρώτα κατάγγειλε τη συνθήκη του Μάαστριχτ ως «επιβολή της μπότας του Γερμανού τραπεζίτη πάνω στην Ευρώπη», μετά υπερψήφιζε και συνυπέγραφε την συνθήκη του Μάαστριχτ;  
    Εκτός βέβαια αν κάνουμε λάθος και ο κ.Τσίπρας, μόλις αντιληφθεί ότι η ΕΕ δεν είναι της «δημοκρατίας» και της «αλληλεγγύης» αλλά ότι είναι της «ταπείνωσης» και της «εξαθλίωσης», μόλις πάρει οριστική απάντηση στο ερώτημα τι είναι ΕΕ, είναι «Ευρώπη των λαών» ή «Ευρώπη των μονοπωλίων», αναθεωρήσει την θέση του ότι «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται» και κηρύξει την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ. Ιδωμεν…

 Νίκος Μπογιόπουλος