Ούτε 48 ώρες

 Ούτε 48 ώρες

(το χρονικό μιας προαναγγελθείσης συμφωνίας)

Ούτε βενιζέλος, ούτε σαμαράς, ήρθε η ώρα της αριστ…

Ουπς! Εεεε… η ώρα της εθνικής συμφωνίας, του κοινού ανακοινωθέντος και της διαπραγμάτευσης, με βάση τέσσερα σημεία-φτιασιδώματα της συμφωνίας που απέρριψε με μεγάλη πλειοψηφία ο ελληνικός λαός. Κι αναρωτιέμαι, τώρα που νίκησε η διαβούλευση και η εθνική συνεννόηση (με τους μερκελιστές και τους γερμανοτσολιάδες), τώρα που η (αστική) δημοκρατία πετάει από θεσμική νίκη σε νίκη κι από κορυφή σε συμφωνία κορυφών, γιατί δε μπαίνει άραγε σε δημοψήφισμα προς τον ελληνικό λαό, για να δώσει την ετυμηγορία του, αν συμφωνεί ή όχι με τα διορθωτικά σημεία και τις στρατηγικές κατευθύνσεις αυτού του κοινού ανακοινωθέντος; (Λέμε τώρα…).

Κι ενώ ο ελληνικός λαός είναι συντετριμμένος από την ταυτόχρονη απώλεια του νταή σαμαρά και του ροκ-σταρ βαρουφάκη και δεν ξέρει για ποιον από τους δύο να κλάψει περισσότερο (σπαράζω μέσα μου, που θα ‘λεγε κι ο μπαλούρδος), γίνεται φανερό και το βαθύτερο νόημα αυτού του συνθήματος, «ούτε βενιζέλος, ούτε σαμαράς». Που δεν ανοίγει απλά το δρόμο της αριστεράς, αλλά και της πολιτικής ομοψυχίας. Λες και το πρόβλημα δηλ ήταν τα πρόσωπα και οι ηγέτες που ταυτίστηκαν με την εφαρμογή των μνημονίων. Και τώρα που αποτελούν παρελθόν, μπορεί να βρεθεί κοινή βάση συνεννόησης για τις στρατηγικές μας κατευθύνσεις (που ας το τονίσουμε με την ευκαιρία, δεν είναι τέσσερα οποιαδήποτε σημεία, αλλά στρατηγικές κατευθύνσεις για τη συμφωνία, στις οποίες συμπίπτουν απόλυτα).

Η ελπίδα έρχεται ενωτικά για όλους, πλην λακεδαιμονίων.

Το κουκουέ ήταν το μόνο που χάλασε την ξινή, αστική σούπα, εκπροσωπώντας στη σύσκεψη πιστά το πραγματικό «όχι» του ελληνικού λαού, που οι υπόλοιποι το έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε και στο τέλος, παρά τις φοβρές διαρροές των έγκυρων ρεπορτάζ για ομόφωνη αρχηγική απόφαση, που κολλούσε όμως στο αγκάθι της υπόδειξης του ολάντ να παραλειφθεί κάθε υποψία ρήξης με την εε από το ανακοινωθέν, με την οποία τελικά διαφώνησε ο κουτσούμπας (ενώ αλλιώς, θα υπέγραφε).

Αλλά αν τους θυμίσεις το σύνθημα «πέντε κόμματα (όσα υπέγραψαν τελικά δηλ το κοινό ανακοινωθέν ή και παραπάνω), δύο πολιτικές», θα σου απαντήσουν: «πέντε –και παραπάνω- κόμματα, δύο άκρα, ένας ευρωμονόδρομος».

Όλο και περισσότεροι αρχίζουν όμως να καταλαβαίνουν την αλήθεια και πως «σικέ, το ματς είναι στημένο» «κι από πριν ξεπουλημένο, κι εσύ πνίγεσαι με δίπολα καρμπόν». Και οι δύο μονομάχοι παριστάνουν πως είναι πολύ θυμωμένοι, και αιώνιοι εχθροί, για να αυξήσουν το τζέρτζελο και την εμπορικότητα της αναμέτρησης, όπως ακριβώς γίνεται στους στημένους αγώνες πάλης. Και μπορεί να ρίξουν καμιά ψιλή, έτσι για το θεαθήναι, ύστερα αποχωρούν όμως αγκαζέ.

Απόψε με την τρόικα θα τα βρούμε, θα βάλουμε τις τζίφρες αγκαλιά.

Πριν φύγουμε τελείως από το αθλητικό κλίμα, να συμπληρώσω πως οι συριζαίοι στα πάνελ (πχ λαφαζάνης χτες) θέλουν να διακόπτουν και να σχολιάζουν κάθε συνομιλητή τους, όπως ο ομπράντοβιτς διαμαρτυρόταν σχεδόν για κάθε φάση κι έπρεπε να τη συζητήσει μαζί με τους διαιτητές. Με τη βασική μεταξύ τους διαφορά να αφορά τις αποχρώσεις –ο πιλάφ είναι ροζ, ενώ ο ζοτς ως επί το πλείστον μελιτζανί.

Η λέξη-κλειδί από χτες το βράδυ είναι η γέφυρα, που δένει και με το μπριτζ και τη θεωρία των παιγνίων. Καταρχάς καμία διαφορά των «ναιόχι) δεν είναι πολιτικά αγεφύρωτη, όπως αποδεικνύει κι η χτεσινή συμφωνία. Κατά δεύτερον, έρχεται ξανά στο προσκήνιο το σενάριο μιας συμφωνίας-γέφυρας, μέχρι το κλείσιμο της τελικής συμφωνίας. Κατά τρίτο (και μακρύτερο), όπως λέει κι ο ζαραλίκος, η ξηρασία πχ στον ερωτικό τομέα, αν τη δεις με αυτό το σκεπτικό, δεν είναι αγαμία, αλλά γέφυρα μέχρι να ξαναπηδήξεις ή να σε πηδήξουν –εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπεις. Γιατί όχι εξάλλου; Εδώ για το λαφάζα, οι συμφωνίες και τα άλλα μέτρα μπορεί να είναι και μεταβατικές γέφυρες για το σοσιαλισμό, όπως είπε χτες βράδυ. Στα άλλα θα τα χαλάσουμε σφοι;

Ένα άλλο ωραίο που είπε εκτός γραμμής ο πιλάφ (κι ο επίσημος σύριζα το έχει απαλείψει από το λόγο του), είναι η διαγραφή μέρους του χρέους, που πρέπει να είναι βαθιά. Ένας όρος που παραπέμπει αφενός στο… βάθος των αντιλαϊκών μέτρων που θα υποστεί ο λαός, όπως στο κούρεμα του 2012. Κι αφετέρου στις καλύτερες συνδικαλιές των φοιτητικών μας χρόνων, όταν για να βγει ένα κοινό πλαίσιο, υπήρχαν διάφορες αμοιβαίες υποχωρήσεις, που κατέληγαν σε σαφείς και σουρεάλ διατυπώσεις του στιλ «κάμποσα ευρώ βασικό μισθό», «γενναίες αυξήσεις στη χρηματοδότηση της παιδείας», κοκ, που άγγιζαν ευαίσθητες χορδές της δημιουργικής φαντασίας του λαϊκού στρώματος (που κοροϊδεύει την κοινωνία με την επανεκκίνηση του επαναστα-μα-τημένου μπλοκ του), και συνέχιζε με τη βαθιά επεξεργασία τους: γενναίες αυξήσεις, ατρόμητες αυξήσεις, τσαμπουκαλεμένες (με όρους κινήματος) αυξήσεις, κτλ.

Σε άλλα τηλεοπτικά νέα, ο βορίδης που προαλείφεται (σα βούτυρο στο ψωμί της αντίδρασης) για αρχηγός της νδ, έπιασε στασίδι στα κανάλια, κρατώντας σιγή ιχθύος για τα εσωκομματικά, μέχρι που τον κάρφωσε ο μαρτυριάρης μητρόπουλος (με τον οποίο βγήκαν μαζί από ένα στούντιο και προφανώς είχαν μιλήσει λίγο πριν) και του ευχήθηκε με πολιτικό πολιτισμό και αντίληψη μικρού παιδιού, καλή επιτυχία με την υποψηφιότητά του. Και άντε μετά να τρέχει να τα μαζεύει. Ούτε καν σε αυτό δεν μπορείς να εμπιστευτείς τους συριζαίους

Κλείνουμε με δανεικό φινάλε από τον 2310, που έγραψε για το δημοψήφισμα και τη στάση του λαού μας: σωστή απάντηση, λάθος το ερώτημα. Ή όπως έλεγε και σε μια επιθεώρηση, ο (ντεμέκ) κυβερνητικός εκπρόσωπος, που απαντούσε στους δημοσιογράφους: πολύ καλή ερώτηση, ας περάσουμε στην επόμενη.

Κι εκεί ακριβώς βρισκόμαστε ήδη, οπότε οφείλουμε να μην πάμε αδιάβαστοι, και ας μην είναι βατά τα θέματα…