Σοσιαλφασισμός

 Σοσιαλφασισμός

Η θεωρία των δύο άκρων σε σοσιαλδημοκρατική αφίσα την δεκαετία του 1930

   # Οι απολογητές του καπιταλισμού (δεξιοί, κεντρώοι και “αριστεροί”) ... “αυτοικανοποιούνται” ... με την “πρόοδο” του δείκτη του κατά κεφαλή εισοδήματος ενώ ταυτόχρονα αρνούνται να δούν τον τεράστιο καπιταλιστικό μηχανισμό που το μόνο που φροντίζει τελικά είναι το παραγόμενο κοινωνικό προιόν ... να μην κατανεμηθεί με τον τρόπο που “ορίζει” αυτός ο δείκτης. Αυτός ο μηχανισμός τόσο στην φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όσο και στην διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, πρώτα και κύρια φροντίζει για τα συμφέροντα της τάξης που τον κατέχει ... της αστικής τάξης στους καιρούς μας. Το δεύτερο καθήκον αυτού του μηχανισμού ... είναι πως σε κάθε φάση (ανάπτυξη ή κρίση) πρέπει να σχεδιάζει και να διεκπεραιώνει, με το μικρότερο “λειτουργικό κόστος” για τα πορτοφόλια της αστικής τάξης ... τον κατακερματισμό των αντίπαλων τάξεων με στόχο την τεχνητή διατήρηση πολύπλοκων αντιπαλοτήτων αναμεσά τους και τελικά την πολυδιάσπαση της δράσης τους που σε καμμιά στιγμή δεν θα αμφισβητεί την αστική εξουσία. Οσο ο φτωχός θα πρέπει να ξεκάνει τον μεσαίο για να του πάρει την θέση και ο μεσαίος θα την διατηρεί και θα την βελτιώνει όσο θα υπάρχουν φτωχοί, όσο θα μαίνεται και θα βαθαίνει αυτός ο ιδιότυπος ταξικός πόλεμος ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους ... τόσο οι εκμεταλλευτές, τα μέλη της αστικής τάξης θα αναγκάζονται να απομονώνονται στον κοινωνικό μικρόκοσμο των private club (δηλαδή απο τάξη θα μετατρέπονται σταδιακά σε κάστα που ουσιαστικά θα απαγορεύει εισόδους νέων μελών, διαψεύδοντας με τραγικό τρόπο τα όνειρα της κοινωνικής ανέλιξης των μελών των μεσαίων στρωμάτων) ... για να διευθύνουν απο εκεί τον μηχανισμό εξουσίας και την πάλη των τάξεων που επιθυμούν. Την θέλουν την ταξική πάλη ... αλλά στα μέτρα τους !!!

 

    # Είναι εντελώς υποκριτικές οι διακηρύξεις των αστών για ταξική ειρήνη και συνεννόηση. Εννοούν ταξική ειρήνη όλων με την αστική τάξη και συνέχιση της ταξικής σύγκρουσης ανάμεσα στις υπόλοιπες τάξεις. Περί αυτού πρόκειται. Οι μόνοι που πραγματικά φαίνεται να δελεάζονται απο αυτές τις υποκριτικές διακηρύξεις των αστών περί κοινωνικής ειρήνης ... είναι οι κάθε λογής “πρώην” αριστεροί ή μαρξιστές που μας υπόσχονται τον σοσιαλισμό διά της ταξικής συνεργασίας ... τον “δημοκρατικό” και “ανθρώπινο” “σοσιαλισμό”. Πολιτικά όταν κάποιος έχει φτάσει σε αυτό το σημείο ... είναι λογικά υποχρεωμένος, τις αναλύσεις του περί ταξικής ειρήνης να τις συνδέσει άρρηκτα και με την ... μετά βδελυγμίας αποκήρυξη κάθε σκέψης βίαιης ανατροπής του καπιταλισμού και καταδίκης της κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Αυτό είναι το πλέον κρίσιμο σημείο. Ολοι αυτοί οι “αριστεροί” το κάνουν με θρησκευτική και δογματική ευλάβεια. Είναι τόσο υποκριτές που τέτοιου είδους δογματισμούς ... κάνουν πως δεν τους βλέπουν.

   # Τέτοια Αριστερά - της “κοινωνικής συμφωνίας” ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες - που να είναι ταυτόχρονα και “Αριστερά της ανατροπής”, της ρήξης με την ταξική αδικία ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Δεν θα υπάρξει ποτέ επειδή αυτή η “Αριστερά” της “κοινωνικής συμφωνίας” και του “όλοι μαζί” ... έχει εγκαταλείψει και καταξευτιλίσει τον μαρξισμό. Η αριστερά σαν κοινωνικό φαινόμενο ήταν εκείνο που πάντα αμφισβητούσε και αντιπάλευε τις επιλογές του ταξικού αντίπαλου, δηλαδή της αστικής τάξης. Και η βασική επιλογή της αστικής τάξης σήμερα ... ονομάζεται Ευρωπαική Ενωση και ΝΑΤΟ. Και η “αριστερά” του Σύριζα την επιλέγει ανεπιφύλακτα όπως μας έδειξε η εξέλιξη των γεγονότων των τελευταίων εβδομάδων. Αυτή η “αριστερά” λοιπόν είναι μοιραίο και αναπότρεπτο όσο ξευτιλίζει τον μαρξισμό με την κήρυξη της ταξικής συνεργασίας ... να αρνείται και το άλλο συστατικό στοιχείο του μαρξισμού. Τον διεθνισμό. Ο εκμεταλλευόμενος λαός πρέπει να μπεί στην υπηρεσία του “εθνικού” κράτους των αστών και να θυσιαστεί για το καλό του “δικού του” ιμπεριαλιστικού κράτους εξοντώνοντας τον άλλο λαό ... προσμένοντας για μιά “καλή” μπάζα στην μοιρασιά της λείας (αν κερδηθεί ο πόλεμος εννοείται). Αυτό σημαίνει πως πρέπει να “ποντάρουμε” σωστά ... για τον επόμενο νικητή. Και το ποντάρισμα της δικής μας αστικής τάξης είναι ... ΝΑΤΟ. Η “αριστερά” του Σύριζα ... ποντάρει στο ίδιο άλογο ... όπως έχουμε καταλάβει καλά με τον ρόλο των αμερικάνων στην τωρινή κρίση. Οταν έχεις κάνει αυτά τα δυό βήματα έχεις ... ήδη διαστρεβλώσει την έννοια του σοσιαλισμού. Εχεις πιστέψει πως ο σοσιαλισμός δεν είναι η ανατροπή του καπιταλισμού ... αλλά ο πιό υποφερτός καπιταλισμός (τον αποκαλούν ... “δημοκρατικό” σοσιαλισμό). Εχεις κρύψει με επιμέλεια την σαπίλα του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Εχεις κρύψει με επιμέλεια το πραγματικό δίλημμα: ανατροπή ή βαρβαρότητα. Τότε αυτή η “αριστερά” ... αυτόματα έχει τοποθετηθεί στην απέναντι όχθη από εκείνους που επιδιώκουν και παλεύουν για την προλεταριακή επανάσταση. Τους κομμουνιστές με λίγα λόγια. Αυτή η “αριστερά” τρέμει τον λαό και τους αγώνες του. Κάνει ότι μπορεί για να τον καθίσει στον καναπέ. Δυστυχώς για αυτή την “αριστερά” ... οι κομμουνιστές επιμένουν να παλεύουν στην αντίπερα, στην ταξική όχθη. Αυτή η “αριστερά” αναπόδραστα θα καταφεύγει όλο και περισσότερο στον αντικομμουνισμό. Αντικομμουνισμός δεν είναι να διαφωνείς και να αντιπαλεύεις ιδεολογικά και πολιτικά τους κομμουνιστές ... αντικομμουνισμός είναι να κατηγορείς τους κομμουνιστές σαν συνεργάτες και δεκανίκια της αστικής τάξης την ίδια στιγμή που εσύ έχεις κάνει όλα τα παραπάνω ... και επιμένεις να δηλώνεις μαρξιστής με όραμα τον σοσιαλισμό. Αντικομμουνισμός είναι να εξομοιώνεις τους κομμουνιστές με τους φασίστες (ναι !!! η “αριστερά” μας καταδικάζει τον ολοκληρωτισμό !!!) ... την ίδια στιγμή που απειλεί πως αν αποτύχει στην διαχείρηση της αστικής εξουσίας ... σειρά έχουν οι φασίστες !!!!!!!!! Αυτή η “αριστερά” εκ των προτέρων ... ενοχοποιεί τον λαό για την δικιά της αποτυχία ... ενοχοποιεί τον λαό που έχει κάνει τα πάντα για να τον αφοπλίσει ... ενοχοποιεί τον λαό για κάθε ανατρεπτική σκέψη ... ενοχοποιεί τον λαό απο τον οποίον απαιτεί ... αντιφασιστικό μέτωπο που να είναι ταυτόχρονα και αντικομμουνιστικό !!!! Τελικά αντικομμουνισμός είναι να ενοχοποιείς (εκτός απο τους κομμουνιστές) και ... την ίδια την σκέψη και την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού ... ταυτιζοντάς την με ολοκληρωτισμούς και αίματα. Ολοι αυτοί οι “αριστεροί” θέλουν όσο τίποτα να ξεχάσουν πως ... η βίαιη και επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού ... δεν γεννάει ολοκληρωτισμό και αίμα. Ολοκληρωτισμό και αίμα γεννάει η άρνηση και η αντίδραση του εκμεταλλευτή να απωλέσει την εξουσία του από την αποφασισμένη μάζα. Που καταλήγει πάντα ο αντικομμουνισμός ?? Στο άνοιγμα του δρόμου στον φασισμό. Για αυτή την “αριστερά” οι μόνοι αποδεκτοί κομμουνιστές ... είναι εκείνοι που απαρνούνται την προλεταριακή επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτή η αντικομμουνιστική “αριστερά” ... αν ποτέ μας προκύψει επαναστατική κατάσταση ... θα είναι απέναντι. 

Το 1932 - λίγο πριν η γερμανική αστική τάξη παραδώσει την εξουσία στον Χίτλερ - έτσι καλούσαν οι σοσιαλδημοκράτες τους κομμουνιστές σε "συνεργασία" !!!

# Αυτή η “αριστερά” όμως, όλα αυτά δεν τα λέει μόνο στα λόγια. Προχωρά και στην πράξη. Διεκδικούσε και σήμερα έχει πετύχει την πολιτική διακυβέρνηση του καπιταλισμού. Η “αριστερά μας” ξέρει πως για να το κατορθώσει θα πρέπει να περάσει όλες τις εξετάσεις στα “μαθήματα” των κεφαλαιοκρατών. Αυτό το κάνει με επιτυχία απο καιρό. Η δικιά μας “αριστερά” έχει μπεί οριστικά σε αυτόν τον κατηφορικό δρόμο που οδηγεί αναπόφευκτα στην σύμφυση της πολιτικής της με την πολιτική της αστικής τάξης. Πάμπολλα και προφανή τα σημάδια ... χρόνια τώρα. Τα πιό εξωτικά και παραδείσια “πτηνά” αυτής της “αριστεράς” έχουν ήδη αναστείλει μέχρι νεωτέρας ... την ταξική πάλη !!!! Δεν είναι αστείο !!! Τα τελευταία γεγονότα ... απλά είναι η ζώσα απόδειξη. Ομως οι αστοί δεν είναι βλάκες. Δεν αρκούνται μόνο σε διακηρύξεις. Βάζουν και “πρακτικές ασκήσεις”. Η ταλαίπωρη “αριστερά” μας έπρεπε να περάσει και αυτές τις εξετάσεις. Πού ?? Μα στην βάση ... στον λαό ... εκεί που θα γεννηθεί το κίνημα της ρήξης. Η “αριστερά” μας, έπρεπε να υπερασπισθεί στην πράξη την ταξική συνεργασία. Στα συνδικάτα. Το κάνει χρόνια τώρα με πολύ επιτυχία βάζοντας (σε απόλυτη συνεργασία με αυτούς που ήθελε να γκρεμίσει απο την κυβέρνηση) στην ουσία τις οργανώσεις του λαού να εξυπηρετούν απόλυτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ολοι μαζί το κάνουν ... την ίδια στιγμή που δείχνουν περιφρονητικά με το δάκτυλο τους “ψωριάρηδες” που κάνουν λιτανείες μόνοι τους. Διασπούν συνειδητά το λαικό κίνημα. Διασπούν συνειδητά και αφοπλίζουν το λαικό κίνημα και νομοτελειακά θα επιχειρήσουν να τσακίσουν τις ταξικές δυνάμεις. Μια πρώτη ιδέα πήραμε την Τρίτη 15/7/2015 ... με την ενεργοποίηση απο την κυβέρνηση της αριστεράς ... του γνωστού άξονα ... υπουργείο δημόσιας τάξης – ΜΑΤ – ασφαλίτες, χρυσαυγίτες, αντιεξουσιαστές με κουκούλες – και όπως δείχνουν κάποια στοιχεία με την συνδρομή ξένων (κεντροευρωπαίων) πρακτόρων. Αριστα και στην πρακτική εξάσκηση !!

    # Θα βρεθούν και κάποιοι (μπορεί και καλοπροαίρετοι) να πούν πως όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την σημερινή πραγματικότητα ... βλέποντας απο την γενική εικόνα ... μόνο ένα πρωθυπουργό που παλεύει τάχα ενάντια στα θηρία του καπιταλισμού ... ξεχνώντας πως αυτός ο πρωθυπουργός έχει υπογράψει ένα σωρό πιστοποιητικά φρονημάτων και τα έχει καταθέσει στο ίδιο τραπέζι που αναζητά την δικαίωση των ελπίδων του λαού (λες και ήταν ποτέ πιθανό να “σεβαστούν” τις αποφάσεις λαών αυτοί που καταστρέφουν λαούς) ... στο ίδιο τραπέζι που σχεδίασαν την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας και σχεδόν ολόκληρης της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (με σύμμαχο τις ΗΠΑ που τώρα πιά ευχαριστούμε και “αριστερά”) ... στο ίδιο τραπέζι που σχεδίασαν τον εκφασισμό ολόκληρης της Βαλτικής ... στο ίδιο τραπέζι που πριν λίγους μήνες σχεδίασαν την φασιστικοποίηση της Ουκρανίας και φανερά έχουν παρόμοια σχέδια για όλους τους δρόμους της ενέργειας ... στο ίδιο τραπέζι που απο χρόνια σχεδιάζουν και υλοποιούν την υποδούλωση των λαών όλης μα όλης της Ευρώπης, μαζί και του ελληνικού. Σήμερα στην χώρα μας έχει διαμορφωθεί ένα τερατώδες ευρώδουλο πολιτικό μπλόκ (Σύριζα-Ανελ-Νδ-Πασοκ-Ποτάμι) ... που πίνει νερό στο όνομα των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων της ΕΕ (με διάφορες ποικιλίες στην εφαρμογή τους) ... που εαν τους ρωτήσεις την γνώμη τους για τους ναζί και τους φασίστες, θα σκίζονται να μιλούν για τα άκρα και για το πόσο αντιφασίστες είναι.

    # Σε αυτό το σημείο ... κολλάει γάντι ... το ιστορικό παράδειγμα ενός ιταλού σοσιαλιστή ... του Μουσολίνι !!! Ο κύριος αυτός (γιός ενός σοσιαλιστή σιδερά) άρχισε την δράση του οργανώνοντας απεργίες, έφτασε να είναι ο αρχισυντάκτης της επίσημης εφημερίδας του ιταλικού σοσιαλιστικού κόμματος Avanti!, με θερμές αντιπολεμικές θέσεις στην έναρξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου ... αλλά κάπου εκεί αρχίζει να ποντάρει σε εθνικά μεγαλεία (εδώ αρχίζει ο εξευτελισμός του μαρξισμού) και με ένα τμήμα συνδικαλιστών του σοσιαλιστικού κόμματος υποστηρίζει την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο και ιδρύει μιά ομάδα. Την Fasci d'azione rivoluzionaria internazionalista (Πυρήνες επαναστατικής διεθνιστικής δράσης) !!! ... που λίγο αργότερα έγινε Fasci d' Azione Rivoluzionaria (Πυρήνες - Σύνδεσμοι επαναστατικής δράσης). Το επόμενο βήμα είχε γίνει. Ο σοσιαλιστής ... ξεφορτώθηκε τον διεθνισμό !!! Τον Φλεβάρη του 1919 – την ώρα που όλη η Ευρώπη βράζει – ιδρύει το κόμμα Fasci de Combattimento (Πυρήνες του Αγώνα) ... και στο μεγάλο απεργιακό κύμα του 1920 -1921 ... δρα εναντίον των εργατών, οργανώνοντας εκστρατείες τιμωρίας των απεργών προσφέροντας την εκδουλευσή του στους ιταλούς βιομήχανους που θα εξαργυρώσει σε λίγο. Το σιδερένιο χέρι του συστήματος είχε εισβάλει στην ιστορία. Τον Μάη του 1921 ο πρωθυπουργός Τζολίτι διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε εκλογές ... περιλαμβάνοντας τους φασίστες στα ψηφοδέλτια του κυβερνητικού εκλογικού συνασπισμού. Ο Μουσολίνι με την προεκλογική υποστήριξη της Ενωσης Τραπεζών και της Confindustria (ένωση βιομηχάνων) εκλέγει 38 βουλευτές και μετονομάζει το κόμμα του σε Partito Nazionale Fascista PNF (Εθνικό Φασιστικό Κόμμα). Οι βασικοί χρηματοδότες του ήταν η γνωστή Pirelli , η Ansaldo (πυρομαχικά) και ο κος Ανιέλι της Fiat (...ο οποίος έγινε αργότερα και γερουσιαστής μετά την άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία). Η αστική τάξη της Ιταλίας είχε κάνει την επιλογή της. Το 1922 αρχίζουν οι επαφές με το Βατικανό (πάπας Πίος ΧΙ) ... και με την μοναρχία την οποία μέχρι τότε ρητορικά καταδίκαζε. Στρατός και αστυνομία φασιστικοποιούνται, οι φασιστικές ομάδες εξαπολύουν κύμα τρομοκρατίας σε όλη την χώρα και τον Οκτώβριο του 1922 με μιά πορεία καρικατούρα εισέρχεται στην Ρώμη ... όπου ο βασιλιάς Vittorio Emanuele III με την δικαιολογία της αποφυγής του εμφυλίου (μας θυμίζει κάτι αυτό ??) ορίζει τον Μουσολίνι ως πρωθυπουργό !!! Στην πρώτη κυβερνησή του οι μισοί υπουργοί ανήκουν στο παλιό πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης. Το 1923 δίπλα στο υπουργικό συμβούλιο δημιουργεί το φασιστικό “Μεγάλο Συμβούλιο” και στην διετία 1925-1926 το αστικό πολιτικό προσωπικό απομακρύνεται. Το 1928 το φασιστικό κόμμα συγχωνεύεται με το κράτος. Μέχρι τότε ο Μουσολίνι εκκαθαρίζει το κόμμα απο εκείνα τα “λαικά στοιχεία” που είχαν πάρει στα σοβαρά την φασιστική αντιπλουτοκρατική δημαγωγία του. Τότε εκκαθαρίζεται ακόμα και ο Ροσόνι, ο γραμματέας της φασιστικής εργατικής συνομοσπονδίας. Απο το 1924 οι φασιστικές ένοπλες ομάδες πολιτοφυλακής επανδρώνονται με αξιωματικούς του στρατού. Οταν ολοκληρώθηκε ο μηχανισμός καταστολής και αστυνόμευσης της δημόσιας ζωής ... ο Μουσολίνι προχωρά στην απαγόρευση των απεργιών και στην διάλυση όλων των εργατικών οργανώσεων .Τις αντικαθιστά με τα φασιστικά συνδικάτα ... τα οποία έρχονται σε συμφωνία με την Confindustria (ένωση βιομηχάνων). Οι καπιταλιστές διαθέτουν πλέον ένα ισχυρό κράτος, που με μια σειρά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα θα εξασφαλίσει τα κέρδη τους και τη διευρυνσή τους.

Χάρη στις συνθήκες τις οποίες επιβάλλει το φασιστικό κράτος, με τη ΔΙΑΛΥΣΗ και τις διώξεις εις βάρος των εργατικών οργανώσεων, την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ (σας θυμίζει κάτι αυτό ??), την ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΠΕΡΓΙΩΝ (η αριστερή κυβέρνηση του Σύριζα μόλις προχτές υπόγραψε την ... “αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των εργατικών κινητοποιήσεων” !!!), την αποκατάσταση του εργοδοτικού απολυταρχισμού στο εσωτερικό της επιχείρησης, είναι δυνατή η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ (...όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται). Το φασιστικό κράτος χρησιμοποιεί τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να εμποδίζει οποιαδήποτε ανεξάρτητη οργάνωση στο εσωτερικό των εργατικών μαζών. Τα φασιστικά συνδικάτα δεν είναι παρά οργανώσεις αστυνομικής επιτήρησης των εργατών. Στο εξής η πάλη εναντίον της εργοδοσίας θεωρείται ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (... θυμηθείτε την λυσασμένη αντίδραση όλων των ΜΜΕ σε οποιαδήποτε απεργία), η θέληση των εργοδοτών μετατρέπεται σε αποφάσεις της φασιστικής εξουσίας οι οποίες επιβάλλονται στους εργάτες με τα μέσα της αστυνομικής δικτατορίας. Η θέληση της εργοδοσίας ... μετατρέπεται σε αποφάσεις της “διαιτησίας” του φασιστικού κράτους με την ίδρυση του δικαστηρίου εργατικής διαιτησίας το 1926. Το ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ για τα μισθολόγια των εργαζομένων (...τα “παλληκάρια” της ΕΕ υπουργικές αποφάσεις θέλουν για τον καθορισμό των μισθών ...και όχι διαπραγματεύσεις) και ... οι ονομαστικοί μισθοί ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ 50% την περίοδο 1927-1932. Ακόμη και σε αυτούς τους ισχνούς μισθούς επιβάλλονται ποικίλες κρατήσεις εκτός από τους φόρους: υποχρεωτική εισφορά για τα φασιστικά συνδικάτα, κρατήσεις για τη βοήθεια στους ανέργους (... ΕΙΣΦΟΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ το λέμε σήμερα την ίδια ώρα που ένας στους δέκα ανέργους παίρνει επίδομα ανεργίας και η αριστερή κυβέρνηση ... ξέχασε να το βάλει στις διαπραγματεύσεις). Με νόμο στις 3 Απριλίου 1926 οι ενώσεις των εργοδοτών και οι ενώσεις των εργατών συνενώνονται μέσω κεντρικών οργάνων σύνδεσης σε μια κοινή ανώτερη ιεραρχία.( ... ΔΙΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ το έλεγαν τότε ... που “καταργούσαν” την ταξική πάλη με νόμους. Σήμερα ακόμα δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Για την ώρα την ταξική πάλη ... την κατήργησε ο Βαρουφάκης με συνεντεύξεις. Οι σχετικοί νόμοι δεν φαίνεται να αργούν) Το 1934 καθιερώνεται η ΕΚ ΠΕΡΙΤΡΟΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ με αντίστοιχη μείωση μισθών μετά από συμφωνία των φασιστικών συνδικάτων με την Confindustria. ( ...ανατριχιαστικές ομοιότητες ). ΚΑΘΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ εναντίον της κοινωνικής συλλογικότητας. Παρ΄όλα αυτά τα “ωραία” που συνέβαιναν στην Ιταλία την δεκαετια του 20, τον Ιανουάριο του 1927, ένας διάσημος πρόγονος των σημερινών ευρωπαιστών απευθυνόμενος στον Μουσολίνι δήλωνε δημόσια στην Ρώμη ... “Αν ήμουν Ιταλός θα έπρεπε να ήμουν με όλη μου την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος στον θριαμβευτικό αγώνα σας ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του Λενινισμού. Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο.” Ποιός ήταν ?? Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ !!!

    # Η σημερινή ΕΕ των καπιταλιστών πάντως ... έχει καλή γνώση της ιστορίας. Ο καπιταλισμός εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ΟΛΑ τα παλιά “καλά φασιστικά” κόλπα ... στην προσπάθεια να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Η ίδια συνταγή. Τα ίδια έκαναν και οι ναζί στην Γερμανία (σελίδες επί σελίδων μπορούν να γραφτούν) ... και μάλιστα έχοντας και αυτοί το οραμά τους για την Ενωμένη Ευρώπη. Το εκπληκτικό όμως είναι πως στις ίδιες πολιτικές στηρίχθηκε και ένα άλλο διάσημο πρόγραμμα για το ξεπέρασμα καπιταλιστικής κρίσης. Ενα πρόγραμμα που όταν μιλάνε για αυτό ... οι αριστεροί σαν τους δικούς μας ... νομίζεις πως μιλάνε για κάποιο “εικόνισμα”. Είναι το αμερικάνικο New Deal !!! H αμερικάνικη εκδοχή του οικονομικού προγράμματος του φασισμού. Ακόμη και ο Μουσολίνι φρόντισε να αποδώσει τα εύσημα στον ... εαυτό του για το New Deal, δηλώνοντας στους New York Times (Ιούλης 1933), ότι … “το σχέδιο για το συντονισμό της βιομηχανίας ακολουθεί κατά γράμμα τη δική μας πολιτική συνεργασίας”. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, υποστηρικτής της πολιτικής του New Deal έλεγε στο περιοδικό Time το 1976 ... “Ο φασισμός υπήρξε πράγματι η βάση για το New Deal. Ηταν η επιτυχία του Μουσολίνι στην Ιταλία, με την κυβερνητικά διευθυνόμενή του οικονομία, η οποία οδήγησε πολλούς από τους πρώτους οπαδούς του New Deal να πουν "ο Μουσολίνι όμως κάνει τα τρένα να έρχονται στην ώρα τους"”

    # Εδώ ας κάνουμε μια μικρή αναφορά στην ταξική σύνθεση του ιταλικού φασιστικού κόμματος. Το 1927 το 75% των μελών του ιταλικού φασιστικού κόμματος προέρχονταν από τα ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ και ΜΕΣΟΑΣΤΙΚΑ στρώματα, και το 15% από την εργατική τάξη !!! Τα μεσαία στρώματα που μέχρι εκείνη την στιγμή βρίσκουν στέγη σε δεξιά και κεντρώα πολιτικά σχήματα, πτωχευμένα απο την κρίση και σε απόγνωση, εαν δεν πεισθούν απο το προλεταριάτο ... θα είναι πρόσφορη βάση για να καλλιεργηθεί η εχθρότητα τους ενάντια στην εργατική τάξη. Τότε τα ανίσχυρα μπροστά στο κεφάλαιο μεσαία στρώματα ... ελπίζουν με την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ των εργατών ... να ξανακερδίσουν πάλι την χαμένη κοινωνική αξιοπρέπεια. Ο φασισμός είναι το όχημα αυτής της αναγέννησης των μικρομεσαίων. Παρ΄όλα αυτά όμως, η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα έχουν κοινά αλλά όχι ταυτόσημα συμφέροντα απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Σε περιόδους βαθιάς κρίσης όλου του κοινωνικού συστήματος το προλεταριάτο μπορεί να κερδίσει τα μεσαία στρώματα ... όχι όμως ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟ το σοσιαλιστικό πρόγραμμά του, αλλά πείθοντάς τα για την ικανότητά του να οδηγήσει την κοινωνία σε έναν νέο δρόμο. Η απάρνηση και η διαστρέβλωση της έννοιας του σοσιαλσμού ... η κάθε έκφανση της σοσιαλδημοκρατίας που θα απογοητεύσει τα μεσαία στρώματα ... θα τα αναγκάσει να στραφούν σε άλλες διεξόδους. Ο νοών νοείτω.

    # Ας ανακεφαλαιώσουμε τώρα για την σημερινή ... την δική μας “αριστερά”: δηλώνουν “μαρξιστές” εξευτελίζοντας τον μαρξισμό ... παλεύοντας για την ταξική συνεργασία. Προετοιμάζουν τον λαό να θυσιασθεί για το κράτος των αστών ενάντια στο διπλανό λαό. Αυτό είναι ... εθνικισμός. Ξευτιλίζουν με κάθε τρόπο το νόημα του σοσιαλισμού την ίδια στιγμή που τον επαγγέλονται. Είναι παθολογικοί αντικομμουνιστές. Παραδίδουν τους τσακισμένους εργαζόμενους δεμένους χειροπόδαρα στην αστική τάξη.

    # Ακριβώς !! Διαβολική σύμπτωση !! Αυτά τα πέντε-έξι στοιχεία (και τίποτα άλλο) ... αποτελούν την ιδεολογική βάση του φασισμού. Και για να μην παρεξηγηθώ. Αυτοί οι “αριστεροί” δεν είναι ούτε φασίστες ούτε ρατσιστές. Είναι αυτοί που προσπαθούν το ιστορικά ανέφικτο. Να συμφιλιώσουν τον εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο. Να καταργήσουν την ταξική πάλη. Γι΄αυτό ακριβώς δεν είναι αριστεροί. Σε ολόκληρη την ιστορία όταν οι λαοί τους πίστεψαν ή όταν κατάφεραν να φοβίσουν τους λαούς με το φάντασμα του κομμουνισμού – το “ούτε στον μαύρο ούτε στον κόκκινο φασισμό” επωάζει τις συνθήκες μόνο για τον “μαύρο”φασισμό (αρα: ένας είναι ο φασισμός ... ο βίαιος και σάπιος καπιταλισμός ), όταν αρνήθηκαν την ταξική ρήξη στο όνομα του μικρότερου κακού ... οι ίδιοι αυτοί αριστεροί φάγαν τα μούτρα τους και οι λαοί ήταν πανέτοιμοι για να δεχθούν τον φασισμό.

Τιτίβισμα του Αλέξη απο την Μόσχα  !!!

    # Ολοι αυτοί οι “αριστεροί” ... με την ίδια ευκολία που καταδικάζουν τον φασισμό, τον σταλινισμό και τον κάθε μορφής ολοκληρωτισμό ... την ίδια στιγμή και με την ίδια ευκολία ... αποδέχονται και υιοθετούν το ιδεολογικό, πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό “μεδούλι” του φασισμού !!! Αυτοί οι “αριστεροί” διανθίζουν βέβαια την αναλυσή τους με μπαρούφες περί ενός πιό δίκαιου και πιό υποφερτού καπιταλισμού που σταδιακά με την πολιτική τους θα τον μεταρρυθμίσουν τόσο βαθιά που η αστική τάξη θα αναγκαστεί να μας “χαρίσει” την εξουσία της (σε αυτό το σημείο ο ιδεαλισμός τους καταντά βλακώδης) ... αλλά όταν έρχονται οι καπιταλιστικές κρίσεις, καλούν τον εργάτη σε λιτότητα για να σωθεί ο εργοδότης ... όταν έρχεται ο πόλεμος καλούν το λαό σε θυσία για να σωθεί το αστικό κράτος και όπως ακριβώς οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι όταν αναγκάζονταν να πάρουν θέση στο δίλημμα ... φασισμός ή κομμουνισμός ... πάντα διάλεγαν το ίδιο στρατόπεδο (!!!) ... εκείνο της αστικής τάξης και ας ήταν και φασιστικό ... στο όνομα βέβαια της καταδίκης του ολοκληρωτισμού ... έτσι και οι σημερινοί “σαν έτοιμοι απο καιρό” θα κάνουν το ίδιο ακριβώς.

    # Σε αυτό το σημείο ας μην αρχίσουν οι κραυγές !!! Να ... οι κομμουνιστές αποκαλούν σοσιαλφασίστες άλλους εργάτες ... να οι κομμουνιστές δεν δέχονται άλλη άποψη ... να οι κομμουνιστές γίναν σέχτα ... να οι κομμουνιστές διασπούν το εργατικό κίνημα κλπ κλπ κλπ Σε όλη την ιστορία οι κομμουνιστές, απο το ψηλότερο θεωρητικό ως το πιό χαμηλό πρακτικό επίπεδο πάντα επιδίωκαν και επιδιώκουν την ταξική ενότητα της λαικών μαζών ενάντια στην αστική τάξη. Ούτε μιά στιγμή στην ιστορία δεν έθεσαν σαν προαπαιτούμενο για να παλέψουν ... την ιδεολογική ή την πολιτική τους “επικυριαρχία” ... ούτε ακόμα και όταν χύναν το αίμα τους. Αλλά δεν θα ήταν συνεπείς στην αναλυσή τους και στον αγώνα τους ... εαν κρύβαν απο τον κάθε εργαζόμενο τον ρόλο της κάθε οπορτουνιστικής ή σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας ... στο όνομα τάχα μιάς ενότητας που βολεύει μόνο τον αστό, τα οργανά του και τελικά την εξουσία του.