Γράφει ο Τζωρτζ Μεχραμπιάν //
Το κίνημα για την αύξηση του κατώτατου μισθού
Τρία χρόνια αφότου ξεκίνησαν τους αγώνες τους, οι εμποροϋπάλληλοι στις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων Wal-Mart, οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες φαστ φουντ όπως στα McDonalds και πολλοί άλλοι συνεχίζουν να απαιτούν έναν κατώτατο μισθό στα δεκαπέντε δολάρια την ώρα και αγωνίζονται για τη συνδικαλιστική τους οργάνωση. Στις 22 Ιούλη πραγματοποίησαν συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη, πιέζοντας για τα αιτήματά τους ενώπιον της ειδικής επιτροπής για τους μισθούς στις αλυσίδες φαστ φουντ της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.  Στον κλάδο αυτό απασχολούνται 180 000 εργαζόμενοι σε επίπεδο πολιτείας.
Εργαζόμενοι που είναι μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων και κερδίζουν περισσότερα από $15 την ώρα έχουν συμμετάσχει δυναμικά για να υποστηρίξουν την αύξηση του κατώτατου μισθού. Για παράδειγμα, σημαντικά μπλοκ ξενοδοχοϋπαλλήλων, εργαζομένων στον καθαρισμό, εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας και μέλη διάφορων συνδικάτων οικοδόμων συμμετείχαν στην κινητοποίηση χιλιάδων που έγινε στις 15 Απρίλη καθώς και στις 22 Ιούλη.
«Είμαι εδώ για να στηρίξω τους εργαζόμενους στα fast-food», δήλωνε ο Brandon Brigman, 29 ετών, αχθοφόρος σε ένα εμπορικό κτίριο στο Μανχάταν και μέλος του συνδικάτου του, στην εφημερίδα Militant στη διαδήλωση αυτή. «Χρειάζονται $15 την ώρα, αλλά χρειάζονται και σωματείο επίσης. Υπάρχει μεγάλη διαφορά όταν έχεις σωματείο».
Σε μια νίκη για τους εργαζόμενους, η ειδική επιτροπή της Πολιτείας της Νέας Υόρκης για τους μισθούς στις αλυσίδες φαστ φουντ ψήφισε να γίνουν δεκτά τα αιτήματα των εργαζομένων και να θεσπιστεί ο ελάχιστος μισθός των $15 την ώρα για τους εργαζόμενους στα φαστ φουντ σταδιακά. Επί του παρόντος ο κατώτατος μισθός είναι $8,75 την ώρα. Αλλά για τους εργαζόμενους στα φαστ φουντ στην πόλη της Νέας Υόρκης θα αυξηθεί στα $15 έως το 2018 στην υπόλοιπη πολιτεία μέχρι το 2021.
Πολλοί εργαζόμενοι στο συλλαλητήριο της 22 Ιούλη δεν εργάζονται στα φαστ φουντ. Όμως έχουν πάρει θάρρος από την αύξηση που κέρδισαν οι εργαζόμενοι στα φαστ φουντ και πιστεύουν ότι μπορεί να εξαπλωθεί και σε άλλους κλάδους.
«Παίρνω $10 την ώρα και δουλεύω μόνο 36 ώρες την εβδομάδα», δηλώνει η Oneka Ροκ, 37 ετών, εργαζόμενη στην υγειονομική περίθαλψη στο σπίτι, στην εφημερίδα Militant. «Δεν μπορούσα να πληρώσω τα $950 τον μήνα νοίκι για το στούντιο που μοιράζομαι με την κόρη μου, γι” αυτό μετακόμισα με τη μητέρα μου. Η φίλη μου εργάζεται στα φαστ φουντ για $8,75. Προσπαθώ να την πείσω να κατέβει στις διαμαρτυρίες, διότι μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να κερδίσουμε κάτι».
Οι κυβερνήσεις της πόλης του Λος Άντζελες, του Σαν Φρανσίσκο και του Σιάτλ επίσης ψήφισαν να επιβάλουν τον ελάχιστο μισθό των $15 την ώρα για τους εργαζομένους τους. Το Πανεπιστημιακό σύστημα της Καλιφόρνιας υιοθέτησε παρόμοια μέτρα. Τον Απρίλη χιλιάδες άνθρωποι σε όλες τις ΗΠΑ κινητοποιήθηκαν για να στηρίξουν τα αιτήματα των εργαζομένων στα Wal-Mart και τα φαστ φουντ. Υπό την πίεση αυτού του αυξανόμενου κινήματος, τα McDonalds, που άμεσα απασχολούν 90 000 εργαζόμενους, αποφάσισαν να αυξήσουν το ελάχιστο ωρομίσθιο κατά $1. Άλλοι 800 000 εργαζόμενοι απασχολούνται σε φραντσάιζ, και έτσι δεν επωφελούνται από την αύξηση.
Σύμφωνα με την εβδομαδιαία εφημερίδα Militant των ΗΠΑ, ακτιβιστές από τις δράσεις του «Black Lives Matter» [Οι ζωές των Μαύρων μετράνε] έχουν ενταχθεί στην πάλη για τα $15 την ώρα. Το «Black Lives Matter» είναι το κίνημα κατά της αστυνομικής βίας ενάντια στους Μαύρους που αναπτύσσεται σήμερα στις ΗΠΑ. Η διασύνδεση ανάμεσα στα 2 αυτά κινήματα δίνει μια ισχυρή ώθηση και στα δύο. Αυτή είναι μια νέα και ευπρόσδεκτη εξέλιξη στην ταξική πάλη στις ΗΠΑ. Στη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1950 και του 1960 το οποίο ανέτρεψε το ρατσιστικό σύστημα φυλετικού διαχωρισμού ενάντια στους Μαύρους γνωστό ως Jim Crow, ελάχιστη σχέση υπήρξε ανάμεσα στο ανερχόμενο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα με επικεφαλής Μαύρους ανθρώπους του μόχθου και το εργατικό κίνημα, το οποίο σε μεγάλο βαθμό απείχε από αυτόν τον αγώνα. Η διασύνδεση που αναπτύσσεται σήμερα ανάμεσα στους δύο αυτούς αγώνες θα τους δώσει μεγαλύτερες δυνατότητες να συνεχιστούν μακροπρόθεσμα.
«Black Lives Matter»
Στις 13 Ιούλη στο Τέξας, η Σάντρα Bland, 28 ετών, βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της. Ήταν νεκρή. Η Bland είχε προσαχθεί από έναν αστυνομικό όταν οδηγούσε, γιατί δεν είχε βγάλει φλας ενώ άλλαζε λωρίδα κυκλοφορίας.
Αυτός ο θάνατος προκάλεσε ένα νέο γύρο διαδηλώσεων ενάντια στην αστυνομική βία που ασκείται ενάντια στον εργαζόμενο λαό χρώματος Μαύρου. Εκατοντάδες άνθρωποι παρευρέθηκαν στην κηδεία της σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Συνάντηση διαμαρτυρίας πάνω από 800 ατόμων πραγματοποιήθηκε και στην African Methodist Episcopal Church στο Σικάγο. «Πέθανε επειδή οδηγούσε ενώ ήταν Μαύρη,» δήλωσε ο Yatasha Grant από το Grays Lake, Ιλινόις, στη Militant. «Ήρθα σήμερα διότι θα μπορούσα να ήμουν εγω, η αδελφή μου, η μητέρα μου, η θεία μου. Δεν έπρεπε ούτε να προσαχθεί ούτε να τη ρίξουν στη φυλακή. Δεν έπρεπε να είναι νεκρή». Η Bland συμμετέχει ενεργά στο «Black Lives Matter».
Το κύμα των διαδηλώσεων που αγκαλιάζει χιλιάδες ανθρώπους τους τελευταίους μήνες, Μαύρους και λευκούς, ενάντια στους θανάτους που προκαλούνται από την αστυνομία φανερώνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, μαχητικότητα και αλληλεγγύη στους κόλπους της εργατικής τάξης. Ως αποτέλεσμα, έχουν σημειωθεί ορισμένες νίκες και ενίοτε οδηγείται η άρχουσα τάξη να αρχίσει να πιέζει σε κάποιο βαθμό τους αστυνομικούς. Ορισμένοι αστυνομικοί κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία από αμέλεια ή έχουν απολυθεί φέτος σε ορισμένες πολιτείες. Η έως τώρα πρακτική ήταν η πλήρης ατιμωρησία.
Λιγότερο από 3 εβδομάδες μετά τη δολοφονία έξι Μαύρων στο Τσάρλεστον, στη Νότια Καρολίνα, από έναν λευκό ρατσιστή τρομοκράτη, η Militant αναφέρει ότι η Ομόσπονδη (Confederate) σημαία, η οποία ήταν η σημαία των δουλοκτητών στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865) και παραμένει μέχρι σήμερα «σύμβολο της ρατσιστικής τρομοκρατίας, αφαιρέθηκε από το Καπιτώλιο της πολιτείας. Αυτή η νίκη ήταν το αποτέλεσμα του μαζικού αγώνα για τα δικαιώματα των Μαύρων που ανέτρεψε τον φυλετικό διαχωρισμό στη δεκαετία του 1950 και 1960 και των κοινωνικών και πολιτικών συνεπιών του επί δεκαετίες, ενισχυμένων μέσα από τους αγώνες του σήμερα».
Πολλές από τις διαμαρτυρίες χαρακτηρίζονται από σημαντική παρουσία Συνδικάτων, με χορηγίες και μπλοκ από σωματεία όπως οι Υπάλληλοι Υπηρεσιών (Service Employees) που οργανώνουν καθαριστές και καθαρίστριες, η Ένωση Νοσηλευτών της Νέας Υόρκης (New York Nurses Association), λιμενεργάτες (Longshoremen) και άλλοι.
Στις 25 Ιούλη πάνω από 1.000 εκπρόσωποι από αγώνες ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, στη συντριπτική τους πλειονότητα νέοι και νέες, συμμετείχαν σε διάσκεψη του «Black Lives Matter» στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Σε μια συγκλονιστική συνεδρία, περισσότερες από 20 οικογένειες που επλήγησαν από την αστυνομία και τη ρατσιστική βία απευθύνθηκαν στο συγκεντρωμένο πλήθος.
Χαλυβουργοί
Η συλλογική σύμβαση ανάμεσα στα αφεντικά της βιομηχανίας χάλυβα και τους μεταλλεργάτες λήγει την 1η Σεπτέμβρη. Τα 30.000 μέλη των Ηνωμένων Χαλυβουργών (United Steelworkers) που εργάζονται στις εταιρείες ArcelorMittal και US Steel αντιμετωπίζουν έντονες απαιτήσεις για παραχωρήσεις.
Ως συνέπεια της καπιταλιστικής κρίσης στην παραγωγή και στο εμπόριο, τα αφεντικά χάλυβα στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν επιβράδυνση της ζήτησης για χάλυβα και εντεινόμενο ανταγωνισμό από καπιταλιστές του εξωτερικού, ιδιαίτερα από την Κίνα. Αυτό ωθεί τις τιμές προς τα κάτω, καθώς και τα κέρδη τους. Οι δύο γιγάντιες χαλυβουργίες απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους και απαιτούν από την κυβέρνηση να επιβάλει προστατευτικούς δασμούς. Ταυτόχρονα απαιτούν σημαντικές παραχωρήσεις από το συνδικάτο. Η αρχική απαίτηση της ArcelorMittal, που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός χάλυβα στον κόσμο, είναι για μια τριετή σύμβαση χωρίς αύξηση μισθών, ένα μισθολογικό σύστημα δύο ταχυτήτων με χαμηλότερους μισθούς και επιδόματα για τους νεοπροσλαμβανόμενους και μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές των αδειών και τις αποδοχές ασθενείας. Επίσης για πρώτη φορά τα αφεντικά ζητούν μηνιαίες πληρωμές από κάθε εργαζόμενο της τάξης των $150 ανά άτομο και $250 ανά οικογένεια για την κάλυψη του προγράμματος ιατροφαρμακευτικής ασφάλισής τους. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει εθνικό πρόγραμμα υγειονομικής περίθαλψης για όλο τον πληθυσμό. Έτσι, η υγειονομική κάλυψη είναι αντικείμενο διαπάλης σε κάθε εταιρεία ξεχωριστά.
Σε μια συνέντευξη προς τη Militant, ο Reuben Ervin, μέλος της Ένωσης Εργαζομένων Χάλυβα που δουλεύει στην ArcelorMittal δήλωνε: «Δεν έχουμε μισθούς δύο ταχυτήτων εδώ τώρα … Οι νεοπροσλαμβανόμενοι παίρνουν τον ίδιο μισθό και τα ίδια επιδόματα όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά η ArcelorMittal θέλει δύο ταχύτητες στην παρούσα σύμβαση. Αυτό είναι ένα σύστημα για να τσακίσουν το συνδικάτο, που σπέρνει τη διχόνοια… Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί με την παρούσα σύμβαση, αλλά από τότε που άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, βλέπουμε όλο και περισσότερα αφεντικά να κάνουν δουλειές που γίνονται από εμάς τους ωρομίσθιους, πράγμα που είναι παράβαση της συλλογικής σύμβασης. Μαθαίνουν τη δουλειά του κάθε πόστου».
Είναι πιθανό ότι προετοιμάζεται σκληρή επίθεση ενάντια τους χαλυβουργούς και το συνδικάτο τους.
Προεδρικές εκλογές και σοσιαλιστές
Στο μεταξύ, η προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ έχει αρχίσει. Ανάμεσα στα φαβορί είναι η Χίλαρι Κλίντον που είναι υποψήφια για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος και ο Τζεμπ Μπους αντίστοιχα για το  Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Πρόκειται για έναν από τους πολλούς υποψηφίους για το χρίσμα. Ο Bernie Sanders είναι ένας γερουσιαστής από το Βερμόντ που έχει επίσης θέσει υποψηφιότητα εναντίον της Κλίντον για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Sanders αυτοαποκαλείται σοσιαλιστής και η ακροαματικότητά του ανεβαίνει, καθώς μιλά σε εκδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων σε όλη τη χώρα.
Η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ κυριαρχεί εγκλωβίζοντας τον εργαζόμενο λαό, ξανά και ξανά, μεταξύ Ρεπουμπλικανικού και Δημοκρατικού κόμματος. Στη λογική του μικρότερου κακκού στηρίζουν το Δημοκρατικό κόμμα, από την εποχή του Ρούζβελτ, συνδικάτα, αριστερά κόμματα όπως το ΚΚ των ΗΠΑ, οργανώσεις γαι τα δικαιώματα των Μαύρων κ.ά. Εξαιρέσεις αποτελούν το κίνημα του Μάλκολμ Χ καθώς και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SWP) που από το 1940 παρουσιάζεται στις εκλογές με δικούς του υποψήφιους.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Militant, o John Staggs, υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος για το δημοτικό συμβούλιο της Φιλαδέλφεια, σχολίασε μιλώντας προς εργαζόμενους της πόλης, ότι «Ο Sanders συμμετέχει στις εκλογές, και αυξάνεται η δημοτικότητά του, λόγω μεγάλων αλλαγών στις αντιλήψεις μεταξύ του εργαζόμενου λαού. Οι εργαζόμενοι σήμερα αντιμετωπίζουν επιθέσεις από τα αφεντικά και την κυβέρνησή τους, για τους οποίους η μόνη διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση είναι η βαθύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι ενδιαφέρονται να συζητήσουν για το πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και πώς μπορούμε να βρούμε μια νέα προοπτική για το μέλλον, στο συνδικαλιστικό αλλά και στο πολιτικό πεδίο. Ωστόσο ο Sanders παρουσιάζει μια ριζοσπαστική εικόνα με την πρόθεση να μας κρατήσει μαντρωμένους στην αστική πολιτική». Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί εξακολουθούν να είναι τα δύο κύρια κόμματα του καπιταλισμού των ΗΠΑ. Η ψήφος και η υποστήριξη προς τον Sanders στις προκριματικές εκλογές προϋποθέτει τη συμμετοχή ή τη στήριξη προς το Δημοκρατικό Κόμμα.
«Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα συμμετέχει στις εκλογές για να προτείνει στους εργαζόμενους τον δρόμο της ρήξης με τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα», συνεχίζει ο Staggs, «το δρόμο της ανεξάρτητης πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης, σχηματίζοντας ένα εργατικό κόμμα βασισμένο στα συνδικάτα. Αυτό θα άνοιγε την πόρτα προς τον αγώνα της εργατικής τάξης για την εξουσία, στα χνάρια των Κουβανών εργατών και αγροτών όταν ανέτρεψαν τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα και μετασχηματίστηκαν και οι ίδιοι μέσα από την επαναστατική διαδικασία. Ακολουθούν την ίδια πορεία για περισσότερα από 55 χρόνια και αποτελούν παράδειγμα για τον εργαζόμενο λαό παντού». Το SWP έχει θέσει εργαζόμενους υποψήφιους σε όλες τις προεδρικές εκλογές από το 1940 μέχρι σήμερα. Δεν έχει ακόμη ανακοινώσει τον υποψήφιό του για την προεδρία.