Ελεύθερο κάμπινγκ

 Ελεύθερο κάμπινγκ

Η ελευθερία για μας είναι μια ωραία γυναίκα. Κι επίσης, η συνείδηση της αναγκαιότητας. Αλλά τότε τι μπορεί να είναι το ελεύθερο κάμπινγκ; Μπορεί κι αυτό να περιέχει μια ή και περισσότερες ωραίες γυναίκες, ιδίως σε απομονωμένες παραλίες, όπου κάνουν γυμνισμό, και για αυτό τις σημαδεύουνε τα λιγούρια, αλλά δεν είναι και απαραίτητο. Είναι αναγκαίο όμως να υπάρχει συνείδηση, ευθύνη για το χώρο στον οποίο βρίσκεσαι, και φυσικά οργάνωση.

Κάποιοι γκρούβαλοι αντιπαραθέτουν αντιδιαλεκτικά την ελευθερία και την οργάνωση κι αντιλαμβάνονται μονοδιάστατα το κάμπινγκ ως ελευθερία να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, χωρίς κανένα πάνω από το κεφάλι τους. Το θέμα βέβαια είναι να έχεις κάτι μέσα στο κεφάλι σου, και όχι από πάνω του. Γιατί αλλιώς αυτές οι εκτονωτικές αποδράσεις από την αστική (με τη χωρική και με την ταξική έννοια) καθημερινότητα, την πίεση, το μποτιλιάρισμα, τη δικτατορία της οθόνης, κτλ, καταλήγουν να κουβαλάν συνήθως πολλά από τα κουσούρια της, πχ ένα μεγάλο όγκο σκουπιδιών από τα προϊόντα που καταναλώθηκαν. Κάτι που είχε εξοργίσει μια φορά τους νικαριώτες και τους οδήγησε σε μαζικό, συλλογικό ντου (πάντα με συλλογικές διαδικασίες), για να πάρουν παραμάζωμα τους γκρούβαλους που μόλυναν το ποτάμι τους.

Στην πραγματικότητα, το ελεύθερο κάμπινγκ είναι μια ελευθερία με την έννοια ότι σπας (έστω εν μέρει ή προσωρινά) τα δεσμά της αλλοτρίωσης των πόλεων κι αποκαθιστάς την επαφή με το φυσικό περιβάλλον, τις μυρωδιές του, τους ρυθμούς του, και με τη γαλήνη που μπορεί να σου δώσει –άλλο ζήτημα πόσοι σύγχρονοι άνθρωποι των πόλεων μπορούν να αντέξουν τόση γαλήνη. Κι αυτή η επαφή απαιτεί καλή οργάνωση, για να αντεπεξέλθεις στις προκλήσεις της, κι υψηλό βαθμό συνειδητότητας.

Αυτό καταδεικνύει, νομίζω, το σαθρό (ως ένα βαθμό) διαχωρισμό μεταξύ οργανωμένου κι ελεύθερου κάμπινγκ (ο κατάλληλος συνδυασμός τους δίνει ίσως το καλύτερο αποτέλεσμα), ο οποίος αντανακλά σε κάποιες περιπτώσεις το βαθύ μίσος για κάθε τι οργανωμένο (μίσος-μίσος ταξικό, που λέει και ένα σύνθημα, αν και εδώ η συγκεκριμένη ταξική ανάλυση, θα το έβαζε μάλλον στην αντίπερα όχθη). Και έτσι ερμηνεύονται κάποια ειρωνικά χάχανα, πχ για τη σοβιετική πείρα και τις οργανωμένες διακοπές στο σοσιαλισμό, που καταπατούν τη μικροαστική αίσθηση ελευθερίας και βασικά την «ελευθερία» να κάνεις από ελάχιστες ως καθόλου διακοπές –γιατί έτσι μεταφράζονται οι πιο πολλές ελευθερίες στον καπιταλισμό (και δεν ξέρω από αυτή την άποψη πόσο αστεία ή χαχανούλικη μπορεί να φαντάζει πχ η πρωτοβουλία του Πελετίδη στην Πάτρα με τις δωρεάν κατασκηνώσεις του δήμου για όσα παιδιά έχουν ανάγκη (αλλά όχι και τη δυνατότητα) για διακοπές.

Χώρια η υποτίμηση του παράγοντα πως κάποιος κόσμος δεν επιλέγει το ελεύθερο κάμπινγκ από άποψη,  ως φιλοσοφία ζωής ή τρέχα γύρευε, αλλά από ανάγκη κι έλλειψη χρημάτων. Κάτι το οποίο, παρεμπιπτόντως, καθιστά ακόμα πιο ανάλγητα ταξική τη στάση της (θεωρητικά φιλελευθεριάζουσας  και πρακτική νεοφιλελεύθερης) κυβέρνησης με το κυνηγητό των αστυνομικών αρχών ενάντια στους ελεύθερους κατασκηνωτές.

Φαντάσου λοιπόν το βραχυκύκλωμα αυτών των γκρούβαλων ψυχών με την πρόσφατη επερώτηση του κουκουέ στη βουλή για αυτό το σαφάρι και τα αντίστοιχα κρούσματα που αυξήθηκαν αισθητά το τελευταίο διάστημα. Ούτε αυτό δε θα αλλάξει άραγε η «πρώτη φορά αριστερά»;

Υγ: υπάρχει βέβαια κι αυτή η ανακοίνωση του δήμου Ικαρίας, πιθανότατα σε μια προσπάθεια να αναχαιτίσει κάποια αρνητικά φαινόμενα. Ανάθεμα βέβαια αν υπάρχει ελεύθερος κατασκηνωτής που να έχει ενοχληθεί στην Ικαρία –εκτός πια κι αν εννοούμε εκείνη την αυτοδικία των κατοίκων ενάντια στους γκρούβαλους.