Τι απαιτεί το κεφάλαιο αυτοπροσώπως!

Τι απαιτεί το κεφάλαιο αυτοπροσώπως!

Ο Αλ. Τσίπρας με τον πρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Φέσσα

Eurokinissi

Απόδειξη ότι στόχος των μνημονίων είναι η στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, ότι απ' τα μέτρα που περιέχονται σε αυτά μπορεί να χάνουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, αλλά κερδίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι οι καταγεγραμμένες απαιτήσεις των εκπροσώπων του κεφαλαίου, που συμπίπτουν με τα μνημονιακά μέτρα.
Μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο, μεταξύ άλλων στην ακτοπλοΐα (συνθέσεις πληρωμάτων κ.ά.), στην Ενέργεια, στις «χρήσεις γης» (με στόχο την αποτελεσματική διευκόλυνση των επενδύσεων). Ακόμα, προβλέπονται ο περιορισμός και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο λιανεμπόριο και σειρά από άλλες παρεμβάσεις που περιλαμβάνονται και στις «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ, με πραγματικό στόχο τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Τα «αναπτυξιακά μέτρα» και οι πάγιες αξιώσεις του εγχώριου κεφαλαίου

Σε αυτό το πλαίσιο, οι πάγιες αξιώσεις του εγχώριου κεφαλαίου έρχονται να «κουμπώσουν» με τα λεγόμενα «αναπτυξιακά μέτρα» του τρίτου μνημονίου.
Ανάμεσα σε αυτά:
-- Η διασφάλιση του προβλεπόμενου πακτωλού για το κεφάλαιο από το νέο ΕΣΠΑ (2014 - 2020), ύψους άνω των 20 δισ. ευρώ, μέσω των επιδοτήσεων της ΕΕ. Σε αυτό ενσωματώνονται οι σχεδιασμοί του αποκαλούμενου «εθνικού αναπτυξιακού προτύπου», οι προτεραιότητες που συνδέονται με τους «επιλέξιμους» προς ενίσχυση ανταγωνιστικούς κλάδους της οικονομίας και της παραγωγής, με βάση τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», για μεγαλύτερο κέρδος των καπιταλιστών και όχι βέβαια για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
-- Η μοιρασιά του «επενδυτικού πακέτου Γιούνκερ», συνολικού εκτιμώμενου ύψους 315 δισ. ευρώ για τα κράτη της ΕΕ, επίσης με συγκεκριμένες στοχεύσεις σε ό,τι αφορά τους επιλέξιμους προς ενίσχυση κλάδους.
-- Η φτηνή χρηματοδότηση από τα προγράμματα «χαλάρωσης» της νομισματικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πάντα με στόχο την ανάπτυξη των νέων κερδοφόρων επενδύσεων.
Και βέβαια, είναι σαφές ότι το εγχώριο κεφάλαιο, όπως βέβαια και συνολικά το ευρωενωσιακό, δεν είναι σε θέση να κάνει ούτε ρούπι μπροστά χωρίς τις διακρατικές και κρατικές ενισχύσεις.
Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, όποιος έχει στόχο την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα στοιχηθεί, αργά ή γρήγορα, σε αυτή την ενιαία στρατηγική, στην πολιτική που εντείνει την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων, που βαθαίνει τη χρεοκοπία του λαού για λογαριασμό των μονοπωλίων. Μια στρατηγική οι άξονες της οποίας αποτυπώνονται με σαφήνεια τόσο στις Συνθήκες και τις αποφάσεις της ΕΕ, όσο και στις πάγιες απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου, πολύ πριν από το ξέσπασμα της βαθιάς και συντονισμένης καπιταλιστικής κρίσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα μνημόνια αποτελούν την εξειδίκευση αυτής της αντιλαϊκής στρατηγικής στη φάση της κρίσης και το εφαλτήριο για τη διέξοδο υπέρ του κεφαλαίου, για τη στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.

Αποκαλυπτική η τοποθέτηση του ΣΕΒ μπροστά στις εκλογές...

«Το ζητούμενο πλέον είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει να στοιχηθεί πλήρως πίσω από τις επιδιώξεις του συμφωνηθέντος προγράμματος προσαρμογής και να το εφαρμόσει έγκαιρα και αποτελεσματικά, καθώς αυτή είναι όντως η τελευταία προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας».
Τα παραπάνω τονίζει χαρακτηριστικά στο εβδομαδιαίο δελτίο του ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), προβάλλοντας την άμεση προτεραιότητα των κυρίαρχων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών, για τη διαμόρφωση κυβέρνησης και συνολικά συνθηκών με στόχο την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων του τρίτου μνημονίου, γιατί μόνο έτσι μπορεί να έρθει η ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα, ο ΣΕΒ παίρνει ανοιχτά θέση και στις εντεινόμενες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, πάντα με στόχο την «ταχεία και έγκαιρη εφαρμογή» των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και μέτρων που έχει ανάγκη το εγχώριο κεφάλαιο. Τονίζουν χαρακτηριστικά: «Τα μεγαλύτερα κόμματα πορεύονται πλέον εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου αναφοράς και ως εκ τούτου επιβάλλεται ένας ευρύς συνασπισμός δυνάμεων για το καλό του τόπου» (όπως βαφτίζουν την ανάγκη για την έξοδο από την κρίση με το λαό τσακισμένο και από τα νέας κοπής μνημονιακά μέτρα που προστίθενται στα προηγούμενα).
Στην αποκαλυπτική για τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης ανακοίνωση, η οποία τιτλοφορείται χαρακτηριστικά «Εφτασε η ώρα του ιστορικού συμβιβασμού;», ο ΣΕΒ τονίζει και τα παρακάτω:
-- «Η μόνη προϋπόθεση για ταχεία έξοδο της χώρας από το μνημόνιο δεν μπορεί παρά να είναι η εφαρμογή του». Σε αυτό το πλαίσιο, ομολογούν, επί της ουσίας, το γεγονός ότι η επάνοδος στην «κανονικότητα» του κεφαλαίου περνά αναγκαστικά και αναπότρεπτα από το σάρωμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.
-- «Η υλοποίηση του προγράμματος a la carte, όπως προβάλλεται στην προεκλογική ρητορεία των κομμάτων που το ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, μπορεί πολύ σύντομα να προκαλέσει καταιγίδα αρνητικών εξελίξεων». Η εν λόγω «σύσταση» των βιομηχάνων «φωτογραφίζει» τα βασικά αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που ενώ ψήφισαν το μνημόνιο, προκειμένου να εγκλωβίσουν ξανά εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, κάνουν λόγο περί «παράλληλων προγραμμάτων», «αντισταθμιστικών μέτρων» κ.τ.λ. Ο ΣΕΒ τους «υπενθυμίζει» ουσιαστικά ότι προσβλέπει στο τρίτο μνημόνιο ως ενιαίο και αδιαίρετο στρατηγικό σχεδιασμό και μάλιστα χωρίς επιλεκτική εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Για μια ακόμη φορά, ομολογούν το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει, στο βαθμό που δεν υπάρξει η αποτελεσματική κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οι «αναγκαίες αλλαγές» που αξιώνει το κεφάλαιο

Χαρακτηριστικές όμως είναι και οι προτεραιότητες που προβάλλει ο ΣΕΒ, εδώ και καιρό, σε ό,τι αφορά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
Μεταξύ άλλων, οι εγχώριοι βιομήχανοι, αλλά και συνολικότερα τα κυρίαρχα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, αξιώνουν τα εξής:Αμεση εφαρμογή «κατάλληλων μεταρρυθμίσεων» στο ασφαλιστικό σύστημα. Παροχή φορολογικών κινήτρων για τις ασφαλιστικές εισφορές, τόσο για τα επαγγελματικά Ταμεία όσο και για τις ασφαλιστικές εταιρείες. Kωδικοποίηση της εργασιακής νομοθεσίας. Συμψηφισμό των σωρευμένων ζημιών με τα κέρδη της εκάστοτε επόμενης δεκαετίας. Εξισορρόπηση του φορολογικού κόστους των επιχειρήσεων για τη μισθωτή εργασία. Βελτίωση του θεσμικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων. Μείωση του ενεργειακού κόστους για τη βιομηχανία, συμβάσεις παροχής «διακοπτόμενου φορτίου» κ.ά. Αμεση δημιουργία Επενδυτικής Τράπεζας, η οποία θα εστιάζει σε «επενδύσεις μεγαλύτερης κλίμακας στην οργανωμένη βιομηχανική παραγωγή», με έμφαση στην αύξηση των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων. Συμπράξεις Δημοσίου - ιδιωτών για την υποστήριξη επιχειρήσεων σε διεθνείς αναδυόμενες αγορές, όπου ήδη υπάρχει αξιόλογη ελληνική παρουσία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές από τις παραπάνω αξιώσεις του εγχώριου κεφαλαίου κινούνται σε αντίστοιχη κατεύθυνση με τους βασικούς άξονες του νέου μνημονίου (εξ ου και η «αγωνία» του ΣΕΒ για την πλήρη και έγκαιρη εφαρμογή αυτής της «τελευταίας προσπάθειας»), ενώ είναι εξίσου σαφές ότι και το περιεχόμενο της όποιας «επαναδιαπραγμάτευσης πλευρών του μνημονίου», για την οποία μιλούν όλα τα βασικά αστικά κόμματα, στην ουσία αφορά τέτοιου είδους αξιώσεις της ελληνικής αστικής τάξης, που στο φόντο των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών δεν έχουν ακόμα κατοχυρωθεί στο νέο «πρόγραμμα στήριξης» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας...