Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Οι εικόνες που έρχονται από την Κω, το Πεδίο του Άρεως κι άλλες γωνιές της ελληνικής επικράτειας, που εξελίσσονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, προκαλούν φρίκη. Ακόμα πιο φρικτή όμως είναι η αναλγησία της πολιτείας κι η υποκρισία των αρχών, που δεν έχουν ως βασική τους μέριμνα να χτυπήσουν τη ρίζα του προβλήματος, αλλά να το κρύψουν κάτω από το χαλάκι ή από έναν καταυλισμό, για να μη φαίνεται. Αλλά η λογική της στρουθοκαμήλου, όπως και η διαχείριση της μιζέριας στα όρια του συστήματος, έχει κοντά ποδάρια.
Τι είναι αυτό προκαλεί την έξαρση του φαινομένου και τη λεγόμενη «μεταναστευτική κρίση»; Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Συρία, που κάνει το βίο αβίωτο για το λαό της, ανθρώπους κάθε ηλικίας, τον άμαχο πληθυσμό. Τι κάνει γι’ αυτό η διεθνής κοινότητα; Απολύτως τίποτα για να σταματήσει και πάρα πολλά για να υποδαυλίσει τη φλόγα του πολέμου, θέτοντας πχ στον «άξονα του κακού» τη Συρία (και μπορεί να ακολουθήσει και το Ιράν). Εξάλλου δεν υπάρχει καμία «κοινότητα» παρά μόνο συμφέροντα που συγκρούονται και συντηρούν τις πολεμικές εστίες.
Τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση ενάντια στον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία; Πολύ καλά ευχαριστώ.
Τι θα μπορούσε να συμβάλει, έστω με αυτά τα δεδομένα, στην ελάχιστη ανακούφιση των μεταναστών και των χωρών υποδοχής τους; Να τους δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα, για να μπορέσουν να κατευθυνθούν σε άλλες χώρες, που δεν αντιμετωπίζουν τόσο οξύ πρόβλημα. Κάτι που θα σήμαινε σύγκρουση με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο της Ε.Ε. και αλλαγή-κατάργηση της συνθήκης «Δουβλίνο 2».
Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει κι ένα φιλικό ιστολόγιο, δεν έχουμε μεταναστευτική κρίση, έχουμε ιμπεριαλισμό. Κι ακόμα και για την απλή διαχείριση του ζητήματος (πόσο μάλλον για την οριστική του επίλυση και την αντιμετώπιση των αιτιών του), προβάλλει ως αναγκαίος όρος η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και τους διεθνείς οργανισμούς του. Κάτι που σίγουρα δε συμπεριλαμβάνεται στους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης, όπως εύγλωττα δείχνουν κι οι μνημονιακές συμφωνίες που υπογράφει.
Ναι, αλλά ας θυμηθούμε πως η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν χειρότερη, γιατί έχτισε το απάνθρωπο τείχος του Έβρου και θεωρούσε τους μετανάστες λαθραίους.
Κι αυτό είναι το πολυφορεμένο πολιτικό σωσίβιο, στο οποίο καταφεύγει η πρώτη φορά αριστερά, για να επιπλέει. Μόνο που τα γεγονότα είναι πεισματάρικα, όπως έλεγε ο Λένιν, που τον επικαλέστηκε κι ο πρωθυπουργός σε μια πρόσφατη, ραδιοφωνική του συνέντευξη. Περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, σαν αυτό που κατέγραψε ο τηλεοπτικός φακός στην Κω, και πόσα άλλα που συμβαίνουν πίσω από τις κάμερες, αποδεικνύουν ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στον κρατικό μηχανισμό και τους (καθαρά ταξικούς) σκοπούς που υπηρετεί. Κι είναι αυτή η γενική κατεύθυνση, που καθορίζει πάντα το μερικό (κι όχι αντίστροφα): τις αστείες δικαιολογίες που θυμίζουν εποχές ζαρντινιέρας, τα αποτελέσματα της ΕΔΕ που έχει γίνει κάτι σαν τρόπος αρχειοθέτησης τέτοιων υποθέσεων, και την οργανική σύνδεση αστυνομικών αρχών με κυκλώματα διακίνησης ουσιών, που θερίζουν μετανάστες και τους εξαθλιώνουν ακόμα περισσότερο.
Και κάτι ακόμα. Αν οι μετανάστες είναι αδέρφια μας, αυτό δε μας καθιστά κάποιο είδος πλούσιου συγγενή, που τους δίνει συμβολική βοήθεια αφ’ υψηλού, εν είδει φιλανθρωπίας. Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα, αλλά έχουν προβλήματα που είναι και γίνονται δικά μας, κάθε μέρα και πιο πολύ. Το μεταναστευτικό είναι δική μας υπόθεση, εικόνα από το παρόν μας και το μέλλον μας. Αν υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα στη γλώσσα και την κουλτούρα, ή η αίσθηση της προσωρινότητας, που βαραίνει ακόμα και στη δουλειά με τους… ιθαγενείς (πχ σε χώρους εργασίας με συμβασιούχους), δεν μπορεί να είναι άλλοθι για την απραξία μας, αλλά λόγος για να ενταθούν στο έπακρο οι προσπάθειες.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για όσα γίνονται. Κι αν αδιαφορήσουμε για τους μετανάστες, εάν κρύψουμε το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλάκι της συνείδησής μας, ας είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε τη δική τους μοίρα, κι όλοι μαζί την ήττα μας, την ήττα της τάξης μας.