ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ - ΣΥΡΙΖΑ Νο 2 Πρόγραμμα σωτηρίας αυταπατών

ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ - ΣΥΡΙΖΑ Νο 2

Πρόγραμμα σωτηρίας αυταπατών

Σεπτέμβρης 2014: «Γίνεται, πια, συνείδηση στην Ευρώπη ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε και ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση είναι ο προοδευτικός δρόμος», δήλωνε ο Αλ. Τσίπρας απ' το βήμα της ΔΕΘ, παρουσιάζοντας το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο αποτύπωσε τις απανωτές υπαναχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ απ' τις υποσχέσεις που έδινε στο λαό αφότου αναδείχτηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, το καλοκαίρι του 2012.
Σεπτέμβρης 2015: «Οι βασικές συντεταγμένες του άλλου δρόμου έχουν ήδη προσδιοριστεί από πολλές αριστερές δυνάμεις. Η εναλλακτική λύση που υπερασπιζόμαστε επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε όλα τα καίρια προβλήματα της οικονομίας, της κοινωνίας, του κράτους», δηλώνει ο Π. Λαφαζάνης παρουσιάζοντας την προγραμματική διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας.
Σε ποιον δρόμο αναφέρονται; Στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και της ομαλοποίησης του εδάφους για να «ξανατρέξει» η καπιταλιστική οικονομία. Ο,τι δεν κατόρθωσε η «σθεναρή διαπραγμάτευση» του Τσίπρα, έρχεται ο Λαφαζάνης με το «εθνικό νόμισμα» να υποστηρίξει ότι θα το πετύχει, αυτό που διακαώς ποθεί η αστική τάξη: Ανάκαμψη κερδών.
Ο τρόπος επίτευξης ενός στόχου κοινού για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης είναι ίσως και η μόνη διαφορά ανάμεσά τους, όπως και ότι πιο δύσκολα πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χειραγωγεί το λαό με την αυταπάτη της φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος, που τη λανσάρει τώρα η Λαϊκή Ενότητα, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας την αστική διαχείριση. Δεν είναι τυχαίο ότι η διακήρυξή της αποτελεί μια συρραφή θέσεων και προτάσεών του, σκόπιμα γενική και αόριστη, στο όνομα της απουσίας τάχα χρόνου για περαιτέρω επεξεργασία.

Περσινά ξινά σταφύλια προσφέρει στο λαό

Η ΛΑΕ ανασύρει τις ξεφτισμένες αντιμνημονιακές παντιέρες και τις αντιμερκελικές κορόνες. Αντιγράφει προτάσεις παλιότερες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή για εθνικοποίηση των τραπεζών και άλλες απ' το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, για ευνοϊκή ρύθμιση του δημόσιου χρέους, με τον Π. Λαφαζάνη να το νομιμοποιεί υποστηρίζοντας ότι το χρέος δεν διαγράφεται μονομερώς, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο στα 12.000 κ.ά.
Σε ορισμένα σημεία είναι πίσω ακόμα κι απ' αυτό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που δεν φημίστηκε για τη γενναιοδωρία του απέναντι στο λαό, καθώς επιφύλασσε μόνο κάποια ψίχουλα στην ακραία φτώχεια. Για παράδειγμα, ενώ εκεί διατυπωνόταν η υπόσχεση για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και αποκατάσταση της 13ης σύνταξης σε συνταξιούχους με έως 700 ευρώ σύνταξη, στη διακήρυξη της ΛΑΕ αναφέρεται «σταδιακή αύξηση κατώτερων μισθών και συντάξεων (...) Θα στηριχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι κοινωνικές δαπάνες για τη δημόσια δωρεάν Παιδεία, τη λαϊκή Υγεία, τον Πολιτισμό. Θα ενθαρρυνθεί η σταδιακή αύξησή τους σε συνάρτηση με τους αναπτυξιακούς ρυθμούς...»! Η συνάρτηση των όποιων υποσχέσεων προς τους εργαζόμενους με τους ρυθμούς ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας είναι μια αντιλαϊκή λογική, που παραπέμπει την υλοποίησή τους στη Δευτέρα Παρουσία. Δεν θα τηρηθούν ποτέ. Γιατί ποτέ οι καπιταλιστές δεν θα δεχτούν να αποχωριστούν ένα σημαντικό κομμάτι της πίτας που καταβροχθίζουν προκειμένου να μετατραπεί αυτό σε μισθούς, συντάξεις και δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Ο στόχος ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι ασύμβατος με οποιαδήποτε συζήτηση για κάλυψη των αναγκών ή έστω για ουσιαστική ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών.
Η Λαϊκή Ενότητα «κρατάει» υποσχέσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε στην αστική τάξη για αναπτυξιακές συνεργασίες με τρίτες χώρες, κατά προτίμηση τις BRICS. Για γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Για ρευστότητα, δηλαδή ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο για να επενδύσει. Ακόμα και προτάσεις, όπως για τερματισμό των ιδιωτικοποιήσεων και εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, δικτύων και υποδομών, δεν κρύβει ότι τις εντάσσει στο γενικό στόχο της αναθέρμανσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Ομολογεί ότι προορίζει αυτές τις επιχειρήσεις και υποδομές να αναλάβουν «ρόλο της ατμομηχανής της οικονομίας», για «μια ταχεία οικονομική αναζωογόνηση».

Εργαλείο ανάκαμψης του κεφαλαίου

Το ζήτημα του νομίσματος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, η Λαϊκή Ενότητα εξηγεί ότι το βλέπει σαν ένα εργαλείο για την επίτευξη του στόχου. Σε συνέντευξή του, την περασμένη Παρασκευή, ο Π. Λαφαζάνης έκανε καθαρό ότι επιδίωξή του είναι «να βάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης», εξήγησε ότι για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσει η λιτότητα, να περάσουν οι τράπεζες κάτω από δημόσιο έλεγχο για να δουλέψουν με «αναπτυξιακά κριτήρια», αλλά και να αξιοποιηθεί το εργαλείο του νομίσματος.
Στην Προγραμματική Διακήρυξη διατυπώνεται με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια: «Η καθιέρωση εθνικού νομίσματος (...) είναι μια επιλογή που μπορεί να βάλει τη χώρα σε μια νέα, αναπτυξιακή τροχιά (...) Θα προσφέρει την αναγκαία ρευστότητα στην οικονομία, χωρίς τους επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων, θα βοηθήσει στην ενίσχυση των εξαγωγών (...) Θα ευνοήσει τη δημιουργία θέσεων εργασίας». Οι θέσεις εργασίας είναι το «τυράκι στη φάκα» που στήνουν για το λαό. Ομως, η διεθνής πείρα λέει ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν συμβαδίζει με τη ριζική αντιμετώπιση της μεγάλης ανεργίας, συνοδεύεται όμως από θέσεις εργασίας κακοπληρωμένες, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, θέσεις μοιράσματος της ανεργίας. Αυτό ισχύει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, είτε βρίσκονται στο ευρώ είτε σε εθνικό νόμισμα.
Ο Π. Λαφαζάνης διευκρινίζει: «Αν μπορούσαμε εντός Ευρωζώνης να εφαρμόσουμε αυτό το πρόγραμμα, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα»! Αλλωστε, υπερασπίζονται την παραμονή στην ΕΕ ακόμα και μετά τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα. Επικαλούνται κι άλλες χώρες που είναι μέλη της ΕΕ, όχι όμως και της Ευρωζώνης.
Αυτό που προσπαθεί να συσκοτίσει είναι ότι η επιδίωξη ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας οδηγεί αντικειμενικά σε αντιλαϊκή πολιτική, ίδια στο περιεχόμενό της με αυτή που έφερε τα μνημόνια, είτε μέσα είτε έξω απ' το ευρώ.

Ο «ριζοσπαστικός φερετζές» μιας πρότασης διαχείρισης

Επαναφέρουν τετριμμένες υποσχέσεις για στήριξη των αδύναμων, στήριξη μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, που διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έλιωσαν σαν κεράκι στο «καμίνι» του καπιταλιστικού δρόμου και της ΕΕ, όπου βαδίζει και η ΛΑΕ.
Ο περίφημος στόχος της αναδιανομής υπέρ των εργαζομένων είναι απάτη. Γιατί, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, ό,τι μπορεί να κερδίσει ο λαός το κερδίζει με ταξικούς αγώνες, με πάλη σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τη στρατηγική του, είναι αποτέλεσμα πάλης και όχι αποτέλεσμα οποιασδήποτε αστικής διαχείρισης, όχι αποτέλεσμα μιας πολιτικής στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Αλλά διατυπώνουν και θέσεις που συγκαλύπτουν τη ρητή δέσμευση της Λαϊκής Ενότητας στο κυρίαρχο πρόταγμα του κεφαλαίου. Ισχυρίζονται ότι με τους καπιταλιστές να κρατάνε τα κλειδιά της ανάπτυξης, αυτή μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων. Οι θέσεις για «ανάπτυξη υπέρ του λαού», με «επίκεντρο τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου», περί «δημοκρατικού κεντρικού και περιφερειακού σχεδιασμού» είναι απλώς ευφυολογήματα βγαλμένα από το λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ πριν από το 2015. Γιατί κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη με επίκεντρο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη μετατροπή του πλούτου σε κοινωνική ιδιοκτησία. Τότε θα υπάρξει πραγματική κατανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων. Ο στόχος αυτός βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη όχθη από αυτόν της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για την οποία κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ 2.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο όμως. Αυτό έκαναν όλα αυτά τα χρόνια, έπαιζαν συγκεκριμένο ρόλο στο πλαίσιο του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 25 χρόνια, εξωράιζαν το σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμά τους με ριζοσπαστικά συνθήματα και διακηρύξεις. Τώρα προσπαθούν να διασώσουν την αυταπάτη, την ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός εξανθρωπίζεται, ακυρώνοντας την πείρα που ανέδειξε η 7μηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, όσοι νέοι αμφισβητούν το σύστημα δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν.