Διλήμματα του κεφαλαίου και η στάση του λαού..

Διλήμματα του κεφαλαίου και η στάση του λαού...

Σε δύο βδομάδες έχουμε εκλογές. Από τις παρεμβάσεις των αστικών επιτελείων, που πολλαπλασιάστηκαν τις προηγούμενες μέρες, γίνεται καθαρό τι ζητάει το κεφάλαιο από αυτήν τη διαδικασία. Στόχος, μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μια νέα κυβερνητική σύνθεση, που θα εξασφαλίζει τόσο τη σταθερή και απρόσκοπτη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου όσο και τη χειραγώγηση των όποιων λαϊκών αντιδράσεων. Ο ΣΕΒ μέσα σε διάστημα δύο βδομάδων έχει κάνει τουλάχιστον δύο παρεμβάσεις σε αυτήν την κατεύθυνση, ζητώντας «ευρεία συναίνεση και εφαρμογή του μνημονίου».

Αλλά και άλλες εργοδοτικές ενώσεις, όπως η ΕΣΕΕ, που σημείωσε ότι «χρειάζεται κυβέρνηση μακράς πνοής». Πυκνή και καθημερινή είναι στον αστικό Τύπο η αρθρογραφία στήριξης της υπόθεσης «σταθερή κυβέρνηση τετραετίας προκειμένου να βγάλει τη χώρα απ' το αδιέξοδο, να διαχειριστεί τη νέα συμφωνία, να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για την ανάκαμψη». Τα ίδια επαναλαμβάνονται από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Στην ίδια κατεύθυνση επιστρατεύονται τα γκάλοπ, που εμφανίζουν το 41% του λαού να ζητά κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».
Για την αστική τάξη, το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους, τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών επιτελείων της ΕΕ, του ΔΝΤ είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση την επόμενη μέρα θα κληθεί να εφαρμόσει ένα κοινό πρόγραμμα, ανεξάρτητα από παραλλαγές και διαφοροποιήσεις. Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να εφαρμοστεί σταθερά, απαρέγκλιτα και αδιασάλευτα γιατί είναι ζωτικό για την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Το κοινό αυτό πρόγραμμα καθορίζεται από το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι - ΑΝΕΛ, καθορίζεται από το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τον οποίο θεωρούν θέσφατο ακόμα και αυτοί που ξανασηκώνουν τα χρεοκοπημένα «αντιμνημονιακά συνθήματα». Αυτό είναι το κάτι πιο βαθύ που ενώνει όλα τα αστικά κόμματα, όλα τα κόμματα που θεωρούν μονόδρομο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τη συμμετοχή στην ΕΕ και γενικότερα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που δήλωσε ο Ευ. Βενιζέλος, τις προάλλες, ότι «για τους βασικούς άξονες παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας όλοι συμφωνούν, αλλά υπάρχουν αντιστάσεις και εκεί θα πρέπει να επικεντρώσει η κυβέρνηση συνεργασίας».

«Μια ακόμα ευκαιρία» ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί για λογαριασμό του την πρωταγωνιστική θέση σε αυτήν την προσπάθεια, προσπαθώντας να εξασφαλίσει ένα τέτοιο αποτέλεσμα που να του δίνει τη δυνατότητα να καθορίζει αυτός τους όρους με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Τις προηγούμενες βδομάδες στελέχη του υποστήριζαν το στόχο της αυτοδυναμίας, τις τελευταίες μέρες τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «καθαρή εντολή» που θα τους δώσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στη διαμόρφωση των όρων για τη νέα κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με αγωνία να συσκοτίσει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, γιατί, όπως είναι κατανοητό, κάτι τέτοιο δυσκολεύει την προσπάθειά του να μαζέψει ψήφους, να μπορέσει να πείσει εργατικά - λαϊκά στρώματα να του δώσουν «μια ακόμα ευκαιρία» και μάλιστα «ολόκληρη», υπονοώντας ότι δεν πρόλαβε... Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγουν παλιά τετριμμένα ψευτοδιλήμματα του στιλ «ΣΥΡΙΖΑ ή δεξιά», «ΣΥΡΙΖΑ ή παλιό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα», ακριβώς για να κρύψουν ότι υπάρχει κοινή προγραμματική βάση, το μνημόνιο 3. Ταυτόχρονα προσπαθούν να τεκμηριώσουν ότι άλλο να εφαρμόσει το μνημόνιο μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλο μια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ, προβάλλοντας το λεγόμενο παράλληλο πρόγραμμα, δηλαδή υποτιθέμενα μέτρα που θα κάνουν πιο εύπεπτη στο λαό τη νέα αντιλαϊκή επίθεση που θα εξελιχθεί το επόμενο διάστημα. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να επιλέξει ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει το 3ο μνημόνιο, την αντιλαϊκή πολιτική. Αυτό το δίλημμα τίθεται και επιστρατεύονται ταυτόχρονα ξανά «αντιμνημονιακές μνήμες», τα περί σκληρής διαπραγμάτευσης και όλη αυτή η κοροϊδία που ζήσαμε το τελευταίο 7μηνο. Ο Αλ. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν επιδιώκουν να συνεργαστούν με το παλιό και φθαρμένο αστικό πολιτικό σύστημα. Υπάρχει όμως ένα «αλλά...», ότι το ποια κυβέρνηση, το με ποιον θα συνεργαστούν θα εξαρτηθεί από το τι θα επιλέξει ο λαός στην κάλπη! Δηλαδή, δηλώνουν έτοιμοι να μεταφράσουν τη λαϊκή ψήφο, όπως άλλωστε έκαναν και με το δημοψήφισμα, σε εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας, αφήνοντας δηλαδή ανοιχτό το παράθυρο. Ως τέτοιες άλλωστε ερμηνεύτηκαν και οι φιλοφρονήσεις του Αλ. Τσίπρα προς την Φώφη Γεννηματά και το κάλεσμα να εγκαταλείψει τα βαρίδια του παρελθόντος.

Κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ

Για κυβέρνηση συνεργασίας με πυρήνα την ίδια μιλάει η ΝΔ, διευκρινίζοντας ότι σε αυτή επιδιώκει να συμπεριλάβει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ προσπαθεί να φορτώσει τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που και αυτή αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της 7μηνης διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης, κρύβοντας ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι βαρέλι δίχως πάτο, ότι οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις θα προστίθενται διαρκώς προκειμένου να επιτευχθεί η περιβόητη καπιταλιστική ανάκαμψη. Δημαγωγώντας και αυτή στη λογική της καλύτερης επαναδιαπραγμάτευσης πλευρών του 3ου μνημονίου, της αποτροπής ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων, απευθυνόμενη μάλιστα σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα, π.χ. αγρότες. Η ΝΔ μιλάει καθαρά για την ανάγκη κυβέρνησης συνεργασίας και παίζει το χαρτί ότι αυτή μπορεί να εγγυηθεί ως πρώτη μια «σταθερή μακρόχρονης πνοής κυβέρνηση», σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που αρνείται τις συνεργασίες. Επιδιώκει μέσα από αυτήν τη διαδικασία να αξιοποιήσει τη λαϊκή ψήφο για να δικαιωθεί για τα χρόνια που κυβέρνησε μόνη της ή μαζί με το ΠΑΣΟΚ υλοποιώντας αναδιαρθρώσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, κατευθύνσεις ήδη από 20ετίας που ολοκληρώνονται σήμερα (π.χ. Ασφαλιστικό), να αναβαπτιστεί εκλογικά ως βασική αστική δύναμη.

Ετοιμότητα για συνεργασίες

Την ετοιμότητά τους για συμμετοχή ή στήριξη σε κυβερνήσεις συνεργασίας που θα υλοποιήσουν το 3ο μνημόνιο δηλώνουν από τη δική τους πλευρά το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο μιλάει καθαρά για την ανάγκη μιας κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης και μάλιστα προτίθεται τις επόμενες μέρες να παρουσιάσει και συγκεκριμένες προτάσεις για πρόσωπα που μπορούν να την στελεχώσουν. Προβάλλει ότι με ενισχυμένη παρουσία του στη Βουλή θα έχει τη δυνατότητα να επιβάλει μια τέτοια εξέλιξη. Το Ποτάμι κηρύσσει με πιο ανοιχτό τρόπο την επιδίωξη του κεφαλαίου, που περιλαμβάνεται και σε μνημονιακές απαιτήσεις, να προωθούνται σταθερά μια σειρά πολιτικές, ανεξάρτητα από το ποιες κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Ενα τέτοιο σκοπό, για παράδειγμα, εξυπηρετεί το λεγόμενο Δημοσιονομικό Συμβούλιο (που σημειωτέον συμπεριλαμβανόταν ήδη στις 47+8 σελίδες που κατέθεσε η κυβέρνηση Τσίπρα με τη στήριξη και της ομάδας Λαφαζάνη πολύ πριν από το 3ο μνημόνιο), που μετατρέπει πολιτικές αποφάσεις περικοπών σε δαπάνες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας σε απλές αυτόματες διοικητικές πράξεις. Το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα επιδιώκει και αυτό να βγει δικαιωμένο από τις πολιτικές εξελίξεις, να δικαιωθεί η πολιτική του τα προηγούμενα χρόνια και τα πρώτα χρόνια της κρίσης, έτσι ώστε να μπορεί να διεκδικήσει μια υπολογίσιμη θέση στις διεργασίες του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ποια αντιπολίτευση;

Απ' όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προκύψει είναι πολύ πιο καθαρό από το Γενάρη του 2015 ότι θα εφαρμόσει αντιλαϊκή πολιτική, ότι θα συνεχίσει μια πολιτική χτυπήματος εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων προκειμένου να στηριχθεί ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ζήτημα ζωτικής σημασίας για το σύστημα.
Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτημα, ποιος θα είναι αντιπολίτευση σε αυτήν την κυβέρνηση προς το συμφέρον του λαού, της εργατικής τάξης και των λαϊκών συμφερόντων;
Για παράδειγμα, μπορεί να αποτελέσει τέτοια αντιπολίτευση μια πολιτική δύναμη όπως η Λαϊκή Ενότητα, που ουσιαστικά αποτελεί επανάληψη της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 μέχρι το 2015; Μια πολιτική δύναμη που έχει ως στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη - που ονομάζει εύηχα «παραγωγική ανασυγκρότηση» - και που ουσιαστικά αμφισβητεί ότι τα μνημόνια μπορούν να την πετύχουν; Μια πολιτική δύναμη που τα στελέχη της έχουν διαχρονικές ευθύνες γιατί έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καλλιέργεια αυταπατών, ψευδαισθήσεων, ψεύτικων προσδοκιών στο λαό, όταν ήταν φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνυόταν σε δύναμη στήριξης των συμφερόντων του κεφαλαίου, όταν περιδιάβαινε στα επιτελεία των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών (από το Τέξας μέχρι το Κόμο της Ιταλίας); Μια πολιτική δύναμη που τα στελέχη της στήριξαν βήμα το βήμα όλη την 7μηνη πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από κυβερνητικές θέσεις και διαφώνησαν την τελευταία στιγμή, όταν αυτή η πορεία οδήγησε εκεί που ήταν προδιαγεγραμμένο απ' την αρχή, σε ένα νέο μνημόνιο;
Δεν συζητάμε καν ότι δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό των εργαζομένων πως τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, που εκμεταλλευόμενη τη χρεοκοπία του «αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ» με δημαγωγία προσπαθεί να αποσπάσει την εμπιστοσύνη εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για να ξεπλύνει τα εγκλήματά της και να αξιοποιήσει αύριο τη δύναμη που θα της δοθεί ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην υπηρεσία του κεφαλαίου, των αφεντικών της.

Γι' αυτό δυνατό ΚΚΕ

Είναι κατανοητό ότι την επόμενη μέρα των εκλογών απέναντι στο κεφάλαιο, στην όποια κυβέρνηση, στην ΕΕ πρέπει να παραταχθεί ένα πιο δυνατό, πιο οργανωμένο εργατικό κίνημα, αναζωογονημένο, μια ενισχυμένη συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, που θα παλεύουν σε κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ, την εξουσία τους. Ενα κίνημα όχι απλώς αντίστασης αλλά και αντεπίθεσης, που θα ανοίγει από σήμερα το δρόμο για την πραγματική ανατροπή που χρειάζεται ο λαός, το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο. Σε αυτόν το δρόμο θα μπορεί ο λαός να εμποδίζει αντιλαϊκά μέτρα, να δυσκολεύει την υλοποίησή τους, να αποσπά ορισμένες νίκες. Μόνη δύναμη που δίνει όλες τις δυνάμεις της για να οργανωθεί ο λαός, να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του, που έχει πρόταση διεξόδου απ' την κρίση για το λαό και όχι για το κεφάλαιο, όχι με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι το ΚΚΕ. Είναι λοιπόν η μοναδική δύναμη που μπορεί να εκφράσει μια αντιπολίτευση υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, απέναντι σε όποια κυβέρνηση θα προκύψει. Γι' αυτό τώρα πρέπει να ενισχυθεί μαζικά.