Το πρεζόνι

 Το πρεζόνι

   Μάζες βυθίζονται στην αντίδραση ... και νομίζουν πως είναι “αριστερές”, “προοδευτικές”, “ριζοσπαστικές” ... έχουν την αίσθηση πως ελέγχουν καταστάσεις ... και όλο διολισθαίνουν πιό βαθειά σε μιά ιδιότυπη κοινωνική κατάσταση απώλειας της επίγνωσης της θέσης.

    Ταξική υποχώρηση.

    Καταρράκωση της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού.

    Καταφυγή στην παραίτηση και στην μοιρολατρεία.

    Το ανθρώπινο μυαλό ... “μαθαίνει” να “κόβει” ... να εξαφανίζει τις οδυνηρές εικόνες και στην θέση τους να κατασκευάζει άλλες. Υποφερτές.

    Ψευδαισθητική κατάσταση χωρίς καμμιά αντιστοίχηση με την πραγματικότητα του ανελέητου ταξικού πολέμου.

    Ταξική παραίτηση.

    Ο ατομικός μικρόκοσμος ... η πάρτη μου.

    Βύθιση της κοινωνίας στο “ναρκωτικό” που της πουλάει η εξουσία.

    Το "πρεζόνι" δεν θεραπεύεται ούτε με σκαμπίλια, ούτε με λογικά επιχειρήματα, ούτε με απομόνωση, ούτε με καλοπιάσματα, ούτε κυρίως με καλύτερες συνθήκες εξάρτησης.

    Η μόνη “θεραπεία” δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η επανένταξη ... στην πραγματικότητα.

    Η επανένταξη ... στον ταξικό αγώνα.

ΤΟ ΠΡΕΖΟΝΙ

Το πρεζόνι δεν έχει την θέληση ... να ακούσει και να αναλύσει λογικά επιχειρήματα.

Το πρεζόνι ... μισεί την λογική ... του θυμίζει τον παλιό του εαυτό που πασχίζει να “διαγράψει”.

Το πρεζόνι ... μισεί την λογική ... του “ακυρώνει” τον κόσμο του.

Το πρεζόνι ... έχει ακυρώσει την λογική. Περιμένει “λογικά” πράγματα απο παράλογους και απαιτεί παράλογα απο λογικούς.

Το πρεζόνι αντιστρέφει την πραγματικότητα ... για να μπορέσει μέσα της να ζήσει. Αθωώνει τον ένοχο ... για να πιστέψει πως δεν είναι ό ίδιος το θύμα. Ενοχοποιεί το διπλανό του θύμα ... για να αποδείξει την αθωότητα του θύτη.

Το πρεζόνι ... μισεί τα θύματα. Είναι “έτοιμος” ... να παίξει τον ρόλο του θύτη.

Το πρεζόνι ... υποφέρει απ΄τον εαυτό του. Το στίγμα του θύματος δεν μπορεί να ξεριζωθεί έυκολα απ΄τα βάθη του μυαλού του. Μισεί το στίγμα του θύματος ... επειδή δεν μπορεί να το σβήσει. Για αυτό ... προσπαθεί να το ξορκίσει.

Το πρεζόνι “ζεί” τα σκαμπίλια της ζωής ... σαν κάθαρση. Ο εκμεταλλευτής δεν τον εκμεταλλεύεται ... τον εξαγνίζει. Ο εκμεταλλευτής ... έχει πάρει την μορφή του σωτήρα και τα άλλα θύματα την μορφή ... της απειλής.

Το πρεζόνι ... δεν καλοπιάνεται. Μισεί να του λές ... πως όλοι είμαστε θύματα. Αγριεύει όταν του δείχνεις τον θύτη.

Το πρεζόνι ... τρελλαίνεται όταν δεν βρίσκει φαρμάκι. Τότε μόνο μισεί τον θύτη. Τότε μόνο θα στραφεί εναντίον του ... για να αναζητήσει τον επόμενο.

Το πρεζόνι ... ησυχάζει όταν του εμφανίσεις ... τον καλύτερο εξαγνιστή με το κατάλληλο δωράκι. Ταυτίζεται με πάθος.

Το πρεζόνι ... φτιάχνεται με κάθε καινούργια εξάρτηση ... με κάθε νέα “ουσία”. Με κάθε νέα ψευδαίσθηση. Αρκεί να υπάρχουν οι θύτες που θα τα προσφέρουν.

Πρεζόνια θα υπάρχουν ... όσο υπάρχει πρέζα ... και θα κάνουν τα πάντα για να την βρίσκουν.

Το πρεζόνι ... τρελλαίνεται όταν δεν βρίσκει φαρμάκι. Τρελλαίνεται ... επειδή πλησιάζει ξανά στην λογική ... επειδή βλέπει για λίγο την πραγματικότητα.

Το πρεζόνι ...συγκλονίζεται μόνο όταν συνειδητοποιήσει πως ... ο “κόσμος” του είναι μόνο μιά παρενέργεια ενός φαρμάκου που “ζεί” μόνο μέχρι να το αποβάλλει ο οργανισμός του. Η στέρηση φέρνει το πρεζόνι ... αντιμέτωπο με την ψευδαισθησή του.

Το πρεζόνι ... είναι ένας αδύναμος άνθρωπος. Αλλά όσο καταφέρνει να ζεί ... ώρες, μέρες, βδομάδες ... χωρίς το φαρμάκι μεταμορφώνεται σε έναν απίστευτα δυνατό άνθρωπο. Τόσο δυνατό που δεν θέλει να ξαναζήσει στον κόσμο που τον έριξε στην πρέζα. Θέλει να τα αλλάξει όλα.

Το πρεζόνι, αυτός ο μοναχικός άνθρωπος ... έχει μεταμορφωθεί σε συλλογικό όν.

Η ΠΡΕΖΑ

    Η ελληνική κοινωνία ... μας είπε πως το 94,45 % αυτών που ψήφισαν ... είναι βουτηγμένοι στην άγρια πρέζα του Ευρώ, της ευρωνατοικής προσήλωσης και της “ανάπτυξης” που θα μας σώσει. Οτι πιό σύγχρονο έχει να μας παρουσιάσει η “φαρμακολογία” του καπιταλισμού. Μόνο που έχει ανέβει πολύ η τιμή της πρέζας στην “ελεύθερη” αγορά. Τρία μνημόνια κοστίζει για την ώρα.

    Αγρια πρέζα ... αυτό το εκλογικό κουτί. Θα το διαπιστώνουμε ... όλο και πιό συχνά.

    Το πρεζόνι ... δεν απεργεί σχεδόν ποτέ. Αιντε καμμιά φορά ... για καλύτερη πρέζα. Την μέρα της απεργίας ... κρύβεται ... ή νοιώθει “αδιάθετο”.

    Θα πεί κάποιος ... και νάθελε να απεργήσει ... φοβάται την πείνα ή την απόλυση. Η πρέζα δεν αφήνει το πρεζόνι να σκεφτεί συλλογικά. Το τομάρι του και τίποτα άλλο.

    Η εργοδοτική απειλή και τρομοκρατία ... “ψυχοθεραπεύει” το πρεζόνι. Του δίνει έτοιμη την δικαιολογία να κλειστεί στο καβούκι του. Να και το επιχείρημα: Η “δημοκρατία” ... τελειώνει στην πύλη της “επιχείρησης” !!! Εκφασισμός στο μεδούλι της κοινωνίας.

    Ο επιχειρηματίας ... μας δίνει δουλειές ... τι θέλετε να κάνουμε ... να τον καταστρέψουμε ??

    Μέσα στην ντίρλα την βαθειά ... ονειρεύονται τον “υγιή” επιχερηματία ... και κάποια πρεζόνια την συνδιαχείρηση !!!

    Το πρεζόνι θα κατέβει στο δρόμο ... για την πρέζα ... αλλά είπαμε μισεί τα θύματα που δεν έχουν πέσει στην “παραμύθα”. Τα ανέχεται δίπλα του ... μόνο χωρίς κομματικές σημαίες. Να μην του ξύνουν τις πληγές του.

    Η χειρότερη παραμύθα ... είναι το θύμα να ονειρεύεται πως θα γίνει θύτης. Το πρεζόνι της αστικής εξουσίας ... να γίνει επιχειρηματίας φτιάχνοντας μαρμελάδες και φυτεύοντας στέβια στο χωράφι του παππού. Νάτος ο καινούργιος Bill Gates. Το παραλήρημμα.

    Οι κομμουνιστές ... απλά του χαλάνε τ΄όνειρο ... τον ξενερώνουν.

    Η ανεργία, ανέχεια, η πείνα, η φτώχεια ... είναι η δικαιολογημένη τιμωρία ... η νέμεση ... και ο εξαγνισμός μαζί. Καλά μας κάνει ο καπιταλισμός ... όταν απαιτούμε υπερβολικά πράματα. Ζούσαμε πάνω απ΄τις δυνάμεις μας. Το πρεζόνι και το τομάρι του. Να οι ένοχοι ... τα άλλα θύματα. Ανθρωποφαγία, κανιβαλισμός ... βαρβαρότητα. Σπάστε κεφάλια για να “ρυθμιστεί” το σύστημα. Η σωτηρία ... ο φασισμός. Οι ισχυροί σύμμαχοι τ΄αφεντικού.

    Τι θα απογίνουμε χωρίς συμμάχους. Ο σωστός πρεζέμπορας το ξέρει το κόλπο. Το τρομαγμένο πρεζόνι ... αγοράζει σαν τρελλό.

Η ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ

    Ανυπακοή ... στην πρέζα. Δεν πληρώνω για να την ψωνίσω. Ας το ξανασκεφτούμε. Να μην πληρώσουμε οχι επειδή δεν μπορούμε ... επειδή δεν θέλουμε. Για τα σοβαρά πρακτικά προβλήματα θα υπάρχουν λύσεις.

    Οι άνεργοι, η αδιάφορη νεολαία, η γειτονιά ολόκληρη ... τεράστιες συγκεντρώσεις απο πρεζόνια. Απάνω τους. Λαικές επιτροπές ... ζωντανές, με παλμό ... απότομη κοινωνικοποίηση μοναχικών ανθρώπων ... η τεράστια επιφάνεια επαφής του κόμματος με τους “άρρωστους”. Δεν θα έλθουν εκεί για να δουν το όραμα του νέου κόσμου ... που γι΄αυτούς δεν υπάρχει. Σκιάζονται ... λακίζουν. Θα΄ρθουν εκεί για να “ζήσουν” την τελευταία φάση της αρρώστιας τους ... την στέρηση. Αλληλεγγύη στον αφόρητο πόνο. Μετά θα ψάχνουν μόνοι τους το όραμα του νέου κόσμου. Oτι δεν πρέπει να κάνει το κόμμα στην τακτική και στρατηγική του αναλυσή στο όνομα της “πολυσυλλεκτικότητας” ή των “μετώπων” ... πρέπει να το κάνουν οι κομμουνιστές στις Λαικές Επιτροπές με ξεκάθαρο στόχο την πραγματική μαζικότητα.

    Το κίνημα, το συνδικάτο, ο σύλλογος ... θέλουμε δεν θέλουμε δεν μπορεί να συνεχίσουν ... απομαζικοποιημένα. Η άνοδος του ταξικού κινήματος δεν μπορεί ποτέ να αθροίζει νέα και ανώτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά ... χωρίς εκτίναξη της μαζικότητας, άσχετα εαν απότομες και συγκυριακές μαζικοποιήσεις εξασθενούν και συμπιέζουν τον ταξικό προσανατολισμό. Οσο η κινητοποίηση και η απεργία ... δεν “αποδίδουν” έστω και προσωρινά οφέλη όπως παλιότερα ... τα πρεζόνια θα λακίζουν ... πρός την “ζεστή” αγκαλιά του πρεζέμπορα, του θύτη ... του αφεντικού. Παθιασμένα τσιράκια ... εκφασισμός. Μαζικοποίηση ... ομαδική θεραπεία ... μαζική απεξάρτηση. Το κίνημα να γίνει μόδα ... ταξική. Δύσκολο.

    Η αποχή. Πρεζόνια σαστισμένα ... προσωρινά ουδετεροποιημένα. Απάνω τους. Ενταξη στο κίνημα ... αλλοιώς θα χαθούν στο σκοτάδι. Ενταξη μαζική ... και τότε οι κάλπες θ΄αρχίσουν να γεννάνε σαν κουνέλες.

    Αν οι κομμουνιστές δεν πούνε τώρα που οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πανέτοιμες ... ανατροπή του καπιταλισμού, λαική εξουσία ... πότε θα το πούμε ?? Αν οι κομμουνιστές δεν πούνε τώρα ... πως το μερεμέτισμα και η διαχείρηση του καπιταλισμού οδηγεί στον πάτο ... πότε θα το πούνε ?? Οταν έρθει η “αναπτυξή” τους ?? Οταν θα πέσει η “τιμή” της πρέζας ?? Οποιαδήποτε αυτοκριτική για την τακτική και την στρατηγική του κόμματος ... δεν είναι τίποτα άλλο παρά ... αυτομαστίγωμα. Αλλού είναι το θέμα. 

   Οι κομμουνιστές στην βάση του κινήματος τα ίδια πρέπει να συνεχίσουν να λένε και να κάνουν ... αλλά αλλοιώς. Ακούνε τους κομμουνιστές, τους καταλαβαίνουν ... μα φοβούνται, δειλιάζουν ... δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Γι΄αυτό εχθρεύονται τους κομμουνιστές με όποιο απίθανο τρόπο βρούν. Το κάθε πρεζόνι χρειάζεται ... έναν κομμουνιστή δίπλα του. Κι΄αυτό φαντάζει δύσκολο. Κάτω απο αυτές τις συνθήκες ... η μαζικοποίηση του κινήματος ... θέλει σοβαρό επιστημονικό ψάξιμο. Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του κόμματος πρέπει να πιάσουν δουλειά. Σε αυτό το σημείο αρχίζουμε να μιλάμε ... για μιά ξεχωριστή τακτική και στρατηγική. Δίπλα στην κοινωνικοπολιτική ... παράλληλα με αυτή ... δεμένη με αυτή. Η μαζικοποίηση δεν μπορεί να μην περάσει απο ... εκατομμύρια ξεχωριστά μυαλά.