Το γράμμα

 Το γράμμα

Ο μη αστικός μύθος λέει λοιπόν πως όταν μια τοπική Κόβα μετακόμιζε κι άλλαζε γραφεία, κάποιοι σφοι βρήκαν ένα κιτρινισμένο χαρτί, που έμοιαζε με γράμμα και έλεγε περίπου τα εξής:

Μου αρέσει που η γιαγιά σου σε νανούριζε, όταν ήσουνα μικρή, με τα «μαύρα κοράκια». Κι αν ακούσεις κάποιον να μιλάει για γίγαντες, σου έρχεται αμέσως στο νου ο (γίγας στους γίγαντες) Ντιμιτρόφ, που ξεσκεπάζει και ποδοπατά τους δικαστές του.

Και που αν τύχει να αναφερθεί κανείς σε ήρωες (πχ που πολεμούν σαν Έλληνες, κτλ), εσύ θα προσθέσεις μουρμουριστά, για να σε ακούσω μόνο εγώ: «άπαρτα βουνά...»

Και που όταν ένας φίλος μας έλεγε για την καινούρια του δουλειά και την απογευματινή του βάρδια, δύο με δέκα, άρχισες να σφυρίζεις το σκοπό της Φάμπρικας.

Και που όταν γύρισε το θέμα στα άτομα που ψάχνουν το άλλο (τους) μισό, εσύ είπες: «στην Κίνα βρίσκεται» κι ας ήμουν εκεί μπροστά σου.

Και που όταν στο ραδιόφωνο, ο σταθμός που ακούγαμε έκανε ζωντανή σύνδεση για κάποιο αγώνα με το κλειστό της Δραπετσώνας, γυρίσες να με δεις και μου είπες: «...πια δεν έχουμε ζωή».

Μου αρέσει που όταν συζητούσαμε με τα παιδιά πού θα πάμε το καλοκαίρι κι ήθελες οπωσδήποτε να γίνει το δικό σου, τους λες με μια ανάσα: «προτείνω να πάμε στο τάδε νησί, λευκά-κατά-άκυρα; Πέρασε». Κι έναν που είχε κάποιους δισταγμούς, τον έκαμψες λέγοντας «διακοπές πάμε, δε θα συνδιαμορφώσουμε πλαίσιο...»

Και που όταν στο πλοίο μπήκαμε στις πιο ακριβές θέσεις, μπας και κοιμηθούμε μια στάλα, και μας ξύπνησαν για τον έλεγχο, τους πούλησες τρέλα καθώς μας έδιωχναν και τους είπες σαν το Βλαδίμηρο: «εμείς θέλουμε να καταργήσουμε την τρίτη θέση, όχι την πρώτη»

Και όταν πήγαμε στο νησί, σε ένα λαογραφικό μουσείο, και είδαμε μια αγροτική αξίνα, σκέφτηκες αμέσως τον αυχένα του Λέοντα και μου το είπες.

Κι όταν βρήκαμε κοντά στο κάμπινγκ ένα πηγάδι, έσκυψες κι έψαχνες για τα κονσερβοκούτια.

Κι όταν ο κολλητός σου έλυνε σταυρόλεξο και μας ρώτησε για το «δύο καθέτως, τρία γράμματα», του είπες «μόνο φωτίζουν» και τον άφησες να ψάχνει αν χωράει και τι εννοείς.

Κι όταν βρεθήκαμε στη μαρίνα με τους σκαφάτους και τα κότερα, εσύ είπες για πλάκα να ψάξουμε να δούμε ποιο είναι αυτό του Χαρίλαου, και να χωθούμε.

Κι όταν ένας δήθεν ελευθεριακός σου εκθείαζε την πολυγαμία και σου έλεγε πως «μέχρι τριες είναι σχέση», για να σε κομπλάρει, του απάντησες πως «από τρεις και πάνω είναι Κόβα».

Και που αν ποτέ χωρίζαμε, δε θα βλεπόμασταν φιλικά κι αδιάφορα, αλλά ψυχροπολεμικά, σα να βγήκαμε από διάσπαση και δε γνωριζόμαστε. «Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένς καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει».

Μου αρέσει που όταν έφυγε, πλήρης ημερών, η γιαγιά σου, μετά από δύο απανωτά εγκεφαλικά, σε παρηγορούσε λίγο πως κάπως έτσι πήγε κι ο Λένιν.

Και που όταν πήραμε το ανιψάκι σου βόλτα, για να ξεφύγει λίγο από τη μαυρίλα, του είπες «πάμε για καθαρό αέρα...»

Και που όταν βρήκαμε στο σταύλο το γαϊδαράκο σας, θυμήθηκες τον Κάρολο και ήθελες να το φωνάζουμε Μπακούνιν.

Και που ήθελες να ρωτήσεις το Βούλγαρο, που βοηθούσε τους δικούς σου με τις ελιές, ποια είναι η άποψή του για την κολεκτιβοποίηση και την αντίθεση πόλης-υπαίθρου.

Και που ο κωδικός στο κινητό σου και στην κάρτα της τράπεζας είναι το 1917, αλλά εσύ το λες δεκαεννιά δεκαεπτά, για να μπερδευτούν οι άλλοι και να μην κάνουν τη σύνδεση. Πραγματικά σατανικό...

Και μου αρέσει που αυτά που λες τα καταλαβαίνω συνήθως μόνο εγώ και δεν ξέρω κανένα/καμία να τα λέει. Και αυτό είναι αγάπη... Μια διαλεκτική σχέση, με δύο πόλους που μετατρέπονται ενίοτε στο αντίθετό τους, που αλληλοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι, μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε...

Οι σφοι που το βρήκαν όμως σκέφτηκαν κι αποφάνθηκαν πως δεν είναι γραμμένο για ένα μόνο πρόσωπο αλλά σαν μυθικός, συλλογικός ήρωας που συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά πολλών σφων και σφισσων. Και το αρχειοθέτησαν στο σορό με τις στάχτες, μαζί με ό,τι άλλο έπρεπε να καεί.