Καμιά ανοχή στη νέα αντιλαϊκή επίθεση

Καμιά ανοχή στη νέα αντιλαϊκή επίθεση

Οπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση μπήκε στα γεμάτα στην εφαρμογή του αντιλαϊκού προγράμματός της. Η βδομάδα που πέρασε άρχισε με το πολυνομοσχέδιο που ήρθε να συμπληρώσει όσα προβλέπονται από τα τρία μνημόνια, και έκλεισε με το πόρισμα για το Ασφαλιστικό, με το οποίο η κυβέρνηση έρχεται να αποτελειώσει τη βρώμικη δουλειά που άφησαν οι προηγούμενοι, δηλαδή την απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από τη μεγαλύτερη κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, την Κοινωνική Ασφάλιση.

Η επίθεση ενάντια στους μισθωτούς, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες στοχοποιεί ιδιαίτερα όλους όσοι δε βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας, όλους όσους μπορεί να στύψει περαιτέρω η κυβερνητική επίθεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι προνομιούχοι βαφτίζονται πλέον οι συνταξιούχοι των 1.000 ευρώ, ενώ θα δουν να μειώνεται η σύνταξή τους όσοι διαθέτουν ιδιόκτητο σπίτι!
Με το πολυνομοσχέδιο συνεχίζεται η προκλητική στήριξη στο μεγάλο κεφάλαιο μέσα από διατάξεις απαλλαγής του από εισφορές προς τους δήμους, ενώ την ίδια στιγμή κλιμακώνεται η φοροεπιδρομή στο λαό. Ο ΕΝΦΙΑ μονιμοποιείται και διευρύνεται το πεδίο εφαρμογής του, χτυπώντας ακόμα περισσότερο τη λαϊκή οικογένεια. Συγχρόνως, προετοιμάζεται νέο νομικό οπλοστάσιο, με το μανδύα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, για την κλιμάκωση της φοροεπίθεσης, ενώ, την ίδια ώρα, η νόμιμη προκλητική φοροαποφυγή των μεγάλων ομίλων συνεχίζεται.
Τα νέα κυβερνητικά μέτρα έχουν ως στόχο τη διασφάλιση κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση των ομίλων, τη φτηνή εργατική δύναμη, τη δημιουργία επενδυτικών ευκαιριών για το μεγάλο κεφάλαιο, μέσα απ' τις ιδιωτικοποιήσεις και την επιτάχυνση της συγκέντρωσης. Πρόκειται για τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των ομίλων, που ακολουθείται σε ολόκληρη την ΕΕ.

Υπουλη προπαγάνδα

Το στοίχημα της κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα είναι να περάσουν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, πολλά από τα οποία δεν μπόρεσαν να περάσουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να ανοίξει μύτη, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη λαϊκή ανοχή και συναίνεση.
Τα προπαγανδιστικά κόλπα που επιστρατεύει είναι πολλά: Ισχυρίζεται, για παράδειγμα, ότι είναι δικαιότερη κατανομή των βαρών το να πληρώνουν συνεχώς οι φτωχοί, αφού, βέβαια, οι εξαθλιωμένοι αδυνατούν να πληρώσουν. Υποστηρίζει μέσα από σχετική αρθρογραφία ότι το κύριο δεν είναι οι συντάξεις, αλλά να έχουν δουλειά οι νέοι. Προωθώντας έτσι αντιθέσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους διαφορετικών γενεών, ταυτόχρονα κρύβει ότι Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι μόνο οι συντάξεις αλλά και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, Πρόνοια, και φροντίδα για όσους αναγκάστηκαν να αποσυρθούν πρόωρα από την εργασία, εξαιτίας κάποιας ασθένειας, ή ατυχήματος, όλα αυτά, δηλαδή, που τα τινάζει στον αέρα. Δηλώνει ότι έχει ξεκινήσει «αγώνα δρόμου για την υλοποίηση των προαπαιτούμενων ώστε γρήγορα να έρθει η ώρα για σκληρή διαπραγμάτευση για το χρέος, έξω από τον "κορσέ" των διεθνών δεσμεύσεων, με στόχο περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, την ενίσχυση εδώ και τώρα της επιχειρηματικότητας και της αγοράς εργασίας και την πάταξη της διαφθοράς». Αποπροσανατολίζει το λαό, καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι μπορεί με την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος.
Η ύπουλη κυβερνητική προπαγάνδα έχει στόχο ο λαός να ανεχτεί τη νέα αντιλαϊκή επίθεση, προσδοκώντας ότι θ' ανοίξει ο δρόμος για να μπει τέλος στα βάσανά του, είτε με την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου (βλέπε: «δρόμος της ανάπτυξης») είτε με το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα». Πρόκειται για κοροϊδία, αφού η αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει πάτο, ενώ η ανάκαμψη δε θα φέρει αποκατάσταση δικαιωμάτων και εισοδημάτων.

Διδάσκει υποταγή

Η κυβέρνηση επιτελεί το αντιλαϊκό της έργο αταλάντευτα, την ίδια στιγμή που μιλάει με συγκατάβαση, με κατανόηση για τις αντιδράσεις των εργαζομένων, και προσπαθεί να ενσωματώσει τη λαϊκή διαμαρτυρία, ισχυριζόμενη ότι είναι στοιχείο που διευκολύνει τη διαπραγμάτευσή της με τους δανειστές, λες και αυτή πρόκειται να αλλάξει...
Επιστρατεύει, επίσης, την απογοήτευση, το συμβιβασμό με το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης, επιδιώκει να γίνει αποδεκτός ως αναλλοίωτος ο φόβος απέναντι στην εργοδοσία που έχει ξεσαλώσει όλους αυτούς τους μήνες και με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει εξαπολύσει καθημερινές επιθέσεις στους χώρους δουλειάς.
Αν αυτή η προσπάθεια επικρατήσει, δεν βρει αντιστάσεις, δεν αντιπαλευθεί, είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με λυμένα τα χέρια και την άμεση ή έμμεση στήριξη των κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΧΑ, Ενωση Κεντρώων) θα εντείνει την επίθεση στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα εναλλάσσεται το καρότο με το μαστίγιο απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα με μεγαλύτερη ευκολία απ' ό,τι πριν. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα βρεθεί σε δυσμενή θέση, πολύ χειρότερη απ' ό,τι παλιότερα.

Η αναγκαία απάντηση

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Είναι κρίσιμο για το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μην υποκύψει σε αυτήν την προσπάθεια, να δώσει τη δική του απάντηση.
Βεβαίως, όχι επαναλαμβάνοντας το εγχείρημα της χρεοκοπημένης θολής αντιμνημονιακής γραμμής που κυριάρχησε σε κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων και οδήγησε ουσιαστικά στον εγκλωβισμό του, στη στήριξη αστικών εναλλακτικών λύσεων, συνέβαλε στην υποχώρησή του, στην αναμονή από κυβερνητικές εναλλαγές. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε και όχι μόνο δεν συνέβαλε στο να ανοίξει η προοπτική για το λαό αλλά ούτε να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση, όπως ψευδώς παρουσιαζόταν.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να δυναμώσουν ο ταξικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος, η συμμαχία και ο συντονισμός με τα άλλα λαϊκά στρώματα σε κατεύθυνση αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τους στρατηγικούς στόχους, τις κυβερνήσεις τους, την ΕΕ.
Ο λαός να πει «στοπ» στο σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης, να πει «όχι» άλλες θυσίες για το κεφάλαιο, να μη διαπραγματεύεται τους όρους υλοποίησης της αντιλαϊκής συμφωνίας, να μη διαλέγει ποιο δικαίωμα θα χάσει.
Να αναδείξει την ανάγκη διεκδίκησης της αποκατάστασης, ανάκτησης απωλειών, διεκδίκησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Εχει αποδειχθεί ότι αυτή η γραμμή έχει τη δυνατότητα να συσπειρώνει ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, πέρα απ' αυτές που συσπειρώνονται στα Συνδικάτα, στις Ομοσπονδίες που συστρατεύονται με το ΠΑΜΕ.
Σημαντική εμπειρία αποτέλεσε το περυσινό πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 11 Νοέμβρη. Η συσπείρωση που επιτεύχθηκε κάτω από το σύνθημα «Δεν ζούμε με ψίχουλα» ήταν σημαντική, νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, συνδικαλιστές, σωματεία προσέγγισαν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, απομακρύνθηκαν από την επιρροή του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Υπάρχουν και σήμερα τέτοιες δυνατότητες. Αυτό έδειξαν άλλωστε οι πρωτοβουλίες που πάρθηκαν από δυνάμεις του ΠΑΜΕ τις προηγούμενες μέρες και κατάφεραν να συσπειρώσουν σωματεία πέρα από τις δυνάμεις του (π.χ. συμβολική κατάληψη στο υπουργείο Εργασίας).
Τα πρώτα δείγματα από την προετοιμασία των συλλαλητηρίων στις 22 Οκτώβρη και την απεργία στις 12 Νοέμβρη φανερώνουν ελπιδοφόρα στοιχεία. Προϋπόθεση είναι η δουλειά μυρμηγκιού από τα κάτω μέσα στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, να δουλεύεται το πλαίσιο, να διαμορφώνεται η μαγιά που θα πιέσει ώστε τα σωματεία, οι φορείς του λαϊκού κινήματος να πάρουν αποφάσεις και να οργανώσουν τη συμμετοχή σε αυτούς τους σημαντικούς σταθμούς του επόμενου διαστήματος. Μέσα από αυτή τη δράση βάζουμε λιθαράκια, μικρά ή μεγάλα, για να βελτιώνεται ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ των εργαζομένων, του λαού.