Άρης είσαι

 Άρης είσαι

Ας δούμε ένα παράδειγμα εφαρμογής του αθλητικού υλισμού (για τους φίλους Σπορτ-Ματ*) και της αναλυτικής του ικανότητας.

Ας πούμε πως παίζει ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Αλλά εμείς είμαστε γενικά, από θέση αρχής, με τον Άρη. Κόκκινος πλανήτης, θεός του πολέμου (που ‘ναι πατέρας των πάντων, όπως μας λέει ο Ηράκλειτος), Βελουχιώτης, κτλ. Ποιον θα υποστηρίξουμε λοιπόν στο ντέρμπι;

Αν νιώθεις ότι παίζεις στα δάχτυλα τις αντιθέσεις (σε βαθμό που να τις λες εκλαϊκευτικά αντίθεσες, κατά το αντίληψες) και την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, βλέπεις πως η πιο ισχυρή, επιθετική πλευρά του δίπολου είναι ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη. Εκτός δηλαδή και αν είσαι οπαδός της ΟΑΚΚΕ, οπότε ο Ρώσος Ιβάν Σαββίδης είναι η ενσάρκωση του απόλυτου κακού, ο μεγαλύτερος κίνδυνος από καταβολής του πλανήτη και νικάει τα πάντα, σαν Ιησούς χριστός (που χάνει μόνο από το Υπερατού Βαραββάς). Μπορείς να πεις επίσης πως ο ΠΑΟΚ δεν ήταν ποτέ κατεστημένο, και δεν έχει πέτσινα πρωταθλήματα στο παλμαρέ του –ίσα-ίσα που είναι και ριγμένος στη μοιρασιά.

Οπότε πρέπει να υποστηρίξουμε τον ΠΑΟΚ. Οποιαδήποτε άλλη στάση, πχ αυτή της ουδετερότητας, («δε πα να κερδίσει όποιος θέλει, τι με νοιάζει εμένα;») καταλήγει ευμενής προς την υπάρχουσα κατάσταση, άρα προς την κυριαρχία του Ολυμπιακού. Συνεπώς είναι άθλια και καταδικαστέα. Πόσο μάλλον αν επικρατήσει το μίσος σου για τους Παοκτζήδες, και δε δεις τη σπουδαία ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά μας, για να τελειώνουμε με τους ερυθρόλευκους δυνάστες.

Στην τελική από ποιον θα περιμένουμε τη σωτηρία, αν δεν τη βρούμε μες στις αντιθέσεις αυτού του κόσμου; Από τους Αρειανούς συντρόφους του διαστήματος (τη Ντόρντμουντ, που θα εκδικηθεί για πάρτη μας στο Γιουρόπα Λιγκ στο ματς με τον ΠΑΟΚ) και από τους εξωγήινους του Ποσάδας –που είναι και τροτσκιστής;

Μμ, μάλιστα. Αλλά με ποιον ακριβώς τρόπο βοηθάει αυτό εμάς και την ομάδα μας; Γιατί, σημειωτέον, ο δικός μας στόχος, ως Άρης, είναι να γίνουμε εμείς δυνατοί, να σηκώσουμε κεφάλι, για να σηκώσουμε ξανά κάποιον τίτλο, όσο απίθανο και αν μοιάζει αυτό σήμερα (σαν την επανάσταση), όσα χρόνια και αν έχουνε περάσει από την τελευταία φορά –που συμπτωματικά ήτανε στα χρόνια του εμφυλίου για τον Άρη.

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το 50’ έχει να φανεί.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Με ποιον ακριβώς τρόπο η αποδυνάμωση του ενός ή/και η ενίσχυση του άλλου πόλου μπορεί να επηρεάσει τη δική μας θέση; Εκτός δηλ κι αν είμαι τρίτος, όχι με 5,5% αλλά πολύ κοντά τους, νιώθουν καυτή την ανάσα μου, και περιμένω να αλληλοεξοντωθούν αμοιβαία, με ένα Χι. Αλλά και πάλι, αυτό προϋποθέτει να είμαι εγώ δυνατός κι οι άλλοι σχεδόν ισόβαθμοι, σε μια προσωρινή ισορροπία δυνάμεων σα δυαδική εξουσία, ώσπου να κριθεί ο πρωταθλητής. Εξάλλου αν ποτέ πάω για τίτλο και περνάει από το χέρι τους, είναι καθαρό πως θα συμμαχήσουν εναντίον μου, όπως το 92’ στο μπάσκετ, για να με εκτοπίσουν.

Άρη θυμήσου, αυτοί είναι οι (μπι-μπιπ) [τσαρλατάνοι]

Που στήσανε τον (μπι-μπιπ) τους [πύργο τους], μες στο Πασαλιμάνι

Και στην τελική, δεν είναι αυτή η περίπτωση για την οποία μιλάμε. Εγώ είμαι Γάμα εθνική, γάμα τα με κεφαλαία γράμματα, σαν το αρκτικόλεξο της ΕΣΣΔ, τρίτη φορά υποβιβασμός και περιμένω ανάσταση νεκρών και της τρίτης διεθνούς. Συνεπώς τι έχω να κερδίσω εγώ ως Αρειανός, από τα βουβάλια που πλακώνονται στο χορτάρι -που γίνεται βάλτος με την πρώτη μπόρα, γιατί τα γήπεδά μας είναι μικρά αριστουργήματα, και έτσι βρίσκουμε και τις κλασικές δικαιολογίες από το Ααστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες (είδες; Και αυτοί του Ολυμπιακού είναι. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;):

Ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς... Ναι! Και τα αγριογούρουνα είχαν φάει κάτι αηδίες...

Και δεν είχαν ωριμάσει κι οι συνθήκες...

Ακόμα όμως κι αν χρειαστεί να συνάψω κάποια προσωρινή ανίερη συμμαχία (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα εξάλλου), όρος απαράβατος και Λυδία λίθος είναι να μην ανέβω στο άρμα κανενός από τους δύο. Όπως είχε κάνει θεωρητικά ο Άρης πρόπερσι για να σωθεί, με βάση την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης: «τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Να πάρω παίκτες. Και μάλιστα δανεικούς, γιατί μου έχουν βάλει απαγόρευση μεταγραφών. Και ποιος έχει να μου δώσει δανεικούς; Μόνο ο Ολυμπιακός, γιατί έχει καμιά 45 παίκτες στο ρόστερ του, όχι γιατί τους χρειάζεται άμεσα, αλλά για να μην τους πάρουν οι άλλοι».

Και τι κατάλαβα σε βάθος χρόνου; Τίποτα. Βυθίστηκα αύτανδρος την επόμενη χρονιά και φέτος η ΕΠΟ (δηλ ο Ολυμπιακός) δε με άφησε να παίξω μπαράζ για να καλυφτούν οι δύο κενές θέσεις της Β’ Εθνικής. Οπότε...

Κι όπως είχε ρωτήσει κι ένας Αρειανός σφος, το γάβρο το Μπογιόπουλο, σε μια εκδήλωση στο ΠΑΜΑΚ για το ποδόσφαιρο:

Πρέπει δηλ να φτάσουμε να έχουμε Σπαρτάκ και Λοκομοτίβ Θεσσαλονίκης, για να δούμε κι εδώ στο Βορρά έναν τίτλο στο ποδόσφαιρο;

Δε θυμάμαι ομολογώ τη συνέχεια, αλλά στο μυαλό μου θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι (για να μη χάσουμε το μέτρο).

Μυστακοφόρος σύντροφος τσ’ απάντησε έτσι κι είπε:

-Όχι σύντροφε, δεν μπορούμε να το ισχυριστούμε αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να αποκτήσετε Σπαρτάκ και Λοκομοτίβ Θεσσαλονίκης, για να ξαναδείτε κι εσείς μια χαρά κι έναν τίτλο.

Ζητωκραυγές, θυελλώδικα χειροκροτήματα...!

Ή αλλιώς, standing ovation, όπως το λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο.

Κι ο κόσμος να παραληρεί, φωνάζοντας το όνομά Του.

Στάαααλιν, Στάααααλιν...