Γράφει ο Cogito ergo sum //
Επί τέλους, ηρεμήσαμε! Ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης κατέθεσε τροπολογία «για την παράταση κατά ένα έτος της δυνατότητας του Δημοσίου να διενεργήσει φορολογικό έλεγχο σε όσες υποθέσεις έχουν ήδη εκδοθεί εντολές ελέγχου ή εισαγγελικές παραγγελίες ή θα εκδοθούν εντολές ελέγχου ή εισαγγελικές παραγγελίες μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015». Με απλά λόγια και σε ελεύθερη μετάφραση: παίρνει παράταση για έναν χρόνο η παραγραφή των υποθέσεων μ’ εκείνα τα φυντάνια που περιλαμβάνονται στην περίφημη «λίστα Λαγκάρντ».
Βέβαια, η παράταση θα ισχύσει μόνο για όσες υποθέσεις έχουν εκδοθεί ή θα εκδοθούν εντολές ελέγχου ή εισαγγελικές παραγγελίες μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015 αλλά εμείς ευελπιστούμε ότι θα εκδοθούν για όλους. Ευελπιστούμε, δηλαδή, ότι η δικαιοσύνη θα κάνει σε 2,5 μήνες όσα δεν έκανε σε 5 χρόνια. Αν μη τι άλλο, σ’ αυτόν τον τόπο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Για να πω την αλήθεια, αυτή την παράταση της παραγραφής την περίμενα. Καθ’ όσον η αριστερή μας κυβέρνηση έχει παντιέρα της την διαφάνεια, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πάταξη της φοροδιαφυγής ενώ, παράλληλα, κάνει ό,τι μπορεί ώστε να πληρώσουν πια κι εκείνοι που τόσα χρόνια δεν πλήρωναν. Κι αφού το λέει η κυβέρνηση, ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τις προθέσεις της;
sum19a
Να σοβαρευτούμε λιγάκι. Όλο τούτο το σκηνικό τής «κάθαρσης» και της «διαφάνειας», το οποίο έχει στηθεί εδώ και κάμποσα χρόνια, μου θυμίζει ρωμαϊκή αρένα. Γύρω-τριγύρω βρίσκονται όλοι οι «αναμάρτητοι», έτοιμοι να «βάλουν τον λίθον» στο δοξαπατρί τού αμαρτωλού. Στην μέση τής αρένας, άθυρμα στις ορέξεις των «αδιάφθορων», εκείνος του οποίου κάθε φορά το αίμα κοστίζει φτηνότερα. Στις εξέδρες, το μαινόμενο για θεάματα (αν και δεν έχει άρτο) πλήθος, περιμένει να κορέσει την πείνα του μ’ αυτό το αίμα, μιας και δεν μπορεί να χορτάσει με φαΐ. Στο γενικό πρόσταγμα ο κάθε φορά «μέγας μεταρρυθμιστής» τής χώρας: πότε κάποιος σεμνός και ταπεινός, πότε κάποιος λαοπρόβλητος που ανακαλύπτει λεφτά εκεί που δεν υπάρχουν, πότε κάποιος που ονειρεύεται να φέρει μια πολιτική άνοιξη σε μια νέα Ελλάδα, πότε κάποιος που βγαίνει πρώτη (και δεύτερη μη σου πω) φορά από αριστερά… Στην ορχήστρα τα λογής-λογής μουμουέδια βαστάνε τον ρυθμό. Και η παράσταση αρχίζει:
Ντέφια, νταούλια, κρόταλα αχολογούν στο βάθος.
Ανηφορίζουνε πομπές και μπαίνει ο μέγας τράγος, 
ο πρωταγωνιστής, μ’ ένα πριόνι.
Φοράει τενεκεδένιο στέμμα κι ένα ζευγάρι παρωπίδες.
Ραντίζει μ’ αίμα τις πέτρινες κερκίδες,
κάνοντας το τοπίο να μεγαλώνει….
(Διονύσης Σαββόπουλος, «Μπάλλος»)
Μόνο που κάτι δεν πάει καλά. Η παράσταση είναι χιλιοπαιγμένη και αποδεδειγμένα δεν έχει αποτέλεσμα. Θυμηθείτε πόσο αίμα έχει χυθεί με τέτοιες παραστάσεις σε τούτο τον τόπο. Μόνο τα τελευταία χρόνια μού ‘ρχονται, έτσι πρόχειρα, στο μυαλό ο Ζαχόπουλος, ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης, ο Πάχτας, ο Μαντέλης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Τσουκάτος… Όλοι θυσία στον βωμό τής κάθαρσης, όλοι θέαμα προορισμένο να κρύψει την έλλειψη άρτου. Μα τούτη η ρημάδα η κάθαρση φαίνεται πως δεν χορταίνει όσοι κι αν θυσιαστούν για χατήρι της.
Και να πεις πως τούτες οι θυσίες πιάνουν τόπο; Το «βρόμικο ’89», για παράδειγμα, θυσιάστηκαν οι διοικητές των ΔΕΚΟ (Τόμπρας, Βουρνάς κλπ) γιατί έσπρωξαν στην Τράπεζα Κρήτης του Κοσκωτά τα διαθέσιμα των οργανισμών που διοικούσαν. Όμως, δέκα χρόνια αργότερα, οι διάδοχοί τους έκαναν τα ίδια και χειρότερα, σπρώχνοντας τα διαθέσιμά τους στο φουσκωμένο χρηματιστήριο του Γιάννου και του κινέζου λογιστή με τις ελιές. Άλλη μια δεκαετία πιο μετά, όσα διαθέσιμα είχαν μείνει, εξαχνώθηκαν με το διαβόητο «κούρεμα» του Βενιζέλου. Ύστερα από πέντε χρόνια, ήρθε η αριστερή κυβέρνηση να μαζέψει «εθελοντικά» τα τελευταία ψίχουλα. Και τώρα ετοιμάζεται νόμος που θα απαγορεύει στους οργανισμούς του δημοσίου να έχουν διαθέσιμα. Οι εποχές αλλάζουν αλλά το αποτέλεσμα μένει ίδιο. Τα μόνα που αλλάζουν είναι ότι αφ’ ενός μεν το σύστημα εκσυγχρονίζεται (τότε τα φράγκα διακινούνταν με κουτιά Πάμπερς, σήμερα διακινούνται μέσω οφσόρ) αφ’ ετέρου δε γίνεται νόμιμο ό,τι έστειλε κάποτε εκείνους τους διοικητές στην φυλακή.
Απ’ την άλλη, θα μου πείτε ότι όλοι οι επίορκοι, οι κλέφτες, οι προδότες κλπ. πρέπει να τιμωρούνται. Δεκτόν. Επιτρέψτε μου, όμως, να επιμείνω ότι τέτοιου είδους παραστάσεις δεν συνιστούν τιμωρία. Θα ήταν τιμωρία αν παράλληλα θεσμοθετούνταν οι απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας που θα απέτρεπαν την επανεμφάνιση τέτοιων φαινομένων. Όσο το σύστημα επιτρέπει (για να μη πω ότι ενθαρύννει) την δράση όλων αυτών, οι λεγόμενες «καθάρσεις» δεν συνιστούν τιμωρία των ενόχων αλλά θυσία τους στα πλαίσια μιας παράστασης για το πόπολο.
Να κάνω έναν παραλληλισμό; Πριν 2-3 χρόνια, σε δημόσιο χώρο, λογομάχησα με κάποιον ηλικιωμένο, ο οποίος τα είχε βάλει με θεούς και δαίμονες για τα απανωτά χαράτσια που έπρεπε να πληρωσει. Αφορμή για την έκρηξή μου ήταν η -γνωστή και μη εξαιρετέα- αποστροφή τού ηλικιωμένου «θέλουν κρέμασμα και οι τριακόσιοι». «Και τί θα αλλάξει αν τους κρεμάσουμε;», πετάχτηκα, σχετικά ήρεμα. «Θα ξεβρομίσει ο τόπος», απάντησε κατηγορηματικά ο ηλικιωμένος. «Σκατά θα ξεβρομίσει», αντιγύρισα οργισμένος, «αφού αυτούς που θες να κρεμάσεις, εσύ τους ψήφισες αλλά κι αφού τους κρεμάσεις, πάλι τους ίδιους θα ψηφίσεις. Με το να κρεμάς τον Λάκη και να ψηφίζεις τον Σάκη, πώς θα ξεβρομίσει ο τόπος; Μια ζωή στα σκατά είσαι, άσπρισαν τα μαλλιά σου και μυαλό δεν έβαλες». «Καλά τώρα…», μονολόγησε ο ηλικιωμένος και συνέχισε τον δρόμο του.
Ας κλείσω, βάζοντας το ίδιο ερώτημα προς όσους θα ικανοποιηθούν αν δουν κρεμασμένους στο Σύνταγμα όσους περιλαμβάνονται στην λίστα Λαγκάρντ: και τί θα αλλάξει αν τους κρεμάσουμε; Δεν λέω, από θέαμα θα χορτάσουμε, όπως χορτάσαμε με το ντιβιντί τού Θέμου και την βουτιά τού Ζαχόπουλου, όπως χορτάσαμε με τον Εφραίμ και τον Θόδωρο, όπως χορταίνουμε χρόνια τώρα με τον Άκη και την Βίκυ. Όμως, από άρτο τί θα κάνουμε; Όσο καρπώνονται άλλοι τον πλούτο που παράγουμε, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα βρίσκονται σε τέτοιες λίστες.