Θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο ναι, αλλά με τους οπορτουνιστές όχι!
«Θα συμμαχήσουμε ακόμα και με τον διάβολο για να νικήσουμε τον αρχιδιάβολο» ή κατ’ άλλη εκδοχή, δίχως το νόημα ν’ αλλάζει, «Θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάβολο, για να σώσουμε ό, τι πρέπει»
Κοτσάροντας αυτά τα λόγια στην αρχή του κειμένου τους, πολλοί και διάφοροι αρθρογράφοι προσπαθούν να μας πείσουν, ότι αν ζούσε σήμερα ο Λένιν θα έκαμε αυτήν την συνεργασία με τον Σύριζα προκειμένου να πολεμήσουν το μεγαλύτερο κακό.
Και φυσικά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, μιας και ο Λένιν, επειδή χαζός δεν ήταν, όταν μίλαγε για συνεργασίες δεν συμπεριελάμβανε σε αυτές τους διάφορους οπορτουνιστές. Βλέπετε ο Λένιν ήξερε από πρώτο χέρι ότι όλοι αυτοί οι προδότες ήταν είναι και θα είναι μέρος αυτού του «μεγαλύτερου κακού» που υποτίθεται πως ξορκίζουν, το ήξερε επειδή είχε προδοθεί πολλάκις από δαύτους.
Συγκεκριμένα στο έργο του «Η χρεοκοπία της 2ης διεθνούς ο Λένιν γράφει»:
«Λέγοντας σοσιαλσοβινισμό, εννοούμε την παραδοχή υπεράσπισης της πατρίδας στο σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο(εννοεί τον πρώτο Παγκόσμιο), τη δικαιολόγηση της συμμαχίας των σοσιαλιστών με την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις των χωρών «τους» σ΄αυτόν τον πόλεμο, την άρνηση της προπαγάνδισης επαναστατικών εκδηλώσεων ενάντια στη «δική τους» αστική τάξη κ.τ.λ.. Είναι εντελώς ολοφάνερο ότι το βασικό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο του σοσιαλσοβινισμού συμπίπτει απόλυτα με τις βάσεις του οπορτουνισμού. Είναι ένα και το ίδιο ρεύμα. Ο οπορτουνισμός, μέσα στις συνθήκες του πολέμου του 1914-1915 γεννάει ακριβώς το σοσιαλσοβινισμό. Το κύριο ζήτημα στον οπορτουνισμό είναι η ιδέα της συνεργασίας των τάξεων.»(εγώ το διάβασα στο: Ο Β.Ι Λένιν για τον οπορτουνισμό, Ριζοσπάστης ένθετο ιστορία, 22 Απρίλη 2012, σελ. 7)
Για να καταλάβουμε όμως τι θέλει να πει ο «ποιητής» Λένιν ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στα γεγονότα.
Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, και καταπατώντας τις αποφάσεις των διεθνών σοσιαλιστικών συνεδρίων της Στουτγάρδης(18-24 Αυγούστου 1907), της Κοπεγχάγης(28 Αυγούστου 3 Σεπτέμβρη 1910) και της Βασιλείας(1912), για δράση μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, τα ρεφορμιστικά κόμματα πρόδωσαν ανοιχτά την εργατική τάξη. Αντί λοιπόν να καλέσουν τους εργάτες σε επίθεση ενάντια στην αστική τάξη των χωρών τους όντας αυτή αποδυναμωμένη από τον πόλεμο, τους κάλεσαν στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας να την στηρίξουν στον πόλεμο τον οποίο είχαν επιδοθεί μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. (στο ίδιο, σελ. 4) Αυτή η προδοσία ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού αν οι εργάτες αντί να γίνουν στρατιώτες στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στρεφόταν κατά των αφεντικών τους και ξεκινούσαν έναν ταξικό πόλεμο μέσα στις χώρες του, ίσως σήμερα να είχε ήδη νικηθεί ο καπιταλισμός.
Η ιστορία βέβαια δεν χτίζεται με «αν» οπότε ας μείνουμε στο γεγονός της προδοσίας και ας αφήσουμε τις όποιες υποθέσεις κατά μέρος.
Και παρακάτω στο ίδιο έργο του, σε σχέση με την αναγκαιότητα του διαχωρισμού(και όχι της συνένωσης) των επαναστατικών κομμάτων από τα μικροαστικά ο Λένιν γράφει.
«Εννοείται, ότι απ αυτόν τον καθορισμό των καθηκόντων, που βάζει μπροστά στο σοσιαλισμό η νέα εποχή της παγκόσμιας ανάπτυξης του, δεν προκύπτει ακόμη άμεσα με ποιάν ακριβώς ταχύτητα και με ποιες ακριβώς μορφές θα εξελιχθεί σε κάθε χώρα το προτσές του χωρισμού των εργατικών επαναστατικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα μικροαστικά-οπορτουνιστικά κόμματα. Από δω, όμως, προκύπτει η ανάγκη να κατανοηθεί καθαρά ότι ένας τέτοιος χωρισμός είναι αναπόφευκτος και να κατευθύνεται όλη η πολιτική των εργατικών κομμάτων ακριβώς μ αυτό το πρίσμα.» (στο ίδιο, σελ. 11)
Δηλαδή όχι απλά δεν συνεργαζόμαστε με όλα αυτά τα μικροαστικά κόμματα τύπου Σύριζα, αλλά κάνουμε ότι μπορούμε για να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτά. Στην Ελλάδα λοιπόν η διάσπαση του 89 του ΚΚΕ, θα θεωρούταν από τον Λένιν ένα καθοριστικό βήμα για την επιτυχία των αγώνων της εργατικής τάξης, δεν κάνουμε λοιπόν ούτε βήμα πίσω και δεν ξαναπέφτουμε στην ίδια παγίδα.
Και επειδή ο Λένιν ήταν και εκείνος παθών αναφέρει:
«Δεν μπορείς να σβήσεις εκείνο που υπήρξε, δεν μπορείς να εξαλείψεις ούτε από τη συνείδηση των εργατών, ούτε από την πείρα της αστικής τάξης, ούτε από τις πολιτικές κατακτήσεις της εποχής μας γενικά, το γεγονός ότι μέσα στα εργατικά κόμματα οι οπορτουνιστές τη στιγμή της κρίσης αποδείχτηκαν ο πυρήνας των στοιχείων που πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης»(στο ίδιο, σελ. 11)
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που και σήμερα, τη στιγμή της κρίσης, όλοι ετούτοι(οι διάφοροι οπορτουνιστές), με επιθέσεις φιλίας σκίζονται για να μας ενσωματώσουν και να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους. Επειδή όμως έχουμε πείρα, αντιστεκόμαστε, δεν κάνουμε αυτό το λάθος και δεν προδίδουμε την εργατιά λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα καμιά 20αριά έδρες παραπάνω στην βουλή.
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα παραδείγματα, όμως νομίζω πως έχω ήδη καταστήσει περισσότερο από σαφές ότι όσοι χρησιμοποιούν την παραπάνω αράδα του Λένιν σαν επιχείρημα για να μας πείσουν να συνεργαστούμε με οπορτουνιστές, παραφράζουν(σκόπιμα ή από άγνοια) τα λόγια και τους σκοπούς του μεγάλου ηγέτη επαναστάτη και διανοητή. Συνεργασίες με απολογητές του καπιταλισμού και με ευρωλάγνους που χωρίζουν τους καπιταλιστές σε καλούς και κακούς δεν κάνουμε πάρτε το χαμπάρι. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες, και με τους δύο μαζί δεν γίνεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου