Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Επισκόπηση της αθλητικής επικαιρότητας
Προχτές έγινε η συνάντηση του Μελισσανίδη, αφεντικού της ΑΕΚ και του ΟΠΑΠ –που του (παρα)δόθηκε επί Σαμαρά και δε διεκδικήθηκε ποτέ η επανακρατικοποίησή του από την «πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά»- με την περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου, για το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η ανακοίνωση της Περιφέρειας για το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν τυπική και φειδωλή. Αλλά ο Μελισσανίδης δεν είχε κανένα πρόβλημα να δώσει ουσιαστικά την είδηση  στους δημοσιογράφους, με την ατάκα ότι το γήπεδο θα γίνει και θα ονομαστεί “Δούρου Αρένα”. Και να πώς προέκυψαν οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι στον αθλητικό τύπο «Α-ρένα Δούρου». Η δεύτερη φορά αριστερά δεν έχει κανένα πρόβλημα να μένει πίσω ακόμα και από τις ήξεις-αφήξεις του δημάρχου Νέας Φιλαδέλφειας (που έχει αποχωρήσει από το Σύριζα) και τη διγλωσσία του. Ετοιμάζεται να κλείσει μια ακόμα μπίζνα, με ζεστό παραδάκι 20 εκατομμυρίων ευρώ στον «Τίγρη» και να αποδείξει στην πράξη αυτό που έλεγε ο Τσίπρας στις προγραμματικές του δηλώσεις, σαν ανέκδοτο. Ότι η αντιπολίτευση στην κυβέρνησή του θα είναι ουσιαστικά τα μεγάλα συμφέροντα.
Εντός της εβδομάδας ολοκληρώθηκε το κυρίως πιάτο της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο (EURO) που είχαν πολλές εκπλήξεις και ηχηρούς αποκλεισμούς.
Την πρόκριση στην τελική φάση, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, εξασφάλισαν χώρες όπως:
-Η Ουαλία, πάνω που σταμάτησε το ποδόσφαιρο ο αειθαλής Ράιαν Γκιγκς –εκτός κι αν το ξανασκεφτεί κι επιστρέψει στην ενεργό δράση.
-Η Ισλανδία, που πήρε από τη Λετονία τον τίτλο της χώρας με το μικρότερο πληθυσμό και συμμετοχή στα τελικά της διοργάνωσης
-Και η Αλβανία. Μια πρόκριση που πανηγυρίστηκε έξαλλα και στη χώρα μας, ενώ στο ενδιάμεσο παραλίγο να πυροδοτήσει διπλωματικό επεισόδιο (ου μην κι ένοπλη σύγκρουση) μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας, με την πρώτη να τιμωρείται παραδειγματικά από την ΟΥΕΦΑ, αλλά τη δεύτερη να μένει στο απυρόβλητο και να πετυχαίνει στο γήπεδο μια ιστορική πρόκριση.
Εκτός τελικής φάσης έμειναν δύο παλιές πρωταθλήτριες Ευρώπης. Η Ολλανδία (που παθαίνει ένα τέτοιο μεγάλο κάζο, κάθε 15 χρόνια) και φυσικά η Εθνική μας –ενώ κινδυνεύει να μείνει έξω και η Δανία, που θα διεκδικήσει την πρόκρισή της σε αγώνες μπαράζ.
Η τελευταία φορά που η εθνική έμεινε έξω από τα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης ήταν πριν δέκα χρόνια, στο Μουντιάλ της Γερμανίας –τότε όμως είχε τουλάχιστον παρηγορια τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται για ένα απλό πισωγύρισμα δεκαετίας, αλλά για επιστροφή σε περασμένες «διηγώντας τες να κλαις» εποχές, όταν η Εθνική έψαχνε με το ψαροντούφεκο μια τιμητική νίκη. Αυτή τη φορά την κατάφερε μόλις την τελευταία αγωνιστική, και με τα χίλια ζόρια (4-3) επί της αδιάφορης Ουγγαρίας. Δεν κατάφερε όμως να αποφύγει την τελευταία θέση, γιατί τα νησιά Φερόε, μας έχουν νικήσει δύο φορές κι έτσι υπερτερούσαν στην ισοβαθμία.
Χτες ξεκίνησε και το (ντιβόσο-ντιβόσο) ταξίδι της Ευρωλίγκα, που παρά τις τέσσερις τουρκικές ομάδες, γιατί χορηγός της διοργάνωσης είναι οι Turkish Airlines, παρά το μένος των ποδοσφαιρικών στη σπυριάρα μπάλα (που εδώ και πολλά χρόνια έχει αφήσει πίσω της την περίοδο της ακμής της και δεν έχει καθόλου σπυράκια, παρά μόνο μερικές ουλές), παρόλα όσα… εξακολουθεί να κερδίζει την αφοσίωση πολλών φιλάθλων και να τους προσφέρει υλικό για αναμνήσεις και θρυλικές διηγήσεις στα εγγόνια τους.
Το πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Πόλη, το τρίποντο του Διαμαντίδη στη Βαρκελώνη, το περσινό ρεσιτάλ του Σπανούλη με την ΤΣΣΚΑ, οι ασίστ του Γιασικεβίτσιους, τα διχτάκια του Βουρτζούμη, οι χαμένες βολές του Πάσπαλι στο Τελ Αβίβ, τα ελληνικά καραβάνια των κάφρων στο Ισραήλ, το (Τίμιο) ξύλο μες στη Μεγάλη Βδομάδα, το κίτρινο ποτάμι σε Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία, το δίποντο του Ραγκάτσι, η γκαντεμιά του Ξανθού, η ιστορική αδικία απέναντι στον Γκάλη, η κάτι σαν τάπα του Βράνκοβιτς στο Παρίσι, το κάτι σαν σουτ του Ουόλτερ Μπέρι, η άπιαστη ριβέρς ντρίπλα του Ρίβερς, ο πολύ αργός Μποντίρογκα που σήκωσε δύο κούπες με 24άρια χρονόμετρα, τα νερά του ΣΕΦ, τα καρφώματα του Μάσεϊ, τα κιλά του Σοφοκλή…
Κι ακόμα, το μπάσκετ του 21ου αιώνα της Ζαλγκίρις του.. Υπνάουσκας, ο θάνατος του μπάσκετ (κατά το τέλος της ιστορίας) με τη Λιμόζ του Μάλκοβιτς, το τρίποντο στην εκπνοή του Τζόρτζεβιτς που (κοουτσάρει φέτος τους πράσινους και) έδωσε το Κύπελλο στην εξόριστη Παρτιζάν, το αξεπέραστο threepeat, της ανυπέρβλητης Γιουγκοπλάστιγκα, ο ασύγκριτος λαός της «ομάδας του λαού» (της Μακάμπι), και η αλλαγή της ώρας διεξαγωγής ενός μεγάλου τελικού, για να μην πέφτει πάνω σε μια θρησκευτική Εβραϊκή γιορτή.
Και πλάι σε αυτά κι ο παλιός σέντερ της Μακάμπι, ο Νέιτ Χάφμαν, που έφυγε χτες από τη ζωή μόλις σε ηλικία 40 χρονών, χτυπημένος απ’ την επάρατη νόσο, ακριβώς τη μέρα που οι ομάδες της Ευρωλίγκα έμπαιναν στην αφετηρία και που η αγαπημένη του Μακάμπι έτρωγε 35 πόντους από την ΤΣΣΚΑ, την τρίτη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας της.
Μία μέρα νωρίτερα, έγινε η πρεμιέρα του Euro Cup, της δεύτερης τη τάξει διοργάνωσης, με την ΑΕΚ να αντιμετωπίζει την ομάδα «Κόκκινος Οκτώβρης», που έχει στη σύνθεσή της έναν Τκατσένκο (πιθανότατα γιο του μεγάλου Βλαδίμηρου) κι έναν Ζάιτσεφ! Και η οποία κατάφερε να βγει νικήτρια παρά τη Γκασολική εμφάνιση και τους 42 πόντους του Λουκά Μαυροκεφαλίδη, που έπιασε 55 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης (ranking) κι έκανε το δημοσιογραφικό σινάφι να ξεσκονίσει τα κιτάπια του, για να βρει πόσα ρεκόρ έσπασε και πότε ξεκινάει η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα…