Πόση φρίκη μπορούμε να αντεξουμε;

 Πόση φρίκη μπορούμε να αντεξουμε;

 Kάποιες φορές οι εικόνες λένε περισσότερα από πολλές παραγράφους.

Όσοι σήμερα στέκουν φοβισμένοι μπροστά στην τηλεόραση ας σκεφτούν λίγο:

Πως ξεκίνησε όλο αυτό;
Μήπως με την επέμβαση στη Συρία, σε ένα ανεξάρτητο κράτος δηλαδή, όπου ΕΕ και Αμερικανοί έφτιαξαν στρατούς της "Συριακής αντιπολίτευσης" για να "σώσουν" το Συριακό λαό από τον "σφαγέα Άσαντ";
Το Συριακό λαό τον ρώτησαν αν ήθελε να σωθεί από τον Άσαντ(όποια κι αν είναι η δική μας άποψη για το καθεστώς);
Τα πολεμικά μέτωπα στη Συρία δεν δημιουργήθηκαν από μόνα τους ούτε προέκυψαν από την δήθεν 'αυθόρμητη αντίσταση' κάποιων εκεί.
Στήθηκαν από τους Αμερικανούς και την ΕΕ για να βάλουν πόδι στην περιοχή σε μια περίοδο τεράστιας κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, επειδή έτσι υπαγορευόταν από τις ανάγκες τους.

Κι όταν το σχέδιο με τους διάφορους στρατούς "αντίστασης" δεν βγήκε, προχώρησαν στην εμπλοκή του ISIS που κι αυτό  ήταν δικό τους δημιούργημα.

Ετσι γκρέμισαν τελικά μια ολόκληρη χώρα για να την "σώσουν"...

Στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ της 1ης Νοέμβρη, στο κομμάτι για τις διεθνείς εξελίξεις αναφέρεται:


Σχετικά με ορισμένες τελευταίες εξελίξεις:

α)Η απόφαση της ρωσικής ηγεσίας να ξεκινήσει αεροπορικές επιδρομές στη Συρία στις 30 Σεπτέμβρη, εναντίον του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους» και για τη στήριξη του Μπασάρ Ασαντ στη Συρία, σηματοδοτεί την παραπέρα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Η ρωσική στρατιωτική επέμβαση εκδηλώνεται μετά την επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Τουρκίας, των μοναρχιών του Κόλπου κ.ά. δυνάμεων στη Συρία που εκτυλίσσεται από το 2011.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η Ρωσία διεκδικεί σημαντική θέση στις εξελίξεις στην περιοχή, υπερασπίζεται (και) με στρατιωτικά μέσα παλιές και νέες διεκδικήσεις της. Είναι γνωστό ότι ήδη διαθέτει δύο στρατιωτικές βάσεις στη Συρία (Ταρτούς και Λαττάκεια), ενδιαφέρεται για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη χώρα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ.

Επί της ουσίας, έχουν διαμορφωθεί δύο μπλοκ δυνάμεων, δύο συμμαχίες που επεμβαίνουν στις εξελίξεις στη Συρία και έχουν γενικότερες στοχεύσεις στην περιοχή.

Το μπλοκ των ΗΠΑ, αν και με διαφοροποιήσεις, με τη στήριξη των ΕΕ, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ και Τουρκίας, που επιδιώκει την ανατροπή Ασαντ και προσπαθεί να διαμορφώσει όρους για ελεγχόμενη λύση, στηριγμένη σε δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης στην οποία συμμετέχουν και ακραίες ισλαμικές οργανώσεις. Το Ισραήλ, από το 1967, κατέχει συριακά εδάφη (υψίπεδα του Γκολάν), έχει αναπτύξει μόνιμες στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής μέσα στη Συρία και παρέχει υποστήριξη σε δυνάμεις που μάχονται τον Ασαντ, είναι σε αντιπαράθεση με το Ιράν και τη «Χεσμπολάχ» που στηρίζουν το συριακό καθεστώς.

Οι Κούρδοι της Συρίας πολεμούν ενάντια στο «Ισλαμικό Κράτος», διατηρούν πολύμορφες πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις με τη συριακή κυβέρνηση, πραγματοποιούν παράλληλα κινήσεις που ενισχύουν την αυτονομία τους και επιδιώκουν να αποσπάσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από τις εξελίξεις, έχοντας τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ και την πολιτική στήριξη της Ρωσίας.

Το μπλοκ των Ρωσίας, Ιράν, Ιράκ (Σιίτες), «Χεσμπολάχ», στηρίζει το καθεστώς Ασαντ και διεκδικεί λύση με τη συμμετοχή του Μπάαθ. Η στάση της Κίνας, ενώ παρουσιάζεται ως «ουδέτερη», προσβλέπει στο καθεστώς Ασαντ και με τις κινήσεις της το στηρίζει.

Παρά τη φαινομενική σύγκλιση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ στην αντιμετώπιση του «Ισλαμικού κράτους», είναι φανερό ότι η ρωσική επέμβαση συνιστά ένα νέο ποιοτικό στοιχείο που οδηγεί στην όξυνση της αντιπαράθεσης με πιο επικίνδυνες διαστάσεις την επόμενη περίοδο. Πολύ περισσότερο που υπάρχει το ενδεχόμενο χερσαίων επιχειρήσεων (Ιράν - «Χεσμπολάχ» - με τη στήριξη της Ρωσίας), ενώ εμπλέκεται και το ΝΑΤΟ, με αφορμή την παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου από ρωσικά αεροσκάφη.

Οι εξελίξεις απαιτούν συστηματική παρακολούθηση.

Είναι νομίζουμε φανερό ότι η πιο πάνω εκτίμηση επιβεβαιώνεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο.

Ειναι βέβαια βιαστικό να κάνει κανείς εκτιμήσεις μέσα σε λίγες ώρες για τα όσα φρικτά έγιναν στο Παρίσι.

Υπάρχουν όμως κάποιες βεβαιότητες;

1. Ο ιμπεριαλισμός σπέρνει τους σπόρους της φρίκης σύμφωνα με τα συμφέροντά του και οι λαοί θερίζουν τα αποτελέσματα.

2.Αυταρχισμός, αστυνομοκρατία, καταστολή, εκφασισμός, εξαχρείωση, ρατσισμός, ξενοφοβία, φόβος και στο βάθος φασισμός θα είναι τα απόνερα της φρίκης στο Παρίσι. Τίποτα από όλα αυτά δεν ενοχλεί βέβαια   το σύστημα.

3. Κανεις δεν μπορεί να ξέρει τι σχεδιασμοί υπάρχουν στο τραπέζι για τη συνέχεια και το χειρισμό της κατάστασης από την πλευρά του ιμπεριαλισμού.

Δεν είναι απίθανο όμως να δούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα μια επικίνδυνη όξυνση της κατάστασης στη Συρία, στην προσπάθεια να βρει η Δύση απάντηση στην εμπλοκή της Ρωσίας στο πλευρό του καθεστώτος Άσαντ.

4. Είναι φανερό ότι η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί τους δεν θέλουν να εξαρθρώσουν το ΙSIS αφού εξυπηρετεί δικά τους συμφέροντα. Αν ήθελαν να το κάνουν, έχουν και τη δύναμη και την τεχνολογία. Άλλο έχουν σαν στόχο εκεί και προς αυτή την κατεύθνση στρέφονται οι σχεδιασμοί τους.

5. Ο μόνος τρόπος που εχουν οι λαοί και της Συρίας και των γύρω κρατών αλλά και της Ευρώπης, είναι η οργάνωσή τους, η επαγρύπνηση μπροστά στις εξελίξεις και ο αγώνας τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Η πιο μεγάλη βεβαιότητα απ'όλες όμως είναι αυτή:

Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον να δώσει τίποτα το καλό στους λαούς.

Το μόνο που έχει να προσφέρει είναι η φρίκη, ο πόλεμος, η δυστυχία και το αίμα.

Αυτό που πρέπει λοιπόν περισσότερο από όλα να σκεφτούμε είναι ο αγώνας για την ανατροπή του.