Στόχος τους η χειραγώγηση

Στόχος τους η χειραγώγηση

Το κάλεσμα του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για μαζική συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις μπορεί να προκάλεσε μια πλημμυρίδα σκωπτικών σχολίων, αυτά όμως περιορίστηκαν ως επί το πλείστον σε μια πρώτη ανάγνωση του καλέσματος και στο οφθαλμοφανές παράδοξο να καλεί το κόμμα που κυβερνά στις απεργιακές κινητοποιήσεις εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζει.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, πίσω απ' τις γραμμές, ξεπροβάλλει η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβει στο κίνημα, να το προσανατολίσει στην κατεύθυνση που βολεύει την κυβέρνησή του και τα ταξικά συμφέροντα που αυτή εκπροσωπεί, να το χειραγωγήσει στα άμεσα προτάγματα του κεφαλαίου, ενσωματώνοντάς το στα μακροπρόθεσμα. Αυτή τους η επιδίωξη καθρεφτίστηκε με ακρίβεια στις δηλώσεις κορυφαίων στελεχών κυβέρνησης και κόμματος, όπως του γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Ρήγα, και της εκπροσώπου Τύπου, Ρ. Σβίγκου, που ουσιαστικά τις ευθύνες για την πολιτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση τις έριξαν στους προηγούμενους, ενώ προσπάθησαν να δείξουν ότι οι κινητοποιήσεις βοηθούν την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευσή της.
Με τα κηρύγματα υπέρ της «κοινωνικής συνοχής» υποβάλλουν στο λαό στάση παθητικής αναμονής. Οταν αυτά δεν πιάνουν αλλάζουν τροπάρι και του υποδεικνύουν εφόσον αντιδρά, να στρέφεται ενάντια στους «κακούς» δανειστές, όχι στους ταξικούς του αντιπάλους μέσα στη χώρα, ούτε στο πολιτικό τους προσωπικό που διαπραγματεύεται για λογαριασμό τους και για μεγαλύτερη επιτυχία στη διαπραγμάτευση υποθηκεύει τα δικαιώματα του λαού. Του προτείνουν, δηλαδή, να «απονευρώνει» μόνος του τη δυναμική και αποτελεσματικότητα των αγώνων του, εφόσον δεν μπορούν να τους παρεμποδίσουν.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τα κυβερνητικά επιτελεία γνωρίζουν όταν απευθύνονται έτσι στο κίνημα ότι οι δυνάμεις που πλειοψηφούν σ' αυτό, βοηθάνε με τη στάση τους και δεν αντιπαλεύουν τους τέτοιους σχεδιασμούς τους. Μπορεί σ' αυτήν τη φάση να μην τις έχουν δίπλα τους, όπως μετά τις εκλογές του Γενάρη, που κινητοποιούνταν για να στηρίξουν την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση, όμως και ο σημερινός τους αντικυβερνητισμός είναι τόσο ρηχός που εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί και να μεταστραφεί. Σε κάθε περίπτωση, δεν τους χωρίζουν σινικά τείχη. Απεναντίας, η αντιμνημονιακή ρητορική που κυριάρχησε, για παράδειγμα, στην απεργιακή συγκέντρωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, τα συνθήματα για τους κλέφτες και τα λαμόγια, προσδίδουν τόση ευκαμψία στις διαχωριστικές γραμμές καθιστώντας τις ουσιαστικά ανύπαρκτες και φέρνοντας στον ίδιο χώρο δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ, του ΕΠΑΜ, συνδικάτων που ελέγχονται απ' τον κυβερνητικό συνδικαλισμό κ.λπ.
Ομως, διαμορφώνεται μια μαζική συσπείρωση εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων που δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν νέο άλλοθι, να ξαναφάνε το «αντιμνημονιακό κουτόχορτο», να δώσουν ανοχή ή να αξιοποιηθούν από την κυβέρνηση στα παιχνίδια και τα παζάρια της. Είναι αυτοί που εκφράστηκαν με τη μαζική συμμετοχή τους στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Είναι αυτοί που διαδήλωσαν διατρανώνοντας ότι δεν θα συναινέσουν σε μια νέα αντιλαϊκή επίθεση, στην περαιτέρω επιδείνωση της ζωής τους, ότι θα διεκδικήσουν με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Συμμετοχή που κρύφτηκε επιμελώς από τα ΜΜΕ, που εστίασαν στα μαζέματα των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ και στη δράση των κουκουλοφόρων. Αυτή η «μαγιά» που εκφράστηκε μέσα από όλη τη δράση για τα συλλαλητήρια στις 22 Οκτώβρη και για την επιτυχία της προχτεσινής απεργιακής μάχης μπορεί να συμβάλει σε μια νέα ανάταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.